Vrouwenlogica.

Voor degenen onder u die het misschien ontgaan is omdat u in een grot of buiten den lande woont: Er is een Europees Kampioenschap Voetbal aan de gang.

In de praktijk houdt dat in dat men niet meer naar het nieuws kan luisteren of journaal kan kijken zonder dat er zwetende mannen in korte broeken en gewassen mannen met stropdassen voorbij komen die dat wat eerdergenoemden speelden afkraken danwel goedkeuren. Dat men bij het boodschappen doen met de scootmobiel een het looppad versperrende toren van oranje vlaggen omver rijdt en bij elk tweede pak yoghurt gratis een Wuppie! mee naar huis krijgt. En dat de buren, die elkaar de rest van de andelhalf jaar tussen Ek en WK niet kunnen luchten of zien, nu eensgezind de straat omtoveren tot een waar paleis van saamhorigheids gevoel en vaderlandsliefde.

En dat is leuk.
Tenminste, als je van voetbal houdt.

Ik hou juist helemaal niet van voetbal.
Ja, van voetbal spelen, op de basisschool, of het balgedrag van mijn dochter bekijken, die op het schoolplein voetbalt. Niet de hysteria die wij hier aan het balspelletje toeschrijven. Massaal voor Studio Sport hangen om te kijken naar mannen die per uur zo veel betaald krijgen dat we er een heel continent van kunnen voeden. Om dan vervolgens met zijn allen te doen alsof we het beter kunnen en elke pas en trap analyseren op correctheid. Wat er in de praktijk op neerkomt dat we met veel bier voor een beeldscherm hangen en te pas en te onpas opmerkingen naar het scherm schreeuwen.
Nee, voetbal is zeer zeker niet mijn ding.

Nanne houdt wel van voetbal.
Onder normale omstandigheden is hij een man die zelden welke sport dan ook kijkt op televisie en al zeker geen opmerkingen naar het scherm schreeuwt, maar in het kader van 'Oranje' maakte hij graag een uitzondering. Eigenlijk had ik hem naar boven willen verbannen, onder het motto van: daar is ook een tv, jij wilt voetbal, en meer van dat soort zwangere vrouwen logica, maar toen hij eenmaal met zijn laptop -er moet ook tijdens voetbal gewerkt worden- onder de arm bij de trap stond en ik eenzaam achter de computer dreigde achter te blijven streek ik met mijn hand over mijn hart. Kijk maar beneden dan. En als een kind zo blij hobbelde hij naar de breedbeeld.

Ik kan me slecht afsluiten.
Niet dat ik, als ik dat wel had gekund, had kunnen vermijden dat ik vandaag via mijn altijd aan zijnde radioverbinding met Hilversum of het locale roddelcircuit -ons buurjongetje- te weten zou zijn gekomen dat het drie-nul voor ons werd, maar dat terzijde.
Nanne is stiekem best schattig zo met dat voetbal.
Hij heeft de Teigertje uit de gang meegenomen om iets oranje in de auto te hebben.
En vroeg me, heel voorzichtig, of ik het erge geldverspilling zou vinden als hij toch iets 'echt' oranjes zou gaan kopen om aan de wereld te laten zien dat hij met zijn hoofd in Zwitserland zit.

Iets zegt me dat ik hem gewoon beneden ga laten zitten tot het allemaal voorbij is.