Dal.

Wij wonen in een grote galerijflat. Alleen al het stuk van ons huis tot de lift delen wij met zes andere buren, en na de lift komen er nog zeven.
Een galerijflat is een wonderlijk iets.
Na anderhalf jaar ken je de gezichten van een paar buren, en zelfs na vier jaar weet je nauwelijks wie er aan de andere kant van de lift wonen. Veertien verdiepingen, veertien huizen per verdieping. Maar, van ons 'stukje' kennen we nu toch wat namen. Van op de hoek, R. en M., en van daarnaast, M. en N.

Die laatste zijn aan het verhuizen. Iets met financien, en wanbetaling en ruzie met de verhuurder. Voor morgenochtend tien uur moeten ze eruit. Nanne is ze helpen het huis leeg te halen. Alles gaat in de opslag, zij naar een vriend en daarna in een caravan tot ze met de schuldsanering en bewindvoerder iets geregeld hebben.
Eigenlijk hadden we een avondje thuis gepland, maar Nanne, hulpvaardig als hij is, vroeg zich af wat wij zouden willen 'als het ons zou gebeuren.'

Mijn eerste reactie was: "Dat gebeurt ons niet."
Goed, het is een gegeven dat ik niet geweldig ben met geld. Af en toe lopen we ergens wat achter, of koop ik van de creditcard iets op internet waar we eigenlijk het geld niet voor hebben. Zo heel af en toe legen we de spaarpot om brood te kopen, omdat het salaris nog in de kruispost tussen de betaal- en de boodschappenrekening zit. Maar nog nooit had ik de deurwaarder op mijn dak. Af en toe een herinnering misschien, of wat aanmaningskosten omdat de administratie een rommeltje was. Maar uit huis gezet worden? Dat nooit.

Ooit las ik een onderzoek. De meeste klanten van de schuldsanering zijn tweeverdieners die boven hunn stand leven. Geen bijstandsmoeders met een krediet om de schoenen van de kinderen te financieren, maar de leasebak rijders met een lening bij 'goedkoper vind je nergens' en 'badkamer.goodkoop.nl'.
Ik was een bijstandsmoeder. Nu ja, een WAO-moeder. Ik had weinig geld, maar kwam ervan rond. Liep achter, at droog brood, werkte wat bij en liep weer gelijk.

Is 'dat gebeurt ons niet' al te makkelijk gezegd?
Ben ik anders omdat ik denk te weten hoe de wereld in elkaar zit?
Omdat ik weliswaar aankopen doe van geld wat nog moet gaan komen, maar dat dan ook weer braaf terugbetaal?
Misschien wel helemaal niet.
Misschien ben ik wel net zo hypocriet als al die andere 'rijken', de zogezegd ruimdenkenden, de burgerlijken, die neerkijken op alles wat niet sparen kan.
Is 'leen dan niet' niet wat al te kort door de bocht?

Maar toch, als ik naar de buren kijk dan ben ik trots.
Trots omdat ik, wij, ondanks alles, nooit zover gekomen zijn.
En omdat ik, ondanks, of misschien wel, dankzij alles, heilig geloof dat we er nooit zullen belanden...