Gehecht aan eenzaamheid.

Mijn vriendje heeft een groter huis dan ik. Om eerlijk te zijn heeft hij een gruwelijk groot huis. Vijf slaapkamers, een joekel van een woonkamer met een open haard en een echt bad. Er zitten duidelijk voordelen aan anti-kraak, zij het niet het onderdeel dat je er op een moment notice uit moet als de gemeente het zegt. Omdat het huis zo gruwelijk groot is moeten er volgens de gemeente eigenlijk twee mensen in wonen. En dus vroeg vriendje al voor hij mijn vriendje was vriend J. om een van de vijf slaapkamers te komen bevolken.

Zo gezegd zo gedaan, en begin vorige maand moest ik wennen aan een gedeelde huisgenoot. Gedeeld, omdat het feitelijk niet mijn huis is, en ik op zich nog steeds vaker thuis dan bij hem ben, het mooie bad en de open haard ten spijt. J. ken ik al een paar jaar, zij het niet zo heel goed. Hij werkt een hoop en doet ook nog iets met studeren, iets wat mij prima uitkomt, want dan kom ik hem weinig tegen. Niet tegen J. zelf hoor, maar dat huisgenoot gedoe is niet zo mijn ding. Zelf heb ik ooit vier maanden een huisgenoot gehad, en dat was meer dan zat. Ik wist niet hoe snel ik een eigen huis moest vinden.

Vandaag was een vrije middag, ik had al het werk in de ochtend afgeraffeld en besloot de middag in een heerlijk warm bad door te gaan brengen. Misschien even wat achter de computer van vriendje zitten -die als it-nerd een veel betere bak heeft staan dan ik thuis heb- en wat hersenloos televisie kijken.
Ware het niet dat zowel J. als zijn vriendinnetje allebei thuis waren.
gelukkig heeft vriendje negen seizoenen Stargate op harddisk en staat zijn pc in een af te sluiten slaapkamer, boven, ver weg van nieuwschierige ogen -of ze nou kijken of niet-.

Raar hoe je je een indringer kunt voelen in je -bijna- eigen huis.

Hoe heb ik ooit kunnen overwegen uit geldnood een van mijn eigen kamers te verhuren...