Zeuren over overdaad.

Weet u nog? Het ongeluk?

Tyko is, na enig gesteggel tussen garage en expert van de verzekering, materieël totalloss verklaard en onze verzekering gaat proberen om van de verzekering van de tegenpartij vierduizend euries los te peuteren die dan gaan betalen voor onze nieuwe auto. Dat laatste schijnt echter nog wel eens lang te kunnen duren. De tegenpartij in kwestie was een leasemaatschappij, waardoor alles wel eens nog veel langer kan gaan duren. En als ze zou besluiten het oneens te zijn met wat op het schadeformulier staat zou het allemaal -geheel in theorie, dat wel, geen verzekeraar doet daar daadwerkelijk uitspraak over- wel eens nog veel langer kunnen gaan duren.

Zoveel tijd hadden we niet.
Onze garage is lief en geweldig, maar ons maand na maand voor nop een auto te leen geven tot we geld hebben om een nieuwe aan te schaffen, nee, dat ging te ver.
In het licht daarvan gingen wij over tot een gesprek met de bank, om daar wat funderingen voor de nieuw te kopen automobiel vandaan te halen. Tijdelijk natuurlijk, want dat geld dat kwam er wel, de vraag was alleen wanneer.

En zo komt er morgen Mare Verde.
Zijn geslacht zorgvuldig gekozen door het toeval (twee in de hand geschudde stukjes servet met een M en een V erop) en zijn naam een wazig soort vervoeging van het Latijn voor 'Groene Zee'. (Bij gebrek aan een goed latijns woord voor 'slagschip')
Voor iedereen die Tyko gekend heeft: het is bijna twee druppels water.
Mare is korter (twintig hele centimeters), smaller (wel vijftig millimeter), ouder (inclusief een verdubbeld aantal kilometers), groen in plaats van zwart, heeft geen mooie leren bekleding of cruise control maar in plaats daarvan wel in in hoogte verstelbaar stuur en een ander nummertje achterop.
Feitelijk zijn we dus van een groot zwart Volvo slagschip naar een groot groen Volvo slagschip.

Dus eigenlijk heb ik niets te zeuren, zeker niet over al die gadgets en extra's die ik op Tyko eigenlijk ook al niet nodig had.
Dus waarom mis ik hem dan toch?...