Ik ben dertig weken zwanger.
Behalve dat de kamer van ons wurm nu bijna af is houdt dat verder in dat ik:
Uit al mijn kleren ben gegroeid.
Niet meer van de trap af kan zonder mijn enorme borsten te ondersteunen.
Überhaupt niet meer zo goed van de trap af kan.
Een bijzonder kleine blaas heb, zodat ik elke twee uur naar de wc moet.
Die wc beneden is.
Niet meer werk.
Op de bank hang, waar ik behoorlijk chagrijnig van word.
Wat ik dan spui tegen Nanne.
Dat ik sowieso veel spui tegen Nanne.
Die dat dan maar moet slikken (Hij heeft tenslotte geen wurm in zijn buik).
Mijn bekken instabiel blijkt te zijn.
Waar je donders veel rugpijn van krijgt.
Waardoor ik nog minder doe.
En nog vaker naar de wc moet.
Het houdt ook in dat je mijn buik kunt zien bewegen als mijn zoon-in-wording zijn benen strekt. Dat mijn navel eruit plopt, wat ons nieuwe jonge katje waanzinnig vindt om aan te likken. Dat we heel burgerlijk muziekjes spelen bij die dikke buik. En al een kast vol hele kleine kleertjes hebben, waar ik dan af en toe 's avonds even naast sta, om alvast te proeven hoe het straks wordt.
Al met al valt het als volgt samen te vatten: Ik ben afwezig tot ons wurm het belieft eruit te komen.
Als ik zin heb, en tijd, en zin en energie dan kan ik, misschien, als het lukt, eventueel een logje pennen. Maar waarschijnlijk lig ik liever op de bank met een boek of ons nieuwste Wii spel.
En ik voel me voor de verandering niet eens schuldig.
Ik heb vakantie.
Nog zeker negen weken lang.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten