Gang van zaken.

Samengevat word ik dus een soort prinses op de erwt als ik griep heb, maar dan wel het soort prinses dat luid en langdurig klaagt bij al haar bedienden over de kwaliteit van de matrassen.

Ik ben wat verlatingsangstig, niet heel veel, maar toch genoeg om het fijn te vinden dat Nanne voor hij weggaat mij even gedag komt zeggen. Hoe vroeg of laat het ook is, en ook als ik al, of nog, slaap. Het chagerijnen van het wakker worden weegt niet op tegen de angsten als ik denk dat hij totaal uit huis verdwenen is. Nanne weet dit en komt meestal braaf 'ik ga' en 'ik hou van je' zeggen terwijl ik van onder de dekens wat terug murmel.

Vandaag was ik wakker. Ons hondje jankte, ik keek op de klok en zag tot mijn schrik dat het laat was. Laat voor Nanne, en dus ging ik er van uit dat hij al naar zijn werk was. Ik belde zijn mobiel maar kreeg geen gehoor. Na de initiële paniek -hij is zomaar weggegaan!- kwam de irritatie -wat?! zonder mij gedag te zeggen?!- en voor de zekerheid probeerde ik de intercom. (Een totaal nutteloos iets als je over een huis met maar één verdiepig beschikt, maar handig als je ziek in bed ligt)

Hij was er nog.
En totaal niet in zijn sas met mij manier van aanspreken op zijn gebrek aan protocol.
Maar wat zeurt hij nou, hij hoefde alleen maar precies de regels te volgen die gelden voor hoe het hondje haar anti-jank lessen moet hebben, op tijd zijn onbijt af te hebben, de was af te halen, niet te vergeten dat ik een knuffel moest hebben en als hij tijd over had een briefje van een paar regels te pennen, omdat ik daar zo blij van word.

Nu is hij op zijn werk, en ben ik zonder mijn ochtend knuffel -op afstand, dat wel, want voor lichamelijk contact ben ik veel te ziek, al die haren en mouwen bij mijn verkouden hoofd- maar in twee truien achter de computer gekropen om te proberen mijn email te lezen. En ben me schuldig aan het voelen. Ik heb verdorie het liefste vriendje op aarde, die alles, soms zelfs ten koste van zichzelf, voor mij overheeft, en alles wat mijn zieke geest kan opbrengen is chagerijnig zijn.

Iets zegt me dat het misschien tijd wordt om wat protocollen aan te passen...