Licht in donkere maanden.

Het is vroeg, dat zeker. Sinterklaas is het land nog niet uit, dat was voorheen toch mijn graadmeter voor het begin.

Maar nu ik met Lyka afgelopen weekend al iets aan Sint en Piet had gedaan was de weg eigenlijk vrij.
Vrij voor rood en lichtjes en spuitsneeuw die je niet moet proberen in juni nog van je ramen te krijgen. Voor papieren klokken aan de kroonluchter, rode linten in de ramen. Sterretjes in de planten en, last but not least, de kerstboom.
Die laatste moet nog uit de berging worden gehaald en opgezet -plastic heeft zo zijn voordelen- maar de rest van het huis is al in kerstsfeer.

Raar ergens, daar mijn jeugd weinig goede herinneringen heeft, en zeker niet aan feestdagen in welke zin dan ook. Maar kerst doet iets met me. 's Ochtends vroeg je bed uit en dan in bijna volledige duisternis naar het stekkertje van de kerstlampjes kruipen. Op de bank hangen met een kop thee en muziek en die mooie lichtjes. Van het idee alleen al wil ik dat het eeuwig winter blijft. Of nu ja, voor even dan. Of, dat is, als het gaat vriezen en stopt met waaien en regenen.
De kerstdagen zelf zie ik eigenlijk met meer angst tegemoet, maar dat heeft meer iets met het verplichte eten te maken dan met kerstgevoel. Dus ga ik de maand met lichtjes in huis zo lang mogelijk maken.

Wat zou het ook, als de plaatselijke detailhandel al in oktober ballen klaar mag leggen, dan mag ik toch zeker wel op vijf december sjabloontjes op mijn ramen spuiten.