In de tijd die ik bij de hulpverlening heb doorgebracht is er een behoorlijke stapel aan dossiers en rapportjes over mij geschreven. Omdat ik het, zeker in mijn puberjaren, zeker niet met alles eens was vroeg ik overal kopieën van op en heb inmiddels aardig wat decimeters aan papierwerk liggen. Door de jaren heen is bijna alles wel over mij gezegd en kijk ik dientengevolge dan ook nergens meer van op.
En toen kreeg ik een brief van de huisarts, een kopie van de brief van de diëtist waar ik in januari twee keer was geweest. Die twee keer was nodig om mij ervan te overtuigen dat een diëtist wel het slechtste was wat ik mijn eetgestoorde zelf kon aandoen, ik kreeg er enkel neigingen van om vooral níet te eten wat zij voorschreef. Maar als een goede hulpverlener stelde zij toch een rapportje op en stuurde dat door. Compleet met verwijzingen, aanbevelingen en diagnose. Nu is een diëtist geen psychiater, en ben ik er nauwelijks geweest dus veel kan ze niet over me weten, momentopname en meer van dat al. Maar toch schrok ik ervan toen ik het in de brief zag staan: 'Kernprobleem: Anorexia Nervosa'
Ik kan het niet eens zijn met de diagnose anorexia. Ik bén het er ook niet mee eens, omdat ik als goed geïnformeerde patiënt ook een diagnose boekje heb en daarin staat dat je pas anorexia kunt hebben als je niet meer menstrueert en ondergewicht hebt. Maar feitelijk doet dat er allemaal niet toe. Iemand heeft zwart op wit gezet dat ik een eetprobleem heb. Ik kan het onder de tafel schuiven, zeggen dat het allemaal wel meevalt, roepen dat het morgen overgaat en dat ik echt probéér om weer normaler te gaan eten maar eigenlijk ontken ik daarmee alleen maar het probleem. Niemand heeft ooit eerder opgeschreven dat ik een probleem met eten had omdat ik nooit de moeite nam iemand daarover te berichten. Nu het probleem me heel hard in mijn gezicht heeft geslagen, dat ik na al die jaren wel kan dénken dat het over is, maar dat dat soort dingen niet uit zichzelf ineens 'poef' doen, ben ik wel gedwongen er iets aan te gaan veranderen.
Dus: de aankomende maanden ga ik, wederom, heel hard aan mezelf werken.
En morgen is het over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoi Tylani. Ik lees je blog al een tijdje en er rijst bij mij elke keer de vraag: Waar komt die onzekerheid bij jou vandaan? Die geldingsdrang die jij hebt ben ik al vaker tegen gekomen in mijn beroep en heb er de nodige ervaring mee. De confrontatie met het "dubbeltje" had je nodig, niet nu maar al jaren geleden kennelijk.
Een reactie posten