Faalangstige getrainde gespreksvoerder.

In het kader van het terugdringen van mijn eigen nutteloze gevoel doe ik tegenwoordig aan helpdeskwerk.
Ik deed een training bij mijn ervaringsdeskundige eetstoornis stichting en mag me nu medewerker telefoonteam noemen, wat zoveel inhoud als dat ik thuis achter de telefoon zit.
Tenminste, dat was het idee.
Men belt naar een landelijk nummer en krijgt een verwijzing naar iemand die thuis achter zijn eigen telefoon zit en verstand heeft van datgene waar de beller wat van weten wil.
Maar na anderhalve week op de grote Lijst met medewerkers was ik nog steeds niet gebeld. Ik begon me af te vragen of mijn telefoon wel in orde was, maakte me zorgen of ik niet te vaak weg was om Maylinn uit te laten of mijn andere vrijwilligersdingen te doen. Luisterde braaf elke dag mijn antwoordapparaat af en keek voor de zekerheid de nummerweergave na, maar alles bleef leeg.

Tot vanmiddag dan.
Eigenlijk hoor ik op vrijdag niet gebeld te worden.
In het kader van de zo zeer belangrijke Lyka-tijd wilde ik enkel van maandag tot donderdag bereikbaar zijn en dat was duidelijk vermeld op de grote Lijst.
Maar toch werd ik gebeld.
Ergens was ik blij.
Er was niets mis met de telefoon en ik stond echt ook op de lijst die de doorverwijzers hadden en niet alleen op de mijne, dus was dat geen hersenspinsel of hallucinatie geweest.
Nu had ik dus een Gesprek.
Dit komt helemaal goed, ik ben getraind en heb bovendien -een tijdje geleden alweer maar wat geeft het- drie jaar lang gespreksvoering en communicatie geoefend op een HBO waar men leert om dwarse pubers te heropvoeden. Dit kon nooit zo moeilijk zijn.
O God, ik had een Gesprek.
Een gesprek, terwijl ik amper drie minuten mijn schoenen uit had, Maylinn net achter de kat aan zat en Lyka in haar kamer zat te kleuren.
Wat als ik er niets van bakte?
Wat als ik in stotteren zou uitbarsten, onduidelijke informatie zou geven? Of als de ander totaal in paniek zou zijn en ik uren aan de telefoon zou zitten en geen tijd voor Lyka zou hebben?

Er moet duidelijk nog wat gewerkt worden aan mijn zelfvertrouwen.
Ondanks mijn rationele gedachten die me ervan overtuigen dat ik het er voor een eerste keer best heel aardig van af heb gebracht moet ik duidelijk nog wat irrationele faalangstige gevoelens van me afschudden dat ik de onduidelijkste medwerker ooit zou zijn.

Zou het te laat zijn om zelf naar een andere helpdesker te bellen om ze deze angsten voor te leggen?..