woensdag, januari 31, 2007

Vakantiehuisje here we come.

Het is bijna zover.
Er staan drie tassen in de gang, die ik op volkomen onverklaarbare wijze in één keer lopen naar beneden wens te krijgen straks en in de achterbak van Taya moet proppen. Nanne gaat een sumier ontbijt krijgen straks, daar ik alle vleeswaren en de boter al heb meegepikt en in de koeltas gepropt, -koelstasjes die je gratis krijgt bij ijsjes blijken veel minder geschikt voor botervlootjes, merk ik nu- en al wat mij rest is thee drinken en rustig richting het werk vertrekken om vanaf daar naar Limburg te rijden.

En natuurlijk, daar een huisje in te ruimen en als volleerde huisvrouw te wachten tot Nanne met de trein uit zijn werk is gekomen.

Hmmm... iets zegt me dat hij de eindschoonmaak mag gaan doen.
Er is een duidelijke limiet aan burgerlijkheid... :)

dinsdag, januari 30, 2007

Toe aan rust.

Op advies van een vriendin die mij een linkje stuurde gaan Nanne en ik morgen een paar daagjes naar een bungalowpark. Gratis en voor niets.
Nu ja, gratis...
De website meldde wel reserveringskosten.
Enige telefooncontact met het 0900 nummer van de organisatie leerde ons dat die een luttele twaalf euro betroffen. Nu, daarvoor wilde wij wel een midweekje weg, zelfs als Nanne niet alle dagen vrij zou krijgen.

Ik ga met Taya vooruit, en Nanne komt er na zijn werk met de trein achteraan. En eenmaal in Limburg is het enige wat we te doen hebben luieren bij een open haard of zwemmen in het subtropisch zwemparadijs.
Voor die tijd hoef ik dus alleen nog maar even in te pakken, te werken, naar de Praxis voor een bestelling, naar de Gamma voor een te ruilen bestelling, naar de nabijgelegen Grote Stad voor een verenigings spel, naar de sportschool voor mijn spieroefeningen omdat ik daar gisteren niet was en naar het postkantoor om die brieven weg te brengen die al een week op tafel liggen.

Iets zegt me dat dat vroeg naar bed gaan er vanavond niet meer bij past.

maandag, januari 29, 2007

Visie op schoonheid.

Dat ik vind dat je pas 'mooi' bent als je minstens iets doet als mooie pirouettes draaien in korte jurkjes zegt waarschijnlijk eerder iets over mij en mijn eetgestoorheid dan over de daadwerkelijke schoonheid van de sport...

Ikke ook...

Er is een EK kunstschaatsen op Eurosport en zoals gewoonlijk loop ik achter. Daar ik zelden tijd heb om daadwerkelijk te kijken als er geschaatst wordt, kijk ik nu al twee dagen naar opgenomen videobanden. Het EK zelf is al afgelopen, maar ik ben nog halverwege de korte kür van de vrouwen en weet nog niet eens of de enige Nederlandse deelneemster wel in de finale zit.

Kunstschaatsen is een vreemd iets.
In tegenstelling tot turnen, waarvan ik -waarschijnlijk omdat ik het zelf ooit deed- wel weet hoe de bewegingen correct uitgevoerd zouden moeten worden, heb ik hierbij nauwelijks een idee wat het verschil is tussen de verschillende sprongen. Ze dragen namen als Rittberger en Axel en hebben een ingewikkelde uitleg als 'aanschaats van de buitenste hoek van de binnenste voet met landing op de binnenste hoek van de tegengestelde voet.' Niet iets wat je met wikipedia even uit je hoofd kent.
Nee, wat mij het meeste boeit aan kunstschaatsen is niet hoe ze het doen, maar hoe het er uit ziet. Feitelijk kijk ik alleen omdat het mooi is. Gruwelijk mooi, zo af en toe.

En, natuurlijk, omdat een beetje afgunstig zijn af en toe heel verfrissend is.

vrijdag, januari 26, 2007

Parental advisory.

Even terugkomend op de knoop.

Vanavond gaan we eten bij schoonmama.
Een lief en aardig mens, goed gezelschap ook.
Maar af en toe heel erg mama.

Nu heb ik het niet zo op mama's. Of liever, ik heb zo weinig ervaring met het omgaan met ouderlijk advies en gezag, dat ik de neiging heb er ietswat geirriteerd van te worden. Advies en hulp is lief en aardig, maar in the end schijn ik maar niet te kunnen snappen waarom het kind niet zelf beslist. Dat je als volwassen kind de mening van je ouders vraagt wil er best in, maar dat je daar ook naar zou luisteren, dat is echt iets volkomen ongrijpbaars voor mij. De reden daartoe zit waarschijnlijk ergens in mijn veel te vroege gedwongen zelfstandigheid, of misschien wel in de algehele naarheid van mijn eigen ouders.

Maar goed, schoonmama is heel aardig.
En bedoeld het bovendien goed.
En heeft, in alle eerlijkheid, veel meer van de wereld gezien dan Nanne en ik.
En is moeder, dus heeft zo ongeveer de plicht om bezorgde vragen te stellen als haar oudste kind voor het eerst gaat samenwonen.

En toch... zou ik haar op de een of andere manier kunnen overhalen om daarmee te wachten tot we daadwerkelijk verhuisd zijn..?

donderdag, januari 25, 2007

Zelfstandigheid.

Ze had het eerder gedaan. En was uiteindelijk geslaagd voor het felbegeerde papiertje met de grote rode A. Maar er zaten nog wat lesuren in het pakket en zo gingen de lessen door tot ze gisteren voor haar zwemdiploma B. mocht opgaan.

Samen met Papa P. en stiefpapa H., vriendin S., opa en oma en een hele rits familieleden van de andere kinderen zaten we met blauwe hoesjes om de schoenen te zweten aan de rand van het zwembad. Met drie fotocamera's in de aanslag om toch vooral alles vast te leggen voor het nageslacht. En voor Nanne, want die moest werken.

Ze dook en zwom, met kleren, zonder kleren. De regels voor de zwemdiploma's zijn wat veranderd sinds ik het voor het laatst deed en tegenwoordig moeten de kinderen allerlei oefeningen doen met matten en gaten en draaien onder water. Maar ze deed het goed. Ok, feitelijk is het afzwemmen een soort show voor de ouders natuurlijk, als je niet al zo goed als klaar bent voor je diploma laten ze je niet eens meedoen, dus echte twijfel over Lyka's geslaagdheid was er niet. Ze deed een baantje extra terwijl ze moest wachten, had de grootste moeite stil te blijven zitten toen de meester dat zei en ging met een gek gezicht met haar diploma op de foto, dus eigenlijk waren er geen bijzonderheden.

Voortaan mag mijn meisje overal zonder mij zwemmen.

Nu ja, als ze dat zou willen, natuurlijk.
Mét mij is het overduidelijk veel gezelliger.

woensdag, januari 24, 2007

Knoop. Hakken.

De zeventiende gaat Nanne hierheen verhuizen.

Dus nu ben ik vooral blij en maak ik me totaal niet druk over formulieren, UWV, belastingdienst en huurtoeslagen.

maandag, januari 22, 2007

Overdenking.

Eigenlijk vertel ik hier nog maar zelden hoe het eigenlijk gaat met me.
Tuurlijk, ik blaat en neuzel en schrijf postjes vol over mijn teruggang naar mijn jeugdjaren en de spelcomputer, mijn muziekvoorkeuren en het weer en verkeer in ons kleine landje. Misschien meld ik tussen neus en lippen door iets over rugpijn en moeheid of stip ik zachtjes aan dat ik meer dan gemiddeld nadenk over de zin van het leven. Maar eigenlijk meld ik zelden iets wat er écht toe doet.

Ok, natuurlijk zou ik hier een betoog kunnen houden waar onzin begint en zin eindigd en dat alles wat je in een creatieve bui neerpent er heus wel toe doet maar het feit blijft dat ik terughoudender lijk te zijn met persoonlijke anekdotes. Terughoudender dan vroeger in ieder geval. Vroeger, voor ik alles omzette naar de inmiddels overeleden tylani.free.fr, toen mijn Engelse log nog Nederlands was.

Het doet mij bedenken wat het verschil is tussen Toen en Nu.
Wat was er toen anders? Was er toen meer wel wat er nu niet is of is er nu wat wel wat toen miste?

Ik heb het druk.
Of liever, ik heb Nanne, en ben liever in mijn vrije tijd met hem bezig dan met de computer, wat op zich een redelijk gezond iets lijkt te zijn.

Ik werk iets meer.
Alhoewel dat ook in perspectief gezet moet worden nu ik besloten heb te stoppen met het postertjes klussen voor de plaatselijke GGZ en het eigenlijk alleen maar in lijkt te houden dat ik drie dagen in de week een paar uur de deur uit ben.

Ik ben eetgestoorder dan toen.
Maar ook dat lijkt eigenlijk positief -ruim bekeken, dat wel- daar ik veel minder van de angsten heb die toen zo opspeelden.

Misschien ben ik burgerlijker.
Met een huis een vriendje, katten, kind en auto en plannen voor samenwonen wat ik stiekem eigenlijk heerlijk vind. Nog nooit heb ik zo goed begrepen hoe prettig stabiliteit kan zijn voor je geluksgevoel.

Misschien ben ik minder eerlijk geworden.
Of liever, als we onder eerlijk verstaan dat ik in het verleden de behoefte had om iedereen overal en altijd zeer precies uit de doeken te doen hoe ik mij voelde en waarom en wat de wereld toch eigenlijk kut in elkaar zat zonder ook maar een greintje empathie voor het gevoel van de ander bij al mijn onthullingen.
Ergens ben ik blij daar vanaf te zijn. Enige geheimhouding is denk ik op zijn plaats als je tot de wat extremere mensen behoort.

Heb ik dan zoveel minder te vertellen?
Gaat het dan echt zo goed?
Blijkbaar wel.
Of liever, op voedselgebied gaat het af en toe flink waardeloos, maar dat hang ik liever niet aan de grote klok. En daarbij komt er altijd de dag of het uur waarop het weer beter gaat. Dus eigenlijk zie ik het leven best wel zonnig in.

Misschien moet ik het daar maar op houden.
En vooral niet nadenken over de mogelijkheid dat ik het niet zou durven melden als er mindere dagen zijn, omdat ik me de laatste jaren zoveel meer bewust ben geworden van het effect van 'klagen' op mijn omgeving...

Leerzaam smakeloos.

Nu ben ik normaal helemaal niet van de house muziek.
Ik geloof ook dat dat tegenwoordig anders heet -trance, of elektro, of hardcore of een van die andere tientallen namen-, maar ik ben bijven hangen bij de komst van Turn Up The Bass één en noem alle over elektronische muziek met beatjes 'house'.
Maar zo heel af en toe zit er wat tussen wat ik dan wel aardig vind.
Om bij op te ruimen, de verenigingsbar bij op te poetsen, of gewoon lekker hard aan te hebben in de auto als ik geen zin heb in mijn gebruikelijke muziek met echte instrumenten. Om de één of andere reden lukken allerhande klusjes mij beter met wat ik 'teringherrie' doop, dan met muziek die ik wél leuk vind.

Daarnaast ben ik al sinds 2002 bezig met een cursus Zweeds.
Het is het soort thuiscursus waar je je leven lang over kan doen, omdat ik soort van verzuimd heb de Leidse Onderwijs Instellingen te vertellen dat ik én verhuisde én mijn naam liet wijzigen, maar daarbij eigenlijk nog wel post van ze wilde krijgen. Dus zit dat diploma er niet echt meer in. Maar erg jammer is dat nu ook weer niet, het was niet alsof ik echt iets met de cursus wilde doen, enkel wat wijzer worden in een taal die ik erg mooi vind, misschien op een dag op vakantie gaan naar Zweden en dan de weg kunnen vragen en heel eventueel de Zweeds ondertitelde versie van mijn Noors gesproken Pochahontas verstaan.
En dus lagen de cursusboeken samen met de cd's het grootste deel van de tijd in de kast en nam ik mij als goede ongediciplineerde Hollander minstens iedere maand voor om er meer aan te doen maar kwam dat er zelden van. Thuiswerk is niet zo mijn ding.

En toen kwam Basshunter.
Echte goede teringherrie.
Ergens house, heel in verte tekst, maar vooral herrie.
Iedereen (=lees: een tiental verenigingsleden) was er gek op en dus moest ik dan ook maar eens die clip met ondertiteling gaan bekijken.
Het is een ontzettend stom liedje.
Je denkt dat het over een boot gaat, omdat het Nederlandse 'boot' nu eenmaal in je hoofd gebakken zit, maar het gaat over chatten.
Een ontzettend suffe, nietszeggende tekst over een computerprogramma en een meisje.

Maar..
Het was wél Zweeds.
En zoveel Zweedse liedjes kende ik niet.
Ik zocht de tekst op, vertaalde die, slaagde daar toch niet in en zocht een vertaling. Ik leerde de tekst uit mijn hoofd en oefende tot tien keer achter elkaar mijn uitspraak bij het liedje achter de pc. Werd wederom gemotiveerd om iets aan mijn Zweeds te gaan doen.

Het duurde zes weken.
Waarin ik vier keer daadwerkelijk achter mijn boeken ging zitten.
Die inmiddels al weer twee maanden bij Nanne in huis liggen, waar ik eigenlijk nooit ben.
Het is niet dat ik niet wil hoor, maar de dicipline om er ook mee door te gaan ontbreekt me een beetje, zoals bij alles eigenlijk als er geen leraar is die je op je kop geeft als je huiswerk niet af is.

En nu is er weer een nieuw liedje.
Ik vind het waardeloos, waar ik Boten Anna en DotA nog 'acceptabel' vond, is hier weinig meer in te zien wat ik eventueel leuk of muzikaal vind.
Maar ik zoek het toch op, duik weer in de teksten -waar dit keer geen vertaling van is, dus ik zou er zowaar nog iets aan kunnen hebben- en bedenk me dat ik, als Nanne eindelijk hier woont, toch écht weer iets met dat Zweeds moet doen.

Ben benieuwd hoeveel uur housemuziek een mens aankan op maanmdagmiddag.

zondag, januari 21, 2007

Wij krijgen Yoshi!

Ik had het een tijdje geleden geloof ik al gehad over Mario en Yoshi en hun allesovertreffende stoerheid waar het gaat om computerspelletjes op op de televisie aan te sluiten spelcomputers. -ja, die twee op's horen daar echt (denk ik, dus..)-

En we waren eigenlijk alleen maar voor de lol op GroteVeilingSite.nl aan het kijken naar eventuele Nintendo dingetjes, het ding is immers nog steeds van Papa P. en moet ooit eens terug.
En het was vooral echt de bedoeling niet om een bod te doen op een meer dan vijftien jaar oude spelcomputer die bovendien nu duurder zijn dan waar deze in 1998 ooit voor is aangeschaft.

Dus waarom sta ik dan toch zo blij te stuiteren als ik iedereen vertel: Wij krijgen een Nintendo!..

donderdag, januari 18, 2007

Stormpje.

Drie uur onderweg naar de bijeenkomst in Zutphen.
Tweeeneenhalf uur onderweg terug.
Drie keer bijna van de weg geblazen.

Iets zegt me dat ik de rit door de polder naar vrienden M. en A. vanavond beter kan afzeggen...

woensdag, januari 17, 2007

Bang voor beestjes.

Als kind had ik ooit hoofdluizen.
Vast wel meer dan eens, maar die ene keer staat me nog helder voor de geest. We waren op vakantie op Texel en ik had jeuk, jeuk, jeuk. Mijn oma was mee en bedacht het briljante plan dat hoofdluis gestopt kon worden door een petroleum achtige substantie, iets waar mijn moeder gelukkig een stokje voor stak. Het alternatief was desalniettemin weinig beter, een kleverige, stroperige bruine shampoo en nog een vies ruikende lotion die je bovendien nog 's nachts in moest houden ook. Naar mijn mening stonk mijn hoofd er nog weken naar.

Sinds die tijd kan ik me niet herinneren nog luizen gehad te hebben. Lyka wel, en die werd braaf behandeld met iets wat tegenwoordig wel normaal kan ruiken, maar ik had enkel roos. Zo een keer of vier per jaar waste ik mijn haar met de huismerk variant van Hoofd en Schouders en dan was alle ellende weer verdwenen.

En toch heb ik nu al vier dagen jeuk.
En niet een beetje jeuk, nee Jeuk met driedubbel hoofdletter J.
Van het soort waarbij het absoluut niet, als in helemaal echt echt ECHT NIET lukt om niet te krabben en te kriebelen, waarvan de jeuk natuurlijk enkel erger wordt.
Dus waste ik met de anti roos. En voor de zekerheid nog maar eens. En toen de jeuk bleef na twee dagen nog maar eens. En toen vanochtend nog eens.

Toen de jeuk er nog steeds was besloot ik serieus de mogelijkheid te overwegen dat ik misschien luizen zou kunnen hebben. Ik besloot vriendje uit bed te bellen om hem met de kleinste kam in huis een snelle luizen controle te laten doen, maar hij zag niets.
Nu zou dat natuurlijk aan de kam kunnen liggen, het is immers geen luizenkam.
Of aan mijn haar, wat min of meer zwart is, net als die mooie beestjes.
Of het zou nog residu-roos kunnen zijn die alleen wenst weg te gaan met duurdere shampoo.
Of misschien heb ik het juist te vaak gewassen en moet het rusten.
Of misschien heb ik wel iets anders.

Hoe dan ook, waarschijnlijk moet ik naar de drogist om advies in te gaan winnen over het wel en wee van luizen.
Want stel je voor dat.

Die vraag krijgen ze daar vast vaker.
En zo vreemd is dat echt niet. Helemaal niets om je voor te schamen. Of om bang voor te wezen.

Toch denk ik dat ik een drogist opzoek aan het andere einde van de stad...

dinsdag, januari 16, 2007

Back to the eighties.

Mijn dochter heeft een SNES.
Of liever, vroeger, toen Papa P. en ik nog samen één huis bevolkten, zochten wij stad en land af en vonden uiteindelijk in een dorpje in het zuiden een Super Nintendo. Er gaat niets boven Mario.
Niet dat ik als kind de beschikking had over dat spel, mijn broertje ging over de spelcomputers en hij had een Sega. Met een soort blauw egeltje dat dan Sonic heette. Maar zo af en toe was hij het egeltje zat en ruilde hij de Sega voor de Nintendo van een vriendje. En schoten wij uren lang met een orange pistooltje op eenden op het scherm. Nog jaren nadien vroeg ik mij af hoe dat toch in hemelsnaam kon werken, dat schieten op je scherm.

Sindsdien kwamen en gingen vele spelcomputers, maar de meeste boeiden mij niet. Ik ben geen digibeet, maar hou de spelletjes graag simpel. Iets met een platformje en dan van links naar rechts lopen, niet dat 3D gedoe en zelf je weg vinden, daar was ik alleen maar slecht in.
Toen Papa P. en ik uit elkaar gingen nam ik de televisie mee en hield hij de Nintendo. Even had ik er nog eentje te leen van een tijdelijk vriendje, maar daarna was ik Marioloos. Toegegeven, ik kreeg een Playstation van een vriendin, iets waar Lyka erg blij mee was, maar zelf gebruikte ik hem nooit. Ik heb een la met twintig spelletjes, maar maar één van al die werkt volgens het van-links-naar-rechts principe en dus vind ik de rest niet leuk. Maar om nu te zeggen dat ik echt de Nintendo miste... Nee, dat dan ook weer niet.

En toen werd het kerstvakantie en praatte ik lang en diep in op Papa P. Als Lyka dan toch een hele week hier zou verblijven dan konden zij vast de computer wel een weekje missen. Ik zou er voorzichtig mee zijn, niets slopen, hem poezenveilig opbergen en zo ging de kerstvakantie voorbij in een roes van plingpling muziekjes en het opnieuw uitvinden van Mario bros. 1.
Inmiddels is het half januari en heb ik Papa P. tot twee keer toe overgehaald om hem 'nog even' te laten staan. Nanne en ik zitten diep in Super Mario -daar is Yoshi!- en dat dient vanzelfsprekend niet onderbroken te worden. We hebben al twee keer overnieuw moeten beginnen omdat het rotding zichzelf besloot te herstarten en niet onze bewaarde spellen mee te nemen. Ik heb gevloekt, getierd en gescholden. Ik heb negenennegentig levens gehad en ben dood gegaan. Ik heb gespeeld tot diep in de nacht en ben vroeg in de ochtend begonnen. Ik heb zelfs een Yoshi t-shirt geklust.

Iets zegt mij dat het voor mijn sociale leven misschien een idee zou zijn als de SNES binnenkort toch echt teruggaat naar Papa P.
Maar het is zo leuk!

En zeg nou zelf, wie wil er nu naar buiten en iets doen in deze halfslachtige winter...?

maandag, januari 15, 2007

Error! Virus found. Error! Virus...

Zo maar eventjes een kabeltje in de laptop proppen zodat het nieuwe internet daar ook op gaat werken, bleek bij nader inzien toch een minder goed plan.

Waar was de tijd dat je met je inbelverbinding makkelijk een uur online kon wezen zonder dat je daarbij enge dingen binnenhaalde...

donderdag, januari 11, 2007

Vroeger was alles beter.

Een jaar of elf, twaalf geleden kocht ik een Zippo. U weet wel, zo'n weerbestendige aansteker die nooit uitwaait maar waar het vlammetje dan wel van in de deksel verdwijnt bij wind zoals nu en die je bovendien twee keer zo vaak moet bijvullen als een gasaansteker. Maar hij was gaaf. Niet van dat glimmende, maar mat metaal waar ik de naam van mijn eerste verzorgpony -ja, erg pony-meisjes-achtig, maar het was een mooie naam- in had laten graveren en waar ik later Lyka bij liet zetten. Een beetje echte Zippo -niet die namaak benzine aanstekers voor een paar euro- heeft een levenslange garantie op het binnenwerk en mits ik hem niet zou verliezen zou ik daar dus nog jaren plezier van hebben. Ik kocht een hoesje om hem aan mijn riem te kunnen hangen zodat hij nog langer dan levenslang zou meegaan en dacht er verder zo goed als nooit over na.

Tot ik overstapte van een broeken-meisje en meisjes-meisje te wezen. En rokken en bijbehorend tasje om te hangen om al mijn rotzooi in kwijt te kunnen. En tasjes hebben ritsen die je kunt vergeten dicht te doen. Zo verloor ik mijn allereerste echte aansteker. Die waar ik ruzie over had bij de juwelier, die waardeloos werk uitvoerde bij het graveren van Lyka's naam. Die die ik altijd bij me had, en waarvan iedereen in de verniging wist dat hij van mij was, vanwege die rare paardennaam.

Nu ja, er was geen man overboord. Het was immers maar een aansteker, en daar waren er zat van. Ik zou wel weer een nieuwe kopen.
Maar het marktstandje waar ik hem ooit bij had gekocht was niet meer. En feitelijk vond ik dat het opnieuw laten graveren van een ponynaam misschien wel een beetje achter me lag. Dus struinde ik de plaatselijke sigarenboeren af naar een ander model. Iets nieuws, iets eigentijds, iets helemaal Tylani.

Ik vond een dolfijn.
Geen matte dit keer, een glanzende. Maar wel met mooie, al helemaal ingegraveerde dolfijntjes. En plaats om Lyka's naam en geboortedag alsnog neer te zetten. Al wat ik hoefde te doen was zevenenvijftig euro vijftig te betalen.

Wát?!
Zevenenhoeveel?
Zippo's waren toch iets van twintig? Vijfentwintig misschien, maar dan toch echt op zijn hoogst dertig met die gravering erbij? Geen zevenenveel euro vijftig?

Oh.
Wacht.
Twaalf jaar geleden was er nog geen euro.
En was het twaalf jaar geleden.
Vast iets met inflatie en tijd enzo...

Ik voel me oud.

Nieuwe onlivebox.

Orange stuurde mij in verband met de nieuw aan te schaffen telefoon verbinding een mooi wit kastje. Hun livebox zou vooral sneller werken, gemakkelijker zijn in het gebruik en bovenal, een eitje om te installeren. Dan had ik én internet én de mogelijkheid om voor een luttele zes eurie in de maand gratis te bellen naar alles ern iedereen die een vast nummer heeft.

Makkelijk te installeren zei u toch?
Sneller werken enzo?

Ik ben weer online, eerst maar eens een kilo aan emails bekijken voor ik me waag aan iets onbelangrijks als loggen...