Langspeelplaat.

Onze Mare was gerepareerd.
Wij waren wezen kletsen bij de garage. Over vaak stuk en naar en onbetrouwbaar enzo. Maar dat we de mensen daar wel begrepen, ze deden hun best en snapten het ook niet.
Ze hadden ergens een relaistje tussen gezet en nu zou het moeten werken.
Ik haalde hem op en hij deed het.

Ik reed hem naar huis en alles wat prima.
Parkeerde hem, nam hem de volgende ochtend mee naar mijn werk en alles was goed.
Reed de stad uit onderweg naar de dokter en hij snorde.
Parkeerde naast de supermarkt voor cola en hij starte als een zonnetje.
Gleed over de brug naar Lyka's paardrijles en... stond stil.
De brug was open.
Ik zette de motor af -een beetje milieuvriendeljkheid in een grote Volvo- en starte hem weer toen de brug bijna dicht was.

...

En starte hem niet toen de brug bijna dicht was.
Ik stond op een tweebaansweg met verhoogde rijbaanscheiding stil met een rij van twintig auto's achter me.

Nadat ik enigszins geirriteerd met de garage had gebeld, en had geëist dat ze een sleepwagen zouden sturen, reed er wonder boven wonder en takelwagen van de politie langs, die me honderd meter verder en vooral, van de brug af sleepte.

Weet u wat me haast nog het meest dwarszit?
Niet eens dat Mare weer stuk is, dat het nu exit-Volvo is, dat ik Tyko zo mis, dat ik helemaal geen nieuwe auto wil -die nooit zo fijn kan zijn als deze, als hij rijdt-, dat de auto die ik misschien wel wil duizend euro boven ons budget ligt of dat ik telkens in die k*tauto zit als hij ermee ophoudt en niet Nanne,
nee, dat allemaal niet.

Dat niemand je helpt duwen, als je in je ubervrouwelijke corsettopje en lange rok op een brug pech staat te hebben, maar enkel boos zichzelf over de wegafscheiding heen wurmt.

Ik hoop dat er een paar hun uitlaat eraf hebben gereden.