De deur zit er al jaren. Misschien al eeuwen, maar dat weet ik niet zeker. Het is ook niet zo dat ik de deur vergeten was, mijn rechtervoet hield hem goed en stevig tegen terwijl mijn linkerhand de balie schoonmaakte. Alleen jammer dat de vloer zo glibberig was...
De deur ging dicht met een snelheid die mijn linkerhand niet helemaal bijhouden kon en kwam met al zijn kilo's hard in aanvaring met de daar aanwezige knokkels. Ik reageerde met wat onverstaanbaar geschreeuw en vervolgens met het typische gehijg dat men je aanleert als je vroeger aanleg had tot hyperventileren: aandacht op iets anders richten, in, uit, in, uit. Mijn hand werd door de andere aanwezige leden vakkundig in gekoelde theedoek een een zak patat (want geen ijsblokjes aanwezig) verpakt en na een uurtje hobbelde in enkelhandig op de scootmobiel naar huis, richtingaanwijzers be damned.
Ach, als ik alsnog vind dat er foto's moeten worden gemaakt dan woon ik naast het ziekenhuis en eigenlijk hou ik op zich wel van paars. Feitenlijk maak ik me nog het meest druk dat ik nu niet roken kan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten