vrijdag, maart 30, 2007

Voorkeursbehandeling.

Ik heb mijn profiel ontdekt.
Dat wat ik ooit invulde toen ik de oorspronkelijke versie van mijn blog opstartte.
Nanne had op zijn profiel een leeftijd, en een sterrenbeeld en meer van dat al.
Dat wilde ik ook. (alhoewel, achteraf gezien, mijn leeftijd ergens neerzetten vast later een slecht idee blijkt te zijn)

Aldus geschiede.

Maar waarom ben ik schaap...?!
Ik wil iets cools.
Paard ofzo, vleermuis, slang of draak.
Geen schaap kindje slaap....

donderdag, maart 29, 2007

Wekelijkse cowboyles.

Mijn schoonzusje rijdt ook.
Ze rijdt zelfs in precies dezelfde les als ik, en om geld en het milieu wat te besparen doen wij aan carpoolen. Er is iedere donderdag nog net genoeg tijd om met Nanne wat te eten, om vervolgens naar schoonzus te rijden en met haar precies op tijd te zijn om onze paarden te poetsen en bezadeld en getuigd in de les te verschijnen. Best gezellig en bovendien is wat extra bonding met mijn familie-in-wording niet eens zo'n slecht iets.

Maar eigenlijk wil ik om half vijf al weg. En samen met mijn lievelingspaardje Frosti uren naast haar stal zitten en haar door haar oren kriebelen. Niet gewoon een borsteltje over haar haren halen, maar haar eens echt schoon maken, voor zover een paard echt schoon kan zijn. En dan middenin de week nog eens terug komen. En aan de grasrand zitten met een boek, en met Frosti.
Van het soort dingen wat een ponymeisje doet.
Het soort dingen waar ik veel en veel te oud voor dien te zijn.

Toch?...

woensdag, maart 28, 2007

En ik zei ja.

Mijn schoonmoeder belde.
Mijn zwager -hoe verklein ik dat woord eigenlijk als hij jonger is dan ik? zwagertje?- is gehandicapt en gek van Jan Smit. Die geeft in april volgend jaar een concert en raad eens wie er meegevraagd werden?
Juist. Wij.

Nu ben ik best bereid om leuke dingen te doen met Nanne's broertje, bij een gebrek aan eigen familie is bonding met schoonfamilie niet eens zo'n slecht idee en heeft het zeker de potentie om leuk en gezellig te zijn.

Maar Jan Smit? Met al die gruwelijke vrouwen en adorerende plattelandsmeisjes?
Mijn imago als die-hard gothic in het zwart is aan diggelen zodra ik iemand ooit vertel dat ik ooit in mijn leven naar Jantje Smit ben geweest...

Knuffelzacht.

Ooit was er een actie bij de Bijenkorf.
Wat men er precies voor moest doen was onduidelijk, daar was ik waarschijnlijk toch iets te jong voor, maar het resultaat was dat mijn ouders hun huis verfraaiden met de Bob beer. Bob was een Bijenkorf beer, heel zacht en fluffy en met verschillende sets kleren, één voor gewone dagen en eentje voor de feestdagen, zijn nette pak zogezegd.

Bob had een vrouwtje, Sabine. Die hadden mijn ouders ook aangeschaft en kreeg ik in mijn schoot geworpen toen ik op het een of andere internaat verbleef in de jaren negentig. Haar oospronkelijke kleren werden al gauw vervangen door een schoonmoeder die goed was met naaien en voor de beer gothic jurkjes en spijkerpakjes naaide, want zeg nou zelf, een beetje post-puber wil geen gruwelijk, ooit wit geweest -want teveel gerookt- kanten jurkje. En zo zat ze jaren mooi te wezen op een stoel in de huiskamer.

Inmiddels was ik verhuisd en verhuisd en had ik in de woonkamer enkel nog een grote pluchen panter en het broertje wat ik ooit voor Sabine had aangeschaft om het spijkerpak te kunnen dragen. Bine was inmiddels verhuisd naar de slaapkamer waar ze dienst doet als kussen en stootrand, daar ik mezelf graag inbouw in een huis van dekbed, kussen en knuffelbeesten als ik slapen ga.
Op een dag probeerde ik Nanne uit te leggen hoe Bob eruit zag maar faalde daar schromelijk in. Iets verbaal visualiseren is blijkbaar niet zo mijn sterkste kant en dus googlede ik op de beren in de hoop plaatjes van ze te kunnen vinden.

Ik vond een hele familie.
Bob, Sabine, twee neefjes of nichtjes en hun broer/oom/achterneef de piloot.
Tegen enige vergoeding konden wij het hele berengezin in huis hebben, met nette kleertjes en al!
Twee in bed, en vier in de woonkamer.
Niet dat er plek is in de woonkamer, want op de stoel waar mijn Bine vroeger op zat is maar plaats voor twee beren, maar daar is vast een mouw aan te passen.

Een beetje kind zijn is heerlijk hoor, zo af en toe :)

Dat ik dusdanig veel kind word dat ik stuiterend door het huis huppel en onderwijl Nanne knuffel met uitroepen als 'Ty mag beren!' is misschien iets wat ik hier niet moet vermelden...

Zat.

Al ruim een uur bezig met vier luttele pagina's notulen.
Iets zegt me dat een cursus blind typen geen luxe zou zijn...

dinsdag, maart 27, 2007

Oorzaak-Gevolg. (2)

Het is af!
Nog voor elf uur 's avonds zelfs.
En we krijgen geld terug.

Há, zo wil ik vaker dingen doen met nummertjes!

maandag, maart 26, 2007

Oorzaak-Gevolg.

Zou het er zowaar van gaan komen?
De blaadjes met nummertjes liggen klaar, schoonmama is gebeld en heeft een mooi lijstje met aftrekposten doorgegeven en de computer snort met het aangifteprogramma.

Wie weet is alles vanavond wel af!

zaterdag, maart 24, 2007

Oil of Olaz.

De hele bovenbouw was weggeweest naar brandweer en gemeentearchief, iets met beroepen, roefelen en Jantje Beton. En zo stonden wij, de ouders, op een kluitje te schuilen voor de maartse wind bij de voordeur van de school.

Groepen één en twee waren al binnen en Lyka en ik stonden enkel te wachten op Papa P., die met groep drie was meegegaan.
Toen daar eindelijke de groep met kinderen bij school was aangekomen kreeg Papa P. een oorkonde -dank voor het begeleiden-, Lyka een rugzak -fijn dat je deelnam!- en moest er uitvoerig gekletst worden met groep acht, die ze zeker tot maandag niet zou zien. Waarbij één van de jongetjes zei: "Hey Lyka, is dat je zus?"

Alle andere moeders lachtten, Lyka vertelde op rustige toon dat ik haar moeder was, alsof ze dat misverstand dagelijks rechtzet.
En ik, ik ga voortaan mantelpakes in saaie kleuren en knotjes in mijn haar dragen...

Je zús...
Kom nou zeg, er jong uitzien heeft zo zijn grenzen...

donderdag, maart 22, 2007

Oorzaak-gevolg.

Er was iets met de belastingdienst.
In het kader van mijn samenwonend zijn met Nanne en de huur- en zorgtoeslag.
Zij stuurden een formuliertje, ik vulde in, schoof het onder Nanne's neus tijdens het eten voor een handtekening en de dienst zou dat binnen acht weken verwerken.
'Vergeet u niet ook een hernieuwde voorlopige teruggaaf door te geven?' schreven ze nog even op een briefje. Want ik krijg geld van ze. Of liever, ik kreeg geld. Of, eigenlijk, ik krijg nog steeds geld -die acht weken zijn nog lang niet om na negen weken- en dat zou ik eigenlijk niet moeten krijgen. Want Nanne werkt, en dus hebben we er samen geen recht op. Of dan toch in ieder geval maar op een deel.

Toen kwam er nog een blauwe envelop.
Belastingaangifte twee-duizend-en-zeven.
Maar die hoefde pas op één april binnen te zijn, en zo hadden wij vooral geen haast. Een voorlopige teruggaaf, en een aangifte ook, bestaan uit zeer veel nummertjes. Cijfers en gereken, en al die formulieren die ergens diep in de één of andere la begraven liggen en waar we vooral niet eerder zin in hadden dan dat het toch echt bijna tijd zou zijn.

En zo werd het maart. Inmiddels was het toch wel bijna tijd. Iedere maand kreeg ik teveel geld, en al dat teveel aan geld zou ik aan het einde van jaar in een bups moeten terugbetalen. -want, mezelf kennende, had ik dat natuurlijk niet gespaard op de een of andere veilige bankrekening maar uitgegeven aan rekeningen en meer van dat al- Maar we hadden geen zin in nummertjes en cijfers en rekenen en formulieren.
En het was nog láng geen 1 april...

Volgende week is het april.
Op de achterkant van een envelop staat heel groot "Belastingdienst", in de hoop dat wij dat lezen en dan ook daadwerkelijk een formuliertje gaan invullen.
Voorlopig ligt het al vier dagen op het bureau.

Zou je uitstel kunnen krijgen wegens een chronisch gebrek aan zin?

woensdag, maart 21, 2007

Peuterpuberteit.

Ik ben niet zo goed in het omgaan met kritiek.
Of liever, eigenlijk ben ik ronduit zeer slecht in omgaan met kritiek.
Op het moment zelf kan ik aardig luisteren, het tot me nemen, rustig inzien wat de ander vindt en mijn eigen mening daarover vormen. Ik-zinnen grbuiken als ik het er niet mee eens ben en meer van dat al.
Maar als het gesprek is afgelopen stort ik in en wil ik in een hoekje zitten huilen.
Ik voel me als een kind dat terecht wordt gewezen, ongeacht waar de kritiek over gaat.

Raar ergens.
Je zou verwachten dat, wetende dat ik slecht ben in het onvangen van enige vorm van feedback, het gevoel erover enigszins zou afnemen. Of dan toch in ieder geval het gevoel van irritatie dat ik nadien jegens mezelf heb. -heerlijk is dat overigens, je rot en naar voelen omdat je kriteik krijgt en je dan irriteren aan jezelf omdát je je rot voelt-
Maar niets blijkt minder waar.
Hoe wijs ik op rationeel gebied ook onderlegd ben, ik blijf me voelen als een gekwetste kleuter.

Nu sta ik in mijn vereniging al jaren op dinsdag achter de bar.
Het is mijn dag, mijn bar, en de hele vereniging weet dat.
Maandagen en woensdagen hebben totaal niet het gevoel wat de dinsdag heeft.
Om niet te vergeten dat ik ook daadwerkelijk mijn bar heb op mijn dag schuif ik één keer in de twee maanden het grote barboek naar mij toe en schrijf mezelf op een heleboel dinsdagen in. De ervaring leert dat als ik dat vergeet, er prompt een ander mijn dag heeft ingepikt.
En dat was nu precies wat de tapcomissie als probleem beschouwde.

Nietsvermoedend had ik pauze aan de bar toen bestuurlid T. meldde dat hij even wilde 'babbelen'.
Zwetend en trillend vroeg ik mij af wat ik had fout gedaan.
De ervaring van jaren in deze vereniging en mijn eigen gekte van voorgaande jaren in ogenschouw nemend leerde mij dat 'babbelen' met het bestuur zelden een reden geeft tot rust en complimentjes.
Dus kwam ik heel braaf voor mezelf op door te zeggen dat ik niet straks maar nu dat gesprek wilde en luisterde vervolgens braaf naar de kritiek op mijn bardiensten.
Behalve wat kleine puntjes over glas en geld vroeg T. mij om 'af en toe' niet op dinsdag bar te staan.
'Mensen' zouden daar geirriteerd van kunnen raken.
Want ik sta daar altijd.

Kijk, technisch gezien vind ik dat hij gelijk heeft.
Waarschijnlijk, als ik zelf in zijn positie zat, zou ik hetzelfde doen.
Er zijn vierhonderd leden binnen onze vereniging, en het is een beetje oneerlijk als ik al bij voorbaat alle anderen de kans ontneem om op dinsdag een bardienst te draaien.
Ook weet ik dat hij echt niet bedoeld dat ik het niet goed doe, dat hij weet dat ik het leuk vind, en zeker niet wil dat ik niet meer achter de tap kom hangen.
Maar toch...
Au...

Als een klein kind wiens snoepje wordt afgepakt.
Míjn bar. Míjn dag. Mijn, mijn, mijn.
Ik voel me aan de kant gezet, alsof vijf jaar werk niets betekent en ik totaal niet gewaardeerd wordt als eeuwig aanwezig zijnde barpersoneel.
Gekwetst, ben ik. Verdrietig ook. Ik wil mijn dag helemaal niet kwijt.

Gedachten dat 'af en toe' helemaal niet betekent dat ik mijn bar, of mijn dag 'kwijt' raak, slaan de plank finaal mis. Ik hoor ze wel, maar mijn gevoel weigert er aandacht aan te schenken.

Míjn bar....

Alsof hij niet ook van die driehonderdnegenennegentig andere leden zou zijn...

maandag, maart 19, 2007

Cirkeltje.

Ik ga niet.
Ik durf niet.
Of ik ga wel.
Maar als ik dan ga, en ik durf niet...
Als niet durf dan is het nogal nutteloos.
Dan heeft gaan toch geen zin.
Dan zit ik daar angstig te wezen.
En niet te durven.
Nee, het is beter als ik niet ga.
Besides, ik durfde toch al niet...

vrijdag, maart 16, 2007

Nederlandsch.

Worden kinderen zo snel groot of is mijn herinnering van het taalgebruik van kinderen zo out of date?

Mijn dochter zei zojuist: 'je ziet me wel weer verschijnen op msn'

Welke achtjarige gebruikt er nu het woord verschijnen...?

Luxeprobleem.

Als kind was ik, zoals de meeste jonge meisjes, gek op paarden.
Op mijn elfde had ik eindelijk mijn ouders genoeg overtuigd dat ik lessen mocht gaan nemen op de plaatselijke manege.

Ik reed achtereenvolgens op maneges in dorpjes, kleine dorpjes, steden en weer kleine dorpjes. Werd zwanger van Lyka, stopte pas met zes maanden met rijden en begon weer na de bevalling. Nam Lyka mee, overtuigde zelfs Papa P. van het leuke eraan. Ging als goed ponymeisje op ponykampen en roddelde over paarden met beste vriendin I. Ik werd ziek, kreeg ME en rijden werd meer ets voor de lol dan nog echt iets om verder mee te komen. Ik overtuigde de eigenaar van mijn manege dat ik op pony's in plaats van op paarden kon rijden omdat dat minder zwaar was. Ik kreeg ruzie met de bedrijfleider die het daar niet mee eens was en me een oud wijf noemnde en vertrok. Maar begon twee jaar later ergens anders weer opnieuw.

De laatste twee jaar had ik amper een paard gezien. Vriend E., met wie ik ooit hier in de buurt was begonnen met rijden op de vierde of vijfde manege, reed niet meer en eigenlijk had ik er het geld niet meer voor. En toen ging ik samenwonen.

Nu het financiële aspect niet meer zo bestond kon ik wel weer gaan rijden, en vol goede moed ging ik met Taya de beschikbare maneges langs. Ik vond er twee die wel aan mijn eisen voldeden. Mogelijkheid om op pony's te rijden en iendien het nodig mocht zijn zonder te veel gezeur eerder de les uit te mogen waren op beiden aanwezig en ik plande op allebei een proefles.

En zo reed ik.
Votige week in de grote stad, in western stijl. Totaal niet wat ik gewend was, maar het paardje stal mijn hart. Die andere manege, die veel dichter in de buurt zat maar wel op de 'gewone' manier lesgaf, wat stiekem -nu ik dat andere kende- een minpunt was, moest wel vervelender zijn. Naarder, saaider, vermoeiender. Dat zou het kiezen makkelijker maken.
Ja vast.
Het rijden bleek inderdaad veel vermoeiender. OP de 'gewone' manier wilde ik eigenlijk van vermoeidheid al na een half uur stoppen, nu mijn lijf niets meer gewend was. En zo goed was de instructrice eigenlijk ook niet. Maar het clubje...
Het is een maandagochtend groepje. Van enkel vrouwen, van mijn leeftijd tot twee keer zoveel, met allen kinderen. Heel burgerlijk na de les koffie drinken en over man en kinderen roddelen heeft blijkbaar ook wel wat.

Volgende week mag ik van mezelf nog twee keer proberen. Daarna moet ik toch echt gekozen hebben.
Stiekem hoop ik dat ik op de in-de-buurt-manege niet toevallig een leuk paardje tegenkom....

donderdag, maart 15, 2007

Nieuwe tatoeage.

In mijn herinnering deed het echt niet zoveel pijn...

dinsdag, maart 13, 2007

Kinderen worden groot.

Lyka heeft MSN.

En stuurde mij:
"Tylani, ik hou van je! (k)"
-voor alle onwetenden in MSN land, dat laatste is een kusje-

Na een tijdje stilte:
"Ik hou nog steeds van je hoor"

Na nog wat meer stilte:
"Doe je de groetjes aan Nanne? En een dikke knuffel. Ook voor jou hoor!"

En toen ik maar niet reageerde omdat de monitor en het geluid uitstonden en ik bovendien bij vriend M. in Schiedam was:
"Ga nu maar weer gauw verder met waar je mee bezig bent"

Acht jaar oud en MSN.
En ik was verdorie niet eens thuis om terug te praten!

dinsdag, maart 06, 2007

Taaltechnisch.

Studenten zijn een raar soort mensen.

Nu zou dat niets nieuws moeten zijn. Het mag eenieder bekend zijn dat de student, eenmaal vrij van enige vorm van ouderlijk gezag en enkel nog onder toezicht bij de wasmachine, gemiddeld maar enkele uren in de collegebanken en verder vrij veel tijd achter een glas bier doorbrengt.
Mijn eigen vereniging schaarde ik daar nooit zo onder. Tuurlijk, ooit waren we als studentenvereniging begonnen, maar al lang voor mijn aantreden als lid waren we openbaar en dus minder student geworden. Ik geloof dat het aantal daadwerkelijk studerenden momenteel op twintig procent staat.

Dat studenten hun eigen taaltje hebben verbaasde mij dus in het allerminst.
Dat dat taaltje op wikipedia staat eigenlijk ook niet. Want zeg nou zelf, als de gemiddelde student zo weinig tijd met studeren bezig is dan heeft hij dus tijd over om iets anders te doen.
Maar dat veel van die uitdrukkingen ook in mijn vereniging ook blijken voor te komen deed mij het lijstje nogmaals doornemen.
Zo erg zijn wij toch niet?
Zo erg blijken wij wel.

Zo kom ik tegen:
"Permakek": Kek die een nogal permanent karakter heeft en moeilijk tot niet te verwijderen is.

Bij "Kek": Meuk.

En dan weer bij "Meuk": Algemene benaming voor een onbepaalde hoeveelheid ondefinieerbare dingen, maar meestal wordt er gerefereerd aan rode saus. Zo bestaat er pasta met meuk, rijst met meuk, maar ook bijvoorbeeld diskettes of MP3-lijstjes met meuk. (overigens bij ons vooral slaand op 'rotzooi')

Men zal studenten er nooit van kunnen beschuldigen duidelijke, ordelijke mensen te zijn...

Zo kennen wij ook het woord jetser
Niet te verwarren met een unit overigens.
Waar een unit (volgens enige bestuurs- dan wel GebouwKommissie leden) iets 'gaafs' -ook weer zo'n woord dat overal op kan slaan- is waar je zelf nog iets voor moet doen, is een jetser een gaaf, stoer of cool apparaat dat zelf ook iets kan. Dus is een tosti een unit en het apparaat een jetser. Of, volgens wikipedia: "Unit": passieve jetser.

Ik weet eigenlijk niet eens waar ik me nu het meest over druk maak. Dat er in mijn (enig linkse) vereniging het woord B'vo -voor allerlei mogelijkheden en momenten bruikbaar maar qua betekenis nogal vaag- wordt gebezigd terwijl wiki dat duidelijk bestempeld als corporaal (en dus vooral niet voor ons) of dat mijn eeuwige gebruik van het woord 'technisch' (als in: technisch gesproken... of: geld technisch niet haalbaar) in een lijst staat van een stad waar ik pas vier jaar geleden ben komen wonen...

maandag, maart 05, 2007

Ontbijtnieuws.

Masturbatiemarathon.

Hoe diep kan een land (of moet ik hier de zender loskoppelen van de rest van het land) zinken...

zondag, maart 04, 2007

Denkbeeld.

Pizza gegeten en toch afgevallen.

En in plaats van dat ik denk: 'zie je wel, pizza kan je dus best eten', vind ik het enkel jammer.
Als ik geen pizza had gegeten was ik vast meer afgevallen...

donderdag, maart 01, 2007

Bankhangdag.

Wat is dat toch, dat als je vindt dat je 'stabiel' bent en alles 'goed' gaat, je geen kutdag meer mag hebben. Alsof je niet alleen tegenover anderen, maar toch vooral tegenover jezelf ineens de burgelijke 'wij hangen onze vuile was niet buiten' act moet opvoeren. Alsof normale mensen nooit een kutdag hebben...