Gevoelskwestie.

De woorden Oostenrijk of Zwitserland.
Plaatjes van sneeuw of wintersport.
Telefoontjes van zijn baas.
De lease auto.

Dat mijn geest in staat is om van alles en niets verbindingen te maken naar dat waar ik niet aan wil denken, dat wist ik al. Dat dat wat extremer en langer plaatsvind dan bij de gemiddelde mens, dat wist ik ook. Maar ik vind echt dat mijn Nanne-is-skiën-ik-voel-me-rot periode nu wel op mag houden, bijvoorbeeld omdat hij al weer twee weken thuis is. Of omdat we allebei griep hebben, al ruim een week.

Ik weet dat ik schromelijk overdrijf, dat mijn gevoel niet in verhouding staat tot wat er daadwerkelijk gebeurt, maar kan het gevoel niet uitschakelen. Het is een oud borderline-trekje dat mijn zwangerschap heeft afgestoft en uit de kast heeft gehaald. Samen met nog wat anderen, zo bemerk ik tot mijn spijt, zoals verlatingsangst en stemmingswisselingen.
Ik knuffel Nanne en overstelp hem met excuses voor dit voor mij zo extreme gedrag. HIj is het niet gewend. Hell, ik ben het niet meer gewend. Ik ben dit lang geleden al ontgroeid. We gooien het op hormonen en kijken uit naar de dag dat ik beval van een gezonde wurm en dat we lachend terugkijken op Ty's 'buien' tijdens de zwangerschap.

Ondertussen probeer ik te doen alsof alle berichten over Zwitserland en Oostenrijk me niet doen denken aan gruwelijke eenzaamheid.
Iets zegt me dat het vermijden van een Europees Kampioenschap Voetbal nog niet zo makkelijk zal zijn...