Uitje.

Lyka ging voor het eerst mee naar de bloedbank. Voor een deel omdat ik de vorige afspraak vergeten was en me vanwege mijn schuldgevoel een afspraak op zeer korte termijn had aangemeten en voor een ander deel omdat zij dat zo graag wilde.
'Ik wil zien hoe dat bloed dan uit je komt', was haar uber nuchtere zin bij het horen van de afspraak.

Eenmaal binnen bij Sanquin, liet mevrouw zich grondig voorlichten over het nut en gebruik van alle aanwezige slangetjes en attributen aan het plasmaferese apparaat. Ze bekeek met belangstelling de centrifuge waar het plasma gescheiden wordt van alle andere cellen, en vraagt zich halverwege af of de witte cellen nu bij de rode in het opvangbakje zitten of in dat plasma wat aan de zijkant hangt en of witte cellen wel echt wit zijn en gezien kunnen worden.

Ze maakt een tekening, eentje van mama aan het apparaat en dochter erbij, het hele gebeuren inclusief lijnen, bloedrukmeter en knijpgeval in de hand met de naald, en alle bloedlijnen lopen van de arm naar de centrifuge, het reservoir en weer terug naar de arm. Ze straalt als de dienstdoende zuster voorstelt dat ze de tekening opsturen naar het kwartaalblad en pruilt zichtbaar als ze hoort dat je achttien moet zijn om bloed te mogen geven.

Maar het leukste aan de bloedbank is wat het altijd al was, wat het al was toen ik als tienjarige met mijn moeder meeging en pruilde omdat je achttien moest zijn: De gratis roze koeken.