Borderline trekjes?

Dat skiën van Nanne, daar bleek ik toch meer mee te zitten dan verwacht.

Waarschijnlijk is het iets met mijn verleden, mijn angst om alleen te zijn, of mijn allergie tegen ongelijkheid. Iets met 'ik wil ook werken' of 'ik wil ook op vakantie, gratis en voor niets'. Of misschien iets als 'waarom kan mijn lijf dat niet, skiën?'
Hoe dan ook, dat op vakantie met zijn werk bleek niet zomaar geregeld.

Voor skiën heeft men dingen nodig.
En dan bedoel ik niet het soort dingen als ski's en schoenen, sneeuw en meer van het soort spullen dat men op afroep huurt in een land als Oostenrijk.
Je moet een skipak, want anders is het te koud.
Je moet sneeuwschoenen, want anders glibber je weg.
Je moet een ski bril, want anders zie je niets.
Je moet ski shirts met een hoge col, want anders krijg je het alweer koud.
En je moet zakgeld, anders kan je geen cadeautjes meenemen voor je achterblijvende, zeurende vriendinnetje.

Dat alles zou nog best wel eens prijzig kunnen worden en wij hadden, in het licht van een nieuw te kopen Mare, de op hand zijnde gezinsuitbreiding en de bijbehorende verbouwing van studeerkamer tot Lyka-hok en Lyka kamer tot babyhol, niet echt veel geld over.
Ik riep dat honderd euro toch echt meer dan veel te veel geld was.
Nanne meldde dat tweehonderd euro ook nog wel ging.
Ik zei dat ik eigenlijk vijfenzeventig wel genoeg vond, vijftig voor de zooi en vijfentwintig om mee te nemen, anders ging hij maar niet en of hij anders geen behang op de muur van de kinderkamer wilde.
Nanne probeerde me te overtuigen dat ski pakken meerdere jaren meegingen.
Ik sputterde tegen dat dat skiën echt niet elk jaar op de agenda zou passen.

Uiteindelijk had ik ook wel door dat ik te ver ging.
Dat 'het geld' (altijd goed voor hete hangijzers in gezinnen met er te weinig van) niet echt de reden was waarom ik zo sputterde en tierde, maar dat ik het gewoon heel moeilijk vond.
Ik wil helemaal niet dat hij gaat skiën.
Nu ja, eigenlijk vind ik dat hij wel moet skiën.
Want laten we wel wezen, dat de wereld oneerlijk in elkaar zit is me al jaren bekend, en zou hij dan niet op vakantie mogen omdat ik het niet kan? Zou hij niet mogen skiën omdat mijn ME me dat niet gaan laten doen? Zou hij geen lol mogen hebben met collega's omdat ik niet werk?


Nee.
Mijn gevoel vind van niet.

Gelukkig maar dat mijn rationele geest wel degelijk vind dat hij mag skiën.
(heerlijk, zo dat woord 'mag' in die zin, we lijken wel getrouwd :))
Ik ga op mijn tong bijten en hij gaat het gewoon tussen nu en april met geen woord hebben over ski's, sneeuw, Oostenrijk of iets anders wits wat me zou kunnen doen denken aan de wintersport.

Ik ben helemaal niet veeleisend...