Soort van pleegfamilie.

Tussen mij en mijn ouders botert het niet zo. Of eigenlijk botert het zo slecht dat ik ze al negen jaar niet heb gezien. Gelukkig had ik daar als tiener een soort van vervanging voor. Mijn beste vriendin I., woonachtig aan de andere kant van het land, maar ook met ouders, hele lieve nog wel. Door de jaren heen ontwikkelde mijn relatie met haar ouders als iets van een pleegdochterschap, zij het een pleegdochter op afstand. Lyka ging er logeren zo af en toe, als een soort surrogaat opa en oma, en ik besprak steeds volwassener zaken met de moeder van I.

Toen kwam er een moment dat er een breuk kwam tussen I. en mijzelf. Door omstandigheden, door mij, door niet uitgesproken zaken en veel oud zeer was de druk op de relatie zo groot dat we elkaar maanden niet spraken. In het begin ging ik nog wel bij haar ouders langs, die immers niet echt iets van doen hadden met de problemen tussen ons, zolang we dat niet bespraken althans. Maar naarmate de stilte tussen I. en mij langer duurde verwaterde ook het contact met haar ouders.

En tegen de tijd dat I. en ik de relatie weer wat nieuw leven in bliezen had ik al twee jaar niets van mij laten horen bij haar ouders. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat ze een oordeel over me zouden hebben, iets negatiefs zouden denken, vanwege de breuk tussen mij en hun dochter. Niet dat ik het ooit gevraagd had, of zelfs maar in de verte zeker wist, maar ik voelde iets, een onzekerheid, een afstand.

Toen werd het zomer en reed ik, misschien niet geheel toevallig, na een uurtje sightseeing over diverse snelwegen ineens in hun dorp rond. Misschien, heel misschien... Ik zou in iedere geval even kunnen kijken hoe het nieuwe huis er van buiten uitzag. Mama I. bleek thuis, en vroeg mij prompt op de thee.

En ineens werd ik mij bewust van het feit dat de afstand enkel in mijn hoofd had gezeten. Dat ik, door langer en langer weg te blijven, de drempel om langs te gaan enkel verder had verhoogd. En dat er feitelijk niet echt iets veranderd was.

Vorige week waren ze dertig jaar getrouwd en zondag ga ik met Nanne en Lyka op de thee. Thee en kippetjes, want mama I. maakt de lekkerste kippepootjes op aarde. Ik plan het hele weekend erom heen, want, eetgestoord of niet, ik zal kippetjes eten, net als vroeger, zoals het was, zoals het hoort te zijn.

Rest nog de vraag, wat koopt men voor een stel van middelbare leeftijd, na zoveel jaar samenzijn? Iets eetbaars? Iets voor samen? Iets puberigs, om aan te geven dat liefde na dertig jaar nog steeds onstuimig kan wezen?

Ik benijd Lyka, die gewoon een tekening knutselt en daarmee tevreden is.