Roepende in de woestijn.

Toen ik een jaar of dertien was woonde ik praktisch in de bibliotheek. Zes verdiepingen met, toen nog wel, veel te hoge kasten vol boeken en nog meer boeken. Op de derde verdieping had ik een eigen tafeltje, in een hoekje met een oranje stoel, waar ik iedere dag op te vinden was. In die tijd had ik een van mijn obsessies met de Tweede Wereldoorlog en las zodoende alle verhalende boeken uit het 900 vak. Een boek uit de stroom boeken die ik las over Joden en concentratiekampen bleef me bij. Over een Hongaars meisje en haar zusjes. Een vader die niet gelooft in deportatie en vanzelfsprekend direct na aankomst in het concentratiekamp van het toneel verdwijnt. Het was een boek vol ontberingen, kou en honger. Maar ook van hoop, van een toekomst. Ik presteerde het om het in een maand tijd drie keer te herlezen.

En daarna heb ik het nooit meer gevonden.

Toegegeven, ik heb er niet heel erg naar gezocht. Mijn obsessie richting de oorlog verwaterde tot een wat gezondere vorm van belangstelling en geschiednis. Ik was er nog wel mee bezig, maar niet meer de hele dag, en bovendien had ik ook andere zaken die mijn belangstelling opeisten. In de volgende jaren dacht ik nog maar een paar keer per jaar aan het boek. Nam me iedere keer voor om nog eens langs de bieb te gaan, om het op te zoeken. Maar ging nooit. Te veel gedoe, te veel gereis, en om nu lid te worden van een bibliotheek in een andere stad enkel en alleen om één boek.. Nee.

Vanavond zag ik plotsklaps het licht.
Google!
Dat het internet als mogelijke achterhaling van de precieze oorsprong en titel van het boek nog nooit eerder in me was opgekomen!
Ik dacht met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te weten dat het iets was met "Gisella". Of "Griselda", dat kon ook. "Wacht, Griselda", zoiest was het, verwijzend naar de woorden van haar moeder bij de binnenkomst van Auschwitz over het beschermen van haar zussen.
Ik probeerde Google. En kreeg niets. Nu ja, ik kreeg een hoop, maar niet dat wat ik wilde. Zestienduizend en meer hits, dat werd het niet. Verfijnen en aanhalingstekens werden het ook niet. Zou je het dan toch anders schijven? Had ik me vergist? Bestond het boek nog wel? Ik probeerde bol punt com, en amazon dot com en dot uk. Ik googlde -hoe schrijft men dat?- opnieuw en klikte random op een van de tussenliggende pagina's van mijn meer dan tienduizend hits.

Na twee uur gaf ik het op.
Misschien moet ik toch naar de bibliotheek.
Opnieuw lid worden en dan een hele oude stoffige archief mevrouw zoeken en die vragen of ze iets weet van een veertien jaar geleden gelezen boek.
Misschien.

Misschien moet ik het juist maar zo laten.
Als een fantasie, een droom, een geromantiseerd verleden wat altijd romantisch blijft omdat je niet meer precies weet hoe het ging. -alhoewel dat in deze context een rare vergelijking lijkt-

Eens kijken of ik morgenochtend wakker word met de titel op mijn lippen, zoals je geest dat soms pracht te doen op zoek naar antwoorden op vragen die erg diep begraven liggen.

Maar misschien ook juist niet.