Boren naar diepe emoties.

Gisteren was ik bij Henk, mijn huisarts, voor die griepprik. Als een beetje chronisch zieke of bejaarde heb je daar recht op, vergoed en al, en ik kwam met mijn ME dan ook mooi in aanmerking. Dus reed ik mij op een grijze natte zaterdagochtend naar de arts naar een rij in de praktijk, waar het voltallig assistetencorps gereed stond om mij en een heel stel anderen in de arm te prikken.

En als ik er dan toch was kon ik mooi even advies vragen hoe dat nu zat met die rug, die pijn en die ontsteking. Want, in aanmerking genomen dat de pillen wel iets schijnen te helpen daar ik weer rechtop kan lopen en inmiddels bijna een uur op een normale stoel kan ziten, echt beter is het nog niet.

Dat het lang kon duren werd beaamd door zowel Henk als de assistente. Dat het na de eerste vooruitgang helemaal niet beter ging was naar, en vervelend, en niet helemaal volgens plan. Ik bewoog toch wel? Want dat is belangrijk, bij spieren en vastzitten en ontstekingen, dat je wel blijft bewegen. Ik legde uit dat ik had geprobeerd te werken, maar dat twee keer bukken naar een pak melk in de koelkast tot een explosie aan pijn leidde en dan dus maar weer terug naar de bank verhuisde. Nee, ik moest vooral niet door de pijngrens. Tot de grens, maar er vooral niet doorheen. En dus nog maar die ontstekingremmers blijven nemen. Als ik daar dan doorheen zou zijn, zo na het weekend, en het was niet over, dan moest ik maar weer eens langskomen. Misschien moest ik dan iets anders remmends of iets met fysiotherapie erbij.

Ondertussen heb ik vier dagen verenigingswerk misgelopen. En loop de twee van volgende week vast ook nog mis. En die vereniging betaals mij, niet veel, en min of meer zwart (iets met vrijwilligersvergoeding en maximaal en belastingen en net aan haalbaar), maar toch, mijn boodschapengeld.
En word ik, frankly enigszins gek van de bank, de thee en de tv. Chagerijnig ook, waar Nanne niet altijd even blij mee is, al doet hij zijn best het te begrijpen en meelevend en knuffelend te zijn.

Wonderbaarlijk hoe iets relatief simpels en haast gewoontjes -eindelijk iets niet psychiatrisch, geks of specifiek tylani's- als rugklachten huilbuien op kan roepen over het onrecht in mijn leven, mijn ME, het eeuwige geldgebrek en dieptheoretische discussies over het lenen van betaalmiddelen en mijn visie daarop.

Beter is dit snel over, er is ook iets als een teveel aan zelfreflectie.