Nooit vergeet ik mijn huissleutels.
Of in ieder geval heel zelden, waarvan de laatste keer was toen ik achttien was en nog op kamers woonde. Ik moest toen op de fiets naar de ouders van Papa P., waar ik veilig bleef tot hij uit zijn werk kwam.
Dit keer was ik niet zo gelukkig.
Er hangen speciaal sleutels in de keuken, voor het geval ik bij de deur zou zijn en nog geen sleutels van het dressoir zou hebben gepakt. Maylinn had diarree en net toen ik de keukenrol wilde pakken...
Gelukkig was er iemand thuis op de galerij, daar ik zelden een tas met telefoon meeneem als ik mijn hond uitlaat. Nanne moest komen, en de deur voor me open doen. Vanuit zijn werk, dat een half uur rijden hier vandaan was, mits er geen file was. En het regende...
Als puber was ik met enige regelmaat dakloos.
Omdat mijn ouders me niet meer wilde hebben, of ik zelf de lege straten verkoos boven hun gezelschap. Ik ben er in de afgelopen jaren vrij aardig in geslaagd om de meeste gevoelens uit die tijd te vergeten. Voor zover er iets te voelen viel, wat overigens niet aan te raden is als je kleumend voor de bibliotheek wacht tot hij opengaat op koude wintermaandagen. Meer dan een vage hekel aan de stad waar ik toen zwierf bleef er niet hangen.
Vreemd wat een half uurtje wachten in de regen al niet bij je naar boven kan halen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten