Goed ziek zat.

Inmiddels mag het wel over zijn.
Ik ben het nu wel zat.
Eigenijk ben ik veel liever in de regen bij mijn vereniging en alle nieuwe studentjes.

In plaats daarvan hang ik op bank en bed, verveel me te pletter omdat vriendje pas nadat hij voor mij is ingevallen bij de vereniging zijn gezicht komt laten zien, kan niet slapen, heb nét geen koorts maar wel overal pijn en een dusdanig gevoelige loopneus dat iedere aanraking in een straal van een meter rondom het getroffen orgaan voor spasmen en irritatie zorgt, en zodoende iedere liefkozing van vriendje -als hij er uiteindelijk wel is- uitsluit.

Ik ben het zat.

En word me pijnlijk bewust hoe goed er met ME eigenlijk nog te leven valt...