Mijn broertje komt langs.
Mijn broertje, die ik al bijna drie jaar niet meer gezien heb.
Dat broertje, uit dat gezin waar ik wegging toen ik dertien was, en hij tien.
Het broertje, waarmee ik moeite heb een gesprek te voeren, omdat we zo verschillend zijn dat ik niet weet waar ik het over moet hebben.
Mijn broertje, die niet begrijpt waarom ik ooit besloot het contact met onze ouders te verbreken.
Dat broertje, die zo heel anders naar onze jeugd kijkt.
Het broertje, dat kleine mannetje, zo kwetsbaar soms, en o zo irritant, omdat hij alles was wat ik niet was en andersom.
Mijn broertje, die nu al man is, en een huis gaat kopen en gaat samenwonen.
Ik ben helemaal niet zenuwachtig...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten