Doucheperikelen.

MIjn geiser was kapot. Of nu ja, kapot, de waakvlam ging steeds uit.
Ik vocht een kwartiertje een stilo en daarna luidruchtig gevecht met lucifers en het ingedrukt te houden knopje en was het zat. Met shampoo onder de arm vertrok ik naar het huis van vriendje.

Bij thuiskomst probeerde ik het nog maar een keer. Iets met de geheel onzinnige gedachte dat kapotte dingen als ze rust krijgen het weer gaan doen. Maar nee. Ik belde de gas mannetjes en die beloofden mij vandaag in het schema op te nemen. Het is erg druk, maar ja, als ik van het weekend nog water wil hebben... Graag thuisblijven de hele dag. Ik regelde dat Lyka gebracht zou worden en zat klaar voor een lange dag.

Maar eigenlijk wilde ik mijn haar nog verven. Dus toog ik opnieuw met lucifers naar de geiser. Langer indrukken, dat zou vast helpen. Ik verhoogde de indruktijd met een halve minuut, een minuut, twee minuten. Gooide de warm water kraan aan en liet die, angstvallig het knoje ingedrukt houdend, vijf hele minuten aanstaan. Tien. Langzaam liet ik een stukje los. Vijftien. Ik liet los.
Ja!
Hij deed het!

Ik verfde mijn haar -mooi paars is wel paars- en belde papa P. op dat ik Lyka toch zou komen halen. Ging naar bed, stond op en.. bliep!
Sms. Voicemail.
Voicemail? Wie belt mij nu voor half acht 's ochtends?

Oh oh..

Het gasmannetje. Waarom ik niet telefonisch bereikbaar was. Voor die afspraak van vandaag.

Hij was gelukkig enkel blij dat de geiser het weer deed...

Planningtechnisch praktisch.

Naar het huis van vriendje gaan omdat je daar vast minder afleiding hebt en dan eindelijk die brieven af kunt maken naar al die buitenlandse penvrienden die al bijna twee maanden op je liggen te wachten.

En dan op de bank gaan zitten met de Quest, of boven achter je pc en rare ideeën voor logjes gaan bouwen.

Vakantiezin.

Internet en de bibliotheek zijn een welkome bron van informatie over het vakantiegebied. Ik heb al een ANWB boekje aangeschaft, een kaart opgeduikeld en een stuk of twintig websites over het gebied opgezocht. De camping heeft teruggemaild en gebeld en alles moet in orde komen. Er is voor ons een plekje in de schaduw met elektriciteit geregeld en de te nemen route is uitgestippeld.

We gaan op vijf augustus weg.

Dat geeft de wolken in de buurt van het Zwarte Woud mooi de tijd om de fel schijnende zon wat te verdringen en ons om wat laatste inkopen te doen.
Maar toch. Vijf augustus. Nog elf lange lange dagen.

Verliefd.

Net als iedere zichzelf respecterende vereniging met disco hebben wij tijdens de vrijdagdisco een boel gekleurde lichtjes. Om al dat moois te bedienen hebben we op de verhoging waar ook de DJ's zich bevinden een groot apparaat met allemaal schuifjes en knopjes. Niet helemaal zo, maar het komt in de buurt. Ik moest werken, en onderdeel van dat werk is dat je af en toe bij je DJ's komt kijken of die wel genoeg vocht hebben. Nou bemoei ik me normaal gesproken helemaal niet met dat licht. Die bak met knopjes ziet er werelds ingewikkeld uit en waarschijnlijk zou ik er enkel meer kwaad dan goed mee doen. Lichtmensen zitten bij ons in een aparte kommissie, met mensen die precies weten wat waarvoor is en wat het doet.

Nieuwschierig ben ik wel, en omdat je vanaf onze hoge draaitafels een mooi uitzicht over de zaal hebt bleef ik even staan en liet mij door het lichtkommissielid uitleggen wat hij nou precies deed. En nog meer uitlegen wat hij deed. En ach, als we toch bezig waren, dan kon ik vast wel even op wat knopjes drukken en aan wat schuifjes zitten.

Een uur later besloot ik dat het tijd werd om maar eens mijn medewerkend vriendje op te zoeken voor overleg over de avond. Nog een uur later kwam het lichtkommissielid mij achter de knopjes vandaan schoppen omdat hij ook nog wat wilde doen. Om vier uur kreeg ik opbouwende kritiek van de leden die mijn lichtwerk gevolgd hadden en schreef ik mezelf op het evaluatieformulier onder het kopje lichteffecten.

Ik ga niet in de kommissie. Kommissieleden moeten op enge ladders staan op enge hoogten om filters voor lampen te vervangen. Maar zo heel af en toe in lege uurtjes wat aan knopjes en schuifjes zitten, dat bevalt me wel.

Steenkolen Eng.. erm.. Iets.

Wij gaan naar Duitsland met vakantie.
En daar ik graag alles goed geregeld heb op vakantie moesten er reserveringen en brieven naar diverse campings. Aanvragen voor stroom om Ea'van op te laden en vooral: permanente schaduw. Ik ben niets zonder schaduw, zeker niet met dit soort hitte. Mijn Duits is niet heel geweldig, dus gooide ik de Engelse brief door Altavista's Babelfish. U kent dat vast wel, die bekende online vertaalwebsite naar dat visje uit de Hitch Hiker's Guide to the Galaxy. En als we dan toch wat op internet surfen, dan kon ik vast wel even kijken wat de functie 'translate entire websites' doet.

Er kwam dit.

Het is bijna zo grappig dat ik er een boxje voor op mijn site zou moeten zetten :)

What's in a name.

Ooit gingen vrienden van mij een jaar backpacken in Australië en gaven de daar tweedehands gekochte zeer oude auto de naam 'Bertus'. Namen geven aan dingen leek mij tot dan toe een raar soort kronkel. Maar toen ik een aantal jaar daarna mijn eerste busje kocht vond ik toch stiekem wel dat die een naam moest hebben. En zo werd mijn naamgevings obsessie geboren. Nu ja, zo overdreven is het niet, niet alles in mijn huis heeft een naam. Enkel mijn knuffelbeesten, de computer en de laptop, en natuurlijk alle vervoermiddelen. Mijn busje Mick was niet meer, daarvoor in de plaats kwam mijn witte Polo Taya, de brommer heet al sinds jaar en dag Jamie en de scootmobiel Kym.

Technisch gezien heette eigenlijk mijn oude scootmobiel Kym. Degene die ik ooit van de gemeente Rotterdam had gekregen toen ik daar nog woonde. Toen ik verhuisde kreeg ik van de gemeente een nieuwe, maar de naam heb ik gewoon meegenomen. Niet dat ik hem vaak gebruikte, meestal noemde ik haar gewoon 'de scooter'. Maar dat blijkt verwarrend als je ook een brommer hebt, omdat men denkt dat je een scooter met benzine motor bedoeld. En omdat ze bovenop dat alles de naam draagt van een vriendin die wegens zeer slecht gedrag is gedegradeerd tot hele vage kennis werd het tijd voor een renaming.

Dus struinde ik het internet af naar vage namen. Ik ben nogal van vreemd en raar, met apostrofjes, y's en komma's. Tot nu toe hebben mijn huisdieren Myrana, Driagonè, Kg'el tika en Thyrin geheten om maar wat te noemen. Aan de andere kant hebben namen ook de neiging in mijn hoofd te blijven zitten. Alsof er een soort weerhaakjes met denkremmers aan zitten die elk nadenken over een andere naam verhinderen. Voor Mick had ik een stuk of twintig veel gavere namen, maar Mick bleef hangen. Vast devine intervention van de auto-god.

Voor de nieuwe naam van Kym bezocht ik een half uur lang namen websites, vulde van alles in bij diverse Celtic en Fantasy name generators en had daarna een rijtje van negen namen die me wel aanspraken. Vervolgens kwam het vocale gedeelte. Iedere naam wordt hardop uitgesproken, afgekort en nogmaals uitgesproken. Er wordt rekening gehouden met mensen die de naam lezen en dan uitspreken en hoe dat valt. Al bij de tweede test van de eerste naam bleef de vierde in mijn hoofd plakken. En bij de eerste test van de derde naam kon ik de weerhaakjes duidelijk voelen.

Het wordt Ea'van.

Vanmiddag zal ze in de officiële naamgevingsceremonie haar naam opgespoten krijgen. Of opgestift, dat hangt nog even van de beschikbare vrije tijd af.

Niets te doen.

Ms. tylani is not your "real" name... but the name the machines gave you. When you free your mind you will be:

Bia the Pod Plug Surgeon

Bia?
Bia de wát?!

Onvoorbereid.

Als ik nou zeg dat wandelen op zelfmarteling gaat lijken met dit weer dan hoort u juist méér water mee te nemen en vaker te rusten! Niet onwel te worden of dood te gaan...

Airco AlleRamenKunnenOpen

Mijn favoriete radiozender is niet eens mijn favoriet omdat ik de zender op zich boeiend vind. Eigenlijk meer omdat ik het met de muziek wel eens ben, een beetje van die rustige jaren tachtig rock, dat doet het goed als achtergrond. Maar in plaats van een zender te zoeken die dat combineerd met DJ's die hun mond houden en enkel nieuws en reclame uitzenden moest ik zonodig een voorkeur aan de dag leggen voor een zender met praters die dan nog grappig willen zijn ook. Ach, het is toch enkel achtergrond. Stilte vulling zodat ik die niet hoor.

Het gebeurt maar heel zelden dat ik echt iets opvang. Dat ik het geluid van een leuk liedje hoger zet of even stil ben voor het nieuws. Zo ving ik zojuist in de laatste twee zinnen op dat de Nijmeegse Vierdaagse is begonnen en dat het vandaag drieendertig tot vijfendertig graden gaat worden.

Vrijwillig buiten zijn begint op een vorm van SM te lijken...

U ook goede morgen.

'Stoelen', dacht ik terwijl ik een oranje zon tegemoet snorde. Stoelen en jif.
'Er moet altijd wel iets schoon', was de gedachte achter het help-Ty-de-zomer-door-met-extra-schoonmaakwerk-plan. En vorige week waren het bestuur en de GebouwKommissie samen op stoelen gekomen. Onze stoelen zijn van het degelijke soort, van stevig hout met mooi jaren zeventig rood nep leer. Stevig, omdat ze anders zeer snel vervangen zouden moeten worden en nep leer omdat ze zo beter schoon te maken zouden zijn. Of zouden ijn, als ze ooit schoongemaakt werden. Dus mocht Ty daar wel een middagje aan besteden met een bak water een heel veel jif.

Die jif trouwens, dat is het soort produktnaam dat begrip wordt. Net als prittstift en tipp-ex. Of kent u mensen die om correctievloeistof vragen?

Maar terug naar de stoelen. Het idee was dat ik ze op hun kop zou zetten en me dan flink zou uitleven op de poten en de onderkant. Daar had ik woensdag na het werk dus helemaal geen zin in. Het was verschrikkelijk mooi weer en eigenlijk wenstte ik enkel samen met vriendje in zijn tuin te gaan zitten. Dus stelde ik uit. En kwam Lyka en was er Efteling van het weekend en stelde ik uit. De 'van uitstel komt afstel' die ik van vroeger had meegekregen zou bijna opgaan ware het niet dat ik het geld hard nodig heb. En dus bevind ik mij op maandagochtend om kwart voor vijf naast mijn bed. 'Stoelen', dacht ik op weg door een verlaten stad. 'Jif', denk ik nu in een verlaten vereniging. Iemand zin te koop?

Zo gek als een deur.

Mijn vriendje ging op internet wat informatie opzoeken over eetstoornissen. En stuurde mij vervolgens dit. Vraag me niet hoe hij er terecht kwam.

Het is waarschijnlijk verstuurd als grappig mailtje.
Ik vind het eigenlijk voornamelijk zielig...

Als een kind zo blij.

Efteling! Efteling! Efteling! Efteling!

Druk druk druk.

Mijn katten vragen zich af: wie is toch drie vrouw die 's ochtends het vlees snijdt?

Wegisweg.

Ergens deze week zou ik het proberen.
Ik had me degelijk voorberied, had uitgezocht wat de kortste te nemen route was, hoe lang het ongeveer zou duren en welke straten ik vooral niet moest volgen. De truc was om eerst naar Rijswijk te rijden en daarlangs het water te gaan rijden en dan vooral te onthouden daar voor ik in Leidschendam zou belanden weer van weg te gaan, anders zou ik er tot Leiden niet meer overheen kunnen. Althans, volgens de kaart van Google niet.

Gisteren had ik geen zin en moest ik bovendien vroeger beginnen.
Maar vandaag zou de vuurdoop worden.
Toen ik vanmorgen over de galerij liep regende het, maar niet heel hard, dat zou ik wel overleven. Vol goede moed toog ik op pad.

Dat water waar ik langs wilde, bleek in Rijswijk helemaal niet te vinden. Toen ik het uiteindelijk, na het halve dorp gezien te hebben, wel vond bleek bovendien het fietspad -waar ik technisch gezien eigenlijk helemaal niet rijden mocht- er al na een kilometer weer mee op te houden. Mijn oordopje brak af en mijn oorbellen bleken niet bestand tegen zulk langdurig rijgeweld. Ik gaf het op en besloot dan maar de bordjes 'Voorburg' te volgen, in het goede vertrouwen dat de ANWB me daarna vast wel naar Leidschendam zou brengen. Na bijna een uur was ik eindelijk op mijn werk. Met een zeer pijnlijk achterwerk en geen tijd meer om voor het starten de ochtendsigaret te roken.

In de eerste pauze foeterde ik collega P. uit, die mij verteld had dat zij in een half uur naar Rijswijk fietste. Dat moest ik sneller kunnen doen, maar dat ging helemaal niet! Tegen de tijd dat ik klaar was met werken was de zon weer gaan schijnen, en met het vooruitzich op wederom een pijnlijk achterwerk toog ik opnieuw op pad. We gingen het anders doen. Niets met bordjes of kaarten of te volgen routes. Nu ging ik in het centrum van Leidschendam gewoon mijn gevoel volgen. Anders dan wat mannen vaak beweren hebben de vrouwen in mijn familie een feilloos richtinggevoel en dus moest en zou ik dáárheen. En ziedaar: het water.
Na enig speurwerk bleek de weg naast het water ook nog de naam te dragen van de stad waar ik wist dat het water mij naartoe zou leiden. Vrolijk tufte ik langs bouwvakkers, ponten en bruggen. Deze weg langs het water bleek in één mooie rechte lijn precies daarheen te lopen waar ik wilde zijn. En inderdaad, na nog geen veertig minuten stond ik bij vriendje J. op de stoep. Nog steeds met zadelpijn maar zonder pijnlijke oren, daar ik zo verstandig was geweest de oorbellen dit keer onder de helm uit te halen voor ik aan mijn brommertocht begon.

Jamie staat moe maar voldaan in de tuin en wordt straks enkel nog gewaakt om boodschappen te doen. Het haalt het niet bij autorijden, maar omdat brommers nu eenmaal schoner en vooral goedkoper zijn dan mijn Taya moet ik het er voorlopig maar mee doen. Die zadelpijn, die zal wel wennen, toch?

Zelfdenkende machine.

Ik had zo'n heel mooi stukje.
Iets kunstzinnigs, iets over eten, iets met lijsten, iets zinnigs en boeiends.

Ergens vond ik het al vreemd dat mijn virusscanner steeds van die vensters opende die zich geheel uit zichzelf over alles hen plaatsten. En toen startte mijn hele PC zich uit zichzelf herop.

Weg browser, weg venster. Weg halve pagina met ideeën.
Ik ergerde mij, maar het was bedtijd en ik besloot het herschrijven van mijn mooie stuk uit te stellen tot morgen.

En nu ben ik het vergeten.
Nu ja, ik weet nog wel waar het ongeveer over ging, maar de fijne stukjes, de mooie zinnen, die was ik kwijt.

Morgen schrijf ik iets anders gaafs.
Eerst in het klad maar denk ik...

Karren.

In het kader van het een en ander had ik besloten dat enige uitleg op zijn plaats zou zijn.

Een tijdje geleden ontving ik een brief van de gemeente. Ik maak gebruik van een voorziening in het kader van de Wet Voorzieningen Gehandicapten en men wilde dat er iemand van een of ander bureautje langskwam om te kijken of ik die voorziening nog wel nodig had. Allemaal heel standaard tot zover. De meneer van het bureau belde en wilde een afspraak voor donderdagochtend.
Eenmaal hier en voorzien van koffie meldde hij dat het om de scootmobiel ging. U kent ze waarschijnlijk wel, van die blauw/rood/zilver/groene elektronische driewielers die door de stad zoeven met mensen erop zonder waardering voor de geldende verkeersregels. Ik heb nu een jaar of zeven ook zo'n ding. Of liever, ik heb er drie gehad, want een beetje gemeente wil na een verhuizing jou graag van een nieuw exemplaar van meer dan tienduizend euro voorzien omdat de oude gemeente de vorige wil recycelen.

Vanachter zijn warme koffie vertelde deze meneer mij plompverloren dat de gemeente had besloten dat mijn scootertje misschien wel ingetrokken zou kunnen worden.

Wàt?
Ingetrokken?
Hoezo...? Waarom? Wat?
Wàt?!

Zeker tien minuten lang kon ik weinig anders dan stotteren en zwijgen. Het woordje 'misschien' in de uitspraak van meneer was mij totaal ontschoten. Beelden van een boze Lyka die niet meer fietsen kon, slepende benen door de supermarkt, niet meer naar de Efteling waren al dat door mijn hoofd spookte. Uiteindelijk perste ik er een vraag om uitleg uit.

Het zat ongeveer zo.
Wat jaartjes geleden had ik skates. Niet van die skeeler dingen met wieltjes achter elkaar, nee, echte goede mooi leren rolschaatsen van dure makelij. Niet dat ik gerolschaatst had in de laatste jaren, maar als je voeten toch niet groeien waarom zou je ze dan wegdoen. En wie weet, ooit.
Toen was het met Pinksteren mooi weer en besloot ik te kijken of ik dat nog kan, dat skaten. Ik reed met Lyka op de fiets en skates in de tas de polder in en bij een mooi kruispunt trok ik de skates aan en vertrok wat wiebelend en slingerend naar het bankje een paar honderd meter verderop. Lyka en ik deden een kaartspelletje en vervolgens reden we weer terug.
Bij de scootmobiel aangekomen stond een andere meneer in een andere scootmobiel en een mototagent. Het onbeheerd achterlaten van mijn scootmobiel had wat angstige vragen opgeroepen over oude dames en bodems van sloten. Ik bood mijn excuses aan en legde de situatie uit. Ik was jong en wilde nog wel eens wat proberen, al lang ziek, tot dáár had ik geskate en voortaan beloofde ik een briefje achter te laten als ik de scooter zou verlaten. De agent schreef mijn naam op en we gingen weer ieder ons weegs.

Die agent, zo bleek, had een brief naar de gemeente gestuurd en de gemeente vervolgens weer naar de meneer van het onderzoekbureau. 'Mevrouw is skatend in het park aangetroffen.'
Wederom probeerde ik het uit te leggen. Een paar honderd meter, vertelde ik. U snapt toch wel, jong, proberen, af en toe 'normaal' proberen te doen, al is het maar voor even, u snapt toch wel, toch? Erg samenhangende zinnen werden het niet, ik was totaal van mijn apropos. De meneer ging weer weg en ik bleef achter met het gevoel dat ik totaal niet had weergegeven waar het nu om ging.

Telefonisch proberen dan maar. Eerst de gemeente.
'De afdeling WVG zit op dit moment in vergadering/lunchpauze/overleg/vakantie/is onbereikbaar' *doorstrepen wat niet van toepassing is
Goed.
Dan de politie dan maar. Misschien kunnen die me vertellen waarom er allerlei brieven over mij worden geschreven terijl ik van niets weet.
'Nee mevrouw, de meneer met code 5050 is momenteel niet aanwezig. Maar waarom wilt u dit allemaal weten? U mag toch helemaal niet skaten?'

Wat? Ik mág niet skaten? Van wie niet? Het hele idee van een scootmobiel is toch juist dat ie bedoeld is voor mensen die nog wel kunnen lopen maar niet zo ver? Anders zat je toch wel in een roltoel? Waarom mag ik niet een paar honderd meter skaten als ik dat zou willen?
Ik gaf het op.
Ergens deze week klim ik in de pen en maak ik twee overduidelijke, goed leesbare en niet mis te verstane faxen. Met uitleg over de situatie en mijn mening over dit soort dingen op het dak van mensen laten vallen en dan nog verwachten dat ze duidelijke antwoorden geven in de tien minuten die het gesprek nog duurt. Het is niet het achterliggende idee dat me tegen de borst stuit, het is de werkwijze, de manier waarop.

Wat dénken ze nu eigenlijk wel? Dat ik het léuk vind om in zo'n ding te rijden? Dat ik me niet, zelfs na zeven jaar, overal aangestaard voel? Een uitzondering, een aparte, een gehandicapte? Dat ik niet zou fietsen als ik dat kon?

...
(Hier hoort die chatchy oneliner waar ik meestal mijn stukjes mee afsluit. Zo'n zin die een glimlachje tevoorschijn tovert, waardoor het duidelijk wordt dat ik, ondanks alle tegenslagen, het leven nog steeds met flink wat humor tot mij neem.
Volgende keer beter)

Activeren kun je leren.

Het is zaterdagochtend en ik verveel me.
Niet dat ik niets te doen heb, dat is het probleem niet.
Mijn log wil graag een echt boeiend stukje, mijn Engelse log wil ook wel een update, iemand wil een mailtje en zeker twee zakelijke brieven willen geschreven en gefaxt.
Maar daar moet ik dan creatief voor worden en voor nadenken. Dus dat kan vast morgen ook nog wel.
Dan heb ik een lijstje met buitendeurse activiteiten. De bank bijvoorbeeld, waar ik geld moet storten, voor enen, als ik nog dit weekend van dat geld af wil. Of de praxis, waar ik moet zeuren om niet gekregen airmiles voor mijn jaarlijkse Efteling tripje. En de naaiwinkel en de Hema waar ik scharen, lijm en notitieblaadjes zou kunnen gaan kopen.
Maar daar zou ik voor naar buiten moeten, iets met schoenen aan en bewegen enzo. Dus dat heeft vast geen haast.
Ik zou natuurlijk de kattenbak kunnen verschonen. Dat had ik eigenlijk gisteren moeten doen. Of de planten watergeven. Ik zou zelfs nog op de bank voor de tv kunnen gaan zitten en de opgenomen series van gisteren kunnen kijken.

Nàh...
Geen zin...

Je vervelen is een keuze.
(En af en toe eigenlijk helemaal niet zo vervelend als t lijkt.)

Onhandigheden.

Er zijn zo van die dingen die op zijn zachts gezegd niet helemaal handig zijn. Eén van die dingen is denken 'O, da's niet zo ver' als je de fiets van vriendje gaat halen bij fietsenmaker.
Het andere is niét denken dat de fiets die je dan in ruil voor de leenfiets weer mee terugkrijgt van het vriendje is die a. een kop groter is dan jij en bovendien b. behoorlijk mannelijk en dientegevolge nogal stang'erig is en jij een lange zwarte rok aanhebt...

Bureaucratie.

Gemeente.
WVG.
Voorzieningen.
Telefoontjes.
Wachtstand.
Doorverbinden.
Wachtstand.
Onbereikbaar.
Gemeente.
Gedoe.

Voor verrichte diensten.

Donderdag werd ik gebeld door H. H. was een mede lid van de hier veelbesproken vereniging. H. was lid van onze AktiviteitenKomissie en vroeg zich af of mijn Taya leenbaar was voor de dropping die zijn van het weekend wilde organiseren. Dat vond ik helemaal prima, de vereniging betaald mij braaf een aantal centen per kilometer en dus zou het rijdende lid M. mij terugbellen voor de beste fietsroute naar mijn stulpje.

Vrijdagmiddag belde M. en bleek zowaar te weten waar mijn flat zich bevond. We spaken af voor een uurtje of half tien, tien en hij zei 'tot vanavond'. Dat was een beetje vreemd, daar ik het idee had dat de beste tijd voor een dropping op zaterdag zou zijn, maar ach, dat zou wel goed zitten. Op de bewuste avond sleepte ik Lyka onder enig protest -wat nou om half tien naar bed voor zeven jarigen op warme zonnige dagen terwijl je eigenlijk in de tuin van vriendje J. wilt spelen ik ben nog helemaal niet moe!- naar huis om na het tandenpoetsen op de bank plaats te nemen en te wachten op de bel.

Half tien, tien uur, kwart over tien. Half elf, kwart voor elf. Inmiddels was ik enigzins verbaasd over de laksheid van bovengenoemd lid. Desondanks maakte ik me niet erg zorgen. Onze vereniging en dan vooral het merendeel van haar leden is niet zo geweldig met afspraken, en meer dan eens had ik een afspraak voor het verlenen van wat diensten met Taya of Mick en bleek achteraf een ander dat makkelijker te kunnen. Dus hang ik tegenwoordig de visie aan: als ik echt nodig ben bellen ze wel. En als ze niet bellen dan ben ik blijkbaar niet zo hard nodig.

Zaterdag waren Lyka en ik in de Delftse Hout en in de tuin van J. in de zon en had ik zo'n geweldige dag dat ik M. en de dropping totaal vergat. Tot mijn telefoon, nog steeds onder de toppunt van burgelijke maar o zo heerlijke parasol in de tuin van J., overging en mij gevraagd werd waar ik toch in hemelsnaam uithing. Erm... Oeps...
De dropping was dus toch op zaterdag. Snel legde ik de route uit naar het huis waar ik me nu bevond na van J. de verzekering gehad te hebben dat zijn auto ook wel leenbaar was voor droppingdoeleinden. Na nog drie keer bellen en uiteindelijk opgehaald te zijn door J. was het huis eindelijk gevonden en kon ik de dropping weer vergeten.

Tot ik gisteren mijn traditionele laatste dinsdag voor de zomerstop bardienst draaide en zowel ik als J. -die daar toevalig bij aanwezig was- een doos Merci onder onze neus geschoven kregen. Wat..? Ik... Maar... Stamelend en stotterend vroeg ik mij af waar ik dat aan verdiend had, er was immers zoveel planningtechnisch misverstand geweest. Voor de moeite, daarom, was het antwoord. Blozen, rood worden en een dankjewel terug. Dit is zoveel leuker dan enkel een benzinevergoeding.

Niet dat ik de chocola hou natuurlijk, dat spreekt vanzelf. In een eetgestoord huishouden is een hele doos van dat spul iets te riskant. Gelukkig kon ik er een jarige vriendin, die ik geheel in mijn chaotische levensstijl totaal vergeten was, er erg blij mee maken. Maar toch. Ik had een doos Merci verdiend...

God listened.

Hé, als ik zeg dat de zon weg moet hoef je niet meteen onweer en regen op mijn dak te sturen hoor!

Tropenrooster.

Die zon, die mag van mij wel weer verdwijnen. Nu ja, nu niet direct de zon als wel de ongeloofelijke hitte die ermee gepaard gaat. In het kader van die hitte had ik vandaag vrij van het werk en dus hoefde ik een keer niet om half vijf op om aan het verenigingswerk te beginnen. En een warme middag wilde ik graag in een koele kelder met dikke gemetselde muren doorbrengen.

O.. Wacht... Het opruimen van de zolder (heel mooi, met van die ouderwetse hanebalken en spanten en enkele rij dakpannen zonder isolatie enzo) behoorde ook tot de werkzaamheden...

Voortaan ben ik bij tropische hitte toch liever op mijn geairconditionede werk.

Ook zo toe aan vakantie?

En toen was het weer maandag, liep de wekker weer om vijf uur af, mag ik weer twaalf uur werken, is het bijna vakantie, ben ik zowaar niet zo heel erg verbrand na een weekend met Lyka in de zon en hoop ik stiemem op vrijdag, wanneer de laatste dagen van het idiote werkschema voorbij zijn en ik in ieder geval van één deel van mijn werk vakantie heb.