Huisje, boompje, vouwwagen.

Het plan was Engeland.
Of eigenlijk: Wales.

Ik was er tien jaar geleden al een geweest.
Op de fiets, wat eenmaal daar aangekomen een heel slecht plan bleek, daar ik een Batavus met maar drie versnellingen had en bovendien een kapot licht, in een streek waar straatlantaarns alleen bij huizen staan.

Maar goed, het zou dus Engeland worden.
Ik had al wat websites opgezocht, de plaatselijke lijst met kastelen bekeken en meer van dat al. Toen kwam Maylinn. En keken we naar de inentingsregels van het consulaat.
Ontwormen, tekenbehandeling, rabiësineneting, controle op de rabiës inenting. Dat zou allemaal best lukken. Het was een verbetering, want vroeger mocht je helemaal niet met je huisdier het water over. Na de rabiësinenting hoefde ze alleen maar zes maanden te wachten en dan waren we zo goed als op weg.
Ho. Wacht.
Zes maanden?
Ze is pas in februari geboren...
Dat werd het dus niet.

Frankrijk is ons nieuwe plan.
De Jura.
Daar waar er bergen zijn, in de buurt van Geneve.
Omdat ik niet lager dan Lyon wil -want daar is het veel te warm- en omdat ik als kind nooit naar de Jura of de Vogezen mocht.
'Daar zijn bergen en heb je kans op regen.'
Mijn ouders wilden geen regen op vakantie.
Die wensten dertig graden en verzengende hitte op gele maisvelden zonder schaduw waar ze ons uren doorheen lieten lopen. Precies waar ik niet heen wil dus.
Vorig jaar zaten we in Duitsland, in het Zwarte Woud, was het augustus en twintig graden in heel Europa, omdat we al verwend waren met de droogst julimaand in de historie. Kouder dan vorig jaar kan het onmogelijk worden in de Jura. En dus gaan we erheen.

In het kader van het gemak nemen we Ducky, de peugot bestelwagen van schoonpapa, weer mee waar scootmobiel Ea'van mooi in past en hebben we stroom op locatie voor de oplader van het vervoer en de radio. En om het geheel helemaal af te maken hebben we gisteren een vouwwagen aangschaft.

Het was een moeilijke beslissing.
Als kind opgevoed met kamperen leerde ik al snel dat een hotel niet echt vakantie houden is en dat mensen met een caravan te lui zijn om een tent op te zetten. Mijn ouders waren geheel zonder vooroordelen -en hebben nu zelf een camper-, ahum.
Maar een vouwwagen was nog wel een tent.
Een grote tent misschien -zeker in vergelijking met ons koepeltentje met amper plaats voor drie bij regen-, maar nog wel een tent.
Je slaapt op hout in plaats van op de grond, maar een kniesoor die daar op let.
En vooral zoveel makkelijker op te zetten dan onze oude tent.

Maar ja, als je een vouwwagen koopt, een kind en een hond meeneemt en naar Frankrijk op vakantie gaat ben je natuurlijk wel bijna rijp voor de Walibi sticker en een burgerlijk plakkaat...

Ik ga wel overdreven gothic. Met enkel corsetten en lange jurken in de koffer. En elke dag make-up.
Dat niemand het in zijn hoofd haalt dat ik, de koningin van impulsiviteit en onburgerlijkheid, gewoontjes en normaal zou zijn..