Goedkeuring.

M. is oud lid bij mijn vereniging. Ze is nog lid, maar soort van oud -binnen onze jonge vereniging wel te verstaan- en al vrij lang lid. We zien haar weinig meer de laatste paar jaar. Dinsdag was ze er ineens voor koffie en koffie en een praatje. Wilde vanalles weten over Nanne, het nieuwe vriendje. Ik vertelde en vergat het weer, we hebben een boel leden, en veel daarvan zie ik weinig. Gezellig om mee te kletsen, maar niet echt belangrijk, of wereldschokkend, onthoudbaar of logmateriaal.

Zaterdag was ze er weer. Nanne en ik waren eventjes uit, na een avond klaverjassen -jaja, weer wat geleerd en nog gewonnen ook- met mijn schoonouders.

En M. vroeg of hij het nou was. De Nanne. Het vriendje.
Jaja. Hij was het.

En M. zou M. niet zijn als ze haar mening niet zou geven. Dat hoort er gewoon bij, dat opene, dat nooit een blad voor de mond nemende van haar is wat ons allen bijblijft.

'Eindelijk een normaal vriendje voor Ty en iemand die je kan kan overladen met liefde voor jou' meldde ze tegen Nanne.

Nanne is goedgekeurd.
Niet dat het boeit, vanzelf heb ik me nooit wat aangetrokken van wat anderen wel of niet van mijn keuzes in relaties vonden door de jaren heen, en droeg daar zelf de pijnen van zo af en toe, maar ergens is het wel leuk. Bovendien heb ik het idee dat ze Nanne alleen kent van 'horen zeggen' en dat is op zijn zachts gezegd vaag te noemen in onze verenigingscultuur, dus hoe ze het dan presteerd om nog gelijk te hebben ook is me totaal onduidelijk.

Maar toch, een goedgekeurd vriendje, dat voelt best leuk.