zaterdag, april 29, 2006

Huiselijke feestdag.

Die monteur, die kwam toch nog. Om kwart over acht. Maar, hij kwam, dus ik had niets te zeuren. Hij repareerde het lampje (los contactje, voortaan ga ik er dus eerst zelf naar kijken), het draaiknopje (met grote steeksleutel draaide hij het knopje weer vast) en plaatste nieuwe accu's. Die moesten dan wel eerst even opladen.

Die nieuwe accu's bleken niet helemaal compatible met de oude accu. Dus reed in vanmiddag met de auto richting binnenstad om mee te helpen bij Vereniging Open Air zoals dat elk jaar op Koninginnedag plaatsvind. Ik reed dus met de auto naar de binnenstad op Koninginnedag. Als ik het zo lees is het overduidelijk waarom dat een slecht plan was. En inderdaad, zo'n drie kwartier na vertrek reed ik nog steeds door de binnenstad, op zoek naar de invalidenplaatsen waar geen kinderen op dekens rommelmarktig zaten te zijn. En na een uur en tien minuten nog steeds. Toen het opgebelde bestuurslid van de verniging mij meedeelde dat ik eigenlijk niet heel hard nodig was was ik heel erg chagerijnig.

Normaal kan ik dat allemaal best hebben. Ik heb niet zo heel gauw haast en kan de lol wel inzien van stomme plannen als autorijden op nationale feestdagen. En meestal vind ik autorijden eigenlijk nog wel leuk ook. Maar soms niet. Vandaag niet. Vandaag zat ik mijn tranen te verbijten achter het stuur -stel je voor dat de zorgvuldig aangebrachte make-up gaat uitlopen-, zette de radoi steeds harder en trok bij ieder volgend stoplicht met meer motorgebrul op. Srew the world, bedacht ik. Als ik dan niet hard nodig was kon ik net zo goed naar huis gaan, mezelf laten gaan in een eetbui en me wentelen in wat ongeluk op de bank met thee en Star Trek. Schijt aan de make-up.

Wonderbaarlijk hoe goed het je kan doen om je rot te mogen voelen. Ok, de immer aanwezige angst voor aankomen na een eetbui daargelaten, maar eigenlijk ben ik best bijgekomen nu, zo'n vier Star Treks en een Stargate later. Koninginnedag voor de tv bevalt me wel.

vrijdag, april 28, 2006

Wachten maakt chagerijnig.

Mijn scootmobiel heeft wat kleine mankementjes. Een lichtje stuk, een knopje dol, en wat accuproblemen. Gelukkig heb ik een gratis verzekering bij het bedrijf dat hem geleverd heeft. Dus zouden ze maandag langskomen. Tussen acht en één. Maandag was er alles behalve een monteur, dus belde ik dindsdag terug. Nee hoor, ze waren geweest, écht, de fout lag vast bij mij of bij de algemene bel in de flat. Maar vrijdag was er nog een gaatje. Tussen acht en acht komt er echt een monteur.

Het is niet dat ik nu echt wat te doen had vandaag. Er zouden wat balkonschermen vervangen worden en mijn hulp had afgebeld, dus zou ik eindelijk tijd hebben om wat van die opgenomen tv series te kijken. Maar zo na een uur of negen op de bank en de vierde Star Trek aflevering begint het toch een beetje te vervelen. En die boodschappen, die durf ik niet eens te doen, dat zou de goden verzoeken zijn, nu het de derde keer is dat ik het bedrijf bel voor een juiste reparatieafspraak.

Ik vraag me af hoe lang flauwe internetspelletjes leuk blijven...

woensdag, april 26, 2006

Digitale liefde.

Uit het nieuws van twaalf uur:
Onderzoekers hebben de opslossing gevonden voor mensen die het te druk hebben om hun kinderen te knuffelen. (...) Het vest kan op afstand over internet geactiveerd worden om op commando een familielid een knuffel te geven.

Nou vráág ik je...

Dat er mensen bestaan die er tijd en geld in willen steken om zo iets uit te vinden, á la, maar dat het ook daadwerkelijk belangrijk genoeg gevonden wordt om in het nieuws te gooien.. Ben ik de enige die dat niet snapt?

maandag, april 24, 2006

Prioriteiten.

De deur zit er al jaren. Misschien al eeuwen, maar dat weet ik niet zeker. Het is ook niet zo dat ik de deur vergeten was, mijn rechtervoet hield hem goed en stevig tegen terwijl mijn linkerhand de balie schoonmaakte. Alleen jammer dat de vloer zo glibberig was...

De deur ging dicht met een snelheid die mijn linkerhand niet helemaal bijhouden kon en kwam met al zijn kilo's hard in aanvaring met de daar aanwezige knokkels. Ik reageerde met wat onverstaanbaar geschreeuw en vervolgens met het typische gehijg dat men je aanleert als je vroeger aanleg had tot hyperventileren: aandacht op iets anders richten, in, uit, in, uit. Mijn hand werd door de andere aanwezige leden vakkundig in gekoelde theedoek een een zak patat (want geen ijsblokjes aanwezig) verpakt en na een uurtje hobbelde in enkelhandig op de scootmobiel naar huis, richtingaanwijzers be damned.

Ach, als ik alsnog vind dat er foto's moeten worden gemaakt dan woon ik naast het ziekenhuis en eigenlijk hou ik op zich wel van paars. Feitenlijk maak ik me nog het meest druk dat ik nu niet roken kan...

Sprakeloos.

"U spreekt met het bloedafnamelab. Als u belt voor vragen over bloedafname kunt u op dit nummer terecht tussen half twee en half drie. Op dit bandje kunt u geen bericht inspreken. Tijd nu: 14u11"

...

vrijdag, april 21, 2006

Uitje.

Lyka ging voor het eerst mee naar de bloedbank. Voor een deel omdat ik de vorige afspraak vergeten was en me vanwege mijn schuldgevoel een afspraak op zeer korte termijn had aangemeten en voor een ander deel omdat zij dat zo graag wilde.
'Ik wil zien hoe dat bloed dan uit je komt', was haar uber nuchtere zin bij het horen van de afspraak.

Eenmaal binnen bij Sanquin, liet mevrouw zich grondig voorlichten over het nut en gebruik van alle aanwezige slangetjes en attributen aan het plasmaferese apparaat. Ze bekeek met belangstelling de centrifuge waar het plasma gescheiden wordt van alle andere cellen, en vraagt zich halverwege af of de witte cellen nu bij de rode in het opvangbakje zitten of in dat plasma wat aan de zijkant hangt en of witte cellen wel echt wit zijn en gezien kunnen worden.

Ze maakt een tekening, eentje van mama aan het apparaat en dochter erbij, het hele gebeuren inclusief lijnen, bloedrukmeter en knijpgeval in de hand met de naald, en alle bloedlijnen lopen van de arm naar de centrifuge, het reservoir en weer terug naar de arm. Ze straalt als de dienstdoende zuster voorstelt dat ze de tekening opsturen naar het kwartaalblad en pruilt zichtbaar als ze hoort dat je achttien moet zijn om bloed te mogen geven.

Maar het leukste aan de bloedbank is wat het altijd al was, wat het al was toen ik als tienjarige met mijn moeder meeging en pruilde omdat je achttien moest zijn: De gratis roze koeken.

woensdag, april 19, 2006

Bereikbarbaar?

Ik word zelden mobiel gebeld. Ik word uberhaupt zelden gebeld, tenzij het bedrijven betreft. Dat is natuurlijk deels aan mijzelf te wijten. Contacten willen graag onderhouden worden, en als je zelf zo goed als nooit via telefoon laat weten hoe het gaat is de kans dat je vrienden jou opbellen om te vertellen hoe het hen vergaat vrij klein.

Maar het heeft ook zo zijn voordelen. Zo zit ik zelden in tram of trein me te generen omdat een vriend of vriendin een persoonlijk gesprek wenst te voeren, sta ik niet in supermarkten telefonerend naast schappen, en hoef ik in belangrijke gesprekken niet na te denken over het uitzetten van het geluid van mijn telefoon.

Voor die laatste onzorgvuldigheid moest ik natuurlijk wel een keer gestraft worden. En ja hoor, middenin een belanrgijke uiteenzetting van mij aan mijn psycholoog over de veranderingen van de laatste jaren en het hoe en waarom daarvan ging ik af. De MacGyver tune die ik vaker uit mijn televisie dat uit mijn gsm te horen krijg. Het was M., die graag wilde vertellen welke doeken hij had gevonden voor de disco aankleding die wij voor de vereniging in het elkaar aan het zetten zijn. Ik voelde me bijna belangrijk.

Sterker nog, belangrijk genoeg zijn om gebeld te worden voelde zo goed, dat ik me bijna voornam mijn telefoon contacten wat aan te halen. Zodat ik wat vaker gebeld kan worden...

dinsdag, april 18, 2006

Opmerkzaam.

Dat je Harrie Jekkers nodig hebt om te bedenken dat het vreemd is dat Donald Duck alleen als hij gaat zwemmen een broek aan heeft...

zondag, april 16, 2006

Alleen het hart is niet genoeg.

Men kan tegenwoordig een oma adopteren. En niet omdat je dan wat aanspraak hebt, omdat je eigen grootouders overleden zijn of omdat zij dan een fijne oude dag hebben, nee, gewoon omdat ze zonder jouw adoptie, jouw geld, eigenlijk geen leven hebben.

Netwerk deed veertig hele minuten lang verslag van drie oma's in Moldavië, een land waarvan ik wist dat het bestond maar meer dan dat ook niet. Ergens daar bij dat Oostblok, wat vroeger Joegoslavië was. Moldavië blijkt het armste land in Europa te zijn en de armste ouderen dan ook echt de armste. De pensioenen bedragen tussen de tien en vijfendertig euro in de maand. Sorry, dat moet ik verkeerd verstaan hebben. Zeiden ze daar tien euro per maand?! Tien luizige eurootjes, dat geld wat ik verdien met een middagje helpen in de vereniging, de hoeveelheid die de gemiddelde student op een avond in de kroeg uitgeeft of een tiener als weekzakgeld krijgt?

Ik sta versteld van de beelden, hoor een veerien jarige kleindochter praten over zelfmoord omdat zij en haar oma geen eten hebben, zie vervuilde huizen, versleten kleren. Iets in mij wil er terstond heen. Ik vraag me af hoe de verslaggevers de neiging onderdrukken niet meteen het huis te gaan witten en eten te gaan koken. Vanbinnen maak ik al plannen voor het bekijken van fondsenboeken, het houden van een rommelmarkt, het bellen van bedrijven. Wat nou dat pak rijst wat een dag over datum is wordt weggegooid? Die kaas kan ook wel opgestuurd. Hoeveel moeite is het nou om wat op te bellen, een paar containers te regelen, wat sponsoring en reclame, en de hele boel naar het oosten te verschepen. Ik ben nog best goed in regelwerk ook.

Maar stiekem weet ik dat ik het toch niet doe. Het sponsoren van een oma kost twintig euro in de maand en dat kan ik eigenlijk zelf niet missen. Zelf ben ik door thuiszorg aangemeld bij de voedselbank, omdat door de stijgende kosten en de dalende WAO mij boodschappen geld in het geding komt. Stiemem denk ik ook, als ik dát wel doe, waarom doe ik dát dan ook niet? En de kinderen in Afrika, en de Foster Parents kindjes, en de bedreigde dieren dáár? Er is zoveel aan goede doelen en ik wil ze allemaal steunen. Maar wat geef ik nu eigenlijk, met mijn ondanks de WAO aanwezige internet, mobiele telefoon en laptop? Een paar euro aan Artsen Zonder Grenzen, wat kwartjes aan Amnesty, oude kleren aan de plaatselijke daklozen, wat lidmaatschap aan de dierenbescherming. En dat laatste eigenlijk alleen maar omdat ik dan korting krijg als de katten iets overkomt.

Is het heel erg hypocriet om te denken dat een ander het wel doet? Om diep van binnen te vinden dat je eigenlijk zelf de belangrijkste bent in je leven en dat jouw eten voor gaat? En je, ondanks je schuldgevoel, toch weer neer te vlijen op die bank met je kopje thee met dure zoetstof en je voeten op de kachel?
Want dat is toch waarschijnlijk wat heel Netwerk kijkend Nederland, mijzelf incluis, nu doet..

Wat vindt u ervan?

Een goed deel van de paasochtend en -middag was ik bezig met het bouwen van een nieuwe site. Ik was de oude bij msn een beetje zat en had besloten dat dat beter kon. Boeiender, gekleurder, leuker, mooier. Dat gingen we even bouwen in een ochtendje.

Al gauw bleek mijn hoopvolle start in pure html toch een wat minder goed idee. Zeker niet asl ik dat nog deze eeuw af wilde gaan krijgen. Met behulp van wat slimme tools van Lycos werkte ik me door een webbased programma heen, omzeilde keer op keer de zoveelste foutmelding en bekeek, paste aan en sloeg op tot ik in ieder geval een site had die uit eenzelfde kleur achtergrond en hetzelfde lettertype bestond én waar alle informatie opstond die ook op de oude site te vinden was.

In de zomervakantie komen er wel mooie persoonlijke achtergronden en leuke lettertiepjes. Voorlopig vind ik het wel best zo.

zaterdag, april 15, 2006

Junkie?

Hoe verslavend zijn je eetbuien als je met vijf euro aan bij elkaar geraapte stuivers op je laatste liters benzine naar het enige geopende tankstation rijdt om daar peperdure melk en koekjes te kopen...

vrijdag, april 14, 2006

DenkDroomstaat.

Wat is verliefdheid? Wanneer is het liefde?
Is dat die vlinders in je buik, dat stuitergevoel? Of de innige tevredenheid, bijna geluk, als je niets meer doet dan samen op de bank naar de televisie kijken? Doe je de ander tekort door een relatie te beginnen als je wel overloopt van liefde, maar, in alle eerlijkheid, de vlinders niet hebt? Zijn die vlinders uberhaupt vereist voor een relatie?

Er is een jongen, E., die ik erg leuk vind. E. is lief, extreem knuffelbaar en heerlijk betrouwbaar en stabiel. Dat laatste klinkt een beetje klinisch, maar voor mensen die een relatie met mij hebben is dat zowel aan te raden als goed voor mijn eigen onstabiliteit.

Maar ik ben ook bang. Ooit had ik al een relatie met E. En heb ik hem extreem gekwetst door op de meest domme, stomme en pijnlijke manier mogelijk hem te verlaten voor een ander. Niet een van mijn betere acties. Niet zo gepland en gewenst natuurlijk, maar niettemin wel gedaan. Hoe vertel ik hem nu dat ik graag bij hem wil zijn en bij hem wil blijven en doe ik hem dat geloven, als in zijn hoofd die woorden een herhaling zullen zijn van toen, ook gezegd en heel hard gebroken.
Daarbij ben ik als de dood voor intimiteit. Nu ja, voor alle intimiteit die verder gaat dan knuffelen. Sexualiteit is een grote zwarte bladzijde in het dagboek van mijn geest. Eentje die ik graag nog even onbekeken laat.

En dan is daar de gekte. Soms ben ik bang dat niemand me wil zodra en als ik vertel dat mijn eetgestoordheid weer opspeelt. Want feitelijk ben ik dus nog steeds min of meer gek. En ben ik wel wensbaar als vriendin, met mijn gektes?

Misschien bekijk is relaties, en deze in het bijzonder, wel met veel te veel hersens en te weinig hart. Misschien moet ik me wat minder afvragen wat hij van me vind en gewoon op de bank tegen hem aan zitten en me laten knuffelen en gelukkig zijn. Misschien moet ik mijn altijd aanwezige drang naar duidelijkheid en tegerlijkertijd aanwezige angst om daar zelf om te vragen of de kunst om die zelf te kunnen geven gewoon even in de ijskast zetten en gewoon samen zijn. Boeit het eigenlijk, of het verliefd heet, of liefde, of relatie, of vriendje, of niets?

Vandaag ik Lyka vrij. Vanmiddag komt E. Als de zon nog gaat schijnen is mijn dag compleet.

woensdag, april 12, 2006

Zee van wit.

Een stoel of iets anders voor jonge rode katers potentieël opspringbaars in de buurt van de keukenrol houder met keukenrol zetten is geen goed plan...

maandag, april 10, 2006

Schoppen tegen heilige huisjes.

Zo ongeveer een jaar of twee geleden leerde ik een meisje kennen. Net uit haar puberteit is zij moeder van twee kinderen, getrouwd geweest, gescheiden en nu weer getrouwd. Ik zie dat ze moeite heeft om een goede moeder te zijn voor haar kinderen, om stabiel te zijn en duidelijk. Maar ze wil het graag, werkt er aan, heeft liefde, en ik laat het zitten.

De kinderen worden ouder, zijn onhandelbaar soms, huilen te veel, schreeuwen te hard, luisteren niet. Als ik langskom verbaas ik mij soms over de kinderen, over haar, over het gebrek aan opvoeding. Maar ik zie de liefde en zeg niets.

Wat is het toch, dat de opvoeding van onze kinderen en de manier waarop wij met ze omgaan zo heilig heeft gemaakt, zo onaantastbaar? Dat commentaar om die opvoeding bijna wordt gezien als een aanval op de persoon en vooral als iets wat niet door vrienden gedaan hoort te worden. Wanneer is alleen liefde niet meer genoeg? Wanneer wordt alleen laten verwaarlozing? Wanneer ben je bereid vriendschap op het spel te zetten voor de kinderen van de ander?

Wat zou ik graag tot het soort mens willen behoren wat zegt wat ze op het hart heeft, ongeacht de consequenties. Jammer dat ik ben gezegend met wat meer angst dan de gemiddelden en dus als de dood voor afwijzing en daarbij ook voor het geven van kritiek. Dus krijgen ze nog even de tijd. Wie weet gaat het beter, straks.

zaterdag, april 08, 2006

Klein geluk.

Bij mijn naar bed gaan vond ik Lyka bijna dwars over het bed in haar deken gerold, met haar nieuwe ijsbeerknuffel zo stevig omklemd dat hij plat werd. Toen ik mijn nachtkusje uitdeelde en mompelde 'love you' draaide ze zich om, sloeg haar handjes om de ijsbeer en mompelde 'love you too mammie'.

donderdag, april 06, 2006

Achteruitgang der normen en waarden?

MIjn fietssleutels waren kwijt. En die bevonden zich aan dezelfde bos waar ook de brommersleutels aan zaten. Ik belde vriend D. die de brommer met lekke band naar de fietsenwinkel zou verplaatsen af en bracht vele minuten door met informeren naar de mogelijkheden om bijgemaakte sleutels te verkrijgen van mijn veel te dure sloten.

Toen werd ik gebeld door Papa P. Dat er een meneer had gebeld. Of er een Tylani woonde op dat telefoonnummer. En ineens herinnerde ik mij het naamplaatje wat ik jaren geleden had laten maken. Zo'n 'in geval van nood' kettingkje, met je naam en de te waarschuwen personen erin gestanst. Papa P. had zijn nummer opgeschreven en ik belde terstond terug. De aardige meneer had mijn sleutels bij de tramhalte zien liggen. Naast de plek waar ik mijn fiets aan de paal had gebonden omdat mijn lijf toch de rust van het openbaar vervoer prefereerde, en waar de sleutels waarschijnlijk uit mijn zak waren gevallen. En de meneer had sleutels en fiets mee naar huis genomen en veilig in zijn berging gezet. Natuurlijk mocht ik die 's avonds komen ophalen, hij was toch thuis, geen enkele moeite.

Met drie euro voor een bloemetje stopte ik bij het benzinestation, om mijn redder in nood wat als tegenprestatie te leveren en kwam erachter dat alleen benzinestations aan de snelweg bloemen verkopen. De meneer in kwestie bleek dat geen enkel probleem te vinden. 'Dat doe je toch gewoon als je iets vindt?'

Model burgers bestaan nog.

woensdag, april 05, 2006

Wist u dat..

Als je zelfgemaakte soep in kommetjes doet en dan met plastic bedekt zodat ze als ze zijn afgekoeld de koelkast in kunnen, dat je dan gaatjes in dat plastic moet maken?

Ik wist dat niet. En schrok me lens toen er een harde 'pop' uit de keuken kwam.
Alwaar de kat, nieuwschierig naar dat opbollende plasticje daar op het aanrecht, met getrokken nageltjes geschrokken in een hoekje zat.

Hard gevallen dubbeltje.

In de tijd die ik bij de hulpverlening heb doorgebracht is er een behoorlijke stapel aan dossiers en rapportjes over mij geschreven. Omdat ik het, zeker in mijn puberjaren, zeker niet met alles eens was vroeg ik overal kopieën van op en heb inmiddels aardig wat decimeters aan papierwerk liggen. Door de jaren heen is bijna alles wel over mij gezegd en kijk ik dientengevolge dan ook nergens meer van op.

En toen kreeg ik een brief van de huisarts, een kopie van de brief van de diëtist waar ik in januari twee keer was geweest. Die twee keer was nodig om mij ervan te overtuigen dat een diëtist wel het slechtste was wat ik mijn eetgestoorde zelf kon aandoen, ik kreeg er enkel neigingen van om vooral níet te eten wat zij voorschreef. Maar als een goede hulpverlener stelde zij toch een rapportje op en stuurde dat door. Compleet met verwijzingen, aanbevelingen en diagnose. Nu is een diëtist geen psychiater, en ben ik er nauwelijks geweest dus veel kan ze niet over me weten, momentopname en meer van dat al. Maar toch schrok ik ervan toen ik het in de brief zag staan: 'Kernprobleem: Anorexia Nervosa'

Ik kan het niet eens zijn met de diagnose anorexia. Ik bén het er ook niet mee eens, omdat ik als goed geïnformeerde patiënt ook een diagnose boekje heb en daarin staat dat je pas anorexia kunt hebben als je niet meer menstrueert en ondergewicht hebt. Maar feitelijk doet dat er allemaal niet toe. Iemand heeft zwart op wit gezet dat ik een eetprobleem heb. Ik kan het onder de tafel schuiven, zeggen dat het allemaal wel meevalt, roepen dat het morgen overgaat en dat ik echt probéér om weer normaler te gaan eten maar eigenlijk ontken ik daarmee alleen maar het probleem. Niemand heeft ooit eerder opgeschreven dat ik een probleem met eten had omdat ik nooit de moeite nam iemand daarover te berichten. Nu het probleem me heel hard in mijn gezicht heeft geslagen, dat ik na al die jaren wel kan dénken dat het over is, maar dat dat soort dingen niet uit zichzelf ineens 'poef' doen, ben ik wel gedwongen er iets aan te gaan veranderen.

Dus: de aankomende maanden ga ik, wederom, heel hard aan mezelf werken.
En morgen is het over.

maandag, april 03, 2006

Bedenkingen.

Na het eten zette ik mij met thee en rookwaar op de bank voor de dagelijkse portie narigheid in Journaal en Netwerk. Die laatste berichtte over zelfdoding bij Belgen. In België ligt het aantal zelmoorden twee keer zo hoog als bij ons. Iedere dag benemen zeven Belgen zich het leven.

Het gekke is, dat ik mij na de uitzending vooral afvraag waar die drieeneenalve Nederlander zich bevinden. Waar wonen ze, hebben ze kinderen, wat doen ze op dit moment. Hebben ze hun dood gepland of is het een impulsieve actie? Ooit schreef ik een vrij lang verhaal over zelfdoding en stelde mijzelf veelvuldig vragen over de zin van mijn en ieders leven. Persoonlijk zie ik het leven momenteel heel zonnig zijn. Vraag me niet hoe het komt, want op de vraag of er in mij of mijn omgeving nu wezenlijk iets veranderd is de laatste jaren moet ik je het antwoord schuldig blijven. Maar ondanks de angsten, de eetstoornis en de bijkomende permanente duizeligheid die met ondervoeding samengaat, het verdriet en de af en toe allesoverheersende eenzaamheid ben ik eigenlijk best gelukkig als ik uit het raam kijk en de zon zie schijnen.

Dus wat maakt nu dat de zon voor mij wel schijnt? En niet voor die zeven Belgen en die drieeneenhalve Nederlander ergens in de buurt of heel ver weg? Zien zij een andere zon, is er een trucje om de zon weer vrolijk te laten lijken of heb ik gewoon geluk gehad?

zaterdag, april 01, 2006

The price of having fun.

Laat thuis.
Lift kapot.
Met kleren aan het bed in.
Doodmoe.
Slecht geslapen.
Ziek, zwak, misselijk.
Vanavond eigenlijk een afspraak.

Waarom doe ik dat eigenlijk, op vrijdagavond werken?