Ochtendverwarring.

Iedere dag sta ik om zes uur op. Of nu ja, tussen zes en half zeven. En dat 'iedere dag' geldt natuurlijk niet voor het weekend. Maar toch, het grootste deel van de week sta ik om zes uur op. Omdat de neuroloog het gezegd heeft, omdat blijkt dat ik beter slaap als ik zeer rigide ritmes aanhoud en, misschien, omdat ik zo tijdens Nederland in Beweging en het Journaal mijn ochtend oefeningen kan doen.

Vriendje Nanne is veel minder goed in dat vroege opstaan. Toegegeven, ik heb er twee wekkers, een telefoon en een automatische lichtschakelaar voor nodig, maar dan ben ik er wel uit. Nanne staat slaapdronken op en zet de wekker uit en snurkt verder. Of nog erger, wordt een half uur voor aanvang van de werkdag wakker naast een wekker die al drie kwartier staat af te lopen. Dus besloten wij dat ik hem 's ochtends uit bed zou bellen. Of dan in ieder geval op de dagen dat ik me dat zou herinneren. Om half acht.

Om dan in verbazing te horen dat hij al koffie heeft gezet, of hem hardhandig uit bed te praten, een knuffel te geven en weer op te hangen.
Zo ook deze ochtend.

Raar, dat het zo lang duurde voor hij opnam. Zeker te laat naar bed gisteren. Slecht geslapen misschien? In ieder geval duidelijk nog niet wakker. Dat hij opneemt met 'met Nanne' is al raar. Bijna alsof hij mijn telefoontje niet verwach... Oh oh..

Nanne had vrije dagen. Veel vrije dagen. En mocht die in december niet opnemen. Wat hij wel mocht, was in november alle vrijdagen vrij hebben, en lekker lange weekenden maken.
November. Vrijdagen. Vrij....

Kusje. Knuffel. Ga maar lekker slapen schat. Vergeet toch vooral dat ik gebeld heb.

Zou het zin hebben om rond een uur of elf te bellen en te doen alsof er niets gebeurd is in de hoop dat hij het daadwerkelijk vergeten zal..?