Lyka is naar huis.
Het was het kortste weekend sinds tijden, iets met de bruiloft van haar oom van vaderskant en laat gaan slapen.
We waren een Look Who's Talking marathon aan het houden, omdat ze die graag wilde zien. (Wij hadden ooit verteld van het gillende eicelletje aan het begin van de film en look where it got us..) Hij was nog niet helemaal afgelopen en Papa P. bleef -zeer uitzonderlijk op schoolavonden- om het einde te zien. Ze wilde niet, en zeurde om knuffels en beweerde dat school best kon wachten. Ik deed pedagogisch en moederlijk en negeerde de innerlijke pijn op die zeldzame momenten dat ze blijven wil.
En nu ben ik het zat. Ik wil eten, kilo's, zakken vol. Ik wens de pijn niet, het gemis. Als een hele nacht buikpijn het gevolg is van een avond niets voelen dan neem ik dat graag voor lief.
Ik wil mezelf begraven in het een of andere tv programma met een doos vol snoep. Of koekjes. Of pizza. Of misschien wel chinees. Nee, laat ik pannekoeken bakken. Of oliebollen. Zal ik mergpijpjes kopen op het benzinestation? Of Nanne vragen om chips te halen?
Waar was de tijd dat ik in een eetbui gewoon at wat voor me stond?
Deze keuzevrijheid is veel te ingewikkeld...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten