Afscheid.

Vanmorgen was het definitief zover.
Na een paar weken aarzelen en wikken en wegen, proberen en twijfelen is het daadwerkelijk met hem gedaan.

Mijn allerlaatste broek is op een stapel richting de berging verdwenen.
Ik ben eenentwintig weken en dik.
Nu hoor ik dik te worden, dat weet ik ook wel, dat heb je asl je zwanger bent.
Broeken horen strakker te gaan zitten en een blubberbuik die door de jurkje heen puilt is heel normaal. Zelfs die tien kilo die ik erbij heb gekregen sinds het begin is redelijk volgens schema.

Mijn eetgestoorde ik vind het verschrikkelijk.
Tién kilo! Zo zwaar was ik nog niet in de tijd dat ik ik elke dag de supermarkt op de hoek leegat. Ik draag expres jurkjes en topjes waarin mijn buik goed te zien is. Dat er geen misverstand over bestaat dat er iets anders inzit dan alleen maar eten.
Mijn nuchtere ik heeft er geen mening over.
Die vraagt zich vooral af hoe ik in de tijd van Lyka dan toch zo lang bleef lopen in al mijn kleren terwijl ik toen met veel meer kilo's zeulde. Waarschijnlijk had dat iets van doen met gulpen open en oversized t-shirts.

Meestal hang ik als geheel ergens in het midden.
Zo tussen 'positiekleren zijn stom en duur' en 'als ik nu toch in de stad ben kan ik mooi bij de H&M kijken of ze nog wat leuks hebben'.
Maar de laaste broek die nog paste, dat moest toch even vermeld.
Die mijlpaal mocht niet onbesproken voorbij gaan.

Ontzettend raar eigenlijk, nu ik erover nadenk.
Want hoe vaak heb ik, als fulltime gothic rokkenmeisje, nu eenmaal broeken aan?...