Zelfkwellingverwerking.

In het kader van mijn ik-negeer-Nanne-weekend had ik, behalve het hele weekend volplannen, nog meerder maatregelen genomen om het negeren te bewerkstellligen.
En, omdat we wegens auto en geldgebrek nu toch niet weggingen, kon ik die maatregelen mooi delen met Lyka, zodat zij zowel zou weten waar ze aan toe was, als wat ik niet wenste te horen.

Geen Nanne, geen ski's, geen Oostenrijk, geen Maylinn, geen schoonouders,
geen sneeuw, geen vakantie.
Er niet over praten, niet aan denken, niet over fantaseren of dromen.
Helemaal niet zo heel moeilijk dus.

Echter, in plaats van dit te delen gaf ik op vrijdagmiddag al antwoord op de vraag 'waar zou Nanne nu zijn?' die Lyka tijdens het tekenen stelde.
Luisterde ik tijdens het wandelen met Maylinn (we waren niet voor niets bij schoonmama aan het dineren) naar levendige verhalen over wat Nanne allemaal zei toen ze toen en toen over die en die weg liepen en dat en dat zagen.
Schilderde (knutselen is hét antwoord op geldloze dagen zonder invulling) in plaats van een nutteloos abstract zelfportret een stel besneeuwde bergen met skiliften erop.
Bleef nadat ik Lyka in bed stopte nog een heel uur op om in mijn dagboek te vertellen hoe naar en alleen ik me voelde.
En vond als overmaat van ramp Nanne's adres terug in een mail, wat ik prompt op internet opzocht, inclusief weerbericht, sneeuwhoogten en live webcam van de skipistes.

Ik herken het van vroeger, van liefdesverdriet.
Ik wilde het negeren, maar eindige vaak in een duistere woonkamer met mijn rug tegen de verwarming en de cd op repeat op dat ene nummer met de laptop op schoot om te vertellen hoe gruwelijk de pijn was. Mijn manier van verwerken schijnt het wentelen in mijn eigen pijn te zijn. Wat heel vreemd is, want als iemand niet bekend is met het verwerken van gevoel, dan zou ik dat moeten zijn. Negeren heb ik immers tot een kunst verheven.
Maar in dit soort situaties blijkbaar alleen als ik mezelf ertoe dwing.
Iets wat me ontzettend slecht lukt, ook al wil ik het wel, omdat het de pijn verminderd. Wat ik nu zo fijn vind, of zo behoef aan dat wentelen in mijn eigen ongeluk dat heb ik duidelijk nog niet ontdekt.

Nog twee dagen.
Ik laat Lyka, geheel tegen de regels in, lekker ook vannacht in het grote bed.

En om het allemaal af te maken heb ik zo'n gruwelijk verschrikkelijke zin (lees= drang) in een sigaret..

Iets zegt me dat 'mijn vriendje was skiën' zich niet echt kwalifceert als reden om weer te beginnen met roken...