Na het eten zette ik mij met thee en rookwaar op de bank voor de dagelijkse portie narigheid in Journaal en Netwerk. Die laatste berichtte over zelfdoding bij Belgen. In België ligt het aantal zelmoorden twee keer zo hoog als bij ons. Iedere dag benemen zeven Belgen zich het leven.
Het gekke is, dat ik mij na de uitzending vooral afvraag waar die drieeneenalve Nederlander zich bevinden. Waar wonen ze, hebben ze kinderen, wat doen ze op dit moment. Hebben ze hun dood gepland of is het een impulsieve actie? Ooit schreef ik een vrij lang verhaal over zelfdoding en stelde mijzelf veelvuldig vragen over de zin van mijn en ieders leven. Persoonlijk zie ik het leven momenteel heel zonnig zijn. Vraag me niet hoe het komt, want op de vraag of er in mij of mijn omgeving nu wezenlijk iets veranderd is de laatste jaren moet ik je het antwoord schuldig blijven. Maar ondanks de angsten, de eetstoornis en de bijkomende permanente duizeligheid die met ondervoeding samengaat, het verdriet en de af en toe allesoverheersende eenzaamheid ben ik eigenlijk best gelukkig als ik uit het raam kijk en de zon zie schijnen.
Dus wat maakt nu dat de zon voor mij wel schijnt? En niet voor die zeven Belgen en die drieeneenhalve Nederlander ergens in de buurt of heel ver weg? Zien zij een andere zon, is er een trucje om de zon weer vrolijk te laten lijken of heb ik gewoon geluk gehad?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten