Babies 101.

Moreno is een wolk van een vent.
Al ruim een kilo aangekomen, wat heel netjes schijnt te zijn voor pasgeboren baby's, vier centimeter gegroeid en vooral erg druk met dat wat alle baby's doen; huilen, drinken, slapen, jezelf en je ouders onderspugen/plassen/poepen en diezelfde ouders week maken door ze veel en lang aan te staren met diepblauwe ogen.

Nanne ging na vier dagen weer aan het werk, en ik had acht weken zwangerschapsverlof genomen van vrijwilligerswerk en vereniging. Na een week wilde ik al weer aan het werk.

's Ochtends zeven uur gaat de wekker. Moreno is dan nog niet wakker, maar dat komt snel genoeg als hij ons van de trap hoort strompelen. Nanne denkt de tafel terwijl ik mijn ventje de fles geef. Mijn ventje gaat in de box terwijl wij eten. Mijn ventje is ongelukkig in de box terwijl wij eten. Wij leren zowel tegen huilende baby's te kunnen als brood te snijden met één hand.

Nanne gaat naar zijn werk. Ik leg onze man in de box en ruim de tafel af terwijl ik doe alsof ik niet hoor hoe graag hij eruit wil. Koppigheid is aangeboren, ik weet het zeker. Ik knuffel hem een half uurtje terwijl ik het Goedemorgen Nederland kijk. Dan moeten we ons klaar gaan maken om boodschappen te gaan doen. Ik rijd de scootmobiel uit zijn schuurtje en haak de fietskar erachter. Duikel een draagzak en een dekenzak op uit een la en steek mijn zoon in zijn jas en muts -hij zou het eens koud mogen krijgen- voor ik hem naar buiten draag. Eenmaal daar blijkt er een kat in de fietskar te zijn gaan liggen, die ik er eerst uit moet wurmen voordat mijn wurm erin kan. Na een half uur zijn we eindelijk onderweg naar de Aldi, alwaar alles in omgekeerde volgorde herhaald wordt (fietskar afkoppelen, kind uit kar, kind in draagzak, draagzak om, nee wacht, eerst jas uit dan draagzak om, fietskar vergeten op slot te zetten, -je wilt niet dat tweehonderd euro en je enige manier om met je vent boodschappen te doen worden gejat- , Aldi in) en we langer bezig zijn met heen en weer rijden dan met de daadwerkelijke boodschappen. Maar hey, ik wilde kinderen. Daarbij zat ik in de Wajong en heb ik de hele dag toch niet te doen. Toch?

Na het thuiskomen ga ik opnieuw de fles maken. Moreno ligt veilig in de box en laat duidelijk merken dat het wacht-gen niet iets is waar hij mee is geboren. Ik denk dat ie op mij lijkt. Ik geef de fles, waar hij nu eigenlijk helemaal geen zin meer in heeft. Halverwege valt hij in slaap, waarna ik denk even zelf iets te gaan eten. Zodra ik in de keuken sta en thee inschenk wordt hij wakker. Ik smeer in sneltreinvaart boterhammen en ga achter de computer eten, naast de box, zodat ik elke anderhalve hap over zijn buikje kan aaien.
Als hij dan eindelijk slaapt, dan ga ik, zoals zoveel andere moeders, niet zelf rustig op de bank zitten, -God weet dat ik het verdien- nee, dan ga ik flesjes uitkoken, de was ophangen en bedrijven bellen, zolang houdt hij dat slapen vast niet vol.

Als hij na een uur wakker wordt wil hij opnieuw een fles, wat niet mag want er is nog geen twee uur om. Had hij die andere maar leeg moeten drinken. Meneer begrijpt daar duidelijk niets van en wenst gewiegd en geknuffeld en geschommeld te worden om het tot drie uur uit te houden. Ik vouw de was op met hem op schoot, en bel met papa Nanne terwijl hij tegen me aan hangt. Precies dat is het moment dat meneer uitkiest om alle melk van twaalf uur er weer uit te gooien. Ach, het was nu toch bijna half drie, dus nadat ik hem naar boven heb gesjouwd, schone kleren heb aangedaan, zijn luier en het aankleedkussen heb verschoond omdat daar nog niet op geplast was vandaag en de fles ditmaal heb opgewarmd met hem in mijn armen is het wel ongeveer drie uur en mag hij hem ook hebben.

De middag is min of meer een herhaling van de ochtend en tegen de tijd dat het avond wordt ben ik moe. Moreno daarentegen helemaal niet. Want om vijf uur begint zijn huiluurtje. Alle baby's hebben dat, zo heb ik mij laten vertellen. Soms is het een uur, maar ongeveer drie kan ook wel. Heeft iets met het verwerken van de indrukken van de dag van doen. En is bij ons tussen vijf en acht. Precies wanneer wij willen gaan eten. Omdat ik weiger te koken met een kind op de arm ligt meneer dus in de box, luidkeels te vertellen dat de dag niet ging zoals hij het wenste terwijl ik heen en weer loop tussen pannen en woonkamer om te kijken of hij zich misschien beter gaat voelen als ik hem zijn speentje geef. Tegen de tijd dat Nanne thuiskomt is het eten gaar en Tylani ook. We schuiven wat voedsel naar binnen en negeren het gehuil, heel pedagogisch verantwoord volgens de consultatiebureauwijkverpleegkundigemevrouw, wat we tien minuten volhouden. Daarna nemen we hem opschoot en eten we met één hand verder.

Na het eten dobbelen we wie de fles en wie de afwas doet. Om een uur of acht zijn we eindelijk met alles klaar en zitten met zijn drieën op de bank voor het journaal met thee en koffie. Tijdens het journaal valt Moreno op Nanne's borst in slaap, en wordt redelijk probleemloos slapend verplaatst naar de box waar hij gewoon verder slaapt. Ik knuffel een kwartiertje met mijn verloofde alvorens ik of hij om negen uur naar bed gaat. De ander blijft tot twaalf uur op, omdat dan de laatste fles gegeven wordt. Met een beetje geluk maft meneer dan gewoon verder, en als we pech hebben dat wil hij eerst nog een half uur geknuffeld op de een of andere buik of schouder voordat we heb snurkend in bed kunnen leggen. Om vier uur gaat de babyfoon af, die wordt beantwoord door degene die om negen uur naar bed is gegaan. Als alles gaat zoals gepland krijgen we zo beiden om en nabij de zes uur slaap voordat om zeven uur de wekker weer gaat.

Als ik zo het bovenstaande terug lees vraag ik me af waarom iemand ooit kinderen neemt. Je hebt nergens meer tijd voor, moet je tijd samen voortaan in drievoud aanvragen en overleggen met de agenda van schoonmoeders, alles duurt drie keer zo lang en ze kosten nog een hoop geld ook. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het gedoe om ze op de wereld te krijgen.

Wat een manipulatieve monsters zijn het ook eigenlijk, die kinderen. Eén blik met die grote blauwe kijkers, en we zijn het allemaal vergeten...