donderdag, november 30, 2006

Creatief met snelheid.

Bij ons in de vereniging bestaat een speletjescommissie. Die, zeer jaren zeventig, Spelkie is genaamd. Ik hou nogal van spelletjes en zit met een drietal anderen al tijden in het groepje. Het toch wel zeer zware -ahum- werk van de commissie bestaat -naast het daadwerkelijke spelen van al onze spellen- onder andere uit het promoten van de gezelligheid van spelletjes spelen. En zo bedachten wij een kerstvakantie vulling. Strikt genomen is de vereniging dicht tijdens de vakantie, maar op de een of andere zondag konden wij wel de zolderverdieping claimen, de verwarming opdraaien en een vracht bordspellen naar boven halen. Even rust voor de tentamens voor de studerenden -vreemd, daar geen van de Spelkie leden nog daadwerkelijk studeerd- en bijkomen van kerstdagen vol schoonfamilies.

Daar moest een postertje voor geklust worden. Het heeft weinig nut iets te organiseren als niemand weet dat het plaatsvind immers. O, en een stukje voor in het verenigingsblaadje. Iets van een advertentie ofzo, dat valt flink op. Vol goede moed bood ik mij aan om dat wel voor mijn rekening te nemen. Als je als vrijwilliger ook al iets doet met design en ontwerpen, dan kan dat er mooi bij. Nog afgezien van het voordeel van mooie programma's voor goede resultaten op je werk.

Toen lag op het werk het internet eruit. En natuurlijk had ik niet van te voren bedacht het vereniginglogo en alle andere plaatjes die ik wenste in te voeren op een schijfje mee te nemen. Dus sloeg ik het bestand op zeven verschillende manieren op -dan was er zeker eentje die bij mij thuis leesbaar zou zijn- en besloot mijn eigen pc te gaan proberen. Tijd zat immers, geen haast, ik zou zelfs nog op de verenigings computers kunnen rotzooien.

Toch leek het alsof ik iets vergeten was. Ergens in de nachten met gebrek aan slaap en de vermoeide dagen knaagde iets.
Wacht even. Die deadline. Voor dat blaadje dus. Was die niet de dertigste? Wanneer is het ook al weer de dertigste?...

Mijn pc was geheel oncoöperatief. Uiteindelijk slaagde ik erin een oeroud microsoft program -Publisher, iets als verjaardagkaartjes maken voor dummy's- dusdanig te misbruiken dat ik plaatjes op mijn half afgemaakte poster kon plakken om die vervolgens uit te printen en weer in te scannen om het als .jpeg naar de redactie te sturen.

Voortaan weiger ik elke knutsel klus als ik niet zeker weet dat ik een maand de tijd heb. Of in ieder geval een week. Of dan zeker nog vier dagen nadat ik het overloos heb uitgesteld.

Ach, wat zeur ik ook. Hij is af, en leesbaar.
Dat met die zelfgeschreven tekst -iets met paginaranden en printinstellingen- moeten ze maar voor lief nemen...

woensdag, november 29, 2006

Zo. Ook weer gehad.

Niet dat we niet eerder een meningverschil hadden gehad. Of niet eerder geirriteerd waren, of chagerijnig. Op sommige punten lijken we dusdanig irritant veel op elkaar dat er soms wel vonken moeten komen, omdat je anders je energie nergens kwijtkunt.

Maar dit was toch wel echt een ruzie. Het sinterklaas feest bij Nanne's ouders, slaapgebrek en studeerstress combineerden zich tot korte lontjes.
Met stemverheffing, irritatie, onbegrip. Met het aloude veralgemeniseren (jij bent altijd.. maar jij doet nooit...) wat ik zo hard probeer te vermijden maar waar ik in een chagerijnige bui zelden in slaag. Met niet luisteren, want daar waren we veel te geirriteerd voor. En met een beetje schelden. Nu ja, een heel klein beetje dan.

Drie hele minuten zat ik in de hal aan tafel met mijn thee en hij in de woonkamer op de bank. Toen was ik het zat, niet boos meer, en moest er geknuffeld worden.

Moeten we vaker doen, dat knuffelen.

maandag, november 27, 2006

Harteloos.

Met het risico me de toorn van alle VVD stemmers op de hals te halen, die massaal voor Rita Verdonk kozen, moet het me toch van het hart.

Wat zijn wij voor land, dat we een gezin wat al elf jaar in Nederland is de deur wijzen omdat er tien jaar geleden een administratieve fout is gemaakt...

Planningtechnisch.

Na een vol en vooral enerverend weekend vol van uitersten ging ik een hele maandagochtend niets doen. Iets met opgenomen Sci-Fi series op video, en dan nog wat op cd's. Ik had me helemaal voorbereid, de computer opgestart om het wereld wijde web te raadplegen naar de juiste te kijken aflevering en die vervolgens opgesnord in een bak met cdroms. Allerlei kabeltjes van laptop naar televisie laten lopen en knopjes omgezet. De stereo op opnemen gezet, want als je zelf toch de hele ochtend niets doet kan je mooi iets anders aan het werk zetten om bandjes voor je dochter over te nemen, -jaja, dat gebeurd nog, dochters die bandjes met gesproken verhalen luisteren- terwijl ik thee drinkend op de bank hang voor het een of andere ruimteschip heeft mijn radio Sjakie en de Chocoladefabriek overgezet. De thee stond klaar, de kussens opgeschud, laptop snorde, ik hoefde alleen nog even een kabeltje naar de stereo laten lopen -ik beschik nu eenmaal niet over losse boxjes bij mijn computer- en geluid te creeën en het feest van niets doen kon beginnen.

Geluid dus.
Uit die stereo die dat boek over stond te nemen.
En die, in tegenstelling tot mijn computer, geen twee taken tegerlijkertijd kan volbrengen.

Goed.
Ik ben geduldig hoor.
Ik wacht wel hoor.
Ik zou natuurlijk ook best een boek kunnen lezen op mijn vrije maandagochtend.
Ik bedoel, het is immers niet alsof ik haast heb, of iets te doen. Niets moet.

Dat bandje moet maar wachten.
Ruimtescheepjes wil ik!
Nu!

vrijdag, november 24, 2006

Ochtendverwarring.

Iedere dag sta ik om zes uur op. Of nu ja, tussen zes en half zeven. En dat 'iedere dag' geldt natuurlijk niet voor het weekend. Maar toch, het grootste deel van de week sta ik om zes uur op. Omdat de neuroloog het gezegd heeft, omdat blijkt dat ik beter slaap als ik zeer rigide ritmes aanhoud en, misschien, omdat ik zo tijdens Nederland in Beweging en het Journaal mijn ochtend oefeningen kan doen.

Vriendje Nanne is veel minder goed in dat vroege opstaan. Toegegeven, ik heb er twee wekkers, een telefoon en een automatische lichtschakelaar voor nodig, maar dan ben ik er wel uit. Nanne staat slaapdronken op en zet de wekker uit en snurkt verder. Of nog erger, wordt een half uur voor aanvang van de werkdag wakker naast een wekker die al drie kwartier staat af te lopen. Dus besloten wij dat ik hem 's ochtends uit bed zou bellen. Of dan in ieder geval op de dagen dat ik me dat zou herinneren. Om half acht.

Om dan in verbazing te horen dat hij al koffie heeft gezet, of hem hardhandig uit bed te praten, een knuffel te geven en weer op te hangen.
Zo ook deze ochtend.

Raar, dat het zo lang duurde voor hij opnam. Zeker te laat naar bed gisteren. Slecht geslapen misschien? In ieder geval duidelijk nog niet wakker. Dat hij opneemt met 'met Nanne' is al raar. Bijna alsof hij mijn telefoontje niet verwach... Oh oh..

Nanne had vrije dagen. Veel vrije dagen. En mocht die in december niet opnemen. Wat hij wel mocht, was in november alle vrijdagen vrij hebben, en lekker lange weekenden maken.
November. Vrijdagen. Vrij....

Kusje. Knuffel. Ga maar lekker slapen schat. Vergeet toch vooral dat ik gebeld heb.

Zou het zin hebben om rond een uur of elf te bellen en te doen alsof er niets gebeurd is in de hoop dat hij het daadwerkelijk vergeten zal..?

donderdag, november 23, 2006

Kiezen, koos, gekozen?

Wat zijn wij toch een bijzonder raar land. Alleen hier kan een partij zeventien zetels winnen en waarschijnlijk niet eens in de regering komen...

Ach, op deze manier kunnen we in ieder geval nog mooi een tijdje doorzeuren over 'hen daar in Den Haag', niets is immers beter als gespreksonderwerp aan tafel en bar als verkiezingen.

dinsdag, november 21, 2006

Mug. Olifant. Mug.

Mijn log is wat leeg de laatste dagen.
Tuurlijk, er was een rugontsteking en daarna waren er drukke dagen waarin allerlei achterstallig werk ingehaald moesten worden en waardevolle uren met Lyka, maar toch merk ik dat ik het een beetje verwaarloos hier.
Of eigenlijk, overal.
Ik heb dvd's liggen die opgestuurd willen worden naar kennissen van fora die allang betaald hebben voor de verzendkosten en mails en papieren van personen en bedrijven die op antwoord wachten.
En vervolgens kijk ik tv.

Misschien stel ik ook wel te hoge eisen aan mezelf, als ik een dag geen computer heb gezien stelt mijn geest de drempel om de email op te halen gelijk een paar tandjes naar boven bij. Alsof achterlopen een zonde zou zijn. En onmiddelijk daarop lijkt mijn achterstand zo hoog te worden dat het onmogelijk nog ingehaald kan worden en het dus toch eigenlijk niet meer de moeite zou zijn om nog email te kijken in dat halve uurtje voor mijn werk. Rare kronkel, want zoveel mail krijg ik helemaal niet.

Noch is het zo dat u, als ik eenmaal een dag of wat niet gelogd heb, van mij hoogstaande literaire werken zou verwachten. Nog afgezien van het feit dat u feitelijk niets te verwachten heeft, want dit hele internetdagboek is immers mijn leven en mijn keuze.

Dus waar maak ik me nu eigenlijk zo druk om?

Mooi.
Zijn we daar ook weer vanaf.

Pleegfamile (2)

En zo vond ik, na een uurtje in het plaatselijke winkelcentrum:

Een hartvormig doosje met overheerlijke chocolade (het hartvormige schoteltje met de drie bonbons erop -eerlijk delen!- was helaas gebroken en niet op voorraad) en een flesje romantische badolie die dubbelt als massagevloeistof.

Ze vonden zichzelf ook nog erg jong, stelden voor dat ik volgende keer vooral geen cadeau mee zou nemen -waaruit af te leiden was dat ze stiekem toch erg blij waren met hun kleinnood- en ondanks Lyka's zorgvuldige gevis zijn we nog steeds niet achter het recept van de kippetjes.

Wat heerlijk als alles precies gaat zoals gepland.

donderdag, november 16, 2006

Soort van pleegfamilie.

Tussen mij en mijn ouders botert het niet zo. Of eigenlijk botert het zo slecht dat ik ze al negen jaar niet heb gezien. Gelukkig had ik daar als tiener een soort van vervanging voor. Mijn beste vriendin I., woonachtig aan de andere kant van het land, maar ook met ouders, hele lieve nog wel. Door de jaren heen ontwikkelde mijn relatie met haar ouders als iets van een pleegdochterschap, zij het een pleegdochter op afstand. Lyka ging er logeren zo af en toe, als een soort surrogaat opa en oma, en ik besprak steeds volwassener zaken met de moeder van I.

Toen kwam er een moment dat er een breuk kwam tussen I. en mijzelf. Door omstandigheden, door mij, door niet uitgesproken zaken en veel oud zeer was de druk op de relatie zo groot dat we elkaar maanden niet spraken. In het begin ging ik nog wel bij haar ouders langs, die immers niet echt iets van doen hadden met de problemen tussen ons, zolang we dat niet bespraken althans. Maar naarmate de stilte tussen I. en mij langer duurde verwaterde ook het contact met haar ouders.

En tegen de tijd dat I. en ik de relatie weer wat nieuw leven in bliezen had ik al twee jaar niets van mij laten horen bij haar ouders. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat ze een oordeel over me zouden hebben, iets negatiefs zouden denken, vanwege de breuk tussen mij en hun dochter. Niet dat ik het ooit gevraagd had, of zelfs maar in de verte zeker wist, maar ik voelde iets, een onzekerheid, een afstand.

Toen werd het zomer en reed ik, misschien niet geheel toevallig, na een uurtje sightseeing over diverse snelwegen ineens in hun dorp rond. Misschien, heel misschien... Ik zou in iedere geval even kunnen kijken hoe het nieuwe huis er van buiten uitzag. Mama I. bleek thuis, en vroeg mij prompt op de thee.

En ineens werd ik mij bewust van het feit dat de afstand enkel in mijn hoofd had gezeten. Dat ik, door langer en langer weg te blijven, de drempel om langs te gaan enkel verder had verhoogd. En dat er feitelijk niet echt iets veranderd was.

Vorige week waren ze dertig jaar getrouwd en zondag ga ik met Nanne en Lyka op de thee. Thee en kippetjes, want mama I. maakt de lekkerste kippepootjes op aarde. Ik plan het hele weekend erom heen, want, eetgestoord of niet, ik zal kippetjes eten, net als vroeger, zoals het was, zoals het hoort te zijn.

Rest nog de vraag, wat koopt men voor een stel van middelbare leeftijd, na zoveel jaar samenzijn? Iets eetbaars? Iets voor samen? Iets puberigs, om aan te geven dat liefde na dertig jaar nog steeds onstuimig kan wezen?

Ik benijd Lyka, die gewoon een tekening knutselt en daarmee tevreden is.

woensdag, november 15, 2006

Blij, beterende, busy.

Met een nieuw tabletje en wat strikte regels aangaande spiergebruik en rusten zou de huidige verbetering door moeten gaan zetten.

Zo heb ik gisteren mijn neus laten zien bij de vereniging en verwacht ik later deze week ook op het andere werk te laten merken dat ik opnieuw levend ben.

Dat is, als ik de karrevracht aan email, post, financieën en ideeën voor nieuwe blogpostjes heb verwerkt dan...

zondag, november 12, 2006

Boren naar diepe emoties.

Gisteren was ik bij Henk, mijn huisarts, voor die griepprik. Als een beetje chronisch zieke of bejaarde heb je daar recht op, vergoed en al, en ik kwam met mijn ME dan ook mooi in aanmerking. Dus reed ik mij op een grijze natte zaterdagochtend naar de arts naar een rij in de praktijk, waar het voltallig assistetencorps gereed stond om mij en een heel stel anderen in de arm te prikken.

En als ik er dan toch was kon ik mooi even advies vragen hoe dat nu zat met die rug, die pijn en die ontsteking. Want, in aanmerking genomen dat de pillen wel iets schijnen te helpen daar ik weer rechtop kan lopen en inmiddels bijna een uur op een normale stoel kan ziten, echt beter is het nog niet.

Dat het lang kon duren werd beaamd door zowel Henk als de assistente. Dat het na de eerste vooruitgang helemaal niet beter ging was naar, en vervelend, en niet helemaal volgens plan. Ik bewoog toch wel? Want dat is belangrijk, bij spieren en vastzitten en ontstekingen, dat je wel blijft bewegen. Ik legde uit dat ik had geprobeerd te werken, maar dat twee keer bukken naar een pak melk in de koelkast tot een explosie aan pijn leidde en dan dus maar weer terug naar de bank verhuisde. Nee, ik moest vooral niet door de pijngrens. Tot de grens, maar er vooral niet doorheen. En dus nog maar die ontstekingremmers blijven nemen. Als ik daar dan doorheen zou zijn, zo na het weekend, en het was niet over, dan moest ik maar weer eens langskomen. Misschien moest ik dan iets anders remmends of iets met fysiotherapie erbij.

Ondertussen heb ik vier dagen verenigingswerk misgelopen. En loop de twee van volgende week vast ook nog mis. En die vereniging betaals mij, niet veel, en min of meer zwart (iets met vrijwilligersvergoeding en maximaal en belastingen en net aan haalbaar), maar toch, mijn boodschapengeld.
En word ik, frankly enigszins gek van de bank, de thee en de tv. Chagerijnig ook, waar Nanne niet altijd even blij mee is, al doet hij zijn best het te begrijpen en meelevend en knuffelend te zijn.

Wonderbaarlijk hoe iets relatief simpels en haast gewoontjes -eindelijk iets niet psychiatrisch, geks of specifiek tylani's- als rugklachten huilbuien op kan roepen over het onrecht in mijn leven, mijn ME, het eeuwige geldgebrek en dieptheoretische discussies over het lenen van betaalmiddelen en mijn visie daarop.

Beter is dit snel over, er is ook iets als een teveel aan zelfreflectie.

donderdag, november 09, 2006

Stiller en stiller.

De rugpijn bleek een ontsteking. De eigen arts was er niet, maar die dienstdoende vond een klein gaatje aan het eind van de middag en confronteerde mij met spuiten in de bilspier, een mooie pijnstillende ontstekingsremmer en de mededeling dat ik toch vooral iets moest proberen te bewegen.

Vier dagen later blijkt dat bewegen enkel in nog meer pijn te resulteren, en heb ik dus ook de afspraken voor de komende week nog maar even in de koelkast en Nanne aan de rugmassage gezet.

Postieve noot: Lyka wilde het hele weekend thee voor me zetten. Geheel uit zichzelf.

donderdag, november 02, 2006

Afwezig.

In verband met een stel wervels die besloten hebben dat iedere voor- of zijwaartse beweging en überhaupt alles behalve heel stil liggen of kaarsrecht staan een zonde is.