woensdag, januari 30, 2008

Aftervakantiestress.

De oogst van een weekendje weg (en daarna nog twee dagen opstartproblemen waardoor je aan vanalles toekomst behalve aan het lezen van je emails):

Privé: 23 mails.
Vereniging: 46 mails en drie smsjes met de vraag of ik nog 'even' een stukje kan schrijven voor het maandag uit te komen verenigingsblaadje.
Werk: 21 mails en een knallende ruzie tussen werkgroepleden, een rapport wat in mijn afwezigheid nog groter is geworden en nog gelezen moet.

En we waren een huis aan het verbouwen...

En oja, ik was in een ontiegelijk spannend boek begonnen, waar ik stiekem, als ik mijn werk voor deze avond af zou hebben, het einde van zou gaan lezen...

Ik heb ietwat de neiging om mijn autoreply er nog even op te laten...

donderdag, januari 24, 2008

Autoreply: Out of office.

U heeft geprobeerd Tylani te bereiken.

Die zal helaas afwezig zijn tot maandag 28 januari.
Dit in verband met een paar dagen welverdiende rust in een vakantiepark.
Vanaf maandagmiddag de 28e zal zij al uw vragen weer beantwoorden.


Zo.
Daar kan mijn werk het mee doen.
Hij gaat lekker straks al op de email, ook al gaan we morgen pas weg.

Even weg.
Even geen verhuizing.
Even rust, bos, Maylinn, een veel te groot zwembad, een open haard en veel Lyka en Nanne.

En ik ga me niet zorgen maken over de veertig mails die er maandag in mijn inbox staan...

dinsdag, januari 22, 2008

Tussentijdse evaluatie.

De hele benedenverdieping is af!

Nu ja, er moeten nog wat gaatjes in muren en plafonds ten behoeve van lampen, gordijnrail en plankdragers, maar voor de rest is hij af!
Nu ja, op het schilderwerk na natuurlijk, maar dat doen we pas als ook de bovenverdieping geschuurd is.
Nu ja, dat is als men het bovenste deel van de trap niet meetelt als bij beneden horend.

Als je maar positief denkt dan lijkt het allemaal vast minder werk.

...

Voornémens.

Mijn blog verteld weinig dingen waar het echt om gaat.
Tuurlijk, ik vertel u een hoop, ik lieg zelden -alhoewel ik me zo af en toe wat artistieke vrijheid aanmeet omdat sommige dingen nu eenmaal beter klinken- en deel met u mijn wazige en analytische gedachtengangen over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Maar als het écht ergens om gaat, als iets écht pijn doet, of écht belangrijk is dan vertel ik het u vaak niet. Gevoelens van wanhoop en depressie, mits in laconieke taal verteld, kunnen zo af en toe best een plekje hebben op het internet. Maar echt uit de doeken doen wat mij diep van binnen bezighoud.. daar is het de plek niet voor.
Misschien zou het anders zijn als ik zeker zou weten dat geen bekende mij ooit las, iets wat ik geheel aan mezelf te wijten heb daar ik aan velen heb verteld dat ik een blog bezit. Maar ik denk van niet.
Mijn diepe gevoel, mijn tranen, mijn hopeloosheid om onveranderlijke zaken, al die dingen die iedereen heeft en ik misschien een tikje erger, die bespreek ik niet met u.

Vroeger schreef ik alles in mijn dagboek.
Die dagboeken staan, zoals vaker, vooral vol met negatieve dingen.
Het is wonderbaarlijk hoe weinig je te vertellen hebt als alles goed gaat.
Maar tegenwoordig schrijf ik zelden nog op papier. Geen gedichten, geen verhalen, mijn laatste dagboek stukje is geloof ik van december vorig jaar, maar november zou ook goed mogelijk zijn.
Ik heb al een blog, ik schrijf hier al, en om de een of andere reden is de grote noodzaak ook weg.
Misschien heb ik het minder moeilijk dan vroeger, misschien praat ik meer dan vroeger met de mensen om mij heen. Hoe dan ook, de behoefte om het op te schrijven is verminderd. Of de zin, want soms is de behoefte er wel, maar dat dagboek dan van onder de tafel vandaan halen en die pen pakken is dan net een stapje te ver.

Toch heb ik ergens het gevoel dat ik wat mis.
Voorheen kon ik door het teruglezen van mijn dagboek altijd precies zien op welke dagen, zelfs op welk uur -daar ik datum en tijd bij elke entry vermeld- ik mij hoe voelde en hoe dat kwam.
Er staat nu niet eens in dat we aan het verhuizen zijn.
En ergens voel ik de noodzaak dat erin te zetten.
Te vertellen over de moeite die het kost, een heel huis inrichten.
Mijn theorieën spuien over het hoe en waarom van mijn problemen met verhuizen.
Maar ik doe het niet.
Ik schrijf het op een blaadje met de notitie; 'in dagboek' en daar blijft het bij.
Het puzzelt me waarom ik het eigenlijk wil.
Het is een soort nageslacht iets misschien, dat ik wil dat anderen weten hoe het was, mijn leven. Wat een beetje absurd is, daar ik sinds mijn dertiende inmiddels al ruim een meter aan dagboeken heb geschreven en niemand die meters ooit gaat lezen tegen de tijd dat ik op zeventig-achtige leeftijd overlijden ga en het tienvoudige heb geproduceerd.
Of misschien wil ik het zelf graag nalezen, ben ik bang het te vergeten, hoe het ook al weer zat. Dat ik over tien jaar, als we naar een ander, nog gaver en cooler, huis verhuizen, nog even kan lezen wat ik ook al weer uitvoerde en dacht en riep en schreeuwde toen we naar dit huis gingen.
En dat is dan ook weer vreemd, want ik lees zelden wat terug uit oude dagboeken. Tenzij ik iets wil weten over een bepaalde dag of tijd, tenminste, over de tijd dat ik nog dagelijks schreef dan.

Misschien mis ik het wel gewoon.
Misschien heb ik het gevoel mijn gevoelens, angsten, boosheden en andere kronkels te veel bij mijn vrienden op schoot te leggen.
Misschien denk ik wel dat het zal helpen, het de verhuizing makkelijker zal maken.
Of misschien is dit wel weer een voorbijgaand iets, zoals zo veel van mijn ideeën.

Hij ligt op tafel.
Splinternieuw, omdat de laatste na twee jaar eindelijk vol was (wat een verschil, in vroeger jaren mocht ik blij zijn als ik zes maanden haalde met één dagboekschrift), met een pen erop.
Al twee dagen.

Ik ben benieuwd wanneer ik hem uit irritatie over de gekrompen tafelruimte weer naar zijn bergplaats eronder ga verplaatsen...

donderdag, januari 17, 2008

Vroeger was alles beter.

Hij is overleden.

Mijn oerdegelijke, antieke, nog van mijn vader geweest zijnde -al ontken ik iedere betrokkenheid-, zelfs zo oud wezende dat er maar tien hits van het model op google te vinden zijn, rekenmachine.

Raar dat ik nooit een nieuwe heb gekocht.
Al was dat niet nodig, want hij voldeed.
Vroeger, in de wiskundelessen, al had hij niet van die inprogrammer-ik-kijk-de-antwoorden-af functies als alle andere, nieuwere modellen, maar ook later, omdat gewoon iets optellen er prima mee ging. Ik vergat waar de sinus en de tangens ook al weer voor waren en hoe dat principe van haakjes ook al weer werkte, maar optellen deed hij prima. Lag lekker in de hand ook.
En nu is ie stuk.
En ik vind het zowaar erg.
Alsof het een waardevol erfstuk betreft wat ik niet kwijt wil, wat niets met mijn ouders te maken heeft, maar meer met mijn gebrek aan tastbare jeugdherinneringen.

Op zich zou het natuurlijk kunnen dat de batterij gewoon leeg is...

Adrenaline.

Ik verkeer in een soort permanente staat van opwinding.
Gejaagd gevoel, trillende handen, zwetende oksels, meer wc bezoek dan strikt noodzakelijk, het soort verschijnselen die ik normaal enkel ken als bijwerkingen van nare medicijnen en angstaanvallen maar die nu schijnen te horen bij de stress die verhuizen heet.

Ik ga er wel harder van werken, stilzitten voor de tv is er niet meer bij. Dat komt goed uit, want die tijd had ik toch niet, er moet een huis geschilderd.

Maar als ik dan vrije tijd heb, en die ook nodig heb, omdat ik ook de katten nog wat aandacht wil geven en mezelf wat rust wil gunnen, dan zou het fijn zijn als ik de uitknop vond van al dit gevoel.

Ik denk dat ik op Yoga cursus ga om tv te kunnen kijken...

dinsdag, januari 15, 2008

Zat.

Wáár ga je naartoe verhuizen?

- Zoetermeer.

Wie gaat er nu daar wonen?! Dat je daar in hemelsnaam wilt wonen...


Waarom kunnen mensen niet gewoon met mij blij zijn met mijn nieuwe huisje...
Het is er ook niet eentje die dat zegt, nee, ze komen in tientallen.

Bijzonder is wel, dat de meeste mensen die dat zeggen mensen zijn met geld genoeg om een huis in Delft te kunnen betalen...

maandag, januari 14, 2008

Verandering.

Wij hebben een huis! Met een trap, en een tuin en meer van het soort dingen wat een huis zoal heeft.

Het is nog al een kaal huis, dus wees voorbereid op weinig posts, post over klusruzies, postjes over niet te vinden verfkleuren en naar beneden vallende tylani's van hoge ladders. 23 februari gaan we verhuizen. Tot die tijd ben ik een ongeleid projectiel in klus-, stress-, en verhuisland.

Als we erin zitten wordt het leuk.
Zolang ik dat maar onthoud.

dinsdag, januari 08, 2008

Nachtritueel.

In het kader van de bezichtiging van ons misschien-nieuwe-huis in Zoetermeer (later daarover meer) diende de vergadering van dinsdagochtend verplaatst te worden naar half negen. De vergadering in Enschede.

Ik wil graag even voor u schetsen hoe onze beestenstapel mijn onmenselijke vroege ochtendritueel doorstond vanmorgen om half vijf.

Ik sta op, Rhesi de minikater ligt te slapen op een stoel onder de tafel.
Ik strompel naar de badkamer -half vijf is niet mijn beste tijd, zelfs als ik om half tien naar bed ben gegaan- en struikel bijna over Thyrin, onze rode kater.
Ik wandel met lenzen in verder naar de keuken voor ochtendthee en vind daar ook Suzy, onze oude grijze poes, die samen met de al genoemde andere twee toch echt vind dat kwart voor vijf een goed moment is voor ontbijt en dat luidkeels laat weten.
Om vijf voor vijf heb ik thee en nestel ik mijzelf achter de computer, terwijl Thyrin en Rhesi in de gang een ochtendstoeipartij beginnen onder het mom 'baasje is wakker, het is ochtend'.
Om vijf uur besluit Rhesi dat via de printer naar mijn toestenbord wandelen om op schoot te kunnen komen een goed idee is.
Om twee voor vijf besluit Thyrin dat hij best even bij de keukendeur kan gaan staan mauwen om toch nog even duidelijk te maken dat als baasjes eten hebben, hij dat ook moet.
Om drie over vijf sluit Rhesi zichzelf op in de gangkast waar ik net mijn jas uit pakte.

En al die tijd ligt mijn hondje Maylinn, over het algemeen de grootste stuiterbal, te slapen bij de salontafel, alsof ze wil zeggen: "Half vijf, ja dáág, das veel te vroeg hoor."

Er is toch nog een hoop e bekijken, zo vroeg in de morgen...

woensdag, januari 02, 2008

Balans opmaken.

Je zou kunnen zeggen dat voor de feestdagen drieenzestig kilo wegen en na de feestdagen en oliebolen en gourmetten en croissantjes nog steeds drieenzestig kilo wegen best een geslaagde decembermaand is.

Dat zou je kunnen zeggen, tegen de niet-eetgestoorde geest.

Het wordt tijd dat de mijne dat begrijpen gaat.

Borderline trekjes?

Dat skiën van Nanne, daar bleek ik toch meer mee te zitten dan verwacht.

Waarschijnlijk is het iets met mijn verleden, mijn angst om alleen te zijn, of mijn allergie tegen ongelijkheid. Iets met 'ik wil ook werken' of 'ik wil ook op vakantie, gratis en voor niets'. Of misschien iets als 'waarom kan mijn lijf dat niet, skiën?'
Hoe dan ook, dat op vakantie met zijn werk bleek niet zomaar geregeld.

Voor skiën heeft men dingen nodig.
En dan bedoel ik niet het soort dingen als ski's en schoenen, sneeuw en meer van het soort spullen dat men op afroep huurt in een land als Oostenrijk.
Je moet een skipak, want anders is het te koud.
Je moet sneeuwschoenen, want anders glibber je weg.
Je moet een ski bril, want anders zie je niets.
Je moet ski shirts met een hoge col, want anders krijg je het alweer koud.
En je moet zakgeld, anders kan je geen cadeautjes meenemen voor je achterblijvende, zeurende vriendinnetje.

Dat alles zou nog best wel eens prijzig kunnen worden en wij hadden, in het licht van een nieuw te kopen Mare, de op hand zijnde gezinsuitbreiding en de bijbehorende verbouwing van studeerkamer tot Lyka-hok en Lyka kamer tot babyhol, niet echt veel geld over.
Ik riep dat honderd euro toch echt meer dan veel te veel geld was.
Nanne meldde dat tweehonderd euro ook nog wel ging.
Ik zei dat ik eigenlijk vijfenzeventig wel genoeg vond, vijftig voor de zooi en vijfentwintig om mee te nemen, anders ging hij maar niet en of hij anders geen behang op de muur van de kinderkamer wilde.
Nanne probeerde me te overtuigen dat ski pakken meerdere jaren meegingen.
Ik sputterde tegen dat dat skiën echt niet elk jaar op de agenda zou passen.

Uiteindelijk had ik ook wel door dat ik te ver ging.
Dat 'het geld' (altijd goed voor hete hangijzers in gezinnen met er te weinig van) niet echt de reden was waarom ik zo sputterde en tierde, maar dat ik het gewoon heel moeilijk vond.
Ik wil helemaal niet dat hij gaat skiën.
Nu ja, eigenlijk vind ik dat hij wel moet skiën.
Want laten we wel wezen, dat de wereld oneerlijk in elkaar zit is me al jaren bekend, en zou hij dan niet op vakantie mogen omdat ik het niet kan? Zou hij niet mogen skiën omdat mijn ME me dat niet gaan laten doen? Zou hij geen lol mogen hebben met collega's omdat ik niet werk?


Nee.
Mijn gevoel vind van niet.

Gelukkig maar dat mijn rationele geest wel degelijk vind dat hij mag skiën.
(heerlijk, zo dat woord 'mag' in die zin, we lijken wel getrouwd :))
Ik ga op mijn tong bijten en hij gaat het gewoon tussen nu en april met geen woord hebben over ski's, sneeuw, Oostenrijk of iets anders wits wat me zou kunnen doen denken aan de wintersport.

Ik ben helemaal niet veeleisend...

Zeuren over overdaad.

Weet u nog? Het ongeluk?

Tyko is, na enig gesteggel tussen garage en expert van de verzekering, materieël totalloss verklaard en onze verzekering gaat proberen om van de verzekering van de tegenpartij vierduizend euries los te peuteren die dan gaan betalen voor onze nieuwe auto. Dat laatste schijnt echter nog wel eens lang te kunnen duren. De tegenpartij in kwestie was een leasemaatschappij, waardoor alles wel eens nog veel langer kan gaan duren. En als ze zou besluiten het oneens te zijn met wat op het schadeformulier staat zou het allemaal -geheel in theorie, dat wel, geen verzekeraar doet daar daadwerkelijk uitspraak over- wel eens nog veel langer kunnen gaan duren.

Zoveel tijd hadden we niet.
Onze garage is lief en geweldig, maar ons maand na maand voor nop een auto te leen geven tot we geld hebben om een nieuwe aan te schaffen, nee, dat ging te ver.
In het licht daarvan gingen wij over tot een gesprek met de bank, om daar wat funderingen voor de nieuw te kopen automobiel vandaan te halen. Tijdelijk natuurlijk, want dat geld dat kwam er wel, de vraag was alleen wanneer.

En zo komt er morgen Mare Verde.
Zijn geslacht zorgvuldig gekozen door het toeval (twee in de hand geschudde stukjes servet met een M en een V erop) en zijn naam een wazig soort vervoeging van het Latijn voor 'Groene Zee'. (Bij gebrek aan een goed latijns woord voor 'slagschip')
Voor iedereen die Tyko gekend heeft: het is bijna twee druppels water.
Mare is korter (twintig hele centimeters), smaller (wel vijftig millimeter), ouder (inclusief een verdubbeld aantal kilometers), groen in plaats van zwart, heeft geen mooie leren bekleding of cruise control maar in plaats daarvan wel in in hoogte verstelbaar stuur en een ander nummertje achterop.
Feitelijk zijn we dus van een groot zwart Volvo slagschip naar een groot groen Volvo slagschip.

Dus eigenlijk heb ik niets te zeuren, zeker niet over al die gadgets en extra's die ik op Tyko eigenlijk ook al niet nodig had.
Dus waarom mis ik hem dan toch?...

Alweer een jaar voorbij.

Nieuw jaar, nieuwe kansen.
Nieuw jaar, nieuwe vragen.
Nieuw jaar, oude antwoorden.
Nieuw jaar, vuurwerk op het dak van de auto.
Nieuw jaar, te lang slapen.
Nieuw jaar, wederom twintig mails achterlopen.
Nieuw jaar, nog twee dagen vrij met Nanne.
Nieuw jaar, zonder goede voornemens, die laat je toch meteen weer vallen.
Nieuw jaar, met misschien één voornemem: een kindje.
Nieuw jaar, met kleine Rhesi, lieve Thyrin, dwarse Suzy, stuiterende Maylinn, mijn geweldige Lyka en mijn allerliefste Nanne.

Kom maar op met dat 2008, ik ben er klaar voor.