Alleen het hart is niet genoeg.

Men kan tegenwoordig een oma adopteren. En niet omdat je dan wat aanspraak hebt, omdat je eigen grootouders overleden zijn of omdat zij dan een fijne oude dag hebben, nee, gewoon omdat ze zonder jouw adoptie, jouw geld, eigenlijk geen leven hebben.

Netwerk deed veertig hele minuten lang verslag van drie oma's in Moldavië, een land waarvan ik wist dat het bestond maar meer dan dat ook niet. Ergens daar bij dat Oostblok, wat vroeger Joegoslavië was. Moldavië blijkt het armste land in Europa te zijn en de armste ouderen dan ook echt de armste. De pensioenen bedragen tussen de tien en vijfendertig euro in de maand. Sorry, dat moet ik verkeerd verstaan hebben. Zeiden ze daar tien euro per maand?! Tien luizige eurootjes, dat geld wat ik verdien met een middagje helpen in de vereniging, de hoeveelheid die de gemiddelde student op een avond in de kroeg uitgeeft of een tiener als weekzakgeld krijgt?

Ik sta versteld van de beelden, hoor een veerien jarige kleindochter praten over zelfmoord omdat zij en haar oma geen eten hebben, zie vervuilde huizen, versleten kleren. Iets in mij wil er terstond heen. Ik vraag me af hoe de verslaggevers de neiging onderdrukken niet meteen het huis te gaan witten en eten te gaan koken. Vanbinnen maak ik al plannen voor het bekijken van fondsenboeken, het houden van een rommelmarkt, het bellen van bedrijven. Wat nou dat pak rijst wat een dag over datum is wordt weggegooid? Die kaas kan ook wel opgestuurd. Hoeveel moeite is het nou om wat op te bellen, een paar containers te regelen, wat sponsoring en reclame, en de hele boel naar het oosten te verschepen. Ik ben nog best goed in regelwerk ook.

Maar stiekem weet ik dat ik het toch niet doe. Het sponsoren van een oma kost twintig euro in de maand en dat kan ik eigenlijk zelf niet missen. Zelf ben ik door thuiszorg aangemeld bij de voedselbank, omdat door de stijgende kosten en de dalende WAO mij boodschappen geld in het geding komt. Stiemem denk ik ook, als ik dát wel doe, waarom doe ik dát dan ook niet? En de kinderen in Afrika, en de Foster Parents kindjes, en de bedreigde dieren dáár? Er is zoveel aan goede doelen en ik wil ze allemaal steunen. Maar wat geef ik nu eigenlijk, met mijn ondanks de WAO aanwezige internet, mobiele telefoon en laptop? Een paar euro aan Artsen Zonder Grenzen, wat kwartjes aan Amnesty, oude kleren aan de plaatselijke daklozen, wat lidmaatschap aan de dierenbescherming. En dat laatste eigenlijk alleen maar omdat ik dan korting krijg als de katten iets overkomt.

Is het heel erg hypocriet om te denken dat een ander het wel doet? Om diep van binnen te vinden dat je eigenlijk zelf de belangrijkste bent in je leven en dat jouw eten voor gaat? En je, ondanks je schuldgevoel, toch weer neer te vlijen op die bank met je kopje thee met dure zoetstof en je voeten op de kachel?
Want dat is toch waarschijnlijk wat heel Netwerk kijkend Nederland, mijzelf incluis, nu doet..