Even emailen dus.

We waren helemaal niet van plan om te gaan. Waren met Nanne's huisgenoot en diens vriendin gaan poolen in de stad en besloten na het derde door mij verloren potje 9-ball even bij de vereniging te kijken. Misschien wat bekenden te zien, wat te dansen, zaterdagavondgevoel, dat soort dingen. Zomaar ineens struinden we de verjaardag van vier dertigers binnen. Twee van hen kende ik wel dus bleven we even. Er was een dansvloer, muziek en eigenlijk veel leukere mensen dan dat er daar beneden waren, op de zaterdagdisco waar we eigenlijk even voor gekomen waren. Maar laat gingen we het vooral niet maken, dat niet.

Om half twee zijn we nog even naar beneden geweest. Op de disco was het vol, druk en benauwd en de muziek was waardeloos. Op naar de verjaardag dan maar weer. Om half drie gingen we toch echt bijna naar huis en begon Nanne al wat houteriger te dansen. De drank was gratis en ik zou als eeuwige alcoholvrije bob toch rijden. Om half vier waren we eindelijk thuis. Met een halve fotokaart vol foto's van feestende vrienden die die vast op een nuchtere maandag niet nog een keer willen zien, zere voeten en piepende oren.

Leuke zaterdagen moeten geen gewoonte worden hoor, ik zou eens van mijn zelf-kwellende levensvisie af moeten stappen... :)

Point of view.

Het is zaterdagmiddag en je hangt wat lusteloos met je kop thee op de bank voor de tv. Omdat je ooit in je opvoeding hebt meegekregen dat hersenloos televisiekijken, in tegenstelling tot het lezen van simpele kinderboeken of zelfs de Donald Duck, eigenlijk geen toegestaan tijdverdrijf is, kijk je dus naar iets weteschappelijks. In dit geval naar Megastructures op National Geographic Channel. Het onderwerp is de North Sea Wall, de Oosterschelde kering, afsluitdijk en die rare armen in het Hollands Diep.

Vreemd om door de ogen van een ander naar je eigen land te kijken.

Ergens lijkt die vijfentwtintig procent land onder zeeniveau wel heel veel, zeker daar ik in het westen woon. Maar ach, gelukkig op de vierde verdieping..

Dubbele werkelijkheid.

Enige tijd geleden werd er door de landelijke stichting voor Anorexia en Boulimia Nervosa iemand gezocht voor een interview. Het betrof een populair maar degelijk actualiteitenprogramma. Nu ben ik medewerker voor die stichting, inactief -want geen beschikbare medebegeleider om iets lotgenoterigs te doen in de regio- dat wel, en postte op hun website dat ik daar eventueel wel aan mee wilde werken. Een week of wat later was ik dat allang weer vergeten toen mede-medewerker E. mij belde. Of ik dat interview nog wilde geven. Nog diezelfde middag stond Nova op de stoep. Journalist en camaravrouw, statief, banden, batterijen, snoeren, de hele mikmak.

Het onderwerp was controversieel, zelfs binnen lotgenotengroepen van mede(ex)eetgestoorden.
Men vroeg of ik voluit in beeld wilde, zonder stemvervorming of andere onherkenbaarheids maatregelen. Met het idee in mijn achterhoofd dat eenieder die het program zou zien toch wel zou weten dat ik het stemde ik toe.
Het interview ging, op wat strubbelingen met mijn computerscherm na, -een CRT doet op televisie heel mooi flikkeren, en dus regelde ik in de gauwigheid een TFT van een vriend (echte nerd weten wat ik hiermee bedoel, een flatscreen dus)- voorspoedig en geen moment twijfelde ik aan mijn beslissing om me beschikbaar te stellen voor nationale televisie.

En toch vertelde ik het niemand.
Nu ja, Nanne natuurlijk, en zijn moeder. Twee personen binnen mijn vereniging die al iets afwisten van de aanwezigheid, of liever, de heropleving van mijn eetprobleem. Maar verder niemand.
Waar mijn halve vriendenkring geïnformeerd werd over mijn optreden in de plaatselijke krant aangaande mijn vrijwilligerswerk of mijn minimieme rol in een televisieprogramma over het hoe en waarom van liegen als levenswijze (iets waar ik mij in het verleden veelvuldig van bediende), nu hield ik alles geheim.

Zelfs hier zweeg ik over mijn status als kortstondige nationale bekendheid.
Over de zenuwen van voor de uitzending, de lofuitingen van erna, en alles ertussen.

Internet is alleen relatief anoniem. Zodra je wat vrienden en kennissen laat weten dat je een weblog hebt zit er een limiet aan wat je erop kunt vertellen.
En hoewel ik aan een selecte groep had laten weten dat het eetprobleem niet meer geheel iets van het verleden was en hier toegaf dat er, zo af en toe, nog best heel moeilijke momenten waren, de ins en outs bleven toch verborgen achter gesloten deuren. Graag liet ik het grote publiek geloven dat het met dat eten allemaal wel meeviel, en dat het eigenlijk best goed ging.

In alle eerlijkheid, het gaat ook best goed. Met, dankzij, of ondanks de eetstoornis gaat het beter dan het in jaren ging. En dus moest ik maar niets vertellen over de moeilijkere momenten, de zware dagen van vorig jaar, de korte momenten van wanhoop. Men zou eens het idee kunnen krijgen dat het misschien wel slecht met mij zou gaan.

En zo eindigd ook dit logje.
Zonder diepgang over waar het interview daadwerkelijk over ging, of een link naar de plaats waar u het kunt vinden. Niet omdat ik niet denk dat de ondernemeden onder u dat niet zouden kunnen localiseren op het niets verhullende wereld wijde web, maar omdat ik de simpele lezer eigenlijk toch liever niet vertel wat er ooit in mij omging, of wat ik toen deed. Omdat ik mij, als ik kijk naar heel diep van binnen, misschien toch een beetje schaam, en graag wil dat de buitenwereld enkel de kant van mij ziet die ik graag zie: die wanneer het goed gaat.

En zeg nu zelf, zo raar is dat toch ergens niet?

Verjaardagskado wordt luxeprobleem.

De zojuist naar oranje geconverteerde postbode bracht mijn pakketje van 's lands grootste online boekwinkel.

En er is geen plek meer in de kast!

Nog niet wakker.

De chocoladepasta die voor je dochter bedoeld is op je eigen boterham smeren, er je plakje rookvlees op leggen en dan nietsvermoedend een hap nemen...

Kinderlijke zorgen.

Lyka ging me laten slapen vanochtend. Nanne was door mij omgepraat om het ochtend ritueel met verkleedpartijen en ontbijt maken op zich te nemen daar ik gisteren op mijn maandelijkse ik-doe-alof-ik-een-weerwolf-ben avondje rollenspel was. Ik was toch wakker en hoorde Lyka heel zachtjes om kwart over negen de slaapkamer in kruipen.
'Nanne? Ben je wakker? Ik heb een tekening gemaakt.
En kijk, ik ben prinses bladibla' (Waarschijnlijk wijzend naar haar outfit)
'En wel stil zijn hoor! Tylani moet uitslapen!'

Speciaal voor haar ben ik hoewel geheel wakker, toch nog maar tot half elf in bed blijven liggen.

Relaas

Nanne had dus op school een vriendengroepje. Twee meiden, twee jongens. Sinds de middelbare school spreken ze één keer in de zoveel tijd iets af. Ze werken allemaal, een van hen zelfs op zee, dus erg vaak zien ze elkaar niet. Dit keer werd het dus een weekendje weg. Mét partners, of liever, partners van drie van hen, de vierde was tijdelijk partnerloos, maar had een goede vriendin mee te nemen.

We zaten in een bungalowparkje op de veluwe. Een klein parkje, gemeten naar de Centerparcs standaard waar ik mee in mijn hoofd zat. Nog geen tweehonderd huisjes, allemaal losstaand, middenin een bos. Met eekhoontjes en een open haard.

Feitelijk hebben we vrij weinig gedaan.
Een potje bowlen, een poolcompetitie. Wat midgetgolven, een keertje zwemmen. Precies het soort dingen wat men hoort uit te voeren tijdens een weekendje bungalowpark. Gourmetten, uitslapen -nu ja, de rest dus wel te verstaan, ik niet-, spelletjes doen. Veel, veel spelletjes doen. We hadden alles wat geschikt was voor vijf en meer personen uit de kast getrokken en ingepakt. Bordspellen, kaartspellen, hersenloze laat-op-avond spellen.
En we hebben gepraat. Veel gepraat. Over niets, het nut van lantarenpalen en toiletverfrissers en zware dingen, vooroordelen, politiek.

Twee van hen -Nanne uitgezonderd- kende ik al. Eén was een vriendin, de ander haar vriendje, die ik al een aantal jaar ken, maar nooit echt veel woorden mee gewisseld had buiten de uitgaansvloer. Van de andere vier kende ik er twee van gezicht en een van hen eigenlijk alleen maar omdat Nanne me er mee naar toe sleepte, een week voordat we weg gingen.
Nog nooit was ik vrijwillig meegegaan op een weekend waar ik zo weinig procenten van de mensen kende. Kampen van de middelbare school had ik als een regelrechte ramp ervaren. Ledenweekenden van de vereniging soms als leuk en soms als verschrikkelijk, afhankelijk van het soort en aantal leden dat meegingen op zulke weekenden.
Mijn reputatie als 'gek' reisde altijd met me mee, of ik het er nu naar had gemaakt of niet.

Gek genoeg was ik daar dit keer absoluut niet bang voor.
Wel had ik de angst dat ze -de Onbekenden- mij niet aardig zouden vinden. Of me niet zouden liggen. En waar zouden we het over moeten hebben dan?
Ik had een beetje angst over eten -zou het opvallen?-, maar had een aardig schema voor mezelf bedacht en besloot de boel even de boel te laten.

Uiteindelijk bleken alle angsten ongegrond.
Ik bleek, tot mijn eigen verbazing, vrij aardig in de groep te passen.
Heb alleen maar gelezen in de uren dat ik als enige al wakker was.
Lag wel als eerste in bed -damn you vermoeidheid!-, maar niemand leek het raar of erg te vinden en de meegenomen scootmobiel was eerder grappig dan vervelend.
Tuurlijk, ergens wist ik wel dat ik de gave heb om een people person te zijn, maar nog niet eerder had ik dat zoveel uren achter elkaar in een afgesloten setting aan een test onderworpen. En nog nooit eerder voelde de groep zo goed, zo fijn, zo gezellig.

Ik was normaal.

Ik voelde me normaal.

Niet gek, niet raar, niet een uitzondering, zelfs niet vanwege mijn ME.

Me normaal voelen, gewoon als ieder ander, en enkel genieten van eekhoorntjes en een fijn weekend is zo lang geleden, of er misschien wel nooit geweest, dat ik dit met zekerheid kan omschrijven als het Geweldigste Weekend Ooit.

Nanne moet natuurlijk wel even bij alle vrienden navragen wat ze nu eigenlijk van mij vonden, dat spreekt vanzelf.

Steentjes.

Als het journaal het niet gemeld had als onderdeel van hun stukje 'er moet iets leuks in het nieuws aan het einde van het bulletin' dan had ik het nooit geweten.

In de Ijsselhallen in Zwolle is op 3600 m2 een legoparadijs gebouwd.
Ze zijn vooral trots op een vijf meter hoog kerkgebouw.

Enig googlen naar de tijd van dit evenement en de geschiktheid voor een bezoek met Lyka leverde een pagina van legoworld op, inclusief foto's van vorige edities en online legospelletjes. Het leek me wel wat, een hal vol lego. Ik ben zelf nooit in legoland geweest, maar een beste vriendin wel en aangezien die mij een kaartje stuurde moet ik dus enig idee hebben hoe mega bouwsels van het populairste steentje eruit zien. Dat kon ik dan mooi toesten daar in Zwolle.

Of toch niet.
Nog afgezien van het feit dat deze hal vol lego zich in Zwolle bevindt, niet echt mijn kant van ons kikerlandje, blijken de kaartjes een staggering zeventien euro te kosten, exclusief reserveringskosten en toeslagen.

Toch maar thuis verder bouwen aan de bak met steentjes dus.
We hebben al een boot en een huisje, dus volgend jaar kunt u wel een legoworld achtig evenement in het zuidwesten verwachten.

Acht jaren jong.

Lyka is jarig.

Oja, en vriendin K., die straks mijn barmaatje gaat zijn.

Het relaas over het weekendje weg moet nog maar even wachten.

I'm back.

Moe, met een meter was, een volle vaatwasser die ik toch vergeten was aan te zetten en met poezen die me de ganse dag luidruchtig laten weten dat ze me gemist hebben.

Ik ben weer thuis van het geweldigste weekend ooit.

R & R (rest and relaxation) (Of rust en reinheid, wat u belieft.)

Nanne had bedacht dat hij met wat oude schoolvrienden een weekendje weg wilde. Iets met een bungalowpark en bad, open haard en zwembad. Ergens met Natuur. Iets met Bos en Stilte.

Omdat alle vrienden inmiddels vriendjes of vriendinnetjes hadden mochten die ook meekomen, en ik ben dus ook als gelukkige uitgenodigd om vier hele dagen door te brengen in een parkje ergens op de Veluwe.
Minstens de helft van de vrienden ken ik nog nauwelijks en de andere helft niet verder dan hun naam, maar wat zou het. Voor nul kosten ga ik graag een weekendje op de Veluwe zitten, met Open Haard, Bos, Bad en Stilte. En voor het geval ze me echt niet aardig zouden blijken te vinden neem ik gewoon twaalf bibliotheekboeken mee.

Massehysteria.

Wie ooit geeft bedacht dat vrouwen met minder haar op hun lichaam aantrekkelijker, mooier en gewilder zouden zijn, mag zwaar gestraft worden.
En wie ooit de epileerpincet heeft uitgevonden helemaal.

En ik, samen met alle andere vrouwen die participeren in het verwijderen van wenkbrouwhaar door middel van de pincet om een schoonheidsideaal te verwezelijken, mag een enorme schop onder de kont dat ik bereid ben mee te werken aan deze bizarre vorm van zelfmarteling.

Van mijn hart.

Mag ik even klagen?
Spuien en ontevreden zijn?
Zeuren over wereldhonger, aids, oorlog in de wereld?
Over armoede en gebrek aan drinkwater?
Veertienjarige daklozen in grote steden?
En hele, hele gemene parkeerwachters die je een boete geven omdat een zandwagen de enige invalideparkeerplaats heeft bezet?

Dank u.

Voorpret?

We waren allebei min of meer in de buurt van elkaar jarig. Ik vijf september, Nanne op dierendag en Lyka op zeventien oktober. Dus kon een mooie zaterdag ergens daartussen wel een verjaardagsfeestje worden.

Laat het wel wezen, dat is totaal uit eigenbelang. Ik ben als de dood voor verjaardagsfeestjes, nog meer dan voor verjaardagen en heb permanent het gevoel dat er niemand komt, hoeveel mensen ook toezeggen langs te komen. Vorig jaar had ik mijn feestje samen met vriend D. gepland, iets met barbeque ergens eind augustus. Als hij nu maar een bak mensen uit zou nodigen waarvan hij zeker wist dat ze wel zouden komen opdagen, dan zou het misschien niet zo opvallen als allen die ik uitnodigden het af lieten weten. Uiteindelijk kwamen ze allemaal wel en was het heel erg druk in mijn kleine flatje.

Je zou denken dat ik iets geleerd zou hebben van dat voorgaande jaar. Dat er niets is om bang voor te zijn bijvoorbeeld, dat het helemaal niet uitmaakt hoeveel mensen er komen, en dat ik best boeiend genoeg ben om bij langs te komen. Maar stel nou, stel, dat de angst toch weer op zou komen duiken, dan kon ik mezelf maar beter indekken door eenzelfde constuctie te maken als het voorgaande jaar.

Samen met Lyka iets plannen is geen kunst, dus haalde ik Nanne over om ook deel te nemen aan het verjaarspartijtje. En dat dan bovendien in zijn huis te houden. Groter, mooier, iets minder bereikbaar misschien, maar vooral: niet van mij en verlaatbaar. Dat laatste alleen in geval van echte nood natuurlijk. Ik knutselde een kaartje, mailde, smste en legde keer op keer uit waarin ik in hemelsnaam een feestje hield in 'dat dorp daar buiten de stadsgrenzen' en niet in mijn eigen goed bereikbare huis waar de bus voor de deur stopt. Ik deed boodschappen, maakte me druk over het te kopen en vooral te eten voedsel, pakte kadotjes in voor Lyka. Ging in mijn hoofd de lijst langs van mensen waarvan ik zeker dacht te weten dat ze zich zouden laten zien.

Het is negen uur 's ochtends. Pas om een uur of één hoeven we de eerste gasten van taart te voorzien.
Wat moet ik hemelsnaam dóén in die tijd...?

Undying love.

Lyka wilde ook een kado kopen voor mij en Nanne. Maar Nanne was op werk, en als ik mee ging, tja.. dan zou ik zien wat er werd gekocht.

Dus zocht ik een winkelcentrum in de buurt met een cafétje erin. En zette mij met boek en kop thee aan een tafel in het midden terwijl ik Lyka met horloge en rugzak met portemonne door het centrum liet struinen. Tijdens de thee vroeg ik me af na hoeveel minuten te laat ik mijn achtjarige sping-in-het-veld zou moeten gaan zoeken en of ze zou komen zeggen dat ze niets leuks kon vinden en me om hulp zou vragen.

Tien minuten na de afgesproken tijd was ze terug. De rij bij de kassa was erg lang. Ze had álle kadotjes. En huppelde prompt weer weg om inpakpapier te kopen en ter plekke alle pakjes ervan te voorzien.

Wow...

Mijn kleine meisje is al groot...

Naamgevingsceremonie.

In het kader van mijn niet aflatende neiging om alles en iedereen namen te geven vond ik dat het tijd werd dat ook vriendje een naam moest hebben. Voor op mijn log dan. Dat 'vriendje' is zo onpersoonlijk, bovendien werd het in het verleden gebruikt voor alle andere vriendjes die de revue hebben gepasseerd. Ik broedde wat en schreef wat blaadjes vol, maar niets leek te passen. Ik lag in bed en dacht nog wat, maar alles wat naar boven kwam waren hele suffe of ingewikkelde namen. Namen met apostrofs en komma's waren prima voor dieren en voertuigen, maar voor mensen...

Uiteindelijk was ik er, na het bekijken van rijtjes en rijtjes en nog meer online rijtjes in evenzoveel talen, dan eindelijk uit.

Nanne.

Het schijnt of Fries te zijn, afgeleid van 'Nan', wat 'dapper' betekend. Of Germaans, en dan van 'Nanthe', maar dat betekend ook dapper.

Nu eens kijken wat vriendje -excuseer; Nanne- er zelf van vindt.

Gehecht aan eenzaamheid.

Mijn vriendje heeft een groter huis dan ik. Om eerlijk te zijn heeft hij een gruwelijk groot huis. Vijf slaapkamers, een joekel van een woonkamer met een open haard en een echt bad. Er zitten duidelijk voordelen aan anti-kraak, zij het niet het onderdeel dat je er op een moment notice uit moet als de gemeente het zegt. Omdat het huis zo gruwelijk groot is moeten er volgens de gemeente eigenlijk twee mensen in wonen. En dus vroeg vriendje al voor hij mijn vriendje was vriend J. om een van de vijf slaapkamers te komen bevolken.

Zo gezegd zo gedaan, en begin vorige maand moest ik wennen aan een gedeelde huisgenoot. Gedeeld, omdat het feitelijk niet mijn huis is, en ik op zich nog steeds vaker thuis dan bij hem ben, het mooie bad en de open haard ten spijt. J. ken ik al een paar jaar, zij het niet zo heel goed. Hij werkt een hoop en doet ook nog iets met studeren, iets wat mij prima uitkomt, want dan kom ik hem weinig tegen. Niet tegen J. zelf hoor, maar dat huisgenoot gedoe is niet zo mijn ding. Zelf heb ik ooit vier maanden een huisgenoot gehad, en dat was meer dan zat. Ik wist niet hoe snel ik een eigen huis moest vinden.

Vandaag was een vrije middag, ik had al het werk in de ochtend afgeraffeld en besloot de middag in een heerlijk warm bad door te gaan brengen. Misschien even wat achter de computer van vriendje zitten -die als it-nerd een veel betere bak heeft staan dan ik thuis heb- en wat hersenloos televisie kijken.
Ware het niet dat zowel J. als zijn vriendinnetje allebei thuis waren.
gelukkig heeft vriendje negen seizoenen Stargate op harddisk en staat zijn pc in een af te sluiten slaapkamer, boven, ver weg van nieuwschierige ogen -of ze nou kijken of niet-.

Raar hoe je je een indringer kunt voelen in je -bijna- eigen huis.

Hoe heb ik ooit kunnen overwegen uit geldnood een van mijn eigen kamers te verhuren...

Bolletje piekhaar.

Mijn haar heeft zo'n net niet slag. Geen krullen, niet stijl, een beetje iets ertussen. Onderdeel daarvan zijn een soort babykrulletjes aan de zijkant van mijn hoofd. Die ik iedere dag braaf met een beetje haargel vastplak, omdat ik vind dat het stijl moet wezen.

Ooit organiseerde ik een disco met kinky kappers. Alleen waren de kinky kappers er niet en planden we daarom maar een haarvlecht-style-borstel-kam festijn. Iets met elastiekjes, speldjes, klemmetjes en vooral veel haargel. Zoveel haargel dat ik na afloop met een tas vol potjes en flesjes naar huis ging. Dus toen mijn eigen pot huismerk gel op was kon ik wel even blind in de kast grijpen en er een tube uit halen.

....

Roze tubes zijn natuurlijk per definitie gevaarlijk.
Als er dan een soort kauwgomachtige substantie in blijkt te zitten is dat een overduidelijke waarschuwing dat je dat absoluut onder geen beding in je haar moet smeren. En zeker niet als je meer haar hebt dan je gekortwiekte puberbuurjongen.

Ze zouden op die potjes zetten voor welk haar dat spul wél geschikt is...