zaterdag, september 30, 2006

Emotie.

Waar het precies door kwam is me onduidelijk. Verlatingsangst misschien, of me onbegrepen voelen. Mischien had ik gewoon last van een of ander vaag hormoon, of was het gewoon zaterdagochtend vroeg.

Vriendje stuurde me eens smsje, met daarin zijn planning, of ideeën, voor de zaterdagmiddag. Hij was op vrijdagavond met zijn papa naar de film geweest, dus een zaterdagochtend zou er wel niet zijn, zo dacht ik. In een tijdspanne van enkele seconden passeerden woede, verdriet en iets wat op pijn leek door mijn binnenste. Wie dacht hij wel niet dat hij was, zomaar alweer niet bij mij zijn?! Hij zat wel met planningsproblemen, dat wel.. Maar ik heb niet zoveel vrije weekenden en heb ook knufelbehoeftes! Zinnen met een hoog 'nooit' en 'altijd' gehalte wervelden door mijn hoofd terwijl ik dacht aan een bericht terug.

Tenslotte besloot ik toch maar te bellen. Zeventig procent van de communicatie is immers non-verbaal en als ik nu wat op zou schrijven zou dat er vast bozer uitkomen dan ik bedoelde. Vriendje klonk slaperig. Oeps... Misschien is zaterdagochtend half negen wat vroeg voor dit soort gesprekken. Maar vriendje was wakker genoeg. En begreep me. En was heel lief. En vond dat ik gelijk had. Ik was niet de verlatingsangstige, de overdrijvende, de nooit genoeg aandachthebbende. Het mocht wel weer eens knuffeltijd wezen. En ineens voelde ik me zo naar en verdrietig en opgelucht tegerlijkertijd dat ik in tranen uitbarste.

Huilen aan de telefoon.
Huilen om niets, of liever, om mezelf, om iets anders dan iets naars buiten mezelf, is erg lang geleden. Iets wat er als eerste bij inschiet als je geest besluit om gevoel te gaan begraven onder meters dik beton.

Het voelde nog best goed ook, ergens.

donderdag, september 28, 2006

Roepende in de woestijn.

Toen ik een jaar of dertien was woonde ik praktisch in de bibliotheek. Zes verdiepingen met, toen nog wel, veel te hoge kasten vol boeken en nog meer boeken. Op de derde verdieping had ik een eigen tafeltje, in een hoekje met een oranje stoel, waar ik iedere dag op te vinden was. In die tijd had ik een van mijn obsessies met de Tweede Wereldoorlog en las zodoende alle verhalende boeken uit het 900 vak. Een boek uit de stroom boeken die ik las over Joden en concentratiekampen bleef me bij. Over een Hongaars meisje en haar zusjes. Een vader die niet gelooft in deportatie en vanzelfsprekend direct na aankomst in het concentratiekamp van het toneel verdwijnt. Het was een boek vol ontberingen, kou en honger. Maar ook van hoop, van een toekomst. Ik presteerde het om het in een maand tijd drie keer te herlezen.

En daarna heb ik het nooit meer gevonden.

Toegegeven, ik heb er niet heel erg naar gezocht. Mijn obsessie richting de oorlog verwaterde tot een wat gezondere vorm van belangstelling en geschiednis. Ik was er nog wel mee bezig, maar niet meer de hele dag, en bovendien had ik ook andere zaken die mijn belangstelling opeisten. In de volgende jaren dacht ik nog maar een paar keer per jaar aan het boek. Nam me iedere keer voor om nog eens langs de bieb te gaan, om het op te zoeken. Maar ging nooit. Te veel gedoe, te veel gereis, en om nu lid te worden van een bibliotheek in een andere stad enkel en alleen om één boek.. Nee.

Vanavond zag ik plotsklaps het licht.
Google!
Dat het internet als mogelijke achterhaling van de precieze oorsprong en titel van het boek nog nooit eerder in me was opgekomen!
Ik dacht met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te weten dat het iets was met "Gisella". Of "Griselda", dat kon ook. "Wacht, Griselda", zoiest was het, verwijzend naar de woorden van haar moeder bij de binnenkomst van Auschwitz over het beschermen van haar zussen.
Ik probeerde Google. En kreeg niets. Nu ja, ik kreeg een hoop, maar niet dat wat ik wilde. Zestienduizend en meer hits, dat werd het niet. Verfijnen en aanhalingstekens werden het ook niet. Zou je het dan toch anders schijven? Had ik me vergist? Bestond het boek nog wel? Ik probeerde bol punt com, en amazon dot com en dot uk. Ik googlde -hoe schrijft men dat?- opnieuw en klikte random op een van de tussenliggende pagina's van mijn meer dan tienduizend hits.

Na twee uur gaf ik het op.
Misschien moet ik toch naar de bibliotheek.
Opnieuw lid worden en dan een hele oude stoffige archief mevrouw zoeken en die vragen of ze iets weet van een veertien jaar geleden gelezen boek.
Misschien.

Misschien moet ik het juist maar zo laten.
Als een fantasie, een droom, een geromantiseerd verleden wat altijd romantisch blijft omdat je niet meer precies weet hoe het ging. -alhoewel dat in deze context een rare vergelijking lijkt-

Eens kijken of ik morgenochtend wakker word met de titel op mijn lippen, zoals je geest dat soms pracht te doen op zoek naar antwoorden op vragen die erg diep begraven liggen.

Maar misschien ook juist niet.

woensdag, september 27, 2006

Verwarrend.

Dromen over schoonmama, die in real life best een heel aardig mens is, maar in mijn dromen haast de gedaante van mijn eigen moeder aannam, of dat toch in ieder geval het deel waarin ik me extreem ging schamen omdat ik zeker dacht te weten iets, wat dan ook, verkeerd gedaan te hebben.

Iets van omgekeerde projectie ofzo?

dinsdag, september 26, 2006

Moorddadige gedachten.

En ineens was hij daar.
Groot en overduidelijk aanwezig.
Met kloppend hart keek ik toe.
Zag hem rood worden, en blozend en rood staarde hij naar mij alsof de reden voor zijn aanwezigheid overduidelijk en voor de hand liggend was.
Ik keek alleen maar. Verwonderde me, hoe hij zo snel verschenen was en wat ik gemist had in de aanloop naar zijn verschijning. Een beetje in de war ook, terwijl hij groter leek te worden, en starender.
Het was niet dat ik bang was, maar toch maakte ik plannen voor zijn verwijdering. Moordplannen, Grove, gruwelijke en verschrikelijke ideeën van foltering passeerden mijn geestesoog.
Hij leek onaangeslagen. En staarde immer onbewogen terug.

Mijn grote rode blaar.
Onverklaarbaar, ineens, pijnlijk en rood middenop mijn rechter ringvinger.

Nog eventjes.

Ik ben aan het broeden op een mooi stuk.
Niet over kuikens, wel over leven.

Bijna..

vrijdag, september 22, 2006

Totaal nutteloze voorbereiding.

Om nog even bij de schoonouders te blijven; schoonmama was jarig vorige week. En in het kader van het vieren van verjaardagen neemt ze de hele familie en mij, vriendje en Lyka mee uit eten.

Mijn vriendje dacht lief te zijn en mailde mij de mail van zijn moeder met de website van het restaurant. Dat we weten hoe we op het plein in de stad waarin we al ons halve leven rondlopen moeten komen. En om de menukaart te bekijken.

De menukaart bekijken?!
Gefrustreerde eters bekijken geen menukaarten.
Of dan in ieder geval pas als ze zich in het restaurant bevinden.
Dit om te voorkomen dat je als eetgestoorde in een oeverloos geblader en geklik verzand in een poging het meest caloriearme gerecht op te snorren. En dat gaat dan weer ten koste van de concentratie die je nog de hele ochtend op je werk moet opbrengen.

Ik probeerde heel hard niet te kijken. Deed het natuurlijk toch. Maar nam me desalniettemin voor om er dan in ieder geval geen boodschap aan te hebben, er niets mee te doen.
Tot nu toe werkt het nog niet.
Misschien straks, als ik op mijn werk druk bezig ben met het ontwerpen van het een of ander.

donderdag, september 21, 2006

Even weer kind.

Schoonouders hebben kuikens!
Lief en klein en aaibaar en schattig en lief en aaibaar en...

Hihi.

(ze zijn niet helemaal, maar wel bijna, ongeveer zo)

dinsdag, september 19, 2006

Terug naar toen.

In het kader van een totaal gebrek aan zinnige inspiratie blijven we nog maar even bij de televisieprogramma's.
Zo keek ik op aanraden van de televisiegids en het RTL reclameblok naar 'Dát zal ze leren', een combinatie tussen een realitysoap en een documantaire. Je neemt een stuk of twintig pubers, rukt die weg uit het snelle leven van msn en sms en zet die een maandje in een internaat in jaren vijftig stijl. Inclusief bijpassende kleding, petjes en haardracht.

Géwéldig!
Dat niemand dit eerder verzonnen heeft!

Al na drie dagen in het gesloten internaat is de eerste huilbui om het houden van de mobiele telefoon. De kijker gaat meeleven met de jongeren en schelden op de strenge leraren, die 'verdorie' niet eens toestaan dat een meisje met geschieden ouders twee brieven mag schrijven. We zien jongens die in de flashback een hoop zwarte kleren en lang haar droegen nu met mooie korte kapsels in kniebroek bij een piano staan en gezamelijk stichtelijke liedjes zingen. Kijken naar de bonte avond, het hoogtepunt van de week in die tijd, en zien hoe er genoten wordt. Even vergeten zijn de ouders, vriendinnetjes en computers.

Onthaasten en tijd voor elkaar. Orde en tucht. Op je zestiende met 'meneer' en 'u' aangesproken worden.

Niet dat ik er zou willen zijn, dat totaal niet. Ik ben te veel gehecht aan de hedendaagse wonderen van tv en internet, kan me zelfs nauwelijks voorstellen dat anderen geen verstand hebben van 'dat ding' zoals de computer soms wordt aangeduid als ik probeer uit te leggen dat een film uitzoeken écht niet meer via de krant kan.

Ik ben benieuwd of aan het einde van de serie zal blijken of we het tegenwoordig beter doen..

Overigens is er wel iemand die het eerder heeft bedacht: Channel 4, de Britse zender die het oorpronkelijke programma heeft uitgevonden. En om nogmaals blij te zijn in het heden te verblijven: hier hun website, inclusief jaren vijftig test -waar ik overigens bedroevend slecht in was, maar dat hou ik graag op het verschil in moedertaal-

zondag, september 17, 2006

Super size me.

Dat overgewicht een probleem is was me al duidelijk.
De zoveelste documentaire over dat onderwerp was eigenlijk niet waar ik mijn zondagavond mee wilde vullen. Maar omdat de Vara gids er een heel slecht stuk over schreef besloot ik toch even te kijken.

De gids had gelijk. Het is me na bijna een uur film nog steeds niet duidelijk waar het precies over gaat, behalve dat de aandacht wordt gevestigd op overgewicht en de gevolgen die een dieët van enkel vet heeft op je lijf. Er is geen boeiende verhaallijn en ik wil zowel subiet naar het tankstation rijden voor een lading snoep als nooit van mijn leven meer patat eten.

Ik wil helemaal niet kijken naar half gallons(1) met cola, mega porties friet of stapels big macs, noch wil ik zien hoe iemand moedwillig zijn lever wil verwoesten.
Waarom kijk ik dan toch?
Om te kijken of Amerika zijn les zal leren? Om te kijken naar wat we allemaal niet willen maar toch op zaterdag met de kinderen naar de snackbar gaan? Om mezelf voorgoed het snacken af te leren?

Misschien.
Of misschien omdat ik wilde dat ik, net als negen van de tien ondervraagde voorbijgangers, niet zou weten wat calorieën zijn.

(1)(Een gallon is bijna vier liter)

vrijdag, september 15, 2006

Teruglezend.

Wat is dat toch voor rare kronkel trouwens, dat je geest enkel de dag ziet waarop je niet op tijd bent opgestaan en totaal voorbijgaat aan de drie dagen waarop je er wél op tijd bent uitgekomen?

Zou je jezelf kunnen trainen in positieve bekrachtiging?

donderdag, september 14, 2006

Ik mis mijn diëtiste.

Hoeveel mentos gaan er in een tussendoortje? Meet ik dat op caloriën, op vet, op koolhydraten? Twee, vier, vijf stuks in één evergreen? Een heel rolletje?

Het is de schuld van de Plus supermarkt. Die had mentos met kaneelsmaak bij de kassa liggen.

Ritmeverstoring.

Al weer een tijdje maak ik er een rotzooi van, van dat slapen. Er was een hittegolf, en dan slaap ik slecht. Toen was er vakantie, en dan gaat alles anders. Daarna was ik ziek, en omdat ik dan overdag slaap heeft een ritme aanhouden voor de nachtelijke slaap nauwelijks meer zin. Maar het werd nu, twee weken na de grote griep, toch echt weer tijd om het schema te gaan aanhouden. Elf uur erin, zeven uur eruit. Moe of niet moe. Ik was het nachtelijke wakkerworden zat, wilde weer in slaap vallen voor de cd was afgelopen en kon de nachtelijke drang tot eten eigenlijk ook wel missen. Allerlei redenen dus om mijn brein met kracht te dwingen acht aaneengesloten uren slaap aan te gaan houden. Ik was nog wel aan het bijkomen van de griep (iets wat bij mij altijd minstens anderhalve maand na het verdwijnen van het daadwerkelijke virus doorgaat) dus zou ik het opvoeren met kleine stapjes. Eerst maar eens van elf tot zeven slapen, dat korter slapen om het doorsnurken te bevorderen kon nog wel even op zich laten wachten.

Maandag sleepte ik me om zeven uur mijn bed uit en plofte op de bank.
Dinsdag moest ik werken en zat ik om half acht belenst, gewassen, gepoetst en aangekleed aan mijn ontbijt.
Woensdag moest ik niets, maar zat toch op tijd met thee voor mijn ochtendtelevisie. -niemand heeft immers gezegd dat ik zo vroeg ook iets moest doen, ik hoef er alleen maar uit te zijn-
Donderdag...

Good things never last.
Ik wist het wel. Ik was moe, had rugpijn. Had verloren met snooker -vriendje wilde eens een keer iets anders doen dan poolen- en ondanks dat ik de schuld om slechte dieptezicht schoof en daarna won met poolen had ik een slecht humeur. Misschien was het de rugpijn. Hoe dan ook lag ik al om half elf in bed. Te vroeg, dat wel, maar dan kwam ik er in ieder geval om zeven uur uit.

Ik hoorde de wekker en zette hem uit. Strompelde naar de tweede wekker, en strompelde terug naar bed. Liet de deur open, het licht aan, de katten kwamen zeuren, en kwam er om half tien pas uit.

Of het feit dat ik me nu zo schuldig voel dat ik er morgen om zes uur uit wil positief of negatief is, daar ben ik nog niet uit.

woensdag, september 13, 2006

Standen.

We keken maar heel kort naar de televisie.
Eigenlijk was ik moe, en wilde ik naar bed. Omdat de TV daar aanleiding toe gaf -een NCIS flash in het een of andere reclameblok- vroeg ik mij hardop af hoe dat eigenlijk zat met rangen en standen daar bij de marine. Niet dat ik daar echt antwoord op wilde, meer als zo'n toevallig voorbijdrijvende gedachtengang die je voor thuiskomst alweer vergeten bent.

Vriendje begon te brainstormen, zoals het brein van vriendje dat zo goed kan. En ik werd even vlug bewust gemaakt van het verschil in rangen in Star Trek -want bootjes- en dat in Stargate SG1 -airforce-. Niet dat ik er echt iets mee deed, ik was moe, duikelde thuis mijn bed in en vergat het weer.

Vanmiddag stapte ik uitegrust achter de computer en begon aan het scheiden van de email van de spam. Tussen alle commissiemail was vriendje, met een mailtje over rangen.

Wikipedia, zo leerde ik, heeft ettelijke kilobytes aan info over het rangen systeem van Star Trek, gerangschikt per film en met plaatjes. Een kapitein is bij de luchtmacht heel iets anders dan bij de marine en de de Ensigns in Star Trek zijn hoger dan een crewman. (Dat laatste zou iedere echt Trekkie moeten weten als je de aflevering gezien hebt waarin Chief O'Brien zich zorgen maakt dat hij tegen de jonge Nog 'sir' moet gaan zeggen. Ik ben helemaal geen fan...)

Zo doe je nog eens wat met je middag.

dinsdag, september 12, 2006

Nieuwe kleren.

Ik ging een rok maken.
Vrij lang geleden eigenlijk al.
Ik werd door de vereniging naar de markt gestuurd om stof aan te schaffen om de disco op te leuken en sprak met de vriendin die de rolstoel duwde af dat we wat zwart velours zouden kopen om een rok van te maken. Dat kon nooit moeilijk wezen, zes schuine banen, ritsje, klaar.
Dat was in 2004.

Voor de zomervakantie bekeek ik met een medecommissielid nogmaals de disco doeken. Na enige inspectie en het zorgvuldig testen van de brandveiligheid -je scheurt er een stuk af en steekt het aan- bleek een aantal stoffen onbruikbaar. Synthetische stof smelt als je er een sigarettenpeuk bijhoudt, en dat is niet brandveilig genoeg te maken voor een disco. Dus kreeg ik veertien meter paars satijn mee naar huis. Daar kon ik vast wat leuks mee.

Gordijnen maken, om te beginnen. Als vriendje de rail eindelijk eens op zou hangen in de slaapkamer. Maar ook kon er nog wel een rok uit. Dat met die zes banen en die rits enzo. Satijn zou vast beter naaien dan velours.
Maar ondertussen bleef de naaimachine in de slaapkamer staan, haalde ik hem er soms uit, maar wilde dan na een dag of wat de tafel weer gebruiken en zette hem weer terug.

Ik besloot het anders aan te pakken.
Gisteren toog ik naar het plaatselijke dagactiviteitencentrum. Niet omdat ik dacht dat het daar zo gezellig was -wat, ik vooroordelen tegenover de chronisch psygiatrische patiënt, ik heb helemaal geen... ahum... eh...- maar omdat ik mezelf wacht actiever acht als er iemand achter mijn broek aanzit en zegt dat het af moet. Aldaar een naaimachine en een sociaal werkster met mode opleiding. Vol goede moed toog ik aan het naaien.

Nou ja, naaien...
Eerst moet er worden getekend, van de oude rok, die ik wilde namaken, op papier. Dan moeten er overal lijnen op, want anders gaat de naad wijken, of iets in die richting. Dan ga je knippen, spelden, tekenen en nogmaals knippen. En daarna komt iets als doorhalen. Iets met naald en draad en lusjes en dat is handig want dan weet je waar je patroon heeft gezeten. Naar het schijnt. Ik heb nu zes uitgeknipte lapjes, en twee daarvan zitten voor driekwart doorgeregen aan elkaar. Dan komt de rest en dan het 'gewone' rijgen. Dan het passen en het aanpassen. En daarna het stikken en het anti rafelrandje, wat op iets moet wat een lockmachine heet. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen...

Iets zegt me dat hij voor het weekend nog niet af is...

maandag, september 11, 2006

Herdenking.

Nu ben ik vrij anti-Bush, dus mijn beeld van het journaal van vandaag is toch al ietwat gekleurd en in ieder geval gevlekt genoeg om niet langer dan tien minuten te blijven kijken naar alle extra uitzendingen van Nova en Netwerk over de herdenking van 9-11.

Maar ik blijf het me afvragen: Waarom herdenken we niet álle slachtoffers van oorlogen vandaag?...

donderdag, september 07, 2006

Zure beertjes, colaflesjes, groene kikkertjes, schuimblokken, dropveters.

Soms ben ik het helemaal zat.
Soms wil ik de eetlijst door de wc spoelen. Niet omdat ik de eetstoornis terugwil, maar omdat ik zo graag, net als vroeger, me te buiten zou willen gaan aan een zak snoep. Gewoon eten wát ik wil, wanneer ik dat wil.
Immers, er zijn mensen zat die een zak van het een of ander achter elkaar leegeten.

Jammer alleen dat als ik die zak snoep leegeet het duiveltje op de loer ligt. Het duiveltje van de eetbui, de angst voor dik worden, dik blijven, compenseren, te weinig eten. Dus eet ik voorlopig nog maar even geen zak snoep. Hoe graag ik het ook zou willen en hoe erg de eeuwige evergreens ook mijn neus uitkomen. Volhouden is het sleutelwoord.

Ooit ga ik leren wat 'eten naar behoefte' precies inhoudt.

(Bovenstaande teruglezende vraag ik me af hoe ik ooit kan beweren dat ik geen moed, doorzettingsvermogen en zelfdicipline bezit. Iets volhouden om het volhouden, niet omdat er een bepaald doel is, maar eerder omdat je een ander tegegesteld doel wilt vermijden, is het moeilijkste wat er is.)

woensdag, september 06, 2006

Verjaard.

Gefeliciteerd worden zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn. Een compliment wat je nauwelijks meer iets doet omdat je heel je leven ieder jaar hetzelfde zinnetje hebt gehoord. Je bent eraan gewend.
Er waren vaders, moeders. Ooms en tantes en vage familieleden die je zelden zag en waarvan je je later afvroeg of het hartelijke in de felicitatie gemeend was of enkel aangeleerd gedrag, zoiets als 'goedendag' zeggen in de lift als je uitstapt.

In het algemeen heb ik het niet zo op verjaardagen. Niet op mijn eigen, en eigenlijk ook niet zo op die van anderen. Het riep te veel op. En feitelijk, wat is het nu helemaal. Het is niet zo dat een jaar ouder worden echt anders voelt, ik ben niet een wezenlijk ander mens dan gisteren, of eergisteren. Zelfs als je achttien wordt voelt het niet zo.

Het was dinsdag en omdat het dinsdag was stond ik achter de bar, verjaardag of niet. Als concessie aan het ouderworden gevoel had ik op de deur met schoolbordverf geschreven dat ik jarig was. Natuurlijk had ik verwacht gefeliciteerd te worden, of op zijn minst gehoopt. In ieder geval door de vrienden die in de vereniging aanwezig zouden zijn. Maar dat ik van zo goed als iedereen, zelfs door de vage kennissen en de vaste klanten een verjaardagsgroet kreeg, daar had ik niet op gerekend. Diverse keren werd ik zelfs geknuffeld en gekust.

Stiekem is jarig zijn misschien wel leuk.

Ik ga heel kinderlijk grijnzen van al die felicitaties, dat wel.
En ik blijk ver boven de gemiddelde leeftijd te zitten met mijn zevenentwintig jaren.

Volgens jaar sta ik op woensdag bar.

dinsdag, september 05, 2006

Hiep hiep..

Tylani is jarig, Tylani is jarig.

Hoe maak je dat? Verjaardagsgevoel?