En voel me een trut, een waardeloze nietsnut.
Een ongediciplineerd stuk onbenul.
Die bijna twee weken opboksen tegen allerhande narigheid en het toch volhouden om niet te roken lijken in het niets te zijn weggezakt.
Niets meer op om trots te zijn, enkel nog maar verdriet en narigheid en gebrek aan zelfwaardering omdat ik weer begonnen ben.
Ik weet wel dat dit een keuze was.
Geen 'spur of the moment', geen noodzaak tot roken of zin in een sigaret en een moment van zwakte, nee, een keuze tot het stoppen van mijn toestand van instabiliteit. Een weloverwogen keuze om weer te beginnen, om het stoppen te hervatten op een later moment, een goed voorbereid moment. Dat zelfs mijn huisarts me dit aanraadde.
Ik weet ook wel dat ik trots mag zijn.
Dat ik ondanks alles, mijn huilbuien, chagerijnige buien en neigingen tot zelfdestructie, toch gestopt ben gebleven. Dat twaalf dagen aan depressie grenzende hopeloosheid uitzitten best een hele prestatie is.
Ik weet ook wel dat ik niet kan verwachten dat een halve dag weer roken er er voor zou zorgen dat ik weer grote sterke Ty zou zijn. Dat zoiets tijd nodig heeft, dat ik moet herstellen, hoe vreemd dat miscshien ook klinkt.
Ik weet het allemaal wel.
Maar toch voel ik me zwak.
En O wat ben ik bang.
Bang voor de blikken en oordelen van anderen.
Voor de zin "wat jammer..." en de blik vol medeleven waarin ik enkel een bevestiging van mijn eigen zwakte zie.
Bang dat niemand het begrijpt.
Dat niemand zag wat mijn gevecht echt inhield, hoe zwaar het was, hoe zo veel zwaarder dan gemiddeld mijn dagen waren, zowel voor mij als voor Nanne.
Wat zou het heerlijk zijn als ik kon ophouden voor anderen te denken en voor één keertje gewoon blij zou kunnen zijn met wat ik gepresteerd heb, hoe kortstondig het ook was...
Ik doe mijn best.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten