Die monteur, die kwam toch nog. Om kwart over acht. Maar, hij kwam, dus ik had niets te zeuren. Hij repareerde het lampje (los contactje, voortaan ga ik er dus eerst zelf naar kijken), het draaiknopje (met grote steeksleutel draaide hij het knopje weer vast) en plaatste nieuwe accu's. Die moesten dan wel eerst even opladen.
Die nieuwe accu's bleken niet helemaal compatible met de oude accu. Dus reed in vanmiddag met de auto richting binnenstad om mee te helpen bij Vereniging Open Air zoals dat elk jaar op Koninginnedag plaatsvind. Ik reed dus met de auto naar de binnenstad op Koninginnedag. Als ik het zo lees is het overduidelijk waarom dat een slecht plan was. En inderdaad, zo'n drie kwartier na vertrek reed ik nog steeds door de binnenstad, op zoek naar de invalidenplaatsen waar geen kinderen op dekens rommelmarktig zaten te zijn. En na een uur en tien minuten nog steeds. Toen het opgebelde bestuurslid van de verniging mij meedeelde dat ik eigenlijk niet heel hard nodig was was ik heel erg chagerijnig.
Normaal kan ik dat allemaal best hebben. Ik heb niet zo heel gauw haast en kan de lol wel inzien van stomme plannen als autorijden op nationale feestdagen. En meestal vind ik autorijden eigenlijk nog wel leuk ook. Maar soms niet. Vandaag niet. Vandaag zat ik mijn tranen te verbijten achter het stuur -stel je voor dat de zorgvuldig aangebrachte make-up gaat uitlopen-, zette de radoi steeds harder en trok bij ieder volgend stoplicht met meer motorgebrul op. Srew the world, bedacht ik. Als ik dan niet hard nodig was kon ik net zo goed naar huis gaan, mezelf laten gaan in een eetbui en me wentelen in wat ongeluk op de bank met thee en Star Trek. Schijt aan de make-up.
Wonderbaarlijk hoe goed het je kan doen om je rot te mogen voelen. Ok, de immer aanwezige angst voor aankomen na een eetbui daargelaten, maar eigenlijk ben ik best bijgekomen nu, zo'n vier Star Treks en een Stargate later. Koninginnedag voor de tv bevalt me wel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten