Vanaf negen uur zaten we al naar deel twee te kijken en tot drie uur zouden we blijven kijken.
Maylinn was uit logeren bij mijn schoonzusje en alleen Nanne moest werken de volgende dag dus dat zou allemaal goed komen.
Noot.
Ik heb geleerd nooit zinnen te vertrouwen die uit mijn brien ontspruiten als 'zou moeten' en 'technisch gesproken'. U als lezer kunt hier ook uit afleiden dat dingen overduidelijk niet liepen zoals gepland. Maar ja, als ik dat er elke keer bij zeg is het verrassingeffect er af.
/Noot.
Buikpijn.
Er was overduidelijke, gruwelijke buikpijn.
Nu ja, daar was mee te leven, pijn heb ik tenslotte vaker.
Dan was er kou.
De eigenaar van de bioscoop had een omgevingstemperatur bedacht van een graad of zeventien en ondanks dat dat te verwachten viel omdat de meeste bioscopen zo zijn had ik er geen rekening mee gehouden door zeg, een trui in te pakken.
Maar het was gaaf.
Zes uur film kijken met vriendje en nog wakker zijn op het eind, dat beviel prima.
Het was raar om thuis te komen in een hondloos huis, maar ook daar maakte de allesoverheersde moeheid gauw een einde aan. Toen werd het zeven uur en moest Nanne opstaan. En smste schoonzusje dat Maylinn nog helemaal niet geslapen had. En wilde Nanne overleggen, na drie uur slaap.
Ik was daar niet zo goed in.
Werd boos en kortaf, wat hij niet verdiende.
En vooral, maakte me zorgen.
Ik voel me, zonder disrespect voor de moeders met echte kinderen, soms de moeder van een huilbaby. Zielsveel van je kind houdend, maar soms met de handen in het haar omdat ik wil dat ze STIL is. Alles willen doen maar nog weinig verschil merken. Plannen makend om het aan te pakken, schema's, lijstjes, omdat je niet naar de camping durft als ze 's nachts niet stil is en dat dus voor die tijd geleerd moet hebben. En vooral: in de war. Al mijn andere kinderen hadden het niet, wat doe ik verkeerd?
Niets natuurlijk.
Nanne en ik volgen alle
Als dat nu nog even tot mijn geest en gevoel door wil dringen zodat ik me niet meer zo'n zorgen maak...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten