Vroeger was alles beter.

Hij is overleden.

Mijn oerdegelijke, antieke, nog van mijn vader geweest zijnde -al ontken ik iedere betrokkenheid-, zelfs zo oud wezende dat er maar tien hits van het model op google te vinden zijn, rekenmachine.

Raar dat ik nooit een nieuwe heb gekocht.
Al was dat niet nodig, want hij voldeed.
Vroeger, in de wiskundelessen, al had hij niet van die inprogrammer-ik-kijk-de-antwoorden-af functies als alle andere, nieuwere modellen, maar ook later, omdat gewoon iets optellen er prima mee ging. Ik vergat waar de sinus en de tangens ook al weer voor waren en hoe dat principe van haakjes ook al weer werkte, maar optellen deed hij prima. Lag lekker in de hand ook.
En nu is ie stuk.
En ik vind het zowaar erg.
Alsof het een waardevol erfstuk betreft wat ik niet kwijt wil, wat niets met mijn ouders te maken heeft, maar meer met mijn gebrek aan tastbare jeugdherinneringen.

Op zich zou het natuurlijk kunnen dat de batterij gewoon leeg is...