Sterke mannen.

Wij hebben katten. Katers. Twee stuks. Van ruim een half en één jaar oud. En een kattenluik.
Die katten die houden van ons, en omdat ze dat doen, en dit huis en zijn warmte en voedsel waarderen, nemen ze zo af en toe een cadeautje voor ons mee. Iets muizigs. Wat dan mooi middenin de gang ligt als je wakker wordt. Heel kattig allemaal, heel natuurlijk.

Vanmorgen was het half zeven en waggelde ik slaapdronken door de gang naar de wc. Moreno sliep nog, Nanne stommelde boven in de badkamer. Om half zeven is ons gezin een hoop, maar echt wakker en alert hoort daar niet bij. Onderweg naar de wc passeerde ik wat zwarte stofjes. Nu ja, de katten zullen wel weer gestoeid hebben. Of misschien wat blaadjes mee naar binnen hebben genomen. Het is echt verbazend wat ze allemaal mee naar binnen nemen door dat luikje. Ik kwam van de wc en waggelde verder naar de woonkamer. Deed het licht aan en draaide me om om in de keuken thee te gaan zetten. Hmm, ook hier die zwarte stofjes. Ze hebben flink gestoeid, ruzie om wie er in de kinderwagen mocht slapen zeker.

Ik draaide me terug.
De hele woonkamer bleek besproeid met zwarte stofjes, die bij nader inzien veren bleken te zijn. Vele, heel vele, kleine zwarte veertjes. Behorend bij een, jawel, zorgvuldig op het tapijt geplaatste en erg overleden, zwarte vogel.

Naannnuhhh!

Waarop mijn vent van boven naar beneden stormde om ons huis te ontvogelen en alle veren zorgvuldig op te zuigen.

Af en toe is het heerlijk om vrouw te zijn.

(Iets wat natuurlijk na vandaag subiet is afgelopen nu ik dit heb geschreven. Nanne leest mijn log óók...)

Vakantiehuisjesgevoel.

Bij het licht van een gelige lantaarnpaal besneeuwde heg en takken kunnen zien vanuit je luie stoel in de woonkamer.

Zeer grauw verleden.

Nog even over Jong gesproken:

Penny-meisje, ik dacht dat dat woord allang overleden was.
Om eerlijk te zijn, ik hoopte dat de hele Penny overleden was. En dat ik vooral nooit ergens hoefde toe te geven dat ik dat ding zelf ooit las.

Na onderstaande omschrijving (pas op, indien u nooit gehoord heeft van het begrip 'paard' of 'stijgbeugel' of anderszins nooit op aanverwante fora komt dan begrijpt u er niets van) kan ik echter gerust slapen. Ik had én geen eigen paard én maakte zelden vlechtjes. Ik las het blad alleen maar. Helemaal niet iets waar je je als zestienjarige voor moet schamen, toch..?

Kenmerken van de Penny

* De Penny maakt veelvuldig gebruik van het woord 'zielig', 'sielugh', 'zielug' of een variant hiervan. Ook MSN-taal is populair in het Penny-circuit.

* De Penny houdt van verwaarloosde en/of mishandelde paarden en wil ze graag redden.

* De Penny grijpt naar onorthodoxe geneesmiddelen in geval van verkoudheid of andersoortige medische problemen. Voorbeelden zijn: Groentesoep, Bossche bollen en bakstenen.

* De Penny vindt dat er dag en nacht met een paard getut moet worden, ook als het paard daar regelmatig bezwaar tegen aantekent. Dit geldt speciaal voor veulens, jaarlingen en twenters.

* De Penny biedt zich altijd aan als luisterend PB-oor in geval van dode paarden, pony's met koliek en afgefikte huizen. Meestal kent ze de betreffende bokker niet.

* Penny's zijn veelal groene bokkers, echter zeker niet altijd, laat dus in geen geval uw aandacht verslappen als het om een doorgewinterde bokker gaat!

* De Penny reageert doorgaans erg fel als hij/zij wordt aangesproken op haar Penny-schap. Laat u hierdoor niet van de wijs brengen maar houd voet bij stuk, u als gediplomeerd Patrouillant weet immers waar u het over heeft.

* Sommige Penny's maken overal waar ze komen vlechten in manen en staart, al dan niet met roze strikjes. Als u een paard signaleert met gevlochten manen, wees dan op uw hoede. De Penny kan nooit ver zijn.

* Er zijn Penny's die veelvuldig gebruik (willen gaan) maken van allerlei hulpteugels en -bitten, alsmede excessief grote sporen en zwepen van onvoorstelbare lengte. Mocht u zo'n Penny tegenkomen wijs deze dan terecht.

* Boktnamen van Penny's bevatten veelal de woorden 'girly', 'lady', 'love' alsmede woorden die eindigen op -tjuh(hhh). Echter niet alle Boktnamen die er zo uitzien zijn ook daadwerkelijk Penny, verricht dus grondig onderzoek alvorens over te gaan tot het uitdelen van een *STEMP*.

* Penny's schrijven nooit 'lief' maar meestal 'liev'. Deze Penny's zijn vaak te vinden in de Kraamstal. Dit is een belangrijk kenmerk.

* Penny's, en dan met name Penny-meisjes, beschikken vaak over een enorme voorraad verzorgpaarden, -pony's, -veulens en -shetlanders. Als er gevraagd wordt om een foto van deze dieren en er verschijnt een plaatje van een onwaarschijnlijk mooie zwarte Arabische hengst steigerend met op de achtergrond een ondergaande zon, stel dan een onderzoek in naar de herkomst van de foto. De kans is groot dat u deze ergens op internet terugvindt.

* De Penny maakt in berichten overmatig gebruik van smileys om het gebrek aan leestekens en hoofdletters te compenseren.

Do's en don'ts.

Langs EO's Jong zappen en dan bij de tatoeage van het nichtje van de dertienjarige overleden Nina jezelf afvragen; 'Goh, hoe zou Lyka eruit zien als ze dertien is?', meteen gevolgd door: 'Zou het opvallen, één tatoeage met as erin tussen vijf met alleen inkt?' is niet aan te raden zo vlak voor het slapen gaan...

Bijwerkingen.

Waarom kan ik Nanne toch niet duidelijk maken dat door je grote borsten uit je oude kleren scheuren niet iets is waar ik doorgaans blij mee ben...

(Waarmee maar weer eens bewezen wordt dat dus echt alle mannen lijden onder het bigger is better waandenkbeeld...)

Wondermiddelmama.

Inbakeren, kent u dat?

Om een lang verhaal kort te maken: mijn ventje is nogal onrustig, wil dan niet slapen, is dan te wakker om te slapen, wordt oververmoeid en slaapt helemaal niet. Door hem in te pakken in veel strakke doeken gaat hij beter slapen, wordt minder moe en is een blijere baby.

Tot zover het concept.

In de praktijk hield dat van ons (Zijnde de ouders. Lees: mij) in dat er op verzoek een fles in moet, op verzoek van hem wel te verstaan. De wereld draait om het schema wakker-eten-spelen-moe-slapen, waarbij moe en slapen nu nog helemaal niet hoeven in te houden dat meneer ook daadwerkelijk al weet dat hij moe is. Kleine baby's zijn maar een uur wakker, zeggen de websites en boeken overal. Maar, als hij er gelukkig van wordt dan doen wij alles, en voor een rustigere, blijere baby valt ook wat te zeggen.

Nu alleen nog even honderdtachtig minuten stoppen in dat uur dat hij wakker mag wezen.

(wat ook mag is dat u mij verteld hoe ik zijn inbakerdoeken gewassen en weer droog genoeg om in te bakeren krijg in de zestig minuten waarin hij ook nog gevoerd en geknuffeld moet worden)

Maar wél al twee weken gestopt!

Mijn tweede cadeau was een gebakje.

Daar had ik dan mooi nog even de tijd voor in de minuten dat ik na het douchen warm zat te worden in een woonkamer waar de verwarming nog uitstond omdat ik zo meteen toch alweer weg moest.

Waar had ik ook al weer het idee vandaan dat moorkoppen lékker waren...?

Koude kermis.

Tijdens Moreno's eerste wen-dag in het kinderdagverblijf zou ik mijn moederlijke angsthormonen opvangen door voor het eerst sinds van de zomer weer naar mijn paard te gaan. De eigenaresse vond alles goed, ik mocht zelfs kijken of ik nog wist hoe ik paardrijden kon en zo kon ik me mooi niet druk maken over mijn kleine vent en of het allemaal wel goed ging daaro met al die vreemde vrouwen.

...

Drupdrup.
Brrr.

Voortaan zoek ik windstille dagen met zonneschijn uit als ik naar mijn paardje ga.

Dat wennen overigens, daar was geen kunst aan. Meneer is daar stiller dan thuis. De vrouwen zijn goedgekeurd.

Terroristje.

In het kader van mijn hernieuwde stoppoging wilde ik het even met u hebben over benzinestations.

Waar anderen het tankstation beschouwen als een nuttige plek om hun vervoersmiddel van brandstof te voorzien, zo zie ik ze enkel als sigarettenleveranciers, te allen tijde (rotwoord overigens, dat met/zonder ennen) bereikbaar en geopend voor de naar nicotine smachtende medemens. (Dat, en als in eetdrang voorzienende ketens van snoep, koek en chocolade, maar dat geheel terzijde.)

Dit gezegd hebbende is het dus absoluut niet verwonderlijk als ik er vanavond, zo onderweg naar mijn wekelijkse zwemuurtje, eentje -geheel per ongeluk- opblaas. Toch?

Opnieuw.

Weet u nog? Ik was zwanger. En stopte toen met roken. Dat ging me fluitend af, wat geen wonder is als je van de geur van een sigaret aan de andere kant van je vereniging al zo misselijk wordt dat je wilt overgeven, lang leve hormonen. Maar toen de zwangerschapshormonen wat verminderden werd dat stoppen (gestopt blijven) ineens stukken lastiger.

Inmiddels heb ik, zoals u wellicht heeft gemerkt, een kindje uitgepoept. Maar het gevecht met de sigaret blijft. Niet geholpen, uiteraard, door mijn 'af en toe sigaret', mijn 'ik biets één heisje' en 'we hebben ruzie, ik heb stress peuk'. Ook aan één keer in de week kan men verslaafd zijn. Omdat ik daar wel eens vanaf wilde wezen heb ik onlangs het Ty's Anti Rook Plan in het leven geroepen. Dat werkt kinderlijk eenvoudig, met een kalender.

Ik maak op de computer een mooie kalender met de dagen van de week erop, en elke dag dat ik niet rook zet ik daar een mooie duidelijke krul doorheen. Omdat enkel maar zién dat je niet rookt natuurlijk niet echt genoeg is om de drang te stoppen geef ik mezelf cadeautjes voor elke week dat ik het gestopt zijn volhoud. Ik heb zelfs sponsoring gevonden, in de vorm van mijn schoonmoeder, -het is wonderbaarlijk wat je gedaan krijgt als je 'kleinkind-in-schoon-huis-grootgroeien' laat vallen- die mij helpt om de wat grotere uitdagingen te overwinnen door er een bioscoop tegenover te zetten. Heerlijk kinderlijk, heerlijk cognitief en gedragstherapeutisch. Dat moet wel gaan lukken zo.

Ik ben al anderhalve week Geheel Gestopt.
Mijn eerste cadeau was een hele nacht slapen, wat al meteen de mist in ging omdat Nanne 's nachts niet lekker werd. De echte vuurdoop komt volgend weekend pas, als ik ga roleplayen, met al die anderen die nog wel roken. Buiten, dat dan weer wel, maar dat maakt voor mijn drang geen verschil. Maandag mag ik gebakjes halen. Maandag mag ik gebakjes halen. Maandag mag ik gebakjes halen. Maandag mag ik...

(Als ik nu maar doe alsof een mantra hebben helpt, dan helpt het vast vanzelf wel)

Foetsie-bah.

Goed idee van mij, om stoofvlees te maken. Nanne vanavond toch niet thuis, meer voor mij.
Goed idee ook, om dat vroeg klaar te maken, heb om drie uur een afspraak dus had nu tijd.

Ik had de pollepel in de pan gelaten. Die stond nu open, maar ik ging toch alleen maar heel even een kort logje pennen...

Iemand voor versteend rundvlees?

Babies 101.

Moreno is een wolk van een vent.
Al ruim een kilo aangekomen, wat heel netjes schijnt te zijn voor pasgeboren baby's, vier centimeter gegroeid en vooral erg druk met dat wat alle baby's doen; huilen, drinken, slapen, jezelf en je ouders onderspugen/plassen/poepen en diezelfde ouders week maken door ze veel en lang aan te staren met diepblauwe ogen.

Nanne ging na vier dagen weer aan het werk, en ik had acht weken zwangerschapsverlof genomen van vrijwilligerswerk en vereniging. Na een week wilde ik al weer aan het werk.

's Ochtends zeven uur gaat de wekker. Moreno is dan nog niet wakker, maar dat komt snel genoeg als hij ons van de trap hoort strompelen. Nanne denkt de tafel terwijl ik mijn ventje de fles geef. Mijn ventje gaat in de box terwijl wij eten. Mijn ventje is ongelukkig in de box terwijl wij eten. Wij leren zowel tegen huilende baby's te kunnen als brood te snijden met één hand.

Nanne gaat naar zijn werk. Ik leg onze man in de box en ruim de tafel af terwijl ik doe alsof ik niet hoor hoe graag hij eruit wil. Koppigheid is aangeboren, ik weet het zeker. Ik knuffel hem een half uurtje terwijl ik het Goedemorgen Nederland kijk. Dan moeten we ons klaar gaan maken om boodschappen te gaan doen. Ik rijd de scootmobiel uit zijn schuurtje en haak de fietskar erachter. Duikel een draagzak en een dekenzak op uit een la en steek mijn zoon in zijn jas en muts -hij zou het eens koud mogen krijgen- voor ik hem naar buiten draag. Eenmaal daar blijkt er een kat in de fietskar te zijn gaan liggen, die ik er eerst uit moet wurmen voordat mijn wurm erin kan. Na een half uur zijn we eindelijk onderweg naar de Aldi, alwaar alles in omgekeerde volgorde herhaald wordt (fietskar afkoppelen, kind uit kar, kind in draagzak, draagzak om, nee wacht, eerst jas uit dan draagzak om, fietskar vergeten op slot te zetten, -je wilt niet dat tweehonderd euro en je enige manier om met je vent boodschappen te doen worden gejat- , Aldi in) en we langer bezig zijn met heen en weer rijden dan met de daadwerkelijke boodschappen. Maar hey, ik wilde kinderen. Daarbij zat ik in de Wajong en heb ik de hele dag toch niet te doen. Toch?

Na het thuiskomen ga ik opnieuw de fles maken. Moreno ligt veilig in de box en laat duidelijk merken dat het wacht-gen niet iets is waar hij mee is geboren. Ik denk dat ie op mij lijkt. Ik geef de fles, waar hij nu eigenlijk helemaal geen zin meer in heeft. Halverwege valt hij in slaap, waarna ik denk even zelf iets te gaan eten. Zodra ik in de keuken sta en thee inschenk wordt hij wakker. Ik smeer in sneltreinvaart boterhammen en ga achter de computer eten, naast de box, zodat ik elke anderhalve hap over zijn buikje kan aaien.
Als hij dan eindelijk slaapt, dan ga ik, zoals zoveel andere moeders, niet zelf rustig op de bank zitten, -God weet dat ik het verdien- nee, dan ga ik flesjes uitkoken, de was ophangen en bedrijven bellen, zolang houdt hij dat slapen vast niet vol.

Als hij na een uur wakker wordt wil hij opnieuw een fles, wat niet mag want er is nog geen twee uur om. Had hij die andere maar leeg moeten drinken. Meneer begrijpt daar duidelijk niets van en wenst gewiegd en geknuffeld en geschommeld te worden om het tot drie uur uit te houden. Ik vouw de was op met hem op schoot, en bel met papa Nanne terwijl hij tegen me aan hangt. Precies dat is het moment dat meneer uitkiest om alle melk van twaalf uur er weer uit te gooien. Ach, het was nu toch bijna half drie, dus nadat ik hem naar boven heb gesjouwd, schone kleren heb aangedaan, zijn luier en het aankleedkussen heb verschoond omdat daar nog niet op geplast was vandaag en de fles ditmaal heb opgewarmd met hem in mijn armen is het wel ongeveer drie uur en mag hij hem ook hebben.

De middag is min of meer een herhaling van de ochtend en tegen de tijd dat het avond wordt ben ik moe. Moreno daarentegen helemaal niet. Want om vijf uur begint zijn huiluurtje. Alle baby's hebben dat, zo heb ik mij laten vertellen. Soms is het een uur, maar ongeveer drie kan ook wel. Heeft iets met het verwerken van de indrukken van de dag van doen. En is bij ons tussen vijf en acht. Precies wanneer wij willen gaan eten. Omdat ik weiger te koken met een kind op de arm ligt meneer dus in de box, luidkeels te vertellen dat de dag niet ging zoals hij het wenste terwijl ik heen en weer loop tussen pannen en woonkamer om te kijken of hij zich misschien beter gaat voelen als ik hem zijn speentje geef. Tegen de tijd dat Nanne thuiskomt is het eten gaar en Tylani ook. We schuiven wat voedsel naar binnen en negeren het gehuil, heel pedagogisch verantwoord volgens de consultatiebureauwijkverpleegkundigemevrouw, wat we tien minuten volhouden. Daarna nemen we hem opschoot en eten we met één hand verder.

Na het eten dobbelen we wie de fles en wie de afwas doet. Om een uur of acht zijn we eindelijk met alles klaar en zitten met zijn drieën op de bank voor het journaal met thee en koffie. Tijdens het journaal valt Moreno op Nanne's borst in slaap, en wordt redelijk probleemloos slapend verplaatst naar de box waar hij gewoon verder slaapt. Ik knuffel een kwartiertje met mijn verloofde alvorens ik of hij om negen uur naar bed gaat. De ander blijft tot twaalf uur op, omdat dan de laatste fles gegeven wordt. Met een beetje geluk maft meneer dan gewoon verder, en als we pech hebben dat wil hij eerst nog een half uur geknuffeld op de een of andere buik of schouder voordat we heb snurkend in bed kunnen leggen. Om vier uur gaat de babyfoon af, die wordt beantwoord door degene die om negen uur naar bed is gegaan. Als alles gaat zoals gepland krijgen we zo beiden om en nabij de zes uur slaap voordat om zeven uur de wekker weer gaat.

Als ik zo het bovenstaande terug lees vraag ik me af waarom iemand ooit kinderen neemt. Je hebt nergens meer tijd voor, moet je tijd samen voortaan in drievoud aanvragen en overleggen met de agenda van schoonmoeders, alles duurt drie keer zo lang en ze kosten nog een hoop geld ook. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het gedoe om ze op de wereld te krijgen.

Wat een manipulatieve monsters zijn het ook eigenlijk, die kinderen. Eén blik met die grote blauwe kijkers, en we zijn het allemaal vergeten...

Resumerend.

Zo terugkijkend op bijna zes weken Moreno kom ik vooral achter één ding.

Dat bloggen, dat schiet er wat bij in.
Net als het e-mailen, het schrijven, bellen en afspreken.
Als het iets met letters is dan loop ik erin achter, is het iets met elektronica dan ben ik zo ver terug dat het bijgeraken me al tegenstaat.

Nog twee weken zwangerschapsverlof.
Ben benieuwd of ik daarna wél werk gedaan krijg...