Zon op zaterdag.

Wij hebben tuin.
Tuin met pas ingezaaid gras wat voor het eerste gemaaid en mooie ligusterhagen die voor het eerst gesnoeid moesten worden.

Nanne maaide het gras en ik zou proberen wat lage heg te snoeien naast de voordeur.
Elektrisch, dat wel natuurlijk.

Na tien minuten wenste mijn linkerarm niet meer boven heuphoogte te worden opgetilt. Een heggeschaar is blijkbaar best een zwaar ding. In ruil voor mijn gebrek aan medewerkung zou ik wat googlen op het verwijderen van braamstruiken. Er zat er ergens een onder het gras, en nog ergens een, of misschien wel dezelfde, liet zijn gezicht zien bij de boom en in ons nog aan te leggen bloemperkje. Er is vast iets nuttigs over, zo dachten wij, net als met het bestrijden van mieren. Iets met kokend water en spiritus of azijn ofzoiets.

...

Een braam blijkt een onuitroeibare plant.
Behalve een website van een bekend telefoonmerk kreeg ik op 'How to kill a blackberry' ruim vijfhonderdduizend hits. Waarvan de meeste iets zeggen in de trant van 'set it on fire of vergeet het maar'. De braam schijnt de meest onkruidachtige plant onder de niet onkruiden te zijn. Zelfs zevenblad -ook al zoiets naars wat teruggroeit als men ook maar een flinter wortel laat zitten- schijnt makkelijker te verwijderen te zijn. Dat groeit tenminste bij voorkeur bovengronds, zodat je kan zien wat je weg moet halen.

Terwijl Nanne mijn persoonlijke zwetende CocaCola Light model speelt met een gereedschapsgordel en een heggeschaar vraag ik me af hoe snel het gras weer terug zou groeien als we kopersulfaat of bleek zouden gebruiken op het ding. Maar ik ben toch bang dat we overblijven met de optie die de eerste tachtig fora me meldden:
Dig it out, dig it out, dig it out.
If you can't dig it out, learn to live with it.