Wegisweg.

Ergens deze week zou ik het proberen.
Ik had me degelijk voorberied, had uitgezocht wat de kortste te nemen route was, hoe lang het ongeveer zou duren en welke straten ik vooral niet moest volgen. De truc was om eerst naar Rijswijk te rijden en daarlangs het water te gaan rijden en dan vooral te onthouden daar voor ik in Leidschendam zou belanden weer van weg te gaan, anders zou ik er tot Leiden niet meer overheen kunnen. Althans, volgens de kaart van Google niet.

Gisteren had ik geen zin en moest ik bovendien vroeger beginnen.
Maar vandaag zou de vuurdoop worden.
Toen ik vanmorgen over de galerij liep regende het, maar niet heel hard, dat zou ik wel overleven. Vol goede moed toog ik op pad.

Dat water waar ik langs wilde, bleek in Rijswijk helemaal niet te vinden. Toen ik het uiteindelijk, na het halve dorp gezien te hebben, wel vond bleek bovendien het fietspad -waar ik technisch gezien eigenlijk helemaal niet rijden mocht- er al na een kilometer weer mee op te houden. Mijn oordopje brak af en mijn oorbellen bleken niet bestand tegen zulk langdurig rijgeweld. Ik gaf het op en besloot dan maar de bordjes 'Voorburg' te volgen, in het goede vertrouwen dat de ANWB me daarna vast wel naar Leidschendam zou brengen. Na bijna een uur was ik eindelijk op mijn werk. Met een zeer pijnlijk achterwerk en geen tijd meer om voor het starten de ochtendsigaret te roken.

In de eerste pauze foeterde ik collega P. uit, die mij verteld had dat zij in een half uur naar Rijswijk fietste. Dat moest ik sneller kunnen doen, maar dat ging helemaal niet! Tegen de tijd dat ik klaar was met werken was de zon weer gaan schijnen, en met het vooruitzich op wederom een pijnlijk achterwerk toog ik opnieuw op pad. We gingen het anders doen. Niets met bordjes of kaarten of te volgen routes. Nu ging ik in het centrum van Leidschendam gewoon mijn gevoel volgen. Anders dan wat mannen vaak beweren hebben de vrouwen in mijn familie een feilloos richtinggevoel en dus moest en zou ik dáárheen. En ziedaar: het water.
Na enig speurwerk bleek de weg naast het water ook nog de naam te dragen van de stad waar ik wist dat het water mij naartoe zou leiden. Vrolijk tufte ik langs bouwvakkers, ponten en bruggen. Deze weg langs het water bleek in één mooie rechte lijn precies daarheen te lopen waar ik wilde zijn. En inderdaad, na nog geen veertig minuten stond ik bij vriendje J. op de stoep. Nog steeds met zadelpijn maar zonder pijnlijke oren, daar ik zo verstandig was geweest de oorbellen dit keer onder de helm uit te halen voor ik aan mijn brommertocht begon.

Jamie staat moe maar voldaan in de tuin en wordt straks enkel nog gewaakt om boodschappen te doen. Het haalt het niet bij autorijden, maar omdat brommers nu eenmaal schoner en vooral goedkoper zijn dan mijn Taya moet ik het er voorlopig maar mee doen. Die zadelpijn, die zal wel wennen, toch?