Wens om stilte.

En toch schijn ik zeker te weten dat de buurtkinders vorig jaar ook met ontploffingen hebben gestrooid en dat zowel mijn huis, mijn gemoedsrust en mijn auto allen in het nieuwe jaar nog redelijk intact waren. Waarom lijkt het dan zo erg?

Eitje.

Nanne had het er al over gehad, en de laatste tijd begon ik er zelf ook steeds meer voor te voelen. Nu tylani.free.fr permanent overleden lijkt te zijn werd het misschien toch tijd voor een tylani.nl. Of .com, .nu of iets van dien aard. Dat moest wel even te regelen zijn.
Enig zoeken leerde mij dat er geen enkele tylani geregistreerd is, of in ieder geval, niet daar waar ik hem vinden kan. Dat je je website gewoon kunt houden, dat wil zeggen, niet met php, java, html of een van die andere dingen die ik heel slecht begrijp een totaal nieuw log hoeft te bouwen maar gewoon kunt blijven loggen bij blogger terwijl men wel tylani. iets kan intypen. Ik leerde dat er iets als META bestaat, waarmee je kunt instellen of en waarmee je boven wilt komen drijven bij een zoekmachine. Dat er ook nog de keuze bestaat uit emailadressen als info at tylani, of help at tylani. Dat ik subdomeinen kan maken voor mijn Engelse log -waar ik dan natuurlijk wel vaker op ga posten- en die dan ook weer emailadressen kan geven. En dat het me, afhankelijk van wat ik eigenlijk wil, tussen de tien en de zestig euro per jaar kan gaan kosten.

Ik hoef dus alleen nog maar even te kiezen wat ik wil...

Irritant.

Ik heb een Harry Potter scheurkalender. Of liever, ik had, want hij is op een blaadje na op. Maar na drie jaar Lord of the Rings vond ik dat het tijd werd voor iets anders (en bovendien waren de LOTR kalenders niet meer te krijgen). Een Harry Potter kalender staat vol onnozele feitjes, waarvan ik de meeste op zich al weet, daar ik ieder boek al minstens vijf keer gelezen heb. Maar Lyka is gek op alle in te kleuren plaatjes en men moet toch iets op het toilet hangen.

Wat mij opviel in de kalender is dat er een heleboel kleine foutjes in zitten. Geen grote dingen, een spelfoutje in een spreuk, dat soort dingen. Tot ik bij dertig november kwam. Waar een 'kwistige kwisvraag' staat met de vraag wat het nummer is van Harry's kluis bij de tovenaarsbank Goudgrijp. Er staan drie nummers onder, in a-b-c volgorde, met onderaan een heel klein antwoord.
B.

B. is in deze 713.
Jammer alleen dat het nummer van Harry's kluis helemaal nergens wordt genoemd, in geen enkel boek. 713 wordt wel degelijk genoemd, maar dan als nummer van de kluis waar Hagrid een onbekend pakketje uit moet halen voor de enige tovenaar die Jeweetwel ooit vreesde, Perkamentus.
Omdat ik verder toch niets te doen had besloot ik de andere vijf boeken er ook maar op na te slaan. Na enig gespeur in de hoofdstukken die zich in de verste verte in de buurt van de tovenaarsbank afspelen wist ik het zeker, Harry's kluis heeft geen nummer. In ieder geval niet in de gedrukte boeken.

En omdat een vrije dag een vrije dag niet zou zijn als je hem niet vol zou plannen met nutteloze activiteiten besloot ik eens uit te zoeken waar ik Warner Bros. kon bereiken om ze dit te gaan vertellen.
Een beetje internationaal bedrijf als Warner Bros. heeft een eigen website in het Nederlands, een emailadres en een telefoonnummer. Toch?
Nou, nee dus.
Er is een Warner Bros. in Amsterdam, maar zonder email. Wel met telefoon, maar die is afgesloten. Er is wel email op de .nl website, maar enkel als men vragen heeft over het privicay beleid of een offerte wil aanvragen. Ik zou natuurlijk een brief kunnen sturen naar JK Rowling, maar ik betwijfel of die zit te wachten op een 'nitpicker' zoals ik met een fout in een onbenullig scheurkalendertje. En feitelijk gaat het nergens over. En is de kalender bovendien zo goed als afgelopen. Dus moesten we het maar gewoon vergeten, naast ons neerleggen, afdoen als triviale onzin en de maker van het ding een rustige dag gunnen.

Jammer dat ik nooit zo goed ben geweest in triviale zaken naast me neerleggen...

Punt komma.

Wij lazen Lyka het Groot Kinderdictee voor.
Zij maakte, nieuwe spellingsregels inbegrepen, twaalf fouten, op een Nederlands gemiddelde van elf. Best aardig, zeker als je bedenkt dat ze bijna drie jaar jonger is.

Nanne en ik werden daarop door Lyka getrakteerd op het dictee van 2005. Oude spelling nog, dus ietwat extra fouten zou wel mogen, zo dachten wij. Bij het volwassen dictee hadden we een gemiddelde van rond de veertig fouten en ondanks flink geoefen op de nieuwe alles-aan-elkaar-schrijf spelling schreven we nog zo veel los dat de punten met een oude spelling alleen maar vooruit konden gaan.

Negen en tien fout.
In maar drie zinnen.

Ik wijt het aan de school.
Wij zijn eeuwen geleden voor het laatst een les taal of Nederlands binnen gestapt, en hoeven zelden teksten te schrijven zonder spellingscontrole, Lyka daarentegen heeft nog elke dag les.
Of zou ze gewoon veel slimmer zijn dan wij...

Even familietijd.

We wish you a merry christmas, we wish you a merry christmas
and a happy new year!

Spitsuur.

En toen zat mijn werk er weer op voor vandaag. Nu rest mij niets anders dan de rest van de dag wachten op de monteurs van Ea'van, die gegarandeerd pas rond vier of vijf uur hun verschijning zullen maken. Of, nog erger, pas als ik net weg ben richting Lyka's kerstvoorstelling van school. Om die reden zal ik ook maar niet proberen om de verloren uurtjes slaap in te gaan halen, dat is natuurlijk vragen om dwars door te intercom heen te ronken als de monteurs onverwacht wel zouden besluiten om in de ochtend langs te komen.

Wat ik wel zou kunnen doen is iets melden over nutteloze feitjes. Iets over de opmerking die ik op de radio hoorde bijvoorbeeld, dat wij belasting betalen over belasting. Er was iets met accijns, vast een verhoging of iets dergelijks. Nu ben ik normaal gesproken voor iedere verhoging die roken, drinken of autorijden duurder maakt en maak ik me zelden druk over belastingen, daar je daar als minima toch niet zo geweldig veel aan betaalt. Maar dat je belasting betaald over belasting vind ik wel een heel ingenieuze stap. Iets met btw over je accijns, zodat de gemiddelde Nederlander niet eens doorheeft dat er dubbel belasting wordt betaald. Waarom ben ik niet met zo'n plan gekomen? Maar feitelijk is dat een behoorlijk saai onderwerp.

Dan wilde ik nog iets kwijt over de Sire reclame. De zwerfjongeren, het kinderleed, de mensen die er voor kiezen om niets te zien. Iets over mijn eigen jeugd, met zijn zwarte dagen en koude nachten zou daar mooi bij aansluiten. Maar dat zou zo'n lang verhaal worden dat mijn gemiddelde lezer dan door de letters het boek niet meer zou zien en dus bewaar ik dat maar voor een ander tijdstip. En bovendien heb ik dan voor later in de week nog een onderwerp, voor de dagen dat ik weinig te vertellen heb.

Dus eigenlijk heb ik nu een mooi postje gevuld met niets dan bijzaken, met dingen die er eigenlijk niet echt toe doen omdat ik nergens diep genoeg op in ga. En dat vind ik eigenlijk wel prima, dan kan ik de rest van de dag lekker op de bank met mijn nieuwe boek.
Stiekem hopend dat het reparatieteam zich niet voor halverwege de middag laat zien, om zo het beste excuus te hebben om lekker helemaal niets te doen.

Update.

Ik had stukjes. Hopen stukjes. Of liever, hopen ideeën. Van een uitleg bij de Sire banner, tot een mooie dinsdag anekdote, het Groot Dictee en mijn fouten met koppeltekens, mijn werk en het kerstontbijt, Nanne die de verwarming weer vergeet, ... Nu ja, een hoop dus.

En iedere ochtend wilde ik er eentje neerschrijven. Dat kon best, zo na het ontbijt. Want zeg nou zelf, een idee in een logje omzetten kon nooit zo lang duren.

Dat is, in theorie natuurlijk.

Dit is de eerste ochtend dat ik daadwerkelijk voor de pc ben beland.
En eigenlijk vind ik dat vijf uur 's morgens veel te vroeg is voor ideeën-in-logjes-omzet-gedoe.

Ziet u met mij mee?

Zin zonder einde.

Zou het zin hebben dat mijn rationele geest mijn hersenen vertelt dat griep krijgen als je een prik hebt gehad zeer zeker binnen de mogelijkheden ligt, daar de prik enkel inhoudt dat je wat minder ziek wordt en niet dat deze geheel uitblijft en dat het dientengevolge niet is aan te raden heel kwaad te worden, noch op je eigen lijf noch op je omgeving, omdat je jezelf niet kunt uitstaan vanwege die kriebelende keel en pijnlijke holtes of om die eetbuien die zich bij ieder extra lichamelijk teken van zwakte dubbel zo vaak schijnen aan te dienen?

Het zal vast zin hebben.
Jammer dat het zo weinig uithaalt.
Tijd voor een nieuwe geest dan maar?

Toekomst in een notedop.

Niet dat ik en vriendje Nanne al toe zijn aan kinderen, maar omdat ik als grieperige nu eenmaal niets anders te doen had op een koude winterochtend en met in gedachten een gesprek met schoonmama -dat overigens veel meer over stoppen met roken dan over kinderen ging, maar dat terzijde- vond ik mijzelf met een blaadje met twee mooie rijtjes namen op de bank. Namen die wel geschikt moeten zijn voor een potentieël tweetalige Nederlands-Engelse opvoeding, makkelijk afkortbaar en bovenal niet te gewoon of al te ongewoon -je wilt immers niet dat je kind haar naam overal moet spellen-.

Dan krijgt men dit:

V Merlijn/Merlynn Aranka Arani Franka Maran/Mara Lesley Wylie Quinn Meran/Merran Trillian Jaydi Oud lijstje Lindi Floortje Ciska Arana Kytari Sycrini Gillian Sycari

M Merlijn/Merlin Fenno Sylvian Storm Quinn Merral Maikel Tiko Keiran/Kyran Oud lijstje Cisko Arano Kyaran Tarian Taran Sterre

Ergens heb ik zo het gevoel dat Nanne mijn ideeën over 'niet te gewoon en niet te ongewoon' niet helemaal delen zal...

(Het mag overigens duidelijk zijn dat het bouwen van tabellen (nog) niet tot mijn vele talenten behoort...)

Griep ondanks griepprik.

Grmbl.

Kerstgeest.

In het kader van zowel mijn medewerkerschap van de landelijke Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa en omdat lotgenoten contact nu eenmaal prettig is ook al ligt je eigen verhaal toch net iets anders, vertoef ik zo af en toe op het een of andere forum van bovengenoemde vereniging.

En liep daar tegen het volgende stukje aan.

Kerstkaartjes

Ieder jaar, rond deze tijd, denk ik terug aan mijn opnameperiode op de gesloten afdeling. Dat was in 1999. Zoveel verdriet en haat had ik op dat moment voor mijzelf. Maar op een gegeven moment kreeg ik van een wildvreemd persoon een kerstkaartje, Ada heette ze. Het was een vreselijk oudbollig kaartje, je weet wel zo eentje met hertjes in de sneeuw enzo. Daarin stond het volgende:

Beste Linda, ik weet dat jij nu niet de vreugde voelt die velen op dit moment voelen. Maar geloof mij, die tijden zullen er voor jou wel weer komen. Hoop is juist heel erg dichtbij kerst en oud en nieuw! Hoop doet wonderen, Linda! Denk er over na! Groetjes, Ada.

Toen smeet ik die kaart neer in de hoek, ik had echt werkelijk waar geen enkel grijntje hoop meer over. Alles was teveel en hoop, hoe durf je over hoop te praten terwijl ik aan het overleven ben!! Terwijl eigenlijk hoop op een gegeven moment het enige werd waardoor ik verder ging. Door de diepe dalen van het verleden, door de onzekerheden en door de pijn. Telkens weer was dat ene kaartje van die ene onbekende in mijn achterhoofd. Ada had gelijk, hoop doet wonderen. Hoop zorgt ervoor dat ik ga vechten! Mooi gebaar van Ada, ik heb er enorm veel steun aan gehad. Door die paar woorden op een flutkaartje.

Toen bedacht ik mij eigenlijk dat het een enorm mooi gebaar zou zijn als we allemaal gewoon eens kaartjes zouden sturen naar personen die het ook heel moeilijk hebben, voor wie de hoop ver te zoeken is. Een klein kerstkaartje, er hoeven geen mooie woorden op, maar gewoon een klein gebaar doet al wonderen én doet hoop herleven. Wat zou er gebeuren als zo'n persoon meerdere kaartjes krijgt?
Daarom doe ik deze oproep. Deze oproep om mensen die even de hoop verloren zijn nieuwe hoop te geven.

Stiekem vind ik het zo'n geweldig idee dat ik wilde dat ik het bedacht had.

Goedkeuring.

M. is oud lid bij mijn vereniging. Ze is nog lid, maar soort van oud -binnen onze jonge vereniging wel te verstaan- en al vrij lang lid. We zien haar weinig meer de laatste paar jaar. Dinsdag was ze er ineens voor koffie en koffie en een praatje. Wilde vanalles weten over Nanne, het nieuwe vriendje. Ik vertelde en vergat het weer, we hebben een boel leden, en veel daarvan zie ik weinig. Gezellig om mee te kletsen, maar niet echt belangrijk, of wereldschokkend, onthoudbaar of logmateriaal.

Zaterdag was ze er weer. Nanne en ik waren eventjes uit, na een avond klaverjassen -jaja, weer wat geleerd en nog gewonnen ook- met mijn schoonouders.

En M. vroeg of hij het nou was. De Nanne. Het vriendje.
Jaja. Hij was het.

En M. zou M. niet zijn als ze haar mening niet zou geven. Dat hoort er gewoon bij, dat opene, dat nooit een blad voor de mond nemende van haar is wat ons allen bijblijft.

'Eindelijk een normaal vriendje voor Ty en iemand die je kan kan overladen met liefde voor jou' meldde ze tegen Nanne.

Nanne is goedgekeurd.
Niet dat het boeit, vanzelf heb ik me nooit wat aangetrokken van wat anderen wel of niet van mijn keuzes in relaties vonden door de jaren heen, en droeg daar zelf de pijnen van zo af en toe, maar ergens is het wel leuk. Bovendien heb ik het idee dat ze Nanne alleen kent van 'horen zeggen' en dat is op zijn zachts gezegd vaag te noemen in onze verenigingscultuur, dus hoe ze het dan presteerd om nog gelijk te hebben ook is me totaal onduidelijk.

Maar toch, een goedgekeurd vriendje, dat voelt best leuk.

Zelfspot via via.

Nanne heeft ook een log.

En blijkbaar niets te doen. Of wilde gewoon even spuien. Of vond dat ik te veel leek op 'vrouwen' en 'winkelen' toen we in de Grote Stad waren voor de jas. Hoe dan ook, Nanne schreef dit.

En hoezeer ik het ook met hem eens zou zijn, het moet wel even gezegd:
Ik ben helemaal niet klein!
Minstens een meter vier en zeventig.

Vrijwilligers Vrije Tijd

Eigenlijk mag het niet. Niet eens, of misschien oogluikend, maar dan maar heel even, om je email te bekijken. Maar dan zeker niet de rest van het internet afstruinen.

Maar ja, er was geen werk. En ik had een een uur van de baas zijn tijd besteed aan het afmaken van het commissie logo. En er was nog steeds geen werk. Dus dan kon ik vast wel even een nutteloos postje schrijven in die baas zijn tijd, toch? Feitelijk ben ik toch over een kwartier klaar met werken dus zelfs al was er werk, dan had het weinig zin om er zo vlak voor het einde der tijd nog aan te gaan beginnen. Toch? Toch....?

Stuiterbal.

Ik heb een stoere nieuwe jas!

Van mijn lieve vriendje gehad!

Ik heb een stoere nieuwe jas!

(Ok, het heeft me een hele middag door de Grote Stad struinen gekost om twee acceptabele te vinden, die ik vervolgens beide weg liet leggen om met vriendje terug te komen, een van de twee te kopen en mee te nemen naar de winkel waar de andere huisde. Ze daar om en om en weer om te passen tot ik echt zeker, heel zeker -hé, voor zoveel geld mag je erg zeker van je zaak zijn- wist welke van de twee mijn voorkeur had om daarna de tweede weer terug te brengen naar de andere winkel. Maar hij is gaaf. De voering is roze, heel fel, en de binnenkant van de capuchon ook, maar dat is bijzaak.)

Licht in donkere maanden.

Het is vroeg, dat zeker. Sinterklaas is het land nog niet uit, dat was voorheen toch mijn graadmeter voor het begin.

Maar nu ik met Lyka afgelopen weekend al iets aan Sint en Piet had gedaan was de weg eigenlijk vrij.
Vrij voor rood en lichtjes en spuitsneeuw die je niet moet proberen in juni nog van je ramen te krijgen. Voor papieren klokken aan de kroonluchter, rode linten in de ramen. Sterretjes in de planten en, last but not least, de kerstboom.
Die laatste moet nog uit de berging worden gehaald en opgezet -plastic heeft zo zijn voordelen- maar de rest van het huis is al in kerstsfeer.

Raar ergens, daar mijn jeugd weinig goede herinneringen heeft, en zeker niet aan feestdagen in welke zin dan ook. Maar kerst doet iets met me. 's Ochtends vroeg je bed uit en dan in bijna volledige duisternis naar het stekkertje van de kerstlampjes kruipen. Op de bank hangen met een kop thee en muziek en die mooie lichtjes. Van het idee alleen al wil ik dat het eeuwig winter blijft. Of nu ja, voor even dan. Of, dat is, als het gaat vriezen en stopt met waaien en regenen.
De kerstdagen zelf zie ik eigenlijk met meer angst tegemoet, maar dat heeft meer iets met het verplichte eten te maken dan met kerstgevoel. Dus ga ik de maand met lichtjes in huis zo lang mogelijk maken.

Wat zou het ook, als de plaatselijke detailhandel al in oktober ballen klaar mag leggen, dan mag ik toch zeker wel op vijf december sjabloontjes op mijn ramen spuiten.

Ongebruikte eerste hulp.

Wat denkt u, als je een flesje betadine van onbekende datum uit een stoffige verbanddoos pakt en het prikt na een kwartier nog, zou het dan tijd zijn om hem weg te gooien?

Middagje stroomstoring.

Dat de stroom uitvalt terwijl je net in de laatste tien minuten van je favoriete serie zit, dan de meterkast induikt om alle knopjes en stoppen om en nog maar eens om te zetten, weer naar je stekkers loopt, nog maar weer het huis door wandelt om te kijken of er echt niet een groep is die het, misschien toch, nog doet, je verbaast over hoe het toch kan dat alle groepen tegerlijkertijd uit schieten terwijl je niet eens een wasmachine of magnetron aan had en pas na tien minuten op het idee komt uit het raam te kijken om te zien of de rest van de stad nog stroom heeft.

Om je vervolgens enkel te irriteren aan het feit dat de enige radio op batterijen in het huishouden natuurlijk leeg blijkt te zijn.

Pakjesavond, the day after.

Lyka heeft zoveel cadeau's gekregen dat het niet eens meer op haar kleine bureautje past, kater Thyrin heeft veel meer lol met het kado wat eigenlijk voor poes Suzy was bedoeld en ik heb mezelf toch maar marsepein toegestaan. De ouders van het vriendje-van waren vreemd, maar zo weet je in ieder geval dat je voortaan Sinterklaas met enkel familie wilt vieren.

Best geslaagd dus, al met al.

Pepernoten, here I come.

Vanmiddag vieren wij een vervroegde pakjesavond. Nanne's ouders vroegen ons om dat bij hen te doen, en met mijn schoonzus, haar vriend, zijn broers en zijn ouders wordt dat nog een drukke boel. Lyka gaat het vast geweldig vinden, hoe hard wij ook riepen tegen Nanne's ouders dat er vooral echt niets meer gekocht hoefde te worden voor Lyka, omdat wij al zoveel hadden, ik betwijfel of ze dat advies hebben opgevolgd.

Dan rest mij dus enkel de stress om de aanwezige hoeveelheid pepernoten, chocola en marsepein -ik ben zelden zo gek geweest op marsepein sinds ik het mezelf heb verboden te eten- en misschien dan ook een beetje omdat ik de ouders van het vriendje-van totaal niet ken.

Niet dat ik niet voorbereid ben. Een mooie stapel lijstjes en berekeningen vertellen mij precies hoeveel pepernoten ik van mezelf mag eten en ik heb bij zowel Nanne als zijn ouders zorgvuldig informatie ingewonnen over het hoe en wat van schoonzus haar schoonouders. Dat Nanne meldde dat ze 'enigszins raar' zijn, hielp niet echt, dat moet ik er wel bij vertellen.
Tenslotte heb ik me wat ingelezen, heb een uurtje achter de pc doorgebracht met het Nederlands rijmwoordenboek -dichten in het Nederlands en dichten in het Engels (wat ik bovendien nooit op rijm doe ook) blijkt iets van een heel andere orde te zijn- voor het benodigde gedicht bij het cadeau voor degene die op mijn lootje stond. Mijn nagels zijn gelakt, het fototoestel is opgeladen en zit in de tas.

Feitelijk kan er dus niets misgaan vanmiddag.
Dat ik dat even onthoud.

Once in a lifetime.

Er was een kruispunt zonder stoplicht. Wel waren er haaietanden, en wachtende auto's van links. Ik had haast, moest nog zoveel voor ik mij als zorgzame moeder bij Lyka's school kon aandienen, en bovendien werd ik afgeleid door een van links naar rechts zwalkende Amerikaan met weinig gevoel voor Nederlandse drukke wegen. Kort draaide ik mijn hoofd richting de wachtende auto's. Stonden ze nog stil? Dan kon ik veilig rijden, naar rechts draaien, voor hen op de rijbaan komen, en zo vermijden kostbare minuten te wachten tot ze langzaam optrekken voorbij zouden snorren.

Ik zag haar pas toen ze de voorkant van Taya raakte. Schuin, aan de linkerkant. Gekomen van dat fietspad langs die wachtende rij auto's. Waarschijnlijk door dat net groen geworden sfietslicht, daar naast die auto's waar ik mijn blik op had gericht. Dat licht wat altijd net iets eerder groen wordt als dat van die auto's.

Piepende remmen, schurend metaal. Oranje brommer en een slappe gestalte die om en om rolde over de straat. Hart in mijn keel.

Ze had niets. Of liever, zo goed als niets. Ik struilde over duizend excuses, gaf mezelf een mentale schop onder de kont; "jij idioot!..." terwijl ik mijn auto aan de kant zette en haar met brommer en al aan de kant en op de bijrijdersplaats hielp. Ze wist nog welke dag het was, wie er president, ahum, koningin was, en haar adres aan mij te vertellen, zodat ik haar thuis kon brengen. Ik liet mijn naam en telefoonnnummer achter, struikelde opnieuw over excuses, belde de school dat ze Lyka op moesten vangen. Vroeg haar hoe het ging met de pijnlijke knie en pols, meldde dat ik het wilde horen als ze wisten hoe het stond met de schade.

Pas stilstaand bij het tankstation -zelfs met haast kom je niet bij school zonder benzine- kwam mijn hart weer in beweging. Mijn rationele deel die zei dat het iedereen een keer kan overkomen, dat niemand alziend is en dat ik echt niet te hard reed streed met het emotionele deel dat diep diep, zeer diep boete wilde doen en alle voortgang aangaande mijn slachtoffer op de voet wilde volgen. Trillend haalde ik Lyka op, stuurde Nanne een sms. De school informeerde voorzichtig of ik wel ok was. Ja, ik was OK, zelfs Taya had, zo op het eerste oog, helemaal niets.

Samen met Lyka zocht ik een doos chocolade uit. Ging op zoek naar het huis waar ik haar -het meisje, daar ik niet eens wist hoe ze heette- had afgezet. Har moeder deed open. Ze waren toch maar naar de eerste hulp geweest. De knie ging beter worden, de pols ook, wel genoeg rust nemen. Ze begreep het allemaal, mijn excuses. Bedankte me, voor de attentheid, de chocola. Vroeg nog wat over verzekeringsgegevens en bedankte me, uit naam van haar dochter, opnieuw voor de chocola.

Gek toch.
Al dat begrip is fijn hoor, maar absoluut onwenselijk in mijn gevoel van boetedoening...

1 dag per jaar stilstaan.