Schokkend.

Het werd al genoemd in de wandelgangen op het werk. Er zou een politieke partij van pedofielen worden opgericht. Omdat niemand daadwerkelijk een krant had gezien waar het instond verwerd het al gauw tot het zoveelste broodje aap verhaal. Tot dat ik gisteren avond in bed lag en het laatste radionieuws van half twaalf meepakte.

'De nieuwe politieke partij Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit (NVD) streeft naar legalisatie van kinderporno en naar seks tussen volwassenen en kinderen....'

Vanochtend besloot ik dat op internet te checken, en jawel, drie websites van wat ik betrouwbare kranten zou noemen melden hetzelfde. Ik vraag mij gedurende het hele ontbijt af waarom Nederland behoefte zou hebben aan een partij voor pedofielen. Vraag me af hoeveel partijen er nog bij zouden komen als elke minderheids groep die zich bedreigd voelt een partij opricht.

Kijk, we zijn een democratie. Iedereen mag denken en zeggen wat hij wil, zolang er maar niemand mee geschaad wordt. En iedereen mag een politieke partij oprichten. Eentje voor het behoud van knuffelberen en ook eentje die voor kinderporno is. Dat wil niet zeggen dat ik het er mee eens ben, maar ja, ik ben het ook met de VVD niet eens, wie ben ik nu immers als ene stem tussen miljoenen. Maar er gaat hier toch niemand op stemmen hè, nu ja, behalve die zich bedreigd voelende pedofielen dan, er zal toch niemand daadwerkelijk vinden dat je kunt 'toetsen' of kinderen in pornofilm 'vrijwillig acteren'.....?

Verschillende agenda's

Samenzijn kent vele vormen. Je hebt het samenzijn onder vrienden, samen naar de vereniging, kletsen over niets. Het samenzijn zonder te praten, maar gewoon samen te zijn. Het intensief samenzijn, voor boeiende of moeilijke gesprekken. Het samenzijn met kinderen, gevuld met liefde en soms dat achter het behang plak gevoel. En het samenzijn met partners, met knufelen, met liefde, maar ook met dat gewoon er zijn gevoel.

Vooral dat laatste daar ben ik erg aan gehecht. Gewoon niets moeten, op de bank zitten lezen terwijl de ander achter de pc zit, dat soort momenten. Niet dat ik niet meer van knuffelen hou, maar wel met mate. Jammer genoeg maar wel geheel begrijpelijk is dat niet altijd de wens van vriendjelief. Dat, als onderdeel van vele redenen, leidde mij ertoe een punt achter de relatie te zetten. Voorlopig even geen vriendjes voor Ty.

Zou ik toch aan de vriendin moeten...?

Prestreerdrang.

Wat is dat toch, die vreemde noodzaak om daadwerkelijk wat te vertellen te hebben, of in ieder geval iets gevats, komisch, ontroerends of interessants hier neer te moeten zetten, tegerlijkertijd gecombineerd met het gevoel dat ik iedere dag iets schrijven moet?

Eigenlijk heb ik even helemaal geen zin...

Geheime liefde?

Het was, het geheel in wakende staat in ogenschouw genomen, zelfs in de droom al een vreemde droom. K. was getrouwd, of ging bijna trouwen. Er was een zoontje, van hem of van haar. En ze was mijn psycholoog. Om de een of andere mij volledig duistere reden kwam ik op een punt aan waar wij aan het praten waren in haar huis. In haar bed. En was er iets met zoenen. Direct gevolgd door haar besluit zich terug te trekken, iets met dokter-patiënt relatie en meer van dat al. Zo'n besluit wat precies dertig seconden duurde. Waarna de rest van de nacht doorging in een waas van lichamen en handen. Handen op plaatsen waar ik ze in wakende staat van niemand toe zou laten.

Het was het soort droom die na ontwaken nog uren in je hoofd blijft hangen. Het soort droom waarvan ik daadwerkelijk ging twijfelen aan mezelf. K. is inderdaad mijn psycholoog en hoewel ik haar graag mag, ben ik niet in verste verte iets wat ook maar lijkt op verliefd op haar. K. gaat inderdaad bijna trouwen, een haar man-to-be heeft twee kinderen. Ze gaat verhuizen naar mijn stad waar een pand met mogelijkheid voor praktijk aan huis is aangekocht. Zou er zoiets als volledig onbewuste liefde bestaan? Of heeft mijn geest gewoon een immer aanwezige hang naar liefde in intimiteit gemixed met een willekeurig vrouwspersoon uit mijn geheugen?

Beter is dit over tegen de tijd dat de volgende sessie plaatsvind...

Digitalisatie.

Internet is in. Chatten is in. Emailen of opbellen naar de fabrikant van het apparaat wat kuren vertoond is verleden tijd. Tegenwoordig chat je met de helpdesk.

Ik heb al een paar dagen een onwillige printer. Verblijdt als hij zou moeten zijn met twee gloednieuwe inktpatronen geeft hij in plaats daarvan nare foutmeldingen. En doet verder niets. Nu ja, piepen. Nu is mijn printer behalve printer ook nog scanner, fax en kopieerapparaat, iets wat ik de laatste week toch vrij hard nodig had. Dus was ik allerminst blij met deze ziekte en wijdde vele uren aan een poging tot oplossen.

Na verspreid over drie dagen geinstalleerd en gedeinstalleerd, schoongemaakt, verwijderd en teruggestopt te hebben had ik nog steeds geen werkende printer. En besloot ik toch maar eens op de website van de fabrikant te kijken. Alwaar ik werd doorverbonden met de helpdesk in een interactieve chatsessie. Chatten met een bedrijf is raar. Vreemd. Gek. Ik heb steeds de neiging om msntaal te gebruiken, waarvan ik eigenlijk vind dat het niet thuishoort in de conversatie tussen mij en de leverancier.

En de printer doet het nog steeds niet...

Uren na waken nog steeds uitgeput.

Wegrennen voor een achtervolger in je droom hoort helemaal niet zo vermoeiend te zijn, toch?

Opstarttijd.

Wekker één, lichtje met tijdklok, telefoon één, ander lichtje, wekker twee in de woonkamer. Strompel strompel, kleren, tanden, lenzen, thee.

Voor half tien hoef je geestelijk nog niet wakker te zijn toch?

Je bent jong en je wilt wat.

Het opfleuren van je huis is natuurlijk een positieve ontwikkeling. In het kader daarvan had ik potgrond en wat echte bloempotten aangeschaft, niet dat plastic waar mijn plantjes de laatste jaren steeds in zaten. Vol goede moed toog ik aan het werk en vulde maar meteen even twee balkon bakken met zaden voor bieslook en peterselie. Er bleek in het ophangsysteem maar haken voor één bak te zitten, maar die ander kon wel gewoon staan op het balkon. En de zaadjes van de lavendel konden wel kiemen in de keuken.

Dat laatste bleek een enorm slecht plan. Ik had dus twee potten met enkel aarde (en zaadjes) in de keuken, en twee op het balkon, waarvan maar één hangend aan de reling. En ik heb een rode kater van net twee jaar oud en een open slaapkamerraam.

...

Moet ik het nog verder vertellen?
Inderdaad vond Thyrin, die de andere potplanten verder braaf met rust liet, (want daar had ik, in weerwil van wat onvermijdelijk leek met die mooie nieuwe potgrond, wel een anti poezenpootjes rubbertje op geknutseld) dat twee potten met enkel grond, waarvan een zelfs met heel veel grond en nog laag op het balkon staand ook, blijbaar enkel voor hem geplaatst waren. En stond ik vanochtend in de haast om op mijn werk te komen omdat ik persé mijn audioboek wilde afluisteren in een huis vol aarde. En keek me aan met van die vrolijke ik-ben-wakker-jij-bent-lief-mag-ik-eten-en-knuffel ogen.

Uit protest heb ik niet geveegd of gestofzuigd, de hele dag lang niet. (nu was ik ook niet thuis, maar dat terzijde) Iets zegt me dat hij die straf niet helemaal begrepen zal hebben...

Naastenliefde.

Terwijl ik bezig was met de o zo belangrijke activiteit van het navullen van mijn inktpatroon was het daar ineens: TikTik! Nadat meteen erna de stilte weer wederkeerde verdacht ik mijn poezen van geklooi met de waslijn of knijpers en spoedde mijn gedachten weer richting het uit laten lekken van de zwarte inkt. TikTik! Iets ongeduldiger nu. De stilte daarop leek korter. TikTik! Nu wist ik het zeker, het kwam van de ramen aan de galerijkant. Zou iemand op het raam tikken? Maar waarom zou men dat doen? Ik had immers een prima functionerende bel. Ik verwachtte E., maar die belt altijd aan. Ik stond op en keek door het voordeur raam. Niemand. Toch maar weer naar de ink.. TikTik! TikTik! Dan de deur maar open doen om te kijken.

Rechts van de deur, tegen de galerijrand aangeleund stond een heel klein jongetje. Niet een van de naaste buren, anders had ik hem wel herkend, maar klein genoeg om vast van dezelfde galerij te zijn.
'Heb je twee euro?' vroeg het jongetje.
'Erm.. Jawel, maar waar wil je twee euro voor hebben?'
'Heb je dan één euro?' probeerde het jongetje nog maar eens, als was hij wanhopig op zoek naar iemand die hem zou helpen.
'Waar wil je die euro voor hebben dan?' polste ik wederom.
'Een ijsje kopen' zei hij met een hoopvol gezicht, alsof dat de doorslag zou geven voor het krijgen van de euro.

Toen ik hem adviseerde dat hij dan beter die euro aan zijn moeder zou kunnen vragen liep hij heel stilletjes verder, langzaam en slenterend, als wachtte hij tot ik de deur zou sluiten en hij het bij de buren kon gaan proberen.

Zondagavond contemplatie.

Bij een gebrek aan een interessant onderwerp bij Netwerk besloot ik de gids eens door te bladeren voor iets anders actueels na mijn dagelijkse portie ellende in het Journaal. Ik stuitte achtereenvolgens op Andere Tijden over journalisten in de Tweede Wereldoorlog en op Tegenlicht. Die laatste had een interessante kop 'Onderhandelen met Al Qaeda' en zowaar ook een stuk uitleg in mijn eeuwige Vara Gids.

Willen we zoiets? Onderhandelen met Al Qaeda en vergelijkbare groeperingen? Zijn we voor of tegen de terroristen? Waarom doen die eigenlijk wat ze doen? Diverse blijkbaar belangrijke buitenlandse personen spraken over terreur, achtergronden, journalistiek en oplossingen. Het programma deed iets waar de VPRO bij mee meestal wel in slaagt; het zette aan tot nadenken. Nog geen tien minuten in het programma bevond ik me op de bank met thee en sigaret verzonken in de vraag: wat vind ík eigenlijk?

Vooropgesteld: Ik heb een hekel aan geweld. In zo goed als alle vormen en middelen. Ik heb de neiging van geweld bang te worden en prefereer bij uitstek de dialoog. Maar er zijn ook bij mij van die momenten waarbij de dialoog geen zin meer lijkt te hebben en je vastloopt en jezelf dan totaal gefrustreert terugvind terwijl je probeert de ander van jouw mening te overtuigen. Geweld is in mijn ogen nooit gerechtvaardigd en altijd een uiting van zwakte, van gebrek aan andere oplossingen, een teveel aan machteloosheid om op een andere manier met de situatie om te gaan.

Zo ook bij terrorisme. Ik verafschuw de middelen. Maar wat vind ik eigenlijk van het doel? Ik zie mezelf graag als multicultureel ingesteld en behoorlijk tolerant. Maar er zijn grenzen. Mensenrechten is zo'n grens. Als je als moslima een hoofddoek of zelfs burka wilt dragen vind ik dat prima, maar als je dat niet wilt dan moet dat ook prima zijn. In het kader van het doel werden er drie belangrijke punten genoemd die de meeste radicale moslim organisaties naar boven brengen. De aanwezigheid van de Amerikaanse troepen in Irak, de steun aan corrupte regeringen in het Midden Oosten en de steun aan Israël bij de bezetting van de Palestijnen. Feitelijk dingen waar ik eigenlijk tegen ben. Want hoe kun je nu pretenderen voor vrijheid en democratie te zijn als je een land steunt wat, tegen alle internationale rechtboeken in, een ander land gaat bezetten? En wie denken wij eigenlijk wel te zijn, dat wij alles zoveel beter schijnen te weten?

'Je bent of vóór of tégen de terroristen', zei men halverwege het programma. Na een half uur kijken was ik er nog steeds niet uit. Ik ben tegen terrorisme, tegen aanslagen en het verheerlijken van geweld, maar ik ben ook tegen Bush en zijn war against terrorism, tegen de gruwelijkheden die in dat gedachtengoed worden begaan, het ontnemen van grondrechten en de dubbele boodschap. Als er zoveel mensen blijkbaar iets aan te merken hebben over de manier waarop wij, toch onderdeel van 'het Westen', ons wensen op te dringen aan hun cultuur op de meest vreemde manieren, zouden we dan niet eens moeten kijken of er niet iets mankeert aan de manier waarop we dat doen? En in dat kader dan toch maar de dialoog aangaan?

Begrip kan ik moeilijk opbrengen, voor wie dan ook die waarom dan ook honderden onschuldigen doodt. Maar ja, ik ben opgegroeid in alle luxe en heb me nooit onderdrukt of benadeeld gevoeld, tenzij misschien door de belastingdienst. Youp van 't Hek zei in '89 over het vallen van de muur en het Oostblok: 'We zien mensen vrijkomen na vijftig jaar onderdrukking, maar onze generatie weet helemaal niet wat vijftig jaar onderdrukking ís.' Misschien doet het er ook wel helemaal niet toe of ik nu voor of tegen ben. We hebben nog tot de drieëntwintigste eeuw de tijd om het hoofdkwartier van Starfleet op een vredige aarde te bouwen...

Life is great.

Gisteren werd ik door vriendje E. meegenomen naar een Japans restaurant. De laatste tijd is samen met mij gaan eten af en toe een beetje een ramp en vermijd ik bij voorkeur openbare gelegenheden waar men gezamelijk eet, maar gisteren besloot ik alles minimaal een paar uur in de ijskast te zetten en te genieten. Het restaurant in kwestie was van het soort wat ik, was ik alleen of met anderen geweest, nimmer zelf betreden zou. Veel gekleurd glas, duur en groot gebouw middenin hartje Rotterdam. Het soort plaats waarvan ik het vermoeden krijg dat ik er met mijn lading alternatiefheid niet echt toegalten zou worden. Nu had ik gisteren geheel tegennatuurlijk een broek en gympen aan en niet de eeuwige zwarte rok en spikes, maar toch.

Alles wat ik vanaf de buitenkant dacht te weten bleek onwaar. Iedereen mag er naar binnen, mits je het kunt veroorloven. Japans eten is aan een soort U-tafel zitten met in het midden van de U een bakplaat, waar ter plekke je eten gemaakt wordt, inclusief show met gebakken eieren en stokjes. Na het menu tot in detail bestudeerd te hebben gooide ik alle voorzichtigheid overboord en besloot dat geen enkele hoeveelheid caloriën mij schelen kon.

Im worstelde mij twee uur lang door de bediening van de stokjes heen, wat ik tegen het einde van de avond voldoende onder de knie had om rijst mee te eten (waarvoor je als Hollandse klant overigens braaf een lepel aangereikt krijgt) en heb het tot vanochtend vroeg volgehouden om me niet druk te maken over wat ik gegeten heb. Vanochtend heb ik de weegschaal laten staan. Eigenlijk ben ik te bang voor wat die aangeven gaat. Maar de avond was geweldig. Gaaf, schitterend, heerlijk, tof, cool, fantastisch. En daar heb ik best twee dagen vasten voor over.

Wraaklustig...

Enig idee hoelang u bezig bent met een verenigingsschoonmaak als je medeleden bedenken dat het eten van pelpinda's in een grote kelder die uit grove houten planken bestaat tijdens een ledenavond een goed idee is?

Als zij moeten werken ga ik met confetti strooien..

Wakker, maar met mate.

En de wekker wees aan: 4.45 AM en zag dat het goed was. Tringggggg!

Het valt niet echt te vermijden dat absurd vroeg opstaan zo een paar keer per jaar in de planning zal moeten zitten. Tenminste, bij mij niet. Maar waarom moest dat nu zo nodig vandaag wezen...

Onverwachte zoetigheid.

Het was me al eerder gebeurd. Al twee keer eerder zelfs. Elke keer rouwde ik het gemis en nam me voor nimmer meer zo klunzig te zijn. De laatste keer ging het beter. Ik durfde weer wat onvoorzichtiger te zijn, wat minder krampachtig. Maar vannochtend ging het dus opnieuw fout.

Enkele honderden zoetjes verdwenen met dispenser en al in het theekopje. En dat terwijl ik eindelijk op een grootverpakking over was gegaan...

Verwarrende verbaasdheid.

Psychologen dien je op hun kantoor te zien. In dat verhitte en hete kamertje zonder airconditioning met de eeuwige kop thee tijdens je wekelijkse gesprek. Eventueel kun je ze tegenkomen bij de lunch in hetzelfde gebouw, buiten op de parkeerplaats, of onderweg naar het postvak. Je praat met ze enkel over jezelf, want daar zijn ze voor. In de jaren dat je ze kent heb je een groot deel van je privé leven op hun bord uitgestort. Zo af en toe vraag je hen naar hun leven -want je bent graag de meelevende pantiënt en daarbij is ze een tof mens- maar meer ook niet. Psychologen tegenkomen met partner en kindlief terwijl je met je eigen kind in de speeltuin bent is, hoewel het als enige speeltuin van betekenis in de stad een keer zou moeten gebeuren op zonnige dagen, vreemd verwarrend. Zeker als je dan wordt voorgesteld aan partner en aanwezige kennis die hen de stad laat zien, -want ze moeten hier nog gaan wonen- sigaretjes krijgt aangeboden en over koetjes en kalfjes en kinderen praat..

Zomer in de lucht.

De zon schijnt.
Het wordt heerlijk weer dit weekend (dat u het even weet meneer Kroll.)
Vandaag negeer ik de financiën.
Lyka blijft het hele weekend.
De radio speelt mijn favoriete jaren tachtig deuntjes en ik vul een enquete in over vakantieparken met plaatjes vol groen en rustieke momenten.

Respectloos gewauwel.

Zou je mensen mogen slaan als ze niet stil zijn om acht uur...?

Zien doet uitstellen.

Eigenlijk had ik een geweldig stukje in mijn hoofd. Iets ontroerend, of in ieder geval voor mij. Een mooie beschrijving van een gebeurtenis die, hoewel hij amper een halve minuut in beslag nam, mij heel veel goed heeft gedaan. Zo'n moment waarna je zingend naar huis fiets op topsnelheid en glimlacht naar alle sterren. Nu ja, aangenomen dat je fietst dan. In het uurtje dat ik vrij had vandaag tussen de vier afspraken in die ongemerkt in mijn dag waren geslopen kon ik wel even achter de computer kruipen. Wat mail kijken bovendien, en me wat bijlezen in wat fora in die twee dagen dat ik mijn pc niet had gezien.

Er was een oranje balkje onderin.
Zo'n balkje dat aangeeft dat iemand gepoogd heeft met je in contact te komen. Omdat ik nu eenmaal de immer afwezige msn'er ben, zo iemand die altijd op afwezig staat of ik er nu ben of niet. Heel handig als je nog eens wazige gesprekken wilt voeren. Maar nu waren het acht regels van een vriendin. Acht heel rare, persoonlijke, en toen ik er eindelijk achter was waarop ze betrekking hadden feitelijk zeer kwetsende regeltjes. Over een onderwerp waar we zo totaal over van mening verschillen dat de vriendschap verworden is tot een vaag kennisschap.

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo van de online contacten. Niet via msn en ander chatmedia in ieder geval. Is handig om een afspraak te maken, of even te kletsen als je de reclame van CSI wilt uitzitten, maar meer ook niet. Mijn voorkeur gaat meer uit naar gesproken berichten, bij voorkeur die waar je ook een gezicht bij ziet.

Dus waarom laat ik me dan zo van streek maken door wat rode tekst op een witte achtergrond?

Dat stukje, dat krijgt u van me tegoed. Dat heerlijke moment, dat schrijf ik nog wel. Ergens in een ander vrij uurtje. Als de computer weer hersteld is van de val van het balkon. Dat u vooral niet mocht denken dat het leven enkel kommer en kwel is dus.

Kind kan de was doen.

Zo'n knopje onderin, klein, blauw en met een rood lijntje, zo eentje die Puck ooit inbouwde in mijn oude site en waarmee je kunt zien hoeveel bezoekers je bezoeken en wanneer en waar vandaan, dat knopje blijk je dus ook vrij gemakkelijk op je nieuwe site te kunnen zetten. Waar heb ik nu al die maanden zo moeilijk over gedaan?...

(Nu nog de oude site weer werkend krijgen en ik ben de koning te rijk..)

Zelfbeschikking.

Om de een of andere niet geheel verklaarbare reden besloot ik het de documentaire op Canvas op te nemen. Ik zou met Lyka en avondje in de vereniging doorbrengen en het stuk dat de Vara gids erover schreef leek mij wel interessant. Zo keek ik dus vanochtend het bewuste programma over vrouwenhandel, met de toepasselijke titel 'seksslavinnen'. Ergens daarin, zo vlak voor het einde, krijgt handelaar Vlad vijf jaar voorwaardelijke gevangenisstraf. De eis is vijftien onvoorwaardelijk, maar hij had blijkbaar een goede advocaat.

'De rechter hielp ook.' Zo vertelde Vlad. 'Hij had begrip voor de situatie.'

Dat zinnetje stuitert wat door mijn hoofd, en, mijn hoofd kennende, zal nog wel even blijven stuiteren. Begrip voor de situatie. Voor welke situatie dan precies? Het verkopen en mishandelen van tientallen vrouwen? Het absolute gebrek aan menselijke waarde? Ik weet het, waarschijnlijk moet ik dit soort programma's niet kijken, en al absoluut niet op de vroege ochtend of de late avond. Wat mijn beweegredenen precies zijn voor het kijken van dit soort programma's zijn zelfs mij nogal onduidelijk. Maar toch..

Ooit was ik een jong meisje, met een air van wereldwijsheid om zich heen, maar eigenlijk klein en angstig en vooral hongerig naar liefde, in welke vorm dan ook. Seks was iets dat mannen van je verlangden. Dat hoorde erbij. Als je een vriendje had, vanzelf, maar ook als er mannen of jongens waren die je gewoon alleen maar aardig leken. Het heeft me jaren gekost om door te krijgen dat je daar zelf een keuze in had en nog eens jaren voor ik mijn 'nee' in relaties kon laten horen. Rond het moment dat ik eindelijk in staat was om mijn onstuitbare hang naar liefde en aandacht te scheiden van het geven van mijn lichaam en ontdekte dat ook dan de vriendjes van je blijven houden, werd het vriendje wat ik toen had agressief. Geheel volgens mijn eigen strenge richtlijnen gooide ik hem het huis uit en belde de politie. Niemand zou mij ooit nog slaan. Er kwam een rechtzaak, hij kreeg een voorwaardelijke straf, maar wat het belangrijkste was was dat ik voor mezelf was opgekomen. Niet bang in een hoekje gekropen, niet op mijn knieen teruggekropen omdat ik hem zo miste, want ik was nog steeds verliefd.

We zagen elkaar nog wel, hij zocht behandeling voor zijn agressieprobleem en we zaten in hetzelfde poolteam. Liefde kruipt waar het niet gaan kan, en hoewel ik nooit meer zijn vriendinnetje wenste te zijn, hunkerde ik nog steeds naar zijn liefde en knuffels. Hij kwam op de thee, een keer film kijken. Bleef wat hangen na een poolwedstrijd. Opnieuw ging ik, net als zoveel jaren geleden, in de fout en verbond het geven van mijn lichaam aan de knuffels. Voor wat hoort wat, was zijn stelling, en ik, die zoveel had gemist, was bereid een hoop te doen voor knuffels en een zoen. Tot die ene dag. De dag waarop mijn grens ook echt een grens ging worden. En dan vooral een waar niemand overheen diende te stappen.

Hij kwam langs, en wilde toch. Ik protesteerde en hij negeerde. Tegen de tijd dat hij besef scheen te hebben van zijn actie en ik, wat kledingstukken armer, trillend in een hoekje lag, kwamen er excuses. Hij had het vooral niet zo bedoeld. Ik was bang, maar vooral woedend. Dit was mijn grens. Mijn muur, met OostDuitse grenswachters. Mijn lijf. En hij had alle wetten en regels met voeten getreden. Ik ging langs bij de politie, deed aangifte. Werkte me door een bataljon aan vooroordelen heen, -mensen met een psychiatrisch verleden moesten er maar voor zorgen niet verkracht te worden voor het geval de politie ze geloven moet- kreeg officiële excuses en de mededeling dat het snel opgelost zou worden.

Na zeven maanden, vijf en een halve meer dan mij oorspronkelijk beloofd, belde de dienstdoende rechercheur met de mededeling dat vervolgen weinig zin meer had. Jouw woord tegen zijn woord. De officier van justitie zou nog een gesprek willen, maar meer dan een formalteit was dat niet.

Sindsdien ben ik bang. Niet dat ik daarvoor al niet bang was voor seks, of zo goed als alles wat met seksualiteit te maken heeft, maar tegenwoordig lijkt dat een hondervoud verergerd. Ik ben bang voor alles wat op hem lijkt, iedere man met leren jas is bij voorbaat verdacht. Ik dank de goden waar ik niet in geloof voor zijn agressie, die hem een verbod op het betreden van het verenigingsgebouw heeft bezorgd, zodat ik daar in ieder geval veilig ben. Niet dat ik bang ben dat hij me iets doet, dat niet, ik ben bang voor wat hij opwekt. Hij heeft iets opengescheurd waar ik na zoveel jaren eindelijk overheen an het komen was. En wat het ergste is, hij heeft het ongestraft gedaan. Het voelt alsof je met een bordje boven je hoofd rondloopt: 'Ik ben Ty, doe maar wat je wilt, je komt er toch wel mee weg'

Maar, mijn grens is nog nooit zo zwart geweest. Mijn OostDuitse grenswachters zijn vervangen door Russische, omdat ik die effectiever vind. Niemand zit nog ongestraft aan mij zonder mijn toestemming, met inbegrip van alle partners. Als zij iets met seksualiteit willen zetten ze maar een video op. En als ze me daarvoor willen verlaten gaan ze hun gang maar, mijn grens gaat voor.
Het is niet het leven zoals ik het gewild zou hebben. Graag zou ik intiem willen zijn, met warme armen om je heen samen in één bed. Het zal wel komen, ooit. Wie een relatie heeft met mij moet over veel geduld beschikken op dat vlak. Maar dit is hoe ik het wil. Punt en uit.

'Begrip voor de situatie'? Nee. Never, Never, Never Nooit Niet.

Moederlijkheid.

Lyka huilde onderweg naar huis.
'Mama, mag ik bij jou blijven? Kan jij me morgen niet naar zwemmen brengen? Mag ik in jouw bed slapen? Mama please? Pretty please?'
Zelden viel het afscheid me zo zwaar.

Vrijdag is ze er weer. Kunnen we de woensdag en donderdag niet even uit de week knippen?

De nadelen van een strakke planning.

Speciaal een half uur eerder van huis gaan om rekening te houden met de file en dan nog steeds op tijd op je afspraak te zijn en dan geen enkele file tegenkomen. Niet eens voor een stoplicht. En dan veertig minuten te vroeg al op je afspraak zijn en geen boek bij je hebben. En dat ze daar dan niet eens een leesmap hebben...