Wens om stilte.

En toch schijn ik zeker te weten dat de buurtkinders vorig jaar ook met ontploffingen hebben gestrooid en dat zowel mijn huis, mijn gemoedsrust en mijn auto allen in het nieuwe jaar nog redelijk intact waren. Waarom lijkt het dan zo erg?

Eitje.

Nanne had het er al over gehad, en de laatste tijd begon ik er zelf ook steeds meer voor te voelen. Nu tylani.free.fr permanent overleden lijkt te zijn werd het misschien toch tijd voor een tylani.nl. Of .com, .nu of iets van dien aard. Dat moest wel even te regelen zijn.
Enig zoeken leerde mij dat er geen enkele tylani geregistreerd is, of in ieder geval, niet daar waar ik hem vinden kan. Dat je je website gewoon kunt houden, dat wil zeggen, niet met php, java, html of een van die andere dingen die ik heel slecht begrijp een totaal nieuw log hoeft te bouwen maar gewoon kunt blijven loggen bij blogger terwijl men wel tylani. iets kan intypen. Ik leerde dat er iets als META bestaat, waarmee je kunt instellen of en waarmee je boven wilt komen drijven bij een zoekmachine. Dat er ook nog de keuze bestaat uit emailadressen als info at tylani, of help at tylani. Dat ik subdomeinen kan maken voor mijn Engelse log -waar ik dan natuurlijk wel vaker op ga posten- en die dan ook weer emailadressen kan geven. En dat het me, afhankelijk van wat ik eigenlijk wil, tussen de tien en de zestig euro per jaar kan gaan kosten.

Ik hoef dus alleen nog maar even te kiezen wat ik wil...

Irritant.

Ik heb een Harry Potter scheurkalender. Of liever, ik had, want hij is op een blaadje na op. Maar na drie jaar Lord of the Rings vond ik dat het tijd werd voor iets anders (en bovendien waren de LOTR kalenders niet meer te krijgen). Een Harry Potter kalender staat vol onnozele feitjes, waarvan ik de meeste op zich al weet, daar ik ieder boek al minstens vijf keer gelezen heb. Maar Lyka is gek op alle in te kleuren plaatjes en men moet toch iets op het toilet hangen.

Wat mij opviel in de kalender is dat er een heleboel kleine foutjes in zitten. Geen grote dingen, een spelfoutje in een spreuk, dat soort dingen. Tot ik bij dertig november kwam. Waar een 'kwistige kwisvraag' staat met de vraag wat het nummer is van Harry's kluis bij de tovenaarsbank Goudgrijp. Er staan drie nummers onder, in a-b-c volgorde, met onderaan een heel klein antwoord.
B.

B. is in deze 713.
Jammer alleen dat het nummer van Harry's kluis helemaal nergens wordt genoemd, in geen enkel boek. 713 wordt wel degelijk genoemd, maar dan als nummer van de kluis waar Hagrid een onbekend pakketje uit moet halen voor de enige tovenaar die Jeweetwel ooit vreesde, Perkamentus.
Omdat ik verder toch niets te doen had besloot ik de andere vijf boeken er ook maar op na te slaan. Na enig gespeur in de hoofdstukken die zich in de verste verte in de buurt van de tovenaarsbank afspelen wist ik het zeker, Harry's kluis heeft geen nummer. In ieder geval niet in de gedrukte boeken.

En omdat een vrije dag een vrije dag niet zou zijn als je hem niet vol zou plannen met nutteloze activiteiten besloot ik eens uit te zoeken waar ik Warner Bros. kon bereiken om ze dit te gaan vertellen.
Een beetje internationaal bedrijf als Warner Bros. heeft een eigen website in het Nederlands, een emailadres en een telefoonnummer. Toch?
Nou, nee dus.
Er is een Warner Bros. in Amsterdam, maar zonder email. Wel met telefoon, maar die is afgesloten. Er is wel email op de .nl website, maar enkel als men vragen heeft over het privicay beleid of een offerte wil aanvragen. Ik zou natuurlijk een brief kunnen sturen naar JK Rowling, maar ik betwijfel of die zit te wachten op een 'nitpicker' zoals ik met een fout in een onbenullig scheurkalendertje. En feitelijk gaat het nergens over. En is de kalender bovendien zo goed als afgelopen. Dus moesten we het maar gewoon vergeten, naast ons neerleggen, afdoen als triviale onzin en de maker van het ding een rustige dag gunnen.

Jammer dat ik nooit zo goed ben geweest in triviale zaken naast me neerleggen...

Punt komma.

Wij lazen Lyka het Groot Kinderdictee voor.
Zij maakte, nieuwe spellingsregels inbegrepen, twaalf fouten, op een Nederlands gemiddelde van elf. Best aardig, zeker als je bedenkt dat ze bijna drie jaar jonger is.

Nanne en ik werden daarop door Lyka getrakteerd op het dictee van 2005. Oude spelling nog, dus ietwat extra fouten zou wel mogen, zo dachten wij. Bij het volwassen dictee hadden we een gemiddelde van rond de veertig fouten en ondanks flink geoefen op de nieuwe alles-aan-elkaar-schrijf spelling schreven we nog zo veel los dat de punten met een oude spelling alleen maar vooruit konden gaan.

Negen en tien fout.
In maar drie zinnen.

Ik wijt het aan de school.
Wij zijn eeuwen geleden voor het laatst een les taal of Nederlands binnen gestapt, en hoeven zelden teksten te schrijven zonder spellingscontrole, Lyka daarentegen heeft nog elke dag les.
Of zou ze gewoon veel slimmer zijn dan wij...

Even familietijd.

We wish you a merry christmas, we wish you a merry christmas
and a happy new year!

Spitsuur.

En toen zat mijn werk er weer op voor vandaag. Nu rest mij niets anders dan de rest van de dag wachten op de monteurs van Ea'van, die gegarandeerd pas rond vier of vijf uur hun verschijning zullen maken. Of, nog erger, pas als ik net weg ben richting Lyka's kerstvoorstelling van school. Om die reden zal ik ook maar niet proberen om de verloren uurtjes slaap in te gaan halen, dat is natuurlijk vragen om dwars door te intercom heen te ronken als de monteurs onverwacht wel zouden besluiten om in de ochtend langs te komen.

Wat ik wel zou kunnen doen is iets melden over nutteloze feitjes. Iets over de opmerking die ik op de radio hoorde bijvoorbeeld, dat wij belasting betalen over belasting. Er was iets met accijns, vast een verhoging of iets dergelijks. Nu ben ik normaal gesproken voor iedere verhoging die roken, drinken of autorijden duurder maakt en maak ik me zelden druk over belastingen, daar je daar als minima toch niet zo geweldig veel aan betaalt. Maar dat je belasting betaald over belasting vind ik wel een heel ingenieuze stap. Iets met btw over je accijns, zodat de gemiddelde Nederlander niet eens doorheeft dat er dubbel belasting wordt betaald. Waarom ben ik niet met zo'n plan gekomen? Maar feitelijk is dat een behoorlijk saai onderwerp.

Dan wilde ik nog iets kwijt over de Sire reclame. De zwerfjongeren, het kinderleed, de mensen die er voor kiezen om niets te zien. Iets over mijn eigen jeugd, met zijn zwarte dagen en koude nachten zou daar mooi bij aansluiten. Maar dat zou zo'n lang verhaal worden dat mijn gemiddelde lezer dan door de letters het boek niet meer zou zien en dus bewaar ik dat maar voor een ander tijdstip. En bovendien heb ik dan voor later in de week nog een onderwerp, voor de dagen dat ik weinig te vertellen heb.

Dus eigenlijk heb ik nu een mooi postje gevuld met niets dan bijzaken, met dingen die er eigenlijk niet echt toe doen omdat ik nergens diep genoeg op in ga. En dat vind ik eigenlijk wel prima, dan kan ik de rest van de dag lekker op de bank met mijn nieuwe boek.
Stiekem hopend dat het reparatieteam zich niet voor halverwege de middag laat zien, om zo het beste excuus te hebben om lekker helemaal niets te doen.

Update.

Ik had stukjes. Hopen stukjes. Of liever, hopen ideeën. Van een uitleg bij de Sire banner, tot een mooie dinsdag anekdote, het Groot Dictee en mijn fouten met koppeltekens, mijn werk en het kerstontbijt, Nanne die de verwarming weer vergeet, ... Nu ja, een hoop dus.

En iedere ochtend wilde ik er eentje neerschrijven. Dat kon best, zo na het ontbijt. Want zeg nou zelf, een idee in een logje omzetten kon nooit zo lang duren.

Dat is, in theorie natuurlijk.

Dit is de eerste ochtend dat ik daadwerkelijk voor de pc ben beland.
En eigenlijk vind ik dat vijf uur 's morgens veel te vroeg is voor ideeën-in-logjes-omzet-gedoe.

Ziet u met mij mee?

Zin zonder einde.

Zou het zin hebben dat mijn rationele geest mijn hersenen vertelt dat griep krijgen als je een prik hebt gehad zeer zeker binnen de mogelijkheden ligt, daar de prik enkel inhoudt dat je wat minder ziek wordt en niet dat deze geheel uitblijft en dat het dientengevolge niet is aan te raden heel kwaad te worden, noch op je eigen lijf noch op je omgeving, omdat je jezelf niet kunt uitstaan vanwege die kriebelende keel en pijnlijke holtes of om die eetbuien die zich bij ieder extra lichamelijk teken van zwakte dubbel zo vaak schijnen aan te dienen?

Het zal vast zin hebben.
Jammer dat het zo weinig uithaalt.
Tijd voor een nieuwe geest dan maar?

Toekomst in een notedop.

Niet dat ik en vriendje Nanne al toe zijn aan kinderen, maar omdat ik als grieperige nu eenmaal niets anders te doen had op een koude winterochtend en met in gedachten een gesprek met schoonmama -dat overigens veel meer over stoppen met roken dan over kinderen ging, maar dat terzijde- vond ik mijzelf met een blaadje met twee mooie rijtjes namen op de bank. Namen die wel geschikt moeten zijn voor een potentieël tweetalige Nederlands-Engelse opvoeding, makkelijk afkortbaar en bovenal niet te gewoon of al te ongewoon -je wilt immers niet dat je kind haar naam overal moet spellen-.

Dan krijgt men dit:

V Merlijn/Merlynn Aranka Arani Franka Maran/Mara Lesley Wylie Quinn Meran/Merran Trillian Jaydi Oud lijstje Lindi Floortje Ciska Arana Kytari Sycrini Gillian Sycari

M Merlijn/Merlin Fenno Sylvian Storm Quinn Merral Maikel Tiko Keiran/Kyran Oud lijstje Cisko Arano Kyaran Tarian Taran Sterre

Ergens heb ik zo het gevoel dat Nanne mijn ideeën over 'niet te gewoon en niet te ongewoon' niet helemaal delen zal...

(Het mag overigens duidelijk zijn dat het bouwen van tabellen (nog) niet tot mijn vele talenten behoort...)

Griep ondanks griepprik.

Grmbl.

Kerstgeest.

In het kader van zowel mijn medewerkerschap van de landelijke Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa en omdat lotgenoten contact nu eenmaal prettig is ook al ligt je eigen verhaal toch net iets anders, vertoef ik zo af en toe op het een of andere forum van bovengenoemde vereniging.

En liep daar tegen het volgende stukje aan.

Kerstkaartjes

Ieder jaar, rond deze tijd, denk ik terug aan mijn opnameperiode op de gesloten afdeling. Dat was in 1999. Zoveel verdriet en haat had ik op dat moment voor mijzelf. Maar op een gegeven moment kreeg ik van een wildvreemd persoon een kerstkaartje, Ada heette ze. Het was een vreselijk oudbollig kaartje, je weet wel zo eentje met hertjes in de sneeuw enzo. Daarin stond het volgende:

Beste Linda, ik weet dat jij nu niet de vreugde voelt die velen op dit moment voelen. Maar geloof mij, die tijden zullen er voor jou wel weer komen. Hoop is juist heel erg dichtbij kerst en oud en nieuw! Hoop doet wonderen, Linda! Denk er over na! Groetjes, Ada.

Toen smeet ik die kaart neer in de hoek, ik had echt werkelijk waar geen enkel grijntje hoop meer over. Alles was teveel en hoop, hoe durf je over hoop te praten terwijl ik aan het overleven ben!! Terwijl eigenlijk hoop op een gegeven moment het enige werd waardoor ik verder ging. Door de diepe dalen van het verleden, door de onzekerheden en door de pijn. Telkens weer was dat ene kaartje van die ene onbekende in mijn achterhoofd. Ada had gelijk, hoop doet wonderen. Hoop zorgt ervoor dat ik ga vechten! Mooi gebaar van Ada, ik heb er enorm veel steun aan gehad. Door die paar woorden op een flutkaartje.

Toen bedacht ik mij eigenlijk dat het een enorm mooi gebaar zou zijn als we allemaal gewoon eens kaartjes zouden sturen naar personen die het ook heel moeilijk hebben, voor wie de hoop ver te zoeken is. Een klein kerstkaartje, er hoeven geen mooie woorden op, maar gewoon een klein gebaar doet al wonderen én doet hoop herleven. Wat zou er gebeuren als zo'n persoon meerdere kaartjes krijgt?
Daarom doe ik deze oproep. Deze oproep om mensen die even de hoop verloren zijn nieuwe hoop te geven.

Stiekem vind ik het zo'n geweldig idee dat ik wilde dat ik het bedacht had.

Goedkeuring.

M. is oud lid bij mijn vereniging. Ze is nog lid, maar soort van oud -binnen onze jonge vereniging wel te verstaan- en al vrij lang lid. We zien haar weinig meer de laatste paar jaar. Dinsdag was ze er ineens voor koffie en koffie en een praatje. Wilde vanalles weten over Nanne, het nieuwe vriendje. Ik vertelde en vergat het weer, we hebben een boel leden, en veel daarvan zie ik weinig. Gezellig om mee te kletsen, maar niet echt belangrijk, of wereldschokkend, onthoudbaar of logmateriaal.

Zaterdag was ze er weer. Nanne en ik waren eventjes uit, na een avond klaverjassen -jaja, weer wat geleerd en nog gewonnen ook- met mijn schoonouders.

En M. vroeg of hij het nou was. De Nanne. Het vriendje.
Jaja. Hij was het.

En M. zou M. niet zijn als ze haar mening niet zou geven. Dat hoort er gewoon bij, dat opene, dat nooit een blad voor de mond nemende van haar is wat ons allen bijblijft.

'Eindelijk een normaal vriendje voor Ty en iemand die je kan kan overladen met liefde voor jou' meldde ze tegen Nanne.

Nanne is goedgekeurd.
Niet dat het boeit, vanzelf heb ik me nooit wat aangetrokken van wat anderen wel of niet van mijn keuzes in relaties vonden door de jaren heen, en droeg daar zelf de pijnen van zo af en toe, maar ergens is het wel leuk. Bovendien heb ik het idee dat ze Nanne alleen kent van 'horen zeggen' en dat is op zijn zachts gezegd vaag te noemen in onze verenigingscultuur, dus hoe ze het dan presteerd om nog gelijk te hebben ook is me totaal onduidelijk.

Maar toch, een goedgekeurd vriendje, dat voelt best leuk.

Zelfspot via via.

Nanne heeft ook een log.

En blijkbaar niets te doen. Of wilde gewoon even spuien. Of vond dat ik te veel leek op 'vrouwen' en 'winkelen' toen we in de Grote Stad waren voor de jas. Hoe dan ook, Nanne schreef dit.

En hoezeer ik het ook met hem eens zou zijn, het moet wel even gezegd:
Ik ben helemaal niet klein!
Minstens een meter vier en zeventig.

Vrijwilligers Vrije Tijd

Eigenlijk mag het niet. Niet eens, of misschien oogluikend, maar dan maar heel even, om je email te bekijken. Maar dan zeker niet de rest van het internet afstruinen.

Maar ja, er was geen werk. En ik had een een uur van de baas zijn tijd besteed aan het afmaken van het commissie logo. En er was nog steeds geen werk. Dus dan kon ik vast wel even een nutteloos postje schrijven in die baas zijn tijd, toch? Feitelijk ben ik toch over een kwartier klaar met werken dus zelfs al was er werk, dan had het weinig zin om er zo vlak voor het einde der tijd nog aan te gaan beginnen. Toch? Toch....?

Stuiterbal.

Ik heb een stoere nieuwe jas!

Van mijn lieve vriendje gehad!

Ik heb een stoere nieuwe jas!

(Ok, het heeft me een hele middag door de Grote Stad struinen gekost om twee acceptabele te vinden, die ik vervolgens beide weg liet leggen om met vriendje terug te komen, een van de twee te kopen en mee te nemen naar de winkel waar de andere huisde. Ze daar om en om en weer om te passen tot ik echt zeker, heel zeker -hé, voor zoveel geld mag je erg zeker van je zaak zijn- wist welke van de twee mijn voorkeur had om daarna de tweede weer terug te brengen naar de andere winkel. Maar hij is gaaf. De voering is roze, heel fel, en de binnenkant van de capuchon ook, maar dat is bijzaak.)

Licht in donkere maanden.

Het is vroeg, dat zeker. Sinterklaas is het land nog niet uit, dat was voorheen toch mijn graadmeter voor het begin.

Maar nu ik met Lyka afgelopen weekend al iets aan Sint en Piet had gedaan was de weg eigenlijk vrij.
Vrij voor rood en lichtjes en spuitsneeuw die je niet moet proberen in juni nog van je ramen te krijgen. Voor papieren klokken aan de kroonluchter, rode linten in de ramen. Sterretjes in de planten en, last but not least, de kerstboom.
Die laatste moet nog uit de berging worden gehaald en opgezet -plastic heeft zo zijn voordelen- maar de rest van het huis is al in kerstsfeer.

Raar ergens, daar mijn jeugd weinig goede herinneringen heeft, en zeker niet aan feestdagen in welke zin dan ook. Maar kerst doet iets met me. 's Ochtends vroeg je bed uit en dan in bijna volledige duisternis naar het stekkertje van de kerstlampjes kruipen. Op de bank hangen met een kop thee en muziek en die mooie lichtjes. Van het idee alleen al wil ik dat het eeuwig winter blijft. Of nu ja, voor even dan. Of, dat is, als het gaat vriezen en stopt met waaien en regenen.
De kerstdagen zelf zie ik eigenlijk met meer angst tegemoet, maar dat heeft meer iets met het verplichte eten te maken dan met kerstgevoel. Dus ga ik de maand met lichtjes in huis zo lang mogelijk maken.

Wat zou het ook, als de plaatselijke detailhandel al in oktober ballen klaar mag leggen, dan mag ik toch zeker wel op vijf december sjabloontjes op mijn ramen spuiten.

Ongebruikte eerste hulp.

Wat denkt u, als je een flesje betadine van onbekende datum uit een stoffige verbanddoos pakt en het prikt na een kwartier nog, zou het dan tijd zijn om hem weg te gooien?

Middagje stroomstoring.

Dat de stroom uitvalt terwijl je net in de laatste tien minuten van je favoriete serie zit, dan de meterkast induikt om alle knopjes en stoppen om en nog maar eens om te zetten, weer naar je stekkers loopt, nog maar weer het huis door wandelt om te kijken of er echt niet een groep is die het, misschien toch, nog doet, je verbaast over hoe het toch kan dat alle groepen tegerlijkertijd uit schieten terwijl je niet eens een wasmachine of magnetron aan had en pas na tien minuten op het idee komt uit het raam te kijken om te zien of de rest van de stad nog stroom heeft.

Om je vervolgens enkel te irriteren aan het feit dat de enige radio op batterijen in het huishouden natuurlijk leeg blijkt te zijn.

Pakjesavond, the day after.

Lyka heeft zoveel cadeau's gekregen dat het niet eens meer op haar kleine bureautje past, kater Thyrin heeft veel meer lol met het kado wat eigenlijk voor poes Suzy was bedoeld en ik heb mezelf toch maar marsepein toegestaan. De ouders van het vriendje-van waren vreemd, maar zo weet je in ieder geval dat je voortaan Sinterklaas met enkel familie wilt vieren.

Best geslaagd dus, al met al.

Pepernoten, here I come.

Vanmiddag vieren wij een vervroegde pakjesavond. Nanne's ouders vroegen ons om dat bij hen te doen, en met mijn schoonzus, haar vriend, zijn broers en zijn ouders wordt dat nog een drukke boel. Lyka gaat het vast geweldig vinden, hoe hard wij ook riepen tegen Nanne's ouders dat er vooral echt niets meer gekocht hoefde te worden voor Lyka, omdat wij al zoveel hadden, ik betwijfel of ze dat advies hebben opgevolgd.

Dan rest mij dus enkel de stress om de aanwezige hoeveelheid pepernoten, chocola en marsepein -ik ben zelden zo gek geweest op marsepein sinds ik het mezelf heb verboden te eten- en misschien dan ook een beetje omdat ik de ouders van het vriendje-van totaal niet ken.

Niet dat ik niet voorbereid ben. Een mooie stapel lijstjes en berekeningen vertellen mij precies hoeveel pepernoten ik van mezelf mag eten en ik heb bij zowel Nanne als zijn ouders zorgvuldig informatie ingewonnen over het hoe en wat van schoonzus haar schoonouders. Dat Nanne meldde dat ze 'enigszins raar' zijn, hielp niet echt, dat moet ik er wel bij vertellen.
Tenslotte heb ik me wat ingelezen, heb een uurtje achter de pc doorgebracht met het Nederlands rijmwoordenboek -dichten in het Nederlands en dichten in het Engels (wat ik bovendien nooit op rijm doe ook) blijkt iets van een heel andere orde te zijn- voor het benodigde gedicht bij het cadeau voor degene die op mijn lootje stond. Mijn nagels zijn gelakt, het fototoestel is opgeladen en zit in de tas.

Feitelijk kan er dus niets misgaan vanmiddag.
Dat ik dat even onthoud.

Once in a lifetime.

Er was een kruispunt zonder stoplicht. Wel waren er haaietanden, en wachtende auto's van links. Ik had haast, moest nog zoveel voor ik mij als zorgzame moeder bij Lyka's school kon aandienen, en bovendien werd ik afgeleid door een van links naar rechts zwalkende Amerikaan met weinig gevoel voor Nederlandse drukke wegen. Kort draaide ik mijn hoofd richting de wachtende auto's. Stonden ze nog stil? Dan kon ik veilig rijden, naar rechts draaien, voor hen op de rijbaan komen, en zo vermijden kostbare minuten te wachten tot ze langzaam optrekken voorbij zouden snorren.

Ik zag haar pas toen ze de voorkant van Taya raakte. Schuin, aan de linkerkant. Gekomen van dat fietspad langs die wachtende rij auto's. Waarschijnlijk door dat net groen geworden sfietslicht, daar naast die auto's waar ik mijn blik op had gericht. Dat licht wat altijd net iets eerder groen wordt als dat van die auto's.

Piepende remmen, schurend metaal. Oranje brommer en een slappe gestalte die om en om rolde over de straat. Hart in mijn keel.

Ze had niets. Of liever, zo goed als niets. Ik struilde over duizend excuses, gaf mezelf een mentale schop onder de kont; "jij idioot!..." terwijl ik mijn auto aan de kant zette en haar met brommer en al aan de kant en op de bijrijdersplaats hielp. Ze wist nog welke dag het was, wie er president, ahum, koningin was, en haar adres aan mij te vertellen, zodat ik haar thuis kon brengen. Ik liet mijn naam en telefoonnnummer achter, struikelde opnieuw over excuses, belde de school dat ze Lyka op moesten vangen. Vroeg haar hoe het ging met de pijnlijke knie en pols, meldde dat ik het wilde horen als ze wisten hoe het stond met de schade.

Pas stilstaand bij het tankstation -zelfs met haast kom je niet bij school zonder benzine- kwam mijn hart weer in beweging. Mijn rationele deel die zei dat het iedereen een keer kan overkomen, dat niemand alziend is en dat ik echt niet te hard reed streed met het emotionele deel dat diep diep, zeer diep boete wilde doen en alle voortgang aangaande mijn slachtoffer op de voet wilde volgen. Trillend haalde ik Lyka op, stuurde Nanne een sms. De school informeerde voorzichtig of ik wel ok was. Ja, ik was OK, zelfs Taya had, zo op het eerste oog, helemaal niets.

Samen met Lyka zocht ik een doos chocolade uit. Ging op zoek naar het huis waar ik haar -het meisje, daar ik niet eens wist hoe ze heette- had afgezet. Har moeder deed open. Ze waren toch maar naar de eerste hulp geweest. De knie ging beter worden, de pols ook, wel genoeg rust nemen. Ze begreep het allemaal, mijn excuses. Bedankte me, voor de attentheid, de chocola. Vroeg nog wat over verzekeringsgegevens en bedankte me, uit naam van haar dochter, opnieuw voor de chocola.

Gek toch.
Al dat begrip is fijn hoor, maar absoluut onwenselijk in mijn gevoel van boetedoening...

1 dag per jaar stilstaan.

Creatief met snelheid.

Bij ons in de vereniging bestaat een speletjescommissie. Die, zeer jaren zeventig, Spelkie is genaamd. Ik hou nogal van spelletjes en zit met een drietal anderen al tijden in het groepje. Het toch wel zeer zware -ahum- werk van de commissie bestaat -naast het daadwerkelijke spelen van al onze spellen- onder andere uit het promoten van de gezelligheid van spelletjes spelen. En zo bedachten wij een kerstvakantie vulling. Strikt genomen is de vereniging dicht tijdens de vakantie, maar op de een of andere zondag konden wij wel de zolderverdieping claimen, de verwarming opdraaien en een vracht bordspellen naar boven halen. Even rust voor de tentamens voor de studerenden -vreemd, daar geen van de Spelkie leden nog daadwerkelijk studeerd- en bijkomen van kerstdagen vol schoonfamilies.

Daar moest een postertje voor geklust worden. Het heeft weinig nut iets te organiseren als niemand weet dat het plaatsvind immers. O, en een stukje voor in het verenigingsblaadje. Iets van een advertentie ofzo, dat valt flink op. Vol goede moed bood ik mij aan om dat wel voor mijn rekening te nemen. Als je als vrijwilliger ook al iets doet met design en ontwerpen, dan kan dat er mooi bij. Nog afgezien van het voordeel van mooie programma's voor goede resultaten op je werk.

Toen lag op het werk het internet eruit. En natuurlijk had ik niet van te voren bedacht het vereniginglogo en alle andere plaatjes die ik wenste in te voeren op een schijfje mee te nemen. Dus sloeg ik het bestand op zeven verschillende manieren op -dan was er zeker eentje die bij mij thuis leesbaar zou zijn- en besloot mijn eigen pc te gaan proberen. Tijd zat immers, geen haast, ik zou zelfs nog op de verenigings computers kunnen rotzooien.

Toch leek het alsof ik iets vergeten was. Ergens in de nachten met gebrek aan slaap en de vermoeide dagen knaagde iets.
Wacht even. Die deadline. Voor dat blaadje dus. Was die niet de dertigste? Wanneer is het ook al weer de dertigste?...

Mijn pc was geheel oncoöperatief. Uiteindelijk slaagde ik erin een oeroud microsoft program -Publisher, iets als verjaardagkaartjes maken voor dummy's- dusdanig te misbruiken dat ik plaatjes op mijn half afgemaakte poster kon plakken om die vervolgens uit te printen en weer in te scannen om het als .jpeg naar de redactie te sturen.

Voortaan weiger ik elke knutsel klus als ik niet zeker weet dat ik een maand de tijd heb. Of in ieder geval een week. Of dan zeker nog vier dagen nadat ik het overloos heb uitgesteld.

Ach, wat zeur ik ook. Hij is af, en leesbaar.
Dat met die zelfgeschreven tekst -iets met paginaranden en printinstellingen- moeten ze maar voor lief nemen...

Zo. Ook weer gehad.

Niet dat we niet eerder een meningverschil hadden gehad. Of niet eerder geirriteerd waren, of chagerijnig. Op sommige punten lijken we dusdanig irritant veel op elkaar dat er soms wel vonken moeten komen, omdat je anders je energie nergens kwijtkunt.

Maar dit was toch wel echt een ruzie. Het sinterklaas feest bij Nanne's ouders, slaapgebrek en studeerstress combineerden zich tot korte lontjes.
Met stemverheffing, irritatie, onbegrip. Met het aloude veralgemeniseren (jij bent altijd.. maar jij doet nooit...) wat ik zo hard probeer te vermijden maar waar ik in een chagerijnige bui zelden in slaag. Met niet luisteren, want daar waren we veel te geirriteerd voor. En met een beetje schelden. Nu ja, een heel klein beetje dan.

Drie hele minuten zat ik in de hal aan tafel met mijn thee en hij in de woonkamer op de bank. Toen was ik het zat, niet boos meer, en moest er geknuffeld worden.

Moeten we vaker doen, dat knuffelen.

Harteloos.

Met het risico me de toorn van alle VVD stemmers op de hals te halen, die massaal voor Rita Verdonk kozen, moet het me toch van het hart.

Wat zijn wij voor land, dat we een gezin wat al elf jaar in Nederland is de deur wijzen omdat er tien jaar geleden een administratieve fout is gemaakt...

Planningtechnisch.

Na een vol en vooral enerverend weekend vol van uitersten ging ik een hele maandagochtend niets doen. Iets met opgenomen Sci-Fi series op video, en dan nog wat op cd's. Ik had me helemaal voorbereid, de computer opgestart om het wereld wijde web te raadplegen naar de juiste te kijken aflevering en die vervolgens opgesnord in een bak met cdroms. Allerlei kabeltjes van laptop naar televisie laten lopen en knopjes omgezet. De stereo op opnemen gezet, want als je zelf toch de hele ochtend niets doet kan je mooi iets anders aan het werk zetten om bandjes voor je dochter over te nemen, -jaja, dat gebeurd nog, dochters die bandjes met gesproken verhalen luisteren- terwijl ik thee drinkend op de bank hang voor het een of andere ruimteschip heeft mijn radio Sjakie en de Chocoladefabriek overgezet. De thee stond klaar, de kussens opgeschud, laptop snorde, ik hoefde alleen nog even een kabeltje naar de stereo laten lopen -ik beschik nu eenmaal niet over losse boxjes bij mijn computer- en geluid te creeën en het feest van niets doen kon beginnen.

Geluid dus.
Uit die stereo die dat boek over stond te nemen.
En die, in tegenstelling tot mijn computer, geen twee taken tegerlijkertijd kan volbrengen.

Goed.
Ik ben geduldig hoor.
Ik wacht wel hoor.
Ik zou natuurlijk ook best een boek kunnen lezen op mijn vrije maandagochtend.
Ik bedoel, het is immers niet alsof ik haast heb, of iets te doen. Niets moet.

Dat bandje moet maar wachten.
Ruimtescheepjes wil ik!
Nu!

Ochtendverwarring.

Iedere dag sta ik om zes uur op. Of nu ja, tussen zes en half zeven. En dat 'iedere dag' geldt natuurlijk niet voor het weekend. Maar toch, het grootste deel van de week sta ik om zes uur op. Omdat de neuroloog het gezegd heeft, omdat blijkt dat ik beter slaap als ik zeer rigide ritmes aanhoud en, misschien, omdat ik zo tijdens Nederland in Beweging en het Journaal mijn ochtend oefeningen kan doen.

Vriendje Nanne is veel minder goed in dat vroege opstaan. Toegegeven, ik heb er twee wekkers, een telefoon en een automatische lichtschakelaar voor nodig, maar dan ben ik er wel uit. Nanne staat slaapdronken op en zet de wekker uit en snurkt verder. Of nog erger, wordt een half uur voor aanvang van de werkdag wakker naast een wekker die al drie kwartier staat af te lopen. Dus besloten wij dat ik hem 's ochtends uit bed zou bellen. Of dan in ieder geval op de dagen dat ik me dat zou herinneren. Om half acht.

Om dan in verbazing te horen dat hij al koffie heeft gezet, of hem hardhandig uit bed te praten, een knuffel te geven en weer op te hangen.
Zo ook deze ochtend.

Raar, dat het zo lang duurde voor hij opnam. Zeker te laat naar bed gisteren. Slecht geslapen misschien? In ieder geval duidelijk nog niet wakker. Dat hij opneemt met 'met Nanne' is al raar. Bijna alsof hij mijn telefoontje niet verwach... Oh oh..

Nanne had vrije dagen. Veel vrije dagen. En mocht die in december niet opnemen. Wat hij wel mocht, was in november alle vrijdagen vrij hebben, en lekker lange weekenden maken.
November. Vrijdagen. Vrij....

Kusje. Knuffel. Ga maar lekker slapen schat. Vergeet toch vooral dat ik gebeld heb.

Zou het zin hebben om rond een uur of elf te bellen en te doen alsof er niets gebeurd is in de hoop dat hij het daadwerkelijk vergeten zal..?

Kiezen, koos, gekozen?

Wat zijn wij toch een bijzonder raar land. Alleen hier kan een partij zeventien zetels winnen en waarschijnlijk niet eens in de regering komen...

Ach, op deze manier kunnen we in ieder geval nog mooi een tijdje doorzeuren over 'hen daar in Den Haag', niets is immers beter als gespreksonderwerp aan tafel en bar als verkiezingen.

Mug. Olifant. Mug.

Mijn log is wat leeg de laatste dagen.
Tuurlijk, er was een rugontsteking en daarna waren er drukke dagen waarin allerlei achterstallig werk ingehaald moesten worden en waardevolle uren met Lyka, maar toch merk ik dat ik het een beetje verwaarloos hier.
Of eigenlijk, overal.
Ik heb dvd's liggen die opgestuurd willen worden naar kennissen van fora die allang betaald hebben voor de verzendkosten en mails en papieren van personen en bedrijven die op antwoord wachten.
En vervolgens kijk ik tv.

Misschien stel ik ook wel te hoge eisen aan mezelf, als ik een dag geen computer heb gezien stelt mijn geest de drempel om de email op te halen gelijk een paar tandjes naar boven bij. Alsof achterlopen een zonde zou zijn. En onmiddelijk daarop lijkt mijn achterstand zo hoog te worden dat het onmogelijk nog ingehaald kan worden en het dus toch eigenlijk niet meer de moeite zou zijn om nog email te kijken in dat halve uurtje voor mijn werk. Rare kronkel, want zoveel mail krijg ik helemaal niet.

Noch is het zo dat u, als ik eenmaal een dag of wat niet gelogd heb, van mij hoogstaande literaire werken zou verwachten. Nog afgezien van het feit dat u feitelijk niets te verwachten heeft, want dit hele internetdagboek is immers mijn leven en mijn keuze.

Dus waar maak ik me nu eigenlijk zo druk om?

Mooi.
Zijn we daar ook weer vanaf.

Pleegfamile (2)

En zo vond ik, na een uurtje in het plaatselijke winkelcentrum:

Een hartvormig doosje met overheerlijke chocolade (het hartvormige schoteltje met de drie bonbons erop -eerlijk delen!- was helaas gebroken en niet op voorraad) en een flesje romantische badolie die dubbelt als massagevloeistof.

Ze vonden zichzelf ook nog erg jong, stelden voor dat ik volgende keer vooral geen cadeau mee zou nemen -waaruit af te leiden was dat ze stiekem toch erg blij waren met hun kleinnood- en ondanks Lyka's zorgvuldige gevis zijn we nog steeds niet achter het recept van de kippetjes.

Wat heerlijk als alles precies gaat zoals gepland.

Soort van pleegfamilie.

Tussen mij en mijn ouders botert het niet zo. Of eigenlijk botert het zo slecht dat ik ze al negen jaar niet heb gezien. Gelukkig had ik daar als tiener een soort van vervanging voor. Mijn beste vriendin I., woonachtig aan de andere kant van het land, maar ook met ouders, hele lieve nog wel. Door de jaren heen ontwikkelde mijn relatie met haar ouders als iets van een pleegdochterschap, zij het een pleegdochter op afstand. Lyka ging er logeren zo af en toe, als een soort surrogaat opa en oma, en ik besprak steeds volwassener zaken met de moeder van I.

Toen kwam er een moment dat er een breuk kwam tussen I. en mijzelf. Door omstandigheden, door mij, door niet uitgesproken zaken en veel oud zeer was de druk op de relatie zo groot dat we elkaar maanden niet spraken. In het begin ging ik nog wel bij haar ouders langs, die immers niet echt iets van doen hadden met de problemen tussen ons, zolang we dat niet bespraken althans. Maar naarmate de stilte tussen I. en mij langer duurde verwaterde ook het contact met haar ouders.

En tegen de tijd dat I. en ik de relatie weer wat nieuw leven in bliezen had ik al twee jaar niets van mij laten horen bij haar ouders. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat ze een oordeel over me zouden hebben, iets negatiefs zouden denken, vanwege de breuk tussen mij en hun dochter. Niet dat ik het ooit gevraagd had, of zelfs maar in de verte zeker wist, maar ik voelde iets, een onzekerheid, een afstand.

Toen werd het zomer en reed ik, misschien niet geheel toevallig, na een uurtje sightseeing over diverse snelwegen ineens in hun dorp rond. Misschien, heel misschien... Ik zou in iedere geval even kunnen kijken hoe het nieuwe huis er van buiten uitzag. Mama I. bleek thuis, en vroeg mij prompt op de thee.

En ineens werd ik mij bewust van het feit dat de afstand enkel in mijn hoofd had gezeten. Dat ik, door langer en langer weg te blijven, de drempel om langs te gaan enkel verder had verhoogd. En dat er feitelijk niet echt iets veranderd was.

Vorige week waren ze dertig jaar getrouwd en zondag ga ik met Nanne en Lyka op de thee. Thee en kippetjes, want mama I. maakt de lekkerste kippepootjes op aarde. Ik plan het hele weekend erom heen, want, eetgestoord of niet, ik zal kippetjes eten, net als vroeger, zoals het was, zoals het hoort te zijn.

Rest nog de vraag, wat koopt men voor een stel van middelbare leeftijd, na zoveel jaar samenzijn? Iets eetbaars? Iets voor samen? Iets puberigs, om aan te geven dat liefde na dertig jaar nog steeds onstuimig kan wezen?

Ik benijd Lyka, die gewoon een tekening knutselt en daarmee tevreden is.

Blij, beterende, busy.

Met een nieuw tabletje en wat strikte regels aangaande spiergebruik en rusten zou de huidige verbetering door moeten gaan zetten.

Zo heb ik gisteren mijn neus laten zien bij de vereniging en verwacht ik later deze week ook op het andere werk te laten merken dat ik opnieuw levend ben.

Dat is, als ik de karrevracht aan email, post, financieën en ideeën voor nieuwe blogpostjes heb verwerkt dan...

Boren naar diepe emoties.

Gisteren was ik bij Henk, mijn huisarts, voor die griepprik. Als een beetje chronisch zieke of bejaarde heb je daar recht op, vergoed en al, en ik kwam met mijn ME dan ook mooi in aanmerking. Dus reed ik mij op een grijze natte zaterdagochtend naar de arts naar een rij in de praktijk, waar het voltallig assistetencorps gereed stond om mij en een heel stel anderen in de arm te prikken.

En als ik er dan toch was kon ik mooi even advies vragen hoe dat nu zat met die rug, die pijn en die ontsteking. Want, in aanmerking genomen dat de pillen wel iets schijnen te helpen daar ik weer rechtop kan lopen en inmiddels bijna een uur op een normale stoel kan ziten, echt beter is het nog niet.

Dat het lang kon duren werd beaamd door zowel Henk als de assistente. Dat het na de eerste vooruitgang helemaal niet beter ging was naar, en vervelend, en niet helemaal volgens plan. Ik bewoog toch wel? Want dat is belangrijk, bij spieren en vastzitten en ontstekingen, dat je wel blijft bewegen. Ik legde uit dat ik had geprobeerd te werken, maar dat twee keer bukken naar een pak melk in de koelkast tot een explosie aan pijn leidde en dan dus maar weer terug naar de bank verhuisde. Nee, ik moest vooral niet door de pijngrens. Tot de grens, maar er vooral niet doorheen. En dus nog maar die ontstekingremmers blijven nemen. Als ik daar dan doorheen zou zijn, zo na het weekend, en het was niet over, dan moest ik maar weer eens langskomen. Misschien moest ik dan iets anders remmends of iets met fysiotherapie erbij.

Ondertussen heb ik vier dagen verenigingswerk misgelopen. En loop de twee van volgende week vast ook nog mis. En die vereniging betaals mij, niet veel, en min of meer zwart (iets met vrijwilligersvergoeding en maximaal en belastingen en net aan haalbaar), maar toch, mijn boodschapengeld.
En word ik, frankly enigszins gek van de bank, de thee en de tv. Chagerijnig ook, waar Nanne niet altijd even blij mee is, al doet hij zijn best het te begrijpen en meelevend en knuffelend te zijn.

Wonderbaarlijk hoe iets relatief simpels en haast gewoontjes -eindelijk iets niet psychiatrisch, geks of specifiek tylani's- als rugklachten huilbuien op kan roepen over het onrecht in mijn leven, mijn ME, het eeuwige geldgebrek en dieptheoretische discussies over het lenen van betaalmiddelen en mijn visie daarop.

Beter is dit snel over, er is ook iets als een teveel aan zelfreflectie.

Stiller en stiller.

De rugpijn bleek een ontsteking. De eigen arts was er niet, maar die dienstdoende vond een klein gaatje aan het eind van de middag en confronteerde mij met spuiten in de bilspier, een mooie pijnstillende ontstekingsremmer en de mededeling dat ik toch vooral iets moest proberen te bewegen.

Vier dagen later blijkt dat bewegen enkel in nog meer pijn te resulteren, en heb ik dus ook de afspraken voor de komende week nog maar even in de koelkast en Nanne aan de rugmassage gezet.

Postieve noot: Lyka wilde het hele weekend thee voor me zetten. Geheel uit zichzelf.

Afwezig.

In verband met een stel wervels die besloten hebben dat iedere voor- of zijwaartse beweging en überhaupt alles behalve heel stil liggen of kaarsrecht staan een zonde is.

Even emailen dus.

We waren helemaal niet van plan om te gaan. Waren met Nanne's huisgenoot en diens vriendin gaan poolen in de stad en besloten na het derde door mij verloren potje 9-ball even bij de vereniging te kijken. Misschien wat bekenden te zien, wat te dansen, zaterdagavondgevoel, dat soort dingen. Zomaar ineens struinden we de verjaardag van vier dertigers binnen. Twee van hen kende ik wel dus bleven we even. Er was een dansvloer, muziek en eigenlijk veel leukere mensen dan dat er daar beneden waren, op de zaterdagdisco waar we eigenlijk even voor gekomen waren. Maar laat gingen we het vooral niet maken, dat niet.

Om half twee zijn we nog even naar beneden geweest. Op de disco was het vol, druk en benauwd en de muziek was waardeloos. Op naar de verjaardag dan maar weer. Om half drie gingen we toch echt bijna naar huis en begon Nanne al wat houteriger te dansen. De drank was gratis en ik zou als eeuwige alcoholvrije bob toch rijden. Om half vier waren we eindelijk thuis. Met een halve fotokaart vol foto's van feestende vrienden die die vast op een nuchtere maandag niet nog een keer willen zien, zere voeten en piepende oren.

Leuke zaterdagen moeten geen gewoonte worden hoor, ik zou eens van mijn zelf-kwellende levensvisie af moeten stappen... :)

Point of view.

Het is zaterdagmiddag en je hangt wat lusteloos met je kop thee op de bank voor de tv. Omdat je ooit in je opvoeding hebt meegekregen dat hersenloos televisiekijken, in tegenstelling tot het lezen van simpele kinderboeken of zelfs de Donald Duck, eigenlijk geen toegestaan tijdverdrijf is, kijk je dus naar iets weteschappelijks. In dit geval naar Megastructures op National Geographic Channel. Het onderwerp is de North Sea Wall, de Oosterschelde kering, afsluitdijk en die rare armen in het Hollands Diep.

Vreemd om door de ogen van een ander naar je eigen land te kijken.

Ergens lijkt die vijfentwtintig procent land onder zeeniveau wel heel veel, zeker daar ik in het westen woon. Maar ach, gelukkig op de vierde verdieping..

Dubbele werkelijkheid.

Enige tijd geleden werd er door de landelijke stichting voor Anorexia en Boulimia Nervosa iemand gezocht voor een interview. Het betrof een populair maar degelijk actualiteitenprogramma. Nu ben ik medewerker voor die stichting, inactief -want geen beschikbare medebegeleider om iets lotgenoterigs te doen in de regio- dat wel, en postte op hun website dat ik daar eventueel wel aan mee wilde werken. Een week of wat later was ik dat allang weer vergeten toen mede-medewerker E. mij belde. Of ik dat interview nog wilde geven. Nog diezelfde middag stond Nova op de stoep. Journalist en camaravrouw, statief, banden, batterijen, snoeren, de hele mikmak.

Het onderwerp was controversieel, zelfs binnen lotgenotengroepen van mede(ex)eetgestoorden.
Men vroeg of ik voluit in beeld wilde, zonder stemvervorming of andere onherkenbaarheids maatregelen. Met het idee in mijn achterhoofd dat eenieder die het program zou zien toch wel zou weten dat ik het stemde ik toe.
Het interview ging, op wat strubbelingen met mijn computerscherm na, -een CRT doet op televisie heel mooi flikkeren, en dus regelde ik in de gauwigheid een TFT van een vriend (echte nerd weten wat ik hiermee bedoel, een flatscreen dus)- voorspoedig en geen moment twijfelde ik aan mijn beslissing om me beschikbaar te stellen voor nationale televisie.

En toch vertelde ik het niemand.
Nu ja, Nanne natuurlijk, en zijn moeder. Twee personen binnen mijn vereniging die al iets afwisten van de aanwezigheid, of liever, de heropleving van mijn eetprobleem. Maar verder niemand.
Waar mijn halve vriendenkring geïnformeerd werd over mijn optreden in de plaatselijke krant aangaande mijn vrijwilligerswerk of mijn minimieme rol in een televisieprogramma over het hoe en waarom van liegen als levenswijze (iets waar ik mij in het verleden veelvuldig van bediende), nu hield ik alles geheim.

Zelfs hier zweeg ik over mijn status als kortstondige nationale bekendheid.
Over de zenuwen van voor de uitzending, de lofuitingen van erna, en alles ertussen.

Internet is alleen relatief anoniem. Zodra je wat vrienden en kennissen laat weten dat je een weblog hebt zit er een limiet aan wat je erop kunt vertellen.
En hoewel ik aan een selecte groep had laten weten dat het eetprobleem niet meer geheel iets van het verleden was en hier toegaf dat er, zo af en toe, nog best heel moeilijke momenten waren, de ins en outs bleven toch verborgen achter gesloten deuren. Graag liet ik het grote publiek geloven dat het met dat eten allemaal wel meeviel, en dat het eigenlijk best goed ging.

In alle eerlijkheid, het gaat ook best goed. Met, dankzij, of ondanks de eetstoornis gaat het beter dan het in jaren ging. En dus moest ik maar niets vertellen over de moeilijkere momenten, de zware dagen van vorig jaar, de korte momenten van wanhoop. Men zou eens het idee kunnen krijgen dat het misschien wel slecht met mij zou gaan.

En zo eindigd ook dit logje.
Zonder diepgang over waar het interview daadwerkelijk over ging, of een link naar de plaats waar u het kunt vinden. Niet omdat ik niet denk dat de ondernemeden onder u dat niet zouden kunnen localiseren op het niets verhullende wereld wijde web, maar omdat ik de simpele lezer eigenlijk toch liever niet vertel wat er ooit in mij omging, of wat ik toen deed. Omdat ik mij, als ik kijk naar heel diep van binnen, misschien toch een beetje schaam, en graag wil dat de buitenwereld enkel de kant van mij ziet die ik graag zie: die wanneer het goed gaat.

En zeg nu zelf, zo raar is dat toch ergens niet?

Verjaardagskado wordt luxeprobleem.

De zojuist naar oranje geconverteerde postbode bracht mijn pakketje van 's lands grootste online boekwinkel.

En er is geen plek meer in de kast!

Nog niet wakker.

De chocoladepasta die voor je dochter bedoeld is op je eigen boterham smeren, er je plakje rookvlees op leggen en dan nietsvermoedend een hap nemen...

Kinderlijke zorgen.

Lyka ging me laten slapen vanochtend. Nanne was door mij omgepraat om het ochtend ritueel met verkleedpartijen en ontbijt maken op zich te nemen daar ik gisteren op mijn maandelijkse ik-doe-alof-ik-een-weerwolf-ben avondje rollenspel was. Ik was toch wakker en hoorde Lyka heel zachtjes om kwart over negen de slaapkamer in kruipen.
'Nanne? Ben je wakker? Ik heb een tekening gemaakt.
En kijk, ik ben prinses bladibla' (Waarschijnlijk wijzend naar haar outfit)
'En wel stil zijn hoor! Tylani moet uitslapen!'

Speciaal voor haar ben ik hoewel geheel wakker, toch nog maar tot half elf in bed blijven liggen.

Relaas

Nanne had dus op school een vriendengroepje. Twee meiden, twee jongens. Sinds de middelbare school spreken ze één keer in de zoveel tijd iets af. Ze werken allemaal, een van hen zelfs op zee, dus erg vaak zien ze elkaar niet. Dit keer werd het dus een weekendje weg. Mét partners, of liever, partners van drie van hen, de vierde was tijdelijk partnerloos, maar had een goede vriendin mee te nemen.

We zaten in een bungalowparkje op de veluwe. Een klein parkje, gemeten naar de Centerparcs standaard waar ik mee in mijn hoofd zat. Nog geen tweehonderd huisjes, allemaal losstaand, middenin een bos. Met eekhoontjes en een open haard.

Feitelijk hebben we vrij weinig gedaan.
Een potje bowlen, een poolcompetitie. Wat midgetgolven, een keertje zwemmen. Precies het soort dingen wat men hoort uit te voeren tijdens een weekendje bungalowpark. Gourmetten, uitslapen -nu ja, de rest dus wel te verstaan, ik niet-, spelletjes doen. Veel, veel spelletjes doen. We hadden alles wat geschikt was voor vijf en meer personen uit de kast getrokken en ingepakt. Bordspellen, kaartspellen, hersenloze laat-op-avond spellen.
En we hebben gepraat. Veel gepraat. Over niets, het nut van lantarenpalen en toiletverfrissers en zware dingen, vooroordelen, politiek.

Twee van hen -Nanne uitgezonderd- kende ik al. Eén was een vriendin, de ander haar vriendje, die ik al een aantal jaar ken, maar nooit echt veel woorden mee gewisseld had buiten de uitgaansvloer. Van de andere vier kende ik er twee van gezicht en een van hen eigenlijk alleen maar omdat Nanne me er mee naar toe sleepte, een week voordat we weg gingen.
Nog nooit was ik vrijwillig meegegaan op een weekend waar ik zo weinig procenten van de mensen kende. Kampen van de middelbare school had ik als een regelrechte ramp ervaren. Ledenweekenden van de vereniging soms als leuk en soms als verschrikkelijk, afhankelijk van het soort en aantal leden dat meegingen op zulke weekenden.
Mijn reputatie als 'gek' reisde altijd met me mee, of ik het er nu naar had gemaakt of niet.

Gek genoeg was ik daar dit keer absoluut niet bang voor.
Wel had ik de angst dat ze -de Onbekenden- mij niet aardig zouden vinden. Of me niet zouden liggen. En waar zouden we het over moeten hebben dan?
Ik had een beetje angst over eten -zou het opvallen?-, maar had een aardig schema voor mezelf bedacht en besloot de boel even de boel te laten.

Uiteindelijk bleken alle angsten ongegrond.
Ik bleek, tot mijn eigen verbazing, vrij aardig in de groep te passen.
Heb alleen maar gelezen in de uren dat ik als enige al wakker was.
Lag wel als eerste in bed -damn you vermoeidheid!-, maar niemand leek het raar of erg te vinden en de meegenomen scootmobiel was eerder grappig dan vervelend.
Tuurlijk, ergens wist ik wel dat ik de gave heb om een people person te zijn, maar nog niet eerder had ik dat zoveel uren achter elkaar in een afgesloten setting aan een test onderworpen. En nog nooit eerder voelde de groep zo goed, zo fijn, zo gezellig.

Ik was normaal.

Ik voelde me normaal.

Niet gek, niet raar, niet een uitzondering, zelfs niet vanwege mijn ME.

Me normaal voelen, gewoon als ieder ander, en enkel genieten van eekhoorntjes en een fijn weekend is zo lang geleden, of er misschien wel nooit geweest, dat ik dit met zekerheid kan omschrijven als het Geweldigste Weekend Ooit.

Nanne moet natuurlijk wel even bij alle vrienden navragen wat ze nu eigenlijk van mij vonden, dat spreekt vanzelf.

Steentjes.

Als het journaal het niet gemeld had als onderdeel van hun stukje 'er moet iets leuks in het nieuws aan het einde van het bulletin' dan had ik het nooit geweten.

In de Ijsselhallen in Zwolle is op 3600 m2 een legoparadijs gebouwd.
Ze zijn vooral trots op een vijf meter hoog kerkgebouw.

Enig googlen naar de tijd van dit evenement en de geschiktheid voor een bezoek met Lyka leverde een pagina van legoworld op, inclusief foto's van vorige edities en online legospelletjes. Het leek me wel wat, een hal vol lego. Ik ben zelf nooit in legoland geweest, maar een beste vriendin wel en aangezien die mij een kaartje stuurde moet ik dus enig idee hebben hoe mega bouwsels van het populairste steentje eruit zien. Dat kon ik dan mooi toesten daar in Zwolle.

Of toch niet.
Nog afgezien van het feit dat deze hal vol lego zich in Zwolle bevindt, niet echt mijn kant van ons kikerlandje, blijken de kaartjes een staggering zeventien euro te kosten, exclusief reserveringskosten en toeslagen.

Toch maar thuis verder bouwen aan de bak met steentjes dus.
We hebben al een boot en een huisje, dus volgend jaar kunt u wel een legoworld achtig evenement in het zuidwesten verwachten.

Acht jaren jong.

Lyka is jarig.

Oja, en vriendin K., die straks mijn barmaatje gaat zijn.

Het relaas over het weekendje weg moet nog maar even wachten.

I'm back.

Moe, met een meter was, een volle vaatwasser die ik toch vergeten was aan te zetten en met poezen die me de ganse dag luidruchtig laten weten dat ze me gemist hebben.

Ik ben weer thuis van het geweldigste weekend ooit.

R & R (rest and relaxation) (Of rust en reinheid, wat u belieft.)

Nanne had bedacht dat hij met wat oude schoolvrienden een weekendje weg wilde. Iets met een bungalowpark en bad, open haard en zwembad. Ergens met Natuur. Iets met Bos en Stilte.

Omdat alle vrienden inmiddels vriendjes of vriendinnetjes hadden mochten die ook meekomen, en ik ben dus ook als gelukkige uitgenodigd om vier hele dagen door te brengen in een parkje ergens op de Veluwe.
Minstens de helft van de vrienden ken ik nog nauwelijks en de andere helft niet verder dan hun naam, maar wat zou het. Voor nul kosten ga ik graag een weekendje op de Veluwe zitten, met Open Haard, Bos, Bad en Stilte. En voor het geval ze me echt niet aardig zouden blijken te vinden neem ik gewoon twaalf bibliotheekboeken mee.

Massehysteria.

Wie ooit geeft bedacht dat vrouwen met minder haar op hun lichaam aantrekkelijker, mooier en gewilder zouden zijn, mag zwaar gestraft worden.
En wie ooit de epileerpincet heeft uitgevonden helemaal.

En ik, samen met alle andere vrouwen die participeren in het verwijderen van wenkbrouwhaar door middel van de pincet om een schoonheidsideaal te verwezelijken, mag een enorme schop onder de kont dat ik bereid ben mee te werken aan deze bizarre vorm van zelfmarteling.

Van mijn hart.

Mag ik even klagen?
Spuien en ontevreden zijn?
Zeuren over wereldhonger, aids, oorlog in de wereld?
Over armoede en gebrek aan drinkwater?
Veertienjarige daklozen in grote steden?
En hele, hele gemene parkeerwachters die je een boete geven omdat een zandwagen de enige invalideparkeerplaats heeft bezet?

Dank u.

Voorpret?

We waren allebei min of meer in de buurt van elkaar jarig. Ik vijf september, Nanne op dierendag en Lyka op zeventien oktober. Dus kon een mooie zaterdag ergens daartussen wel een verjaardagsfeestje worden.

Laat het wel wezen, dat is totaal uit eigenbelang. Ik ben als de dood voor verjaardagsfeestjes, nog meer dan voor verjaardagen en heb permanent het gevoel dat er niemand komt, hoeveel mensen ook toezeggen langs te komen. Vorig jaar had ik mijn feestje samen met vriend D. gepland, iets met barbeque ergens eind augustus. Als hij nu maar een bak mensen uit zou nodigen waarvan hij zeker wist dat ze wel zouden komen opdagen, dan zou het misschien niet zo opvallen als allen die ik uitnodigden het af lieten weten. Uiteindelijk kwamen ze allemaal wel en was het heel erg druk in mijn kleine flatje.

Je zou denken dat ik iets geleerd zou hebben van dat voorgaande jaar. Dat er niets is om bang voor te zijn bijvoorbeeld, dat het helemaal niet uitmaakt hoeveel mensen er komen, en dat ik best boeiend genoeg ben om bij langs te komen. Maar stel nou, stel, dat de angst toch weer op zou komen duiken, dan kon ik mezelf maar beter indekken door eenzelfde constuctie te maken als het voorgaande jaar.

Samen met Lyka iets plannen is geen kunst, dus haalde ik Nanne over om ook deel te nemen aan het verjaarspartijtje. En dat dan bovendien in zijn huis te houden. Groter, mooier, iets minder bereikbaar misschien, maar vooral: niet van mij en verlaatbaar. Dat laatste alleen in geval van echte nood natuurlijk. Ik knutselde een kaartje, mailde, smste en legde keer op keer uit waarin ik in hemelsnaam een feestje hield in 'dat dorp daar buiten de stadsgrenzen' en niet in mijn eigen goed bereikbare huis waar de bus voor de deur stopt. Ik deed boodschappen, maakte me druk over het te kopen en vooral te eten voedsel, pakte kadotjes in voor Lyka. Ging in mijn hoofd de lijst langs van mensen waarvan ik zeker dacht te weten dat ze zich zouden laten zien.

Het is negen uur 's ochtends. Pas om een uur of één hoeven we de eerste gasten van taart te voorzien.
Wat moet ik hemelsnaam dóén in die tijd...?

Undying love.

Lyka wilde ook een kado kopen voor mij en Nanne. Maar Nanne was op werk, en als ik mee ging, tja.. dan zou ik zien wat er werd gekocht.

Dus zocht ik een winkelcentrum in de buurt met een cafétje erin. En zette mij met boek en kop thee aan een tafel in het midden terwijl ik Lyka met horloge en rugzak met portemonne door het centrum liet struinen. Tijdens de thee vroeg ik me af na hoeveel minuten te laat ik mijn achtjarige sping-in-het-veld zou moeten gaan zoeken en of ze zou komen zeggen dat ze niets leuks kon vinden en me om hulp zou vragen.

Tien minuten na de afgesproken tijd was ze terug. De rij bij de kassa was erg lang. Ze had álle kadotjes. En huppelde prompt weer weg om inpakpapier te kopen en ter plekke alle pakjes ervan te voorzien.

Wow...

Mijn kleine meisje is al groot...

Naamgevingsceremonie.

In het kader van mijn niet aflatende neiging om alles en iedereen namen te geven vond ik dat het tijd werd dat ook vriendje een naam moest hebben. Voor op mijn log dan. Dat 'vriendje' is zo onpersoonlijk, bovendien werd het in het verleden gebruikt voor alle andere vriendjes die de revue hebben gepasseerd. Ik broedde wat en schreef wat blaadjes vol, maar niets leek te passen. Ik lag in bed en dacht nog wat, maar alles wat naar boven kwam waren hele suffe of ingewikkelde namen. Namen met apostrofs en komma's waren prima voor dieren en voertuigen, maar voor mensen...

Uiteindelijk was ik er, na het bekijken van rijtjes en rijtjes en nog meer online rijtjes in evenzoveel talen, dan eindelijk uit.

Nanne.

Het schijnt of Fries te zijn, afgeleid van 'Nan', wat 'dapper' betekend. Of Germaans, en dan van 'Nanthe', maar dat betekend ook dapper.

Nu eens kijken wat vriendje -excuseer; Nanne- er zelf van vindt.

Gehecht aan eenzaamheid.

Mijn vriendje heeft een groter huis dan ik. Om eerlijk te zijn heeft hij een gruwelijk groot huis. Vijf slaapkamers, een joekel van een woonkamer met een open haard en een echt bad. Er zitten duidelijk voordelen aan anti-kraak, zij het niet het onderdeel dat je er op een moment notice uit moet als de gemeente het zegt. Omdat het huis zo gruwelijk groot is moeten er volgens de gemeente eigenlijk twee mensen in wonen. En dus vroeg vriendje al voor hij mijn vriendje was vriend J. om een van de vijf slaapkamers te komen bevolken.

Zo gezegd zo gedaan, en begin vorige maand moest ik wennen aan een gedeelde huisgenoot. Gedeeld, omdat het feitelijk niet mijn huis is, en ik op zich nog steeds vaker thuis dan bij hem ben, het mooie bad en de open haard ten spijt. J. ken ik al een paar jaar, zij het niet zo heel goed. Hij werkt een hoop en doet ook nog iets met studeren, iets wat mij prima uitkomt, want dan kom ik hem weinig tegen. Niet tegen J. zelf hoor, maar dat huisgenoot gedoe is niet zo mijn ding. Zelf heb ik ooit vier maanden een huisgenoot gehad, en dat was meer dan zat. Ik wist niet hoe snel ik een eigen huis moest vinden.

Vandaag was een vrije middag, ik had al het werk in de ochtend afgeraffeld en besloot de middag in een heerlijk warm bad door te gaan brengen. Misschien even wat achter de computer van vriendje zitten -die als it-nerd een veel betere bak heeft staan dan ik thuis heb- en wat hersenloos televisie kijken.
Ware het niet dat zowel J. als zijn vriendinnetje allebei thuis waren.
gelukkig heeft vriendje negen seizoenen Stargate op harddisk en staat zijn pc in een af te sluiten slaapkamer, boven, ver weg van nieuwschierige ogen -of ze nou kijken of niet-.

Raar hoe je je een indringer kunt voelen in je -bijna- eigen huis.

Hoe heb ik ooit kunnen overwegen uit geldnood een van mijn eigen kamers te verhuren...

Bolletje piekhaar.

Mijn haar heeft zo'n net niet slag. Geen krullen, niet stijl, een beetje iets ertussen. Onderdeel daarvan zijn een soort babykrulletjes aan de zijkant van mijn hoofd. Die ik iedere dag braaf met een beetje haargel vastplak, omdat ik vind dat het stijl moet wezen.

Ooit organiseerde ik een disco met kinky kappers. Alleen waren de kinky kappers er niet en planden we daarom maar een haarvlecht-style-borstel-kam festijn. Iets met elastiekjes, speldjes, klemmetjes en vooral veel haargel. Zoveel haargel dat ik na afloop met een tas vol potjes en flesjes naar huis ging. Dus toen mijn eigen pot huismerk gel op was kon ik wel even blind in de kast grijpen en er een tube uit halen.

....

Roze tubes zijn natuurlijk per definitie gevaarlijk.
Als er dan een soort kauwgomachtige substantie in blijkt te zitten is dat een overduidelijke waarschuwing dat je dat absoluut onder geen beding in je haar moet smeren. En zeker niet als je meer haar hebt dan je gekortwiekte puberbuurjongen.

Ze zouden op die potjes zetten voor welk haar dat spul wél geschikt is...

Emotie.

Waar het precies door kwam is me onduidelijk. Verlatingsangst misschien, of me onbegrepen voelen. Mischien had ik gewoon last van een of ander vaag hormoon, of was het gewoon zaterdagochtend vroeg.

Vriendje stuurde me eens smsje, met daarin zijn planning, of ideeën, voor de zaterdagmiddag. Hij was op vrijdagavond met zijn papa naar de film geweest, dus een zaterdagochtend zou er wel niet zijn, zo dacht ik. In een tijdspanne van enkele seconden passeerden woede, verdriet en iets wat op pijn leek door mijn binnenste. Wie dacht hij wel niet dat hij was, zomaar alweer niet bij mij zijn?! Hij zat wel met planningsproblemen, dat wel.. Maar ik heb niet zoveel vrije weekenden en heb ook knufelbehoeftes! Zinnen met een hoog 'nooit' en 'altijd' gehalte wervelden door mijn hoofd terwijl ik dacht aan een bericht terug.

Tenslotte besloot ik toch maar te bellen. Zeventig procent van de communicatie is immers non-verbaal en als ik nu wat op zou schrijven zou dat er vast bozer uitkomen dan ik bedoelde. Vriendje klonk slaperig. Oeps... Misschien is zaterdagochtend half negen wat vroeg voor dit soort gesprekken. Maar vriendje was wakker genoeg. En begreep me. En was heel lief. En vond dat ik gelijk had. Ik was niet de verlatingsangstige, de overdrijvende, de nooit genoeg aandachthebbende. Het mocht wel weer eens knuffeltijd wezen. En ineens voelde ik me zo naar en verdrietig en opgelucht tegerlijkertijd dat ik in tranen uitbarste.

Huilen aan de telefoon.
Huilen om niets, of liever, om mezelf, om iets anders dan iets naars buiten mezelf, is erg lang geleden. Iets wat er als eerste bij inschiet als je geest besluit om gevoel te gaan begraven onder meters dik beton.

Het voelde nog best goed ook, ergens.

Roepende in de woestijn.

Toen ik een jaar of dertien was woonde ik praktisch in de bibliotheek. Zes verdiepingen met, toen nog wel, veel te hoge kasten vol boeken en nog meer boeken. Op de derde verdieping had ik een eigen tafeltje, in een hoekje met een oranje stoel, waar ik iedere dag op te vinden was. In die tijd had ik een van mijn obsessies met de Tweede Wereldoorlog en las zodoende alle verhalende boeken uit het 900 vak. Een boek uit de stroom boeken die ik las over Joden en concentratiekampen bleef me bij. Over een Hongaars meisje en haar zusjes. Een vader die niet gelooft in deportatie en vanzelfsprekend direct na aankomst in het concentratiekamp van het toneel verdwijnt. Het was een boek vol ontberingen, kou en honger. Maar ook van hoop, van een toekomst. Ik presteerde het om het in een maand tijd drie keer te herlezen.

En daarna heb ik het nooit meer gevonden.

Toegegeven, ik heb er niet heel erg naar gezocht. Mijn obsessie richting de oorlog verwaterde tot een wat gezondere vorm van belangstelling en geschiednis. Ik was er nog wel mee bezig, maar niet meer de hele dag, en bovendien had ik ook andere zaken die mijn belangstelling opeisten. In de volgende jaren dacht ik nog maar een paar keer per jaar aan het boek. Nam me iedere keer voor om nog eens langs de bieb te gaan, om het op te zoeken. Maar ging nooit. Te veel gedoe, te veel gereis, en om nu lid te worden van een bibliotheek in een andere stad enkel en alleen om één boek.. Nee.

Vanavond zag ik plotsklaps het licht.
Google!
Dat het internet als mogelijke achterhaling van de precieze oorsprong en titel van het boek nog nooit eerder in me was opgekomen!
Ik dacht met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te weten dat het iets was met "Gisella". Of "Griselda", dat kon ook. "Wacht, Griselda", zoiest was het, verwijzend naar de woorden van haar moeder bij de binnenkomst van Auschwitz over het beschermen van haar zussen.
Ik probeerde Google. En kreeg niets. Nu ja, ik kreeg een hoop, maar niet dat wat ik wilde. Zestienduizend en meer hits, dat werd het niet. Verfijnen en aanhalingstekens werden het ook niet. Zou je het dan toch anders schijven? Had ik me vergist? Bestond het boek nog wel? Ik probeerde bol punt com, en amazon dot com en dot uk. Ik googlde -hoe schrijft men dat?- opnieuw en klikte random op een van de tussenliggende pagina's van mijn meer dan tienduizend hits.

Na twee uur gaf ik het op.
Misschien moet ik toch naar de bibliotheek.
Opnieuw lid worden en dan een hele oude stoffige archief mevrouw zoeken en die vragen of ze iets weet van een veertien jaar geleden gelezen boek.
Misschien.

Misschien moet ik het juist maar zo laten.
Als een fantasie, een droom, een geromantiseerd verleden wat altijd romantisch blijft omdat je niet meer precies weet hoe het ging. -alhoewel dat in deze context een rare vergelijking lijkt-

Eens kijken of ik morgenochtend wakker word met de titel op mijn lippen, zoals je geest dat soms pracht te doen op zoek naar antwoorden op vragen die erg diep begraven liggen.

Maar misschien ook juist niet.

Verwarrend.

Dromen over schoonmama, die in real life best een heel aardig mens is, maar in mijn dromen haast de gedaante van mijn eigen moeder aannam, of dat toch in ieder geval het deel waarin ik me extreem ging schamen omdat ik zeker dacht te weten iets, wat dan ook, verkeerd gedaan te hebben.

Iets van omgekeerde projectie ofzo?

Moorddadige gedachten.

En ineens was hij daar.
Groot en overduidelijk aanwezig.
Met kloppend hart keek ik toe.
Zag hem rood worden, en blozend en rood staarde hij naar mij alsof de reden voor zijn aanwezigheid overduidelijk en voor de hand liggend was.
Ik keek alleen maar. Verwonderde me, hoe hij zo snel verschenen was en wat ik gemist had in de aanloop naar zijn verschijning. Een beetje in de war ook, terwijl hij groter leek te worden, en starender.
Het was niet dat ik bang was, maar toch maakte ik plannen voor zijn verwijdering. Moordplannen, Grove, gruwelijke en verschrikelijke ideeën van foltering passeerden mijn geestesoog.
Hij leek onaangeslagen. En staarde immer onbewogen terug.

Mijn grote rode blaar.
Onverklaarbaar, ineens, pijnlijk en rood middenop mijn rechter ringvinger.

Nog eventjes.

Ik ben aan het broeden op een mooi stuk.
Niet over kuikens, wel over leven.

Bijna..

Totaal nutteloze voorbereiding.

Om nog even bij de schoonouders te blijven; schoonmama was jarig vorige week. En in het kader van het vieren van verjaardagen neemt ze de hele familie en mij, vriendje en Lyka mee uit eten.

Mijn vriendje dacht lief te zijn en mailde mij de mail van zijn moeder met de website van het restaurant. Dat we weten hoe we op het plein in de stad waarin we al ons halve leven rondlopen moeten komen. En om de menukaart te bekijken.

De menukaart bekijken?!
Gefrustreerde eters bekijken geen menukaarten.
Of dan in ieder geval pas als ze zich in het restaurant bevinden.
Dit om te voorkomen dat je als eetgestoorde in een oeverloos geblader en geklik verzand in een poging het meest caloriearme gerecht op te snorren. En dat gaat dan weer ten koste van de concentratie die je nog de hele ochtend op je werk moet opbrengen.

Ik probeerde heel hard niet te kijken. Deed het natuurlijk toch. Maar nam me desalniettemin voor om er dan in ieder geval geen boodschap aan te hebben, er niets mee te doen.
Tot nu toe werkt het nog niet.
Misschien straks, als ik op mijn werk druk bezig ben met het ontwerpen van het een of ander.

Even weer kind.

Schoonouders hebben kuikens!
Lief en klein en aaibaar en schattig en lief en aaibaar en...

Hihi.

(ze zijn niet helemaal, maar wel bijna, ongeveer zo)

Terug naar toen.

In het kader van een totaal gebrek aan zinnige inspiratie blijven we nog maar even bij de televisieprogramma's.
Zo keek ik op aanraden van de televisiegids en het RTL reclameblok naar 'Dát zal ze leren', een combinatie tussen een realitysoap en een documantaire. Je neemt een stuk of twintig pubers, rukt die weg uit het snelle leven van msn en sms en zet die een maandje in een internaat in jaren vijftig stijl. Inclusief bijpassende kleding, petjes en haardracht.

Géwéldig!
Dat niemand dit eerder verzonnen heeft!

Al na drie dagen in het gesloten internaat is de eerste huilbui om het houden van de mobiele telefoon. De kijker gaat meeleven met de jongeren en schelden op de strenge leraren, die 'verdorie' niet eens toestaan dat een meisje met geschieden ouders twee brieven mag schrijven. We zien jongens die in de flashback een hoop zwarte kleren en lang haar droegen nu met mooie korte kapsels in kniebroek bij een piano staan en gezamelijk stichtelijke liedjes zingen. Kijken naar de bonte avond, het hoogtepunt van de week in die tijd, en zien hoe er genoten wordt. Even vergeten zijn de ouders, vriendinnetjes en computers.

Onthaasten en tijd voor elkaar. Orde en tucht. Op je zestiende met 'meneer' en 'u' aangesproken worden.

Niet dat ik er zou willen zijn, dat totaal niet. Ik ben te veel gehecht aan de hedendaagse wonderen van tv en internet, kan me zelfs nauwelijks voorstellen dat anderen geen verstand hebben van 'dat ding' zoals de computer soms wordt aangeduid als ik probeer uit te leggen dat een film uitzoeken écht niet meer via de krant kan.

Ik ben benieuwd of aan het einde van de serie zal blijken of we het tegenwoordig beter doen..

Overigens is er wel iemand die het eerder heeft bedacht: Channel 4, de Britse zender die het oorpronkelijke programma heeft uitgevonden. En om nogmaals blij te zijn in het heden te verblijven: hier hun website, inclusief jaren vijftig test -waar ik overigens bedroevend slecht in was, maar dat hou ik graag op het verschil in moedertaal-

Super size me.

Dat overgewicht een probleem is was me al duidelijk.
De zoveelste documentaire over dat onderwerp was eigenlijk niet waar ik mijn zondagavond mee wilde vullen. Maar omdat de Vara gids er een heel slecht stuk over schreef besloot ik toch even te kijken.

De gids had gelijk. Het is me na bijna een uur film nog steeds niet duidelijk waar het precies over gaat, behalve dat de aandacht wordt gevestigd op overgewicht en de gevolgen die een dieët van enkel vet heeft op je lijf. Er is geen boeiende verhaallijn en ik wil zowel subiet naar het tankstation rijden voor een lading snoep als nooit van mijn leven meer patat eten.

Ik wil helemaal niet kijken naar half gallons(1) met cola, mega porties friet of stapels big macs, noch wil ik zien hoe iemand moedwillig zijn lever wil verwoesten.
Waarom kijk ik dan toch?
Om te kijken of Amerika zijn les zal leren? Om te kijken naar wat we allemaal niet willen maar toch op zaterdag met de kinderen naar de snackbar gaan? Om mezelf voorgoed het snacken af te leren?

Misschien.
Of misschien omdat ik wilde dat ik, net als negen van de tien ondervraagde voorbijgangers, niet zou weten wat calorieën zijn.

(1)(Een gallon is bijna vier liter)

Teruglezend.

Wat is dat toch voor rare kronkel trouwens, dat je geest enkel de dag ziet waarop je niet op tijd bent opgestaan en totaal voorbijgaat aan de drie dagen waarop je er wél op tijd bent uitgekomen?

Zou je jezelf kunnen trainen in positieve bekrachtiging?

Ik mis mijn diëtiste.

Hoeveel mentos gaan er in een tussendoortje? Meet ik dat op caloriën, op vet, op koolhydraten? Twee, vier, vijf stuks in één evergreen? Een heel rolletje?

Het is de schuld van de Plus supermarkt. Die had mentos met kaneelsmaak bij de kassa liggen.

Ritmeverstoring.

Al weer een tijdje maak ik er een rotzooi van, van dat slapen. Er was een hittegolf, en dan slaap ik slecht. Toen was er vakantie, en dan gaat alles anders. Daarna was ik ziek, en omdat ik dan overdag slaap heeft een ritme aanhouden voor de nachtelijke slaap nauwelijks meer zin. Maar het werd nu, twee weken na de grote griep, toch echt weer tijd om het schema te gaan aanhouden. Elf uur erin, zeven uur eruit. Moe of niet moe. Ik was het nachtelijke wakkerworden zat, wilde weer in slaap vallen voor de cd was afgelopen en kon de nachtelijke drang tot eten eigenlijk ook wel missen. Allerlei redenen dus om mijn brein met kracht te dwingen acht aaneengesloten uren slaap aan te gaan houden. Ik was nog wel aan het bijkomen van de griep (iets wat bij mij altijd minstens anderhalve maand na het verdwijnen van het daadwerkelijke virus doorgaat) dus zou ik het opvoeren met kleine stapjes. Eerst maar eens van elf tot zeven slapen, dat korter slapen om het doorsnurken te bevorderen kon nog wel even op zich laten wachten.

Maandag sleepte ik me om zeven uur mijn bed uit en plofte op de bank.
Dinsdag moest ik werken en zat ik om half acht belenst, gewassen, gepoetst en aangekleed aan mijn ontbijt.
Woensdag moest ik niets, maar zat toch op tijd met thee voor mijn ochtendtelevisie. -niemand heeft immers gezegd dat ik zo vroeg ook iets moest doen, ik hoef er alleen maar uit te zijn-
Donderdag...

Good things never last.
Ik wist het wel. Ik was moe, had rugpijn. Had verloren met snooker -vriendje wilde eens een keer iets anders doen dan poolen- en ondanks dat ik de schuld om slechte dieptezicht schoof en daarna won met poolen had ik een slecht humeur. Misschien was het de rugpijn. Hoe dan ook lag ik al om half elf in bed. Te vroeg, dat wel, maar dan kwam ik er in ieder geval om zeven uur uit.

Ik hoorde de wekker en zette hem uit. Strompelde naar de tweede wekker, en strompelde terug naar bed. Liet de deur open, het licht aan, de katten kwamen zeuren, en kwam er om half tien pas uit.

Of het feit dat ik me nu zo schuldig voel dat ik er morgen om zes uur uit wil positief of negatief is, daar ben ik nog niet uit.

Standen.

We keken maar heel kort naar de televisie.
Eigenlijk was ik moe, en wilde ik naar bed. Omdat de TV daar aanleiding toe gaf -een NCIS flash in het een of andere reclameblok- vroeg ik mij hardop af hoe dat eigenlijk zat met rangen en standen daar bij de marine. Niet dat ik daar echt antwoord op wilde, meer als zo'n toevallig voorbijdrijvende gedachtengang die je voor thuiskomst alweer vergeten bent.

Vriendje begon te brainstormen, zoals het brein van vriendje dat zo goed kan. En ik werd even vlug bewust gemaakt van het verschil in rangen in Star Trek -want bootjes- en dat in Stargate SG1 -airforce-. Niet dat ik er echt iets mee deed, ik was moe, duikelde thuis mijn bed in en vergat het weer.

Vanmiddag stapte ik uitegrust achter de computer en begon aan het scheiden van de email van de spam. Tussen alle commissiemail was vriendje, met een mailtje over rangen.

Wikipedia, zo leerde ik, heeft ettelijke kilobytes aan info over het rangen systeem van Star Trek, gerangschikt per film en met plaatjes. Een kapitein is bij de luchtmacht heel iets anders dan bij de marine en de de Ensigns in Star Trek zijn hoger dan een crewman. (Dat laatste zou iedere echt Trekkie moeten weten als je de aflevering gezien hebt waarin Chief O'Brien zich zorgen maakt dat hij tegen de jonge Nog 'sir' moet gaan zeggen. Ik ben helemaal geen fan...)

Zo doe je nog eens wat met je middag.

Nieuwe kleren.

Ik ging een rok maken.
Vrij lang geleden eigenlijk al.
Ik werd door de vereniging naar de markt gestuurd om stof aan te schaffen om de disco op te leuken en sprak met de vriendin die de rolstoel duwde af dat we wat zwart velours zouden kopen om een rok van te maken. Dat kon nooit moeilijk wezen, zes schuine banen, ritsje, klaar.
Dat was in 2004.

Voor de zomervakantie bekeek ik met een medecommissielid nogmaals de disco doeken. Na enige inspectie en het zorgvuldig testen van de brandveiligheid -je scheurt er een stuk af en steekt het aan- bleek een aantal stoffen onbruikbaar. Synthetische stof smelt als je er een sigarettenpeuk bijhoudt, en dat is niet brandveilig genoeg te maken voor een disco. Dus kreeg ik veertien meter paars satijn mee naar huis. Daar kon ik vast wat leuks mee.

Gordijnen maken, om te beginnen. Als vriendje de rail eindelijk eens op zou hangen in de slaapkamer. Maar ook kon er nog wel een rok uit. Dat met die zes banen en die rits enzo. Satijn zou vast beter naaien dan velours.
Maar ondertussen bleef de naaimachine in de slaapkamer staan, haalde ik hem er soms uit, maar wilde dan na een dag of wat de tafel weer gebruiken en zette hem weer terug.

Ik besloot het anders aan te pakken.
Gisteren toog ik naar het plaatselijke dagactiviteitencentrum. Niet omdat ik dacht dat het daar zo gezellig was -wat, ik vooroordelen tegenover de chronisch psygiatrische patiënt, ik heb helemaal geen... ahum... eh...- maar omdat ik mezelf wacht actiever acht als er iemand achter mijn broek aanzit en zegt dat het af moet. Aldaar een naaimachine en een sociaal werkster met mode opleiding. Vol goede moed toog ik aan het naaien.

Nou ja, naaien...
Eerst moet er worden getekend, van de oude rok, die ik wilde namaken, op papier. Dan moeten er overal lijnen op, want anders gaat de naad wijken, of iets in die richting. Dan ga je knippen, spelden, tekenen en nogmaals knippen. En daarna komt iets als doorhalen. Iets met naald en draad en lusjes en dat is handig want dan weet je waar je patroon heeft gezeten. Naar het schijnt. Ik heb nu zes uitgeknipte lapjes, en twee daarvan zitten voor driekwart doorgeregen aan elkaar. Dan komt de rest en dan het 'gewone' rijgen. Dan het passen en het aanpassen. En daarna het stikken en het anti rafelrandje, wat op iets moet wat een lockmachine heet. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen...

Iets zegt me dat hij voor het weekend nog niet af is...

Herdenking.

Nu ben ik vrij anti-Bush, dus mijn beeld van het journaal van vandaag is toch al ietwat gekleurd en in ieder geval gevlekt genoeg om niet langer dan tien minuten te blijven kijken naar alle extra uitzendingen van Nova en Netwerk over de herdenking van 9-11.

Maar ik blijf het me afvragen: Waarom herdenken we niet álle slachtoffers van oorlogen vandaag?...

Zure beertjes, colaflesjes, groene kikkertjes, schuimblokken, dropveters.

Soms ben ik het helemaal zat.
Soms wil ik de eetlijst door de wc spoelen. Niet omdat ik de eetstoornis terugwil, maar omdat ik zo graag, net als vroeger, me te buiten zou willen gaan aan een zak snoep. Gewoon eten wát ik wil, wanneer ik dat wil.
Immers, er zijn mensen zat die een zak van het een of ander achter elkaar leegeten.

Jammer alleen dat als ik die zak snoep leegeet het duiveltje op de loer ligt. Het duiveltje van de eetbui, de angst voor dik worden, dik blijven, compenseren, te weinig eten. Dus eet ik voorlopig nog maar even geen zak snoep. Hoe graag ik het ook zou willen en hoe erg de eeuwige evergreens ook mijn neus uitkomen. Volhouden is het sleutelwoord.

Ooit ga ik leren wat 'eten naar behoefte' precies inhoudt.

(Bovenstaande teruglezende vraag ik me af hoe ik ooit kan beweren dat ik geen moed, doorzettingsvermogen en zelfdicipline bezit. Iets volhouden om het volhouden, niet omdat er een bepaald doel is, maar eerder omdat je een ander tegegesteld doel wilt vermijden, is het moeilijkste wat er is.)

Verjaard.

Gefeliciteerd worden zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Een compliment wat je nauwelijks meer iets doet omdat je heel je leven ieder jaar hetzelfde zinnetje hebt gehoord. Je bent eraan gewend.
Er waren vaders, moeders. Ooms en tantes en vage familieleden die je zelden zag en waarvan je je later afvroeg of het hartelijke in de felicitatie gemeend was of enkel aangeleerd gedrag, zoiets als 'goedendag' zeggen in de lift als je uitstapt.

In het algemeen heb ik het niet zo op verjaardagen. Niet op mijn eigen, en eigenlijk ook niet zo op die van anderen. Het riep te veel op. En feitelijk, wat is het nu helemaal. Het is niet zo dat een jaar ouder worden echt anders voelt, ik ben niet een wezenlijk ander mens dan gisteren, of eergisteren. Zelfs als je achttien wordt voelt het niet zo.

Het was dinsdag en omdat het dinsdag was stond ik achter de bar, verjaardag of niet. Als concessie aan het ouderworden gevoel had ik op de deur met schoolbordverf geschreven dat ik jarig was. Natuurlijk had ik verwacht gefeliciteerd te worden, of op zijn minst gehoopt. In ieder geval door de vrienden die in de vereniging aanwezig zouden zijn. Maar dat ik van zo goed als iedereen, zelfs door de vage kennissen en de vaste klanten een verjaardagsgroet kreeg, daar had ik niet op gerekend. Diverse keren werd ik zelfs geknuffeld en gekust.

Stiekem is jarig zijn misschien wel leuk.

Ik ga heel kinderlijk grijnzen van al die felicitaties, dat wel.
En ik blijk ver boven de gemiddelde leeftijd te zitten met mijn zevenentwintig jaren.

Volgens jaar sta ik op woensdag bar.

Hiep hiep..

Tylani is jarig, Tylani is jarig.

Hoe maak je dat? Verjaardagsgevoel?

Van de troon gestoten.

In elke vereniging met een beetje competitiegevoel worden lijsten bijgehouden. Nu zijn wij als vereniging enigszins alternatief en zou een rangorde dientengevolge niet geheel in dat beeld passen, maar om de Oppertapper toch iets te doen te geven laten we hem een lijst maken waarop staan hoeveel keer welk lid bardienstig is geweest in de afgelopen periode, het afgelopen jaar of sinds het begin der tijden.(1) En op de woensdagavond verenigingsborrel waarop aan alle barhelden een bonkaart (goed voor twee euro aan kwalitatieve verenigingsdrank) wordt uitgereikt circuleert daar De Lijst.

Ik was al een tijdje niet geweest op die verenigingsborrels en had een stapeltje kaarten liggen. Tenminste, dat dacht ik. En dat was nodig ook, want mijn voorraad betaalmiddelen in de vorm van rode bonkaarten was hard aan het slinken. Dus bleef ik achter om mijn beloning voor mijn dinsdagbardienst op te halen en, als ik er toch was, maar even te kijken waar ik stond in de top tien.

In vijf tot tien: geen Tylani. In tien tot vijftien: wederom geen Ty. Ik begon me lichtelijk ongerust te maken. Op de zestiende plaats: Tylani, 20 punten.
Zestien! Daar moest iets mis zijn!
Oh. Wacht. Dit was de lijst vanaf maart.
Andere lijst, de jaarlijst.
Ik struinde de eerste tien namen langs. En vond mezelf op twaalf met vijfenveerig punten.
Twaalf.
Twaalf!
Ik sta altijd bij de eerste tien! Wat heb ik fout gedaan, waar ben ik de mist in gegaan? Was ik zo lui of zijn de elf boven mij bovenmatig actief geweest?

Totaal in de war ging ik op huis aan.

Twaalf...

Volgend jaar moet ik harder werken.

(Eenmaal thuis leerde enig opzoekwerk dat ik vorig jaar de zevende plek bezette met zevenenveertig punten. Waaruit nauwelijks opgemaakt kan worden dat ik lui was dit jaar en dus de enige conclusie kan zijn dat de elf boven mij gewoon veel te hard gewerkt hebben.)

(Een goedmakertje was wel de Sinds Het Begin Der Tijden lijst. Waar ik op vijf stond. Met honderdzevenennegentig punten. Enig rekenwerk: Een bardienst is vier uur. Inmiddels heb ik dus zevenhonderdachtentachtig uren achter de bar doorgebracht. Dat is tweeendertig komma nog wat dagen. Of ruim zevenenveertigduizend minuten.)

(1)Dat begin der tijden, dat moet u ruim zien. In dit geval is dat sinds de oppertapper van 2000 ermee begonnen is.

Flauw....

Je wekker zetten en om zes uur proestend en steunend uit bed komen om toch vooral op tijd op het werk te zijn zodat je om half twaalf op die belangrijke afspraak kan zijn, om er dan achter te komen dat de afspraak in kwestie pas om drie uur 's middags plaats heeft en je dus nog minstens twee uur in bed had kunnen blijven liggen.

Zo goed als.

Bijna beter.
Beter genoeg in ieder geval om met het geplande werk te gaan beginnen vanmiddag.
De verkoudheid is er nog, maar met twee extra zakdoeken in de tas moet ik dat wel overleven.

De hoest, daar moest ik wat aan doen.
Vrijdag was ik moeizaam naar de drogist gereden om daar de discussie aan te gaan over de best werkende maar vooral niet te vieze hoestdrank.
Misschien zou ik over mijn kieskeurigheid heen moeten stappen, maar de ervaring leert dat ik, als ik iets smerigs mezelf moet toedienen, meestal na een keer of twee de kwaal ondergeschikt verklaar aan de viezigheid die ik in moet nemen. Dus legde ik uit aan de drogistmevrouw dat het voor mij echt héél belangrijk was om te weten hoe de drankjes smaakten. Iets wat je koopt maar niet wegkrijgt is feitelijk weggegooid geld natuurlijk en bovendien wordt ik er niet beter van.

Ik kwam thuis met een flesje Fluimucil, met volgens het opschrift iets van frambozensmaak.
Jaja.
Frambozengeur, dat wel. Maar verder een voornamelijk slijmerige chemische smaak. En iets vertelde mij dat als je na het kopje hoestdrank een groot glas Yoki naar binnen werkt het effect van de drank ietwat verloren gaat.
Op zaterdag probeerde ik de drank zonder smaak verdrijvende dranken erachteraan. Zondag hoestte ik nog steeds de longen uit mijn lijf.
In het verleden had ik altijd last van kriebelhoest, zo'n irritant kuchje waar je spontaan meer van gaat roken omdat je dan wel slijm kunt ophoesten en waar een beetje dropdrankje of het zuigen op wat Vicks prima tegen helpt.
Dit was anders.
Dit was een soort hoest die mij het gevoel gaf dat mijn longen binnenstebuiten gekeerd werden. Iets waar ik van dubbel klapte en naar adem snakte van pijn.
Iets waar de Fluimucil duidelijk niet tegen hielp.
Het werd tijd voor rigoreuze maatregelen. De kwaal was hier duidelijk niet ondergeschikt aan de viezigheid die ik eventueel in zou moeten nemen om er van af te komen.

Van vriendje leende ik een grote fles Bisolvon. Smerig, chemisch spul. Zo vies dat er niet eens smaakstof doorheen zat. Maar zou wel erg goed moeten zijn, iets met chloor en hexine en meer van dat soort enge namen erin.

Vanmorgen nam ik mijn eerste maatbekertje vol. Kokhalste, slikte. Wachtte vijf minuten voor ik een glas Yoki inschonk. Wachtte toen nog maar wat minuten.

Het eerste bekertje is weg, de vieze smaak ook, en ik leef nog.

Nu de hoest nog weg.

(Als ik bisolvon mag geloven kan dat niet langer dan twee dagen duren. Dus, beware, vanaf woensdag weer een overdaad aan actief logwerk van mijn kant)

Opruimdwang na een week ziekzijn.

Draagkrachtmeting IB groep; in te leveren voor 1 september.
Kwijtscheldingsformulier Gemeente Belastingen; zes weken na dagtekening (26 juni) in te sturen.
Foutief formulier Huurtoeslag; bezwaar indienen acht weken na 31 juli.
Acht acceptgiro's, in data variërend van 21 juni tot 3 augustus.

Niemand kan beweren dat ik niet mijn best doe om mijn huis op orde te krijgen...

(zou chaos in je hoofd als acceptabel excuus gelden voor het te laat inleveren van formulieren..?)

Dierenliefde.

Ooit schafte ik mij een pantertje aan, een kleintje, voor in mijn auto. Ik doopte haar FiannGuila, kortweg Guila en maakte haar mijn mascotte. Later zou ik er een zusje bijkopen -de achterkant van de auto dient ook bewaakt te worden- en haar LayQuika dopen.
Een aantal maanden later vond ik in een willekeurig tankstation haar moeder.
Groot en erg duur, maar een mooie vervanging voor de beer die jaren in mijn woonkamer had gelegen en bij de brand overleden was. Ik tastte diep in de buidel en kocht Maigeira, die voortaan mijn huis en Lyka's schoenen mocht bewaken.

Hoe ik in de droom in mijn ouderlijk huis terecht kwam is een raadsel. Het was een van de weinige dromen met naaste familieleden erin waarin ik niet bang of boos was. De zolder was veranderd, twee keer zo groot geworden en ook beneden werd verbouwd. Ik sliep in allebei de kamers waar ik al kind ook in sliep en had een kat. Een zwarte, of misschien een grijze, het verschil was niet geheel duidelijk. Ergens in de droom veranderde de kat, groeide en werd zwarter. Niemand scheen verbaasd te zijn over de aanwezigheid van een panter in huis. De andere kat kroop wat weg onder de planten, maar dat was dat. Ik moest haar uitlaten, niet aan een lijn, maar toch, een panter op een kattenbak was wat vergezocht natuurlijk. Ik pakte mijn schoolspullen in, ruziede met mijn broertje over de aan te trekken sokken en stapte met Maigeira de deur uit onderweg naar de trein naar school.

Na het ontwaken kon ik mij enkel verbazen over het feit dat ik uren in het huis van mijn ouders had doorgebracht zonder op welke wijze dan ook ruzie te maken met of bang te worden van mijn moeder. Wel was ik bij het opstaan kortstondig verbaasd dat mijn rode kater Thyrin gekrompen leek, en bovendien niet zwart..

Tijd dodend met nutteloos-weetjes-blad.

"33% van de nederlanders vind dat kinderen in meer of mindere mate verantwoordelijk zijn voor hun gevoel van ongelukkig zijn."

Je gaat je afvragen: komt dat van mensen mét of zónder kinderen...

Hoop doet leven -nu dat beter worden nog-

Iedere dag word ik wakker met de hoop dat het vandaag over zal zijn.
Of in ieder geval minder.
Geen zeurende keelpijn, stekende hoofdpijn of snotterneuzen.
Iedere dag kan ik mezelf in ieder geval een half uur voor de gek houden.
Halverwege het ontbijt beginnen mijn benen het te begeven en kruip ik wederom op de bank; nog een lange saaie dag televisieseries voor de boeg.

Waarschijnlijk heb ik voor het einde van het weekend ook het tweede seizoen van Stargate SG1 uitgekeken...

Goed ziek zat.

Inmiddels mag het wel over zijn.
Ik ben het nu wel zat.
Eigenijk ben ik veel liever in de regen bij mijn vereniging en alle nieuwe studentjes.

In plaats daarvan hang ik op bank en bed, verveel me te pletter omdat vriendje pas nadat hij voor mij is ingevallen bij de vereniging zijn gezicht komt laten zien, kan niet slapen, heb nét geen koorts maar wel overal pijn en een dusdanig gevoelige loopneus dat iedere aanraking in een straal van een meter rondom het getroffen orgaan voor spasmen en irritatie zorgt, en zodoende iedere liefkozing van vriendje -als hij er uiteindelijk wel is- uitsluit.

Ik ben het zat.

En word me pijnlijk bewust hoe goed er met ME eigenlijk nog te leven valt...

NOwee

Wat is dat toch met griepvirussen dat ze je uitsluitend bespringen als je het heel, heel druk hebt...

Nog niets uitgeruimd.

Ik ging uitrusten.
Dat was wel nodig ook, want al na twee dagen merkte ik dat bij het geluid van de wekker ik enkel naar de woonkamer kon strompelen om hem uit te zetten om vervolgens weer in bed te ploffen.
Ik zou vooral nog niet beginnen met werken, het rustig aan doen, wat opruimen, wat administratie doen. Niets al te gek, vooral.

Mijn dinsdag bardienst ging niet door, als men in een vereniging activiteiten wil ontplooien doet men er goed aan zich eerst in te schrijven, hetgeen ik straal vergeten was. Maar ook dat was goed, dan had ik meer tijd om uit te rusten.

Gisteren zou ik wat licht verenigingswerk doen. En wat verven.
Ieder jaar is er in elke zichzelf respecterende studentenstad een OWee, en daar ook Delft over een universiteit beschikt bij ons ook. Nu is mijn vereniging geen officiële studentvereniging, maar we doen wel mee. Vier dagen met bandjes, cabaret, disco's en vele andere activiteiten die hopelijk veel nieuwe leden aantrekken.
De commissie die het plannen van die Ontvangstweek op zich neemt begint in februari en ook dit jaar zat ik er in. Veel vergaderen vooral, en in de zomer toezicht houden op de andere leden die jouw spullen in elkaar gaan klussen.

Of, zo zou het moeten gaan.
De banieren, twee bij zes meter, die aan het gebouw komen te hangen, moesten nog genaaid. En geverfd. Geverfd in de zin van pietepeuterige lettertjes met grote kwasten die je met een overhead projector op je doek projecteerd naverven. Dat kon ik wel even doen, in een vrije middag. Erg lang kon dat nooit duren. Na vier uur had ik overal pijn en had ik pas dertig centimeter doek af. Ik had me duidelijk vergist in de hoeveelheid werk die er ging zitten in het verven van een doek. En na deze moet er nog een af.

Vanmiddag ga ik wederom wat verenigingswerk doen. Vanavond doe ik een poging het bouwem van een twee bij anderhalf meter groot buitenspel te combineren met de laatste vergadering voor de OWee. Morgen sta ik -blijkbaar doch mij geheel ontschoten maar wel in de notulan aangegeven- als verantwoordelijke op een disco. Zaterdag is mijn maandelijkse roleplayavond. Zondag val ik in coma, maandag begint de OWee.

Iets zegt me dat ik voortaan zelfs vrije tijd moet plannen...

Oogst van een weekje weg.

We zijn weer thuis.
Gisterennacht reden we om iets na twaalven Nederlands grondgebied binnen.
In zes landen geweest, verregend, verkleumd, moe maar uiterst tevreden.

Ducky is uitgeruimd en weer terug bij zijn rechtmatige eigenaar.

Het lijstje van vandaag:
Honderdvijftien emailtjes bekijken, een decimeter post doorwerken, uitpakken en wassen, wassen, wassen.

Ik denk dat ik op vakantie ga, om bij te komen.

Metereologisch.

We zijn zo goed als weg. Ik heb de stress omtrent het inpakken overleefd, ben niet boos geworden toen de koelelementen onvindbaar bleken en heb de sleutels bij de kattenetengeefster achtergelaten. Alleen de route moest nog worden uitgeprint. En als we dan toch achter de pc zaten kon ik meteen wel even kijken wat voor weer het gaat worden daar.

Dat er een hoop regen zou zijn verbaasde me niets. Wat me wel verbaasde is dat het zo koud was. Veertien graden is zelfs voor berggebied wel erg koud in augustus. Vriendje meldde dat het bij hem bewolkt was op maandag. Waar zat hij dan? Via de website van de camping was er nog wel een Duitse weerpagina. Ja, Duits. Kom op nou. Engels is veel beter. Maar toch maar even kijken.

Op de Duitse site is het vijf tot zeven graden warmer dan op de Amerikaanse. Het regent er wel een dagje extra, maar dat zou ook kunnen liggen aan mijn gebrekkige kennis van weerjargon in het Duits.

Ach, ook in de regen kan je een fijne vakantie hebben. Zometeen gaat de computer uit. Voor het eerst sinds de vakantie van vorig jaar een hele week uit. Gaat u me een beetje missen?

Stil hier.

Over twee dagen ga ik op vakantie.
Voor die vakantie moesten auto's geregeld, die nieuwe banden moesten en uitgezogen wilde worden. Er moesten maten van tenten doorgegeven, gereserveerd bij campings en brieven verstuurd in drie talen. Er moesten lijstjes gemaakt en plannen opgesteld. En er moest worden ingepakt.

Dus waarom, waarom toch, zei ik 'Ja' toen een medelid van de vereniging belde met de vraag of ik banieren wilde naaien? De banieren in kwestie zijn zeven, zeven en vijftien meter lang. Gewenste naaiactiviteit: zomen aan de zijkant en stabiele grote ruimtes voor houten stokken aan boven en achterkant.

De draad mag mij niet. De naaimachine mag mij ook niet. Als drukke vereniging die voor de zomer dicht is een flink verbouwd wordt hebben wij in het hele gebouw geen enkele vindbare rolmaat en bovendien ben ik weggestopt in het uiterste hoekje van de zolder, met constante herrie van de ventilatie en geen goede radiostations.

Ik ben dringendaan vakantie toe.

Doucheperikelen.

MIjn geiser was kapot. Of nu ja, kapot, de waakvlam ging steeds uit.
Ik vocht een kwartiertje een stilo en daarna luidruchtig gevecht met lucifers en het ingedrukt te houden knopje en was het zat. Met shampoo onder de arm vertrok ik naar het huis van vriendje.

Bij thuiskomst probeerde ik het nog maar een keer. Iets met de geheel onzinnige gedachte dat kapotte dingen als ze rust krijgen het weer gaan doen. Maar nee. Ik belde de gas mannetjes en die beloofden mij vandaag in het schema op te nemen. Het is erg druk, maar ja, als ik van het weekend nog water wil hebben... Graag thuisblijven de hele dag. Ik regelde dat Lyka gebracht zou worden en zat klaar voor een lange dag.

Maar eigenlijk wilde ik mijn haar nog verven. Dus toog ik opnieuw met lucifers naar de geiser. Langer indrukken, dat zou vast helpen. Ik verhoogde de indruktijd met een halve minuut, een minuut, twee minuten. Gooide de warm water kraan aan en liet die, angstvallig het knoje ingedrukt houdend, vijf hele minuten aanstaan. Tien. Langzaam liet ik een stukje los. Vijftien. Ik liet los.
Ja!
Hij deed het!

Ik verfde mijn haar -mooi paars is wel paars- en belde papa P. op dat ik Lyka toch zou komen halen. Ging naar bed, stond op en.. bliep!
Sms. Voicemail.
Voicemail? Wie belt mij nu voor half acht 's ochtends?

Oh oh..

Het gasmannetje. Waarom ik niet telefonisch bereikbaar was. Voor die afspraak van vandaag.

Hij was gelukkig enkel blij dat de geiser het weer deed...

Planningtechnisch praktisch.

Naar het huis van vriendje gaan omdat je daar vast minder afleiding hebt en dan eindelijk die brieven af kunt maken naar al die buitenlandse penvrienden die al bijna twee maanden op je liggen te wachten.

En dan op de bank gaan zitten met de Quest, of boven achter je pc en rare ideeën voor logjes gaan bouwen.

Vakantiezin.

Internet en de bibliotheek zijn een welkome bron van informatie over het vakantiegebied. Ik heb al een ANWB boekje aangeschaft, een kaart opgeduikeld en een stuk of twintig websites over het gebied opgezocht. De camping heeft teruggemaild en gebeld en alles moet in orde komen. Er is voor ons een plekje in de schaduw met elektriciteit geregeld en de te nemen route is uitgestippeld.

We gaan op vijf augustus weg.

Dat geeft de wolken in de buurt van het Zwarte Woud mooi de tijd om de fel schijnende zon wat te verdringen en ons om wat laatste inkopen te doen.
Maar toch. Vijf augustus. Nog elf lange lange dagen.

Verliefd.

Net als iedere zichzelf respecterende vereniging met disco hebben wij tijdens de vrijdagdisco een boel gekleurde lichtjes. Om al dat moois te bedienen hebben we op de verhoging waar ook de DJ's zich bevinden een groot apparaat met allemaal schuifjes en knopjes. Niet helemaal zo, maar het komt in de buurt. Ik moest werken, en onderdeel van dat werk is dat je af en toe bij je DJ's komt kijken of die wel genoeg vocht hebben. Nou bemoei ik me normaal gesproken helemaal niet met dat licht. Die bak met knopjes ziet er werelds ingewikkeld uit en waarschijnlijk zou ik er enkel meer kwaad dan goed mee doen. Lichtmensen zitten bij ons in een aparte kommissie, met mensen die precies weten wat waarvoor is en wat het doet.

Nieuwschierig ben ik wel, en omdat je vanaf onze hoge draaitafels een mooi uitzicht over de zaal hebt bleef ik even staan en liet mij door het lichtkommissielid uitleggen wat hij nou precies deed. En nog meer uitlegen wat hij deed. En ach, als we toch bezig waren, dan kon ik vast wel even op wat knopjes drukken en aan wat schuifjes zitten.

Een uur later besloot ik dat het tijd werd om maar eens mijn medewerkend vriendje op te zoeken voor overleg over de avond. Nog een uur later kwam het lichtkommissielid mij achter de knopjes vandaan schoppen omdat hij ook nog wat wilde doen. Om vier uur kreeg ik opbouwende kritiek van de leden die mijn lichtwerk gevolgd hadden en schreef ik mezelf op het evaluatieformulier onder het kopje lichteffecten.

Ik ga niet in de kommissie. Kommissieleden moeten op enge ladders staan op enge hoogten om filters voor lampen te vervangen. Maar zo heel af en toe in lege uurtjes wat aan knopjes en schuifjes zitten, dat bevalt me wel.