Openbaring.

Ik droeg een kort rokje naar de vereniging.

E. vond me sexy.

Sexy

Ik proef het woord, alsof het een toffee is, langzaam vooraan in mijn mond.

Ik. Sexy.

Hihi.

Erbij horen.

Ik was op stal bij mijn nieuwe paardje in een hele brave effen zwarte broek en dito zwart hemdje.

Een ponymeisje vroeg of ik 'gothic' was.
Ze verontschuldigde zich erbij, alsof vragen of iemand gothic is een rare vraag is, of nieuwschierigheid een zonde.

Ik had geen lange jurk, geen rokje, geen zwaar zwart opgemaakte ogen -daar zat een zwarte zonnebril voor- en toch vraagt iemand of ik gothic ben.
En ik vond mezelf er nog wel zo normaal uitzien...

Wat doe ik verkeerd?

(Waarschijnlijk de oorbellen -zwart-, de ketting -niet zwart, rood dit keer-, de tien ringen -aan elke vinger één-, de paarse nagellak of de tatoeages...)

Stuiterbal.

Ik heb een paard, ik heb een paard, ik heb een paard, ik heb een paard, ik heb een paard!!!

Nu ja, niet helemaal mijn eigen paard, maar een kniesoor die daar op let.

Ik heb een paard ik heb een paard!

Na thee en een een sigaretje.

In alle eerlijkheid: zo vaak piept ze niet natuurlijk.

Alleen als ze in haar bench moet als wij eten, als wij koken of als ze moet logeren.
Of als ze vast zit en wij een meter of verder weg staan.

Valt dus eigenlijk nog wel mee.
Dus waar maakt ik me ook al weer zo druk om...

Opvoeding.

De derde piratenfilm werd om vijf na middernacht vertoond.
Vanaf negen uur zaten we al naar deel twee te kijken en tot drie uur zouden we blijven kijken.
Maylinn was uit logeren bij mijn schoonzusje en alleen Nanne moest werken de volgende dag dus dat zou allemaal goed komen.

Noot.
Ik heb geleerd nooit zinnen te vertrouwen die uit mijn brien ontspruiten als 'zou moeten' en 'technisch gesproken'. U als lezer kunt hier ook uit afleiden dat dingen overduidelijk niet liepen zoals gepland. Maar ja, als ik dat er elke keer bij zeg is het verrassingeffect er af.
/Noot.

Buikpijn.
Er was overduidelijke, gruwelijke buikpijn.
Nu ja, daar was mee te leven, pijn heb ik tenslotte vaker.
Dan was er kou.
De eigenaar van de bioscoop had een omgevingstemperatur bedacht van een graad of zeventien en ondanks dat dat te verwachten viel omdat de meeste bioscopen zo zijn had ik er geen rekening mee gehouden door zeg, een trui in te pakken.
Maar het was gaaf.
Zes uur film kijken met vriendje en nog wakker zijn op het eind, dat beviel prima.

Het was raar om thuis te komen in een hondloos huis, maar ook daar maakte de allesoverheersde moeheid gauw een einde aan. Toen werd het zeven uur en moest Nanne opstaan. En smste schoonzusje dat Maylinn nog helemaal niet geslapen had. En wilde Nanne overleggen, na drie uur slaap.

Ik was daar niet zo goed in.
Werd boos en kortaf, wat hij niet verdiende.
En vooral, maakte me zorgen.
Ik voel me, zonder disrespect voor de moeders met echte kinderen, soms de moeder van een huilbaby. Zielsveel van je kind houdend, maar soms met de handen in het haar omdat ik wil dat ze STIL is. Alles willen doen maar nog weinig verschil merken. Plannen makend om het aan te pakken, schema's, lijstjes, omdat je niet naar de camping durft als ze 's nachts niet stil is en dat dus voor die tijd geleerd moet hebben. En vooral: in de war. Al mijn andere kinderen hadden het niet, wat doe ik verkeerd?

Niets natuurlijk.
Nanne en ik volgen alle pedakynologische opvoedrichtlijnen dat je pupy nooit aandacht mag als ze piept en dat je haar vol mag stoppen met brokjes en mag verzwelgen in aandacht als ze dat niet doet.
Als dat nu nog even tot mijn geest en gevoel door wil dringen zodat ik me niet meer zo'n zorgen maak...

Tegenwoordige tijd.

Toen ik na zeven jaar mix van VWO en HAVO eindelijk examen deed was er ook al een LAKS.
Het deed toen weinig en was volgens ons, de die hard politiekelingen met onze bezettingen en milieuacties, meer laks dan actief. Tegenwoordig hebben ze er een heel eindexamenjournaal omheen gebouwd.

Ik wist om eerlijk te zijn niet eens dat de examens begonnen waren.
Ik ben gezegend met enkel vrienden van na de middelbare school (al zitten sommigen er niet eens zo heel ver na, maar dat terzijde) en de hele maand mei gaat totaal aan mij voorbij waar het testen en toetsen aangaat.
Maar manlief was naar studie en ik wilde hersenloos tv kijken tijdens het eten, daar ik normaal nooit op de bank zit. En zapte langs het eindexamenjournaal op drie.

Er was een special.
Elke dag een ander interview met een studentscholier die het moeilijker heeft dan anderen. Dit keer was het D., die examen Vmbo deed, vijftien jaar oud. Met zoontje, twee maanden oud, geboren toen D. nog veertien was.

Ik weet dat het gebeurd.
Vorig jaar nog werd een zus van een kennis op dertienjarige leeftijd zwanger.
Het was de eerste keer en dan had je toch geen condoom nodig...
Maar de vanzelfsprekendheid waarmee het in beeld werd gebracht schokte me toch wat.
De trotse moeder, de jubelende oma, de oom van negen jaar oud.
Hoe het 'allemaal wel ging', het examen met een zoontje thuis.
En 'helemaal geen probleem' was.

Begrijp me niet verkeerd, als Lyka op zo'n belachelijk jonge leeftijd een kind zou krijgen zou ik alles op alles zetten om dat kind te verzorgen en op te vangen. Ik zou zielsveel van het kind houden en ervoor zorgen dat zij nog alle studies kan doen die ze doen wil.

Maar ik zou het zeker niet als 'normaal' beschouwen.
Of als 'geen probleem' zien.
Veertienjarigen met een baby zijn in mijn visie verre van normaal.
Als je veertien bent moet je met je vriendinnen op stap, naar jongens kijken, met makeup experimenteren. Als je vijftien bent drink je je eerste drank, ook al mag het nog niet en zeur je bij je ouders om uitgaan omdat 'iedereen' dat al doet.

Ben ik ouderwets?
Ben ik hypocriet misschien zelfs, omdat ik zelf op mijn achttiende zwanger werd van Lyka, op mijn negentiende beviel en zelf nog aan het HBO studeerde?
En praat ik dat weg met redenaties dat wij een huis hadden, samen waren, dat papa P. een baan had en wij een kind wat te beiden hadden?
Is achttien zoveel ouder dan veertien?

Ja.
Ik vind van wel.
Dan maar hypocriet en ouderwets.

Jong geleerd..

Lyka deed een tiepcursus.
Iets met een grote map en elke week lesjes opgestuurd krijgen.
Ze is al lang klaar, en ik besloot hem ook te doen.
Met tien vingers zou ik vast nog sneller kunnen typen dan ik nu al doe met zeven, misschien zou ik dan ooit mimjn gedachten kunnen bijhouden.

Ik ben al bij les vijf.
Deze week krijgen we de e erbij.
En ik tiep de overige acht letters nog niet eeens foutloos....

Vakantie.

Ik weet het niet.
Misschien heb ik het druk, mischien doe ik graag alsof.
Het zou kunnen dat ik denk dat ik het druk heb, omdat ik in mijn vrije tijd -als Lyka en Nanne nog op bed liggen en ik er al uit ben om het hondje uit te laten- graag voor de televisie hang met een kop thee.
Wat ook nog kan is dat ik gewoon helemaal geen zin heb.
Dat het loggen en pennen en schrijven me even gestolen kan worden.
Dat ik even mijn tijd wil richten op mijn kleine gezinnetje, burgerlijk of niet.
Waarschijnlijk ben ik gewoon moe.
Te weinig slaap in te veel uren in bed ben ik duidelijk niet meer gewend.
Ik sta voornamelijk overeind dankzij cafeine, nicotine, en allerhande andere -ines.

Ik voel me dus ook vooral niet schuldig.
Er hoeft helemaal niet elke dag iets te staan hier.

...

Rust en relaxaxation...

Lyka heeft een hele week vakantie.
Wonderbaarlijk hoe druk ik het heb in haar vrije tijd...

Planning technisch onhandig.

Gisteren gewerkt.
Tot half twee.
Al maanden van te voren gepland.
Om negen uur Maylinns pupycursus.
Nog maar een week geleden gepland.
Half acht opstaan.
En na de cursus de landelijke eetstoornisdag in Arnhem.

Ik heb nu al visioenen van een kussen en een heel zacht matras...

Oenig.

Ben ik al anderhalf uur bezig om de eerste drie seizoenen van Buffy the Vampire Slayer op dvd'tjes te branden -nieuwe computers zijn zoo gaaf- voordat ik me bedenk dat ik die eerste drie seizoenen op dvd heb liggen op de videorecorder...

Liefde is...

Soms kan het heerlijk zijn om even boos te zijn.
Chagerijnig, geïrriteerd.
Je even afreageren op iemand waarvan je weet dat hij daarna toch nog steeds van je houdt.

Gisteren had ik een rotdag.
Of liever, een rotavond, maar omdat de laatste uren van de dag op de een of andere manier zeer bepalend kunnen zijn voor het gevoel over de gehele dag was dus de hele dag rot.
Ik was naar, ziek, moe. Boos op alles en voelde me dik. (wonderbaarlijk hoe je 'dik' voelen als een soort algehele malaise telt tegenwoordig..)
Nanne was druk en had geen tijd voor me.
Niet dat ik die gewild had als hij die had gehad, maar dat hij die nu niet had irriteerde me toch.
Hij moest de was ophangen. En stofzuigen en dweilen. En eigenlijk ook de wc schoonmaken. En bovenal ook studeren. Hij had eigenlijk les moeten hebben, maar stond in de file en besloot thuis te studeren. Heel belangrijk allemaal die school, en dus moest hij dat ook. Dat er te weinig tijd in één avond zit om dat allemaal te doen irriteerde me nog meer.

Ik zei boos dat ik naar bed ging, om half tien al. Ik was het zat.
Nanne reageerde niet.
Ik hing boos de was over de stoel.
Ging nog bozer de wc schoonmaken, en werd van de rugpijn die in felle steken kwam nog chagerijniger. Nanne, die zich braaf aan mijn eerder gegeven advies hield dat ik als ik zo'n bui heb niet echt voor rede vatbaar ben, zei niets.

Hallo!
Ik Ben Chagerijnig!
De Wereld Is Kut!
Doe eens reageren dan!

...

Er is geen lol aan om boos te zijn als de ander je niet wat redenen geeft om je lekker op af te reageren. Ik had al allemaal mooie zinnen en felle adremme replieken klaar voor alles wat hij eventueel zou kunnen zeggen.
En hij zei het niet.

Waarna ik hem maar ben gaan knuffelen.

(En enigszins geplaagd werd door de eerder genoemde verlatingsangst. Dat ik heel assertief en boos kan reageren af en toe wil natuurlijk niet zeggen dat ik me geen zorgen kan maken dat mijn vriendje daarom bij me weg zal gaan. Zeker op zeer Rotte Dagen.)

Nieuw.

Wij hebben een nieuwe computer.
Eigenlijk hadden we de computer al een tijdje, maar wegens geldgebrek stond die nolg stof te vangen in de zaak waar we hem kochten. En vervolgens stond hij thuis stof te vangen omdat er geen tijd was om hem te verplaatsen en te installeren.
Maar nu hebben we een nieuwe computer.
Met, erg hip in IT land, twee monitoren, twee dvd branders en vier harde schijven met meer Gb dan we ooit gebruiken kunnen. Duidelijk een vooruitgang met mijn vorige bak dus, die nog ergens in het vorige millinium was aangeschaft en, hoewel steeds aangepast en geupgrade (is dat uberhaupt een woord?), niet meer echt naar tevredenheid functioneerde.

Nanne heeft gisteren de grote installatie uitgevoerd.
Windows, geluidskaarten en meer van dat al.
Aan mij de taak vandaag om het ding eens binnenstebuiten te keren en te kijken wat ik er nog meer op wil hebben en of alles wel werkt.
Alle honderd favorieten opnieuw opzoeken en instellen, mailprogramma's aanpassen, zodat je mail er ook daadwerkelijk gaat binnenkomen, dat soort dingen.
En, niet geheel onbelangrijk, zorgen dat het er allemaal een beetje uitziet.

Nanne boeit dat niet zo, die vindt die blauwe wolkjes en dat groene heuveltje van XP prima, want hij kijkt er toch nooit naar.
Maar ik wil graag gave plaatjes, iets met draken of elfjes, en als het een beetje kan met een bijpassende screensaver erbij. Of dan toch in ieder geval een hele rits plaatjes in een mapje, zodat ik om de andere dag een andere als achtergrond kan kiezen. Een beetje variatie maakt de mens tenslotte.

Ligt er op het -inmiddels veel te kleine, veel plek in je pc heeft zo zijn nadelen voor de bureauruimte- bureautje een blaadje met letters. Krabbeltjes met programmanamen, dingen die Nanne nog moet of nog wil installeren. En ergens onderaan:
"Wil je nog geen screensaver downloaden?
Kus"

Wat? Waarom mag ik geen screensaver?
Ik wil een screensaver!
Ik heb ook verstand van computers en ga heus geen nare pop up programmaatjes met allerlei adware op de pc zetten, echt niet!
(Nu ja, dat moet je relatief bekijken. Je kunt best iets downloaden wat reclame aan zich vast heeft zitten. Je zoekt dat dan op in je program files of je programmalijst en verwijderd het weer. Dat het er dan oorspronkelijk was is dus eigenlijk te verwaarlozen.)

Ik zou natuurlijk Nanne kunnen opbellen om te vragen waar de vraag vandaan komt om iets wel of niet op onze pc te zetten.
Maar ja, dan is de lol van dit logje schrijven er af natuurlijk. :)

Naamsverwarring.

Hoe typisch.
Dat je inlogt met een al jaren bestaande mailaccount van Grote Voet dot com en dat blogger je dan verteld dat je bent ingelogd onder de gmail die je twee weken geleden hebt aangemaakt...

Het nadeel van een IT'er als vriendje is vervolgens wel dat je te lui wordt om nog ergens zelf naar te kijken...

Huisje, boompje, vouwwagen.

Het plan was Engeland.
Of eigenlijk: Wales.

Ik was er tien jaar geleden al een geweest.
Op de fiets, wat eenmaal daar aangekomen een heel slecht plan bleek, daar ik een Batavus met maar drie versnellingen had en bovendien een kapot licht, in een streek waar straatlantaarns alleen bij huizen staan.

Maar goed, het zou dus Engeland worden.
Ik had al wat websites opgezocht, de plaatselijke lijst met kastelen bekeken en meer van dat al. Toen kwam Maylinn. En keken we naar de inentingsregels van het consulaat.
Ontwormen, tekenbehandeling, rabiësineneting, controle op de rabiës inenting. Dat zou allemaal best lukken. Het was een verbetering, want vroeger mocht je helemaal niet met je huisdier het water over. Na de rabiësinenting hoefde ze alleen maar zes maanden te wachten en dan waren we zo goed als op weg.
Ho. Wacht.
Zes maanden?
Ze is pas in februari geboren...
Dat werd het dus niet.

Frankrijk is ons nieuwe plan.
De Jura.
Daar waar er bergen zijn, in de buurt van Geneve.
Omdat ik niet lager dan Lyon wil -want daar is het veel te warm- en omdat ik als kind nooit naar de Jura of de Vogezen mocht.
'Daar zijn bergen en heb je kans op regen.'
Mijn ouders wilden geen regen op vakantie.
Die wensten dertig graden en verzengende hitte op gele maisvelden zonder schaduw waar ze ons uren doorheen lieten lopen. Precies waar ik niet heen wil dus.
Vorig jaar zaten we in Duitsland, in het Zwarte Woud, was het augustus en twintig graden in heel Europa, omdat we al verwend waren met de droogst julimaand in de historie. Kouder dan vorig jaar kan het onmogelijk worden in de Jura. En dus gaan we erheen.

In het kader van het gemak nemen we Ducky, de peugot bestelwagen van schoonpapa, weer mee waar scootmobiel Ea'van mooi in past en hebben we stroom op locatie voor de oplader van het vervoer en de radio. En om het geheel helemaal af te maken hebben we gisteren een vouwwagen aangschaft.

Het was een moeilijke beslissing.
Als kind opgevoed met kamperen leerde ik al snel dat een hotel niet echt vakantie houden is en dat mensen met een caravan te lui zijn om een tent op te zetten. Mijn ouders waren geheel zonder vooroordelen -en hebben nu zelf een camper-, ahum.
Maar een vouwwagen was nog wel een tent.
Een grote tent misschien -zeker in vergelijking met ons koepeltentje met amper plaats voor drie bij regen-, maar nog wel een tent.
Je slaapt op hout in plaats van op de grond, maar een kniesoor die daar op let.
En vooral zoveel makkelijker op te zetten dan onze oude tent.

Maar ja, als je een vouwwagen koopt, een kind en een hond meeneemt en naar Frankrijk op vakantie gaat ben je natuurlijk wel bijna rijp voor de Walibi sticker en een burgerlijk plakkaat...

Ik ga wel overdreven gothic. Met enkel corsetten en lange jurken in de koffer. En elke dag make-up.
Dat niemand het in zijn hoofd haalt dat ik, de koningin van impulsiviteit en onburgerlijkheid, gewoontjes en normaal zou zijn..

Organisatietalent.

Mijn spelletjescommissie had het idee om een toernooitje te organiseren.
Er bestaat een kaartspel, >Magic genaamd, waarin je een tovenaar met allerlei nare kwaliteiten speelt. Het spel is nogal populair geworden in de laatste vijftien jaar en dus dachten wij ook maar eens een wedstrijdje te organiseren.

Ik speel het spelletje zelf ook. Niet op hoog nivo, meer dan met mijn vrienden spelen heb ik nooit gedaan. Ik heb een luttele vijftienhonderd kaarten bij elkaar gespaard, een hoeveelheid die in de wereld van die-hard Magic spelers nauwelijks een stapeltje is. Dus was mij de eer te beurt gevallen om maar eens even de puntjes op de i te zetten voor dat toernooi. Dat kon nooit zo moeilijk zijn, lijstje maken, regels opzoeken, eitje.

Een gesprek met een die-hard en acht websites later bleek dat toch iets ingewikkelder te liggen. Zomaar een schema bouwen ging al niet, want dan zou je spelers hebben die al meteen afvallen en dan is de lol van een toernooi voor de simpele zielen (zoals ik) er gauw vanaf. Dus moest er zorgvuldig gezocht worden wat we dan wél gaan doen. En met welke kaarten we de spelers eigenlijk laten spelen.

Nu kan ik best wat organiseren.
Regelen, delegeren, afspraken maken, posters klussen en praten met de andere vereniging die ook wat vervente Magic'ers in zijn ranken heeft om mee te doen.
Dat is iets wat je best aan mij kan overlaten.
Zeer waarschijnlijk ga ik het nog op tijd afkrijgen ook.

Maar o wat ben ik bang dat er op de dag zelf niemand komt opdagen...