Verbinding.

Ooit schreef ik dat ik wegens mijn verlatingsangst een blaadje, in drievoud, met zegel en handtekening, waar op staat dat hij me nooit en te nimmer verlaten zal wilde hebben. Ik vertelde hem dat ook, waarop meneer heel droog zei: "Dat heet trouwen, schat."

Ik wil graag trouwen.
Vroeger wilde ik nooit trouwen.
Vond het burgerlijk, onnodig, zelfs voor kinderen -bouw maar een testament- en iets wat je ouders deden. Inmiddels ben ik bijne tien jaar verder en bijna dertig -nu ja, heel ruim genomen- en denk ik daar, net als over vouwwagens, iets anders over.
Nanne wil ook trouwen.
We willen oud worden en hordes kinders krijgen en grijs zijn met kunstgebitten.
Feitelijk hoefde er dus alleen nog even een datum geprikt te worden.

Maar daar vond ik geen lol aan.
Gewoon tussen de bedrijven door besluiten dat je gaat trouwen.. tja.. er moet toch wel iets van romantiek inzitten. Niet te veel, ik moet wel aan mijn reputatie denken natuurlijk, maar een beetje. Ik wilde Nanne dus wel op een mooi origineel moment ten huwelijk vragen. En daar was meteen het eerste probleem.
Meneer is nogal van het traditionele, en vond dat de man de vrouw dient te vragen.
Ik ben nogal van het onafhankelijke feministische en vond dat de vrouw dat best zelf kon doen.

De compromis is dat we elkaar vragen.
Hij mocht eerst, zo ver wilde ik dan nog wel gaan.
Ik beloofde dat ik voor achtentwintig juni -onze anniversary, een jaar al bijna!- niets met verloving wilde doen en liet hem dus ruim de keuze om het daarvoor te plannen, wat hij dan ook wilde plannen.
Nu is het bijna de achtentwintigste en vorige week vond ik tijd om Nanne maar eens aan de tand te voelen wat hij dan wel wilde plannen. Zoals dat hoort met verrasssingen vertelde hij niets, alleen dat het langer duurt dan één avond, en dat de anniversary dus afviel daar het op een werkdag valt. Ineens sloop het probleem binnen dat als we beiden een verrassing voor de ander willen plannen en de ander niet willen laten weten wanneer dat is we best de kans zouden kunnen lopen dat we beiden dezelfde dag in ons hoofd hadden. Hmmm..

Ik onthulde de maand van mijn plannen: juli.
Wat voor Nanne inhield dat voor of na de achtentwintigste ineens een hele kleine marge had. Zo werd ik alsnog de eerste.

De eerste...

En toen kwam de onzekerheid.
Niet dat ik er van uitga dat hij mijn plannen niets vind, ik heb ze uitvoerig besproken met, nu ja, iedereen: zijn moeder, Lyka, mijn vrienden, zijn vrienden, de halve vereniging. Ik heb een of een veel te romantisch idee -overkill maakt dat het weer kan, dus mijn reputatie blijft intact- of iets totaal bizars -ik moet wel een beetje in mijn eigen straatje blijven- en waarschijnlijk vindt hij beiden leuk.
Ook verwacht ik niet dat hij 'nee' zegt.
We willen trouwen, praten over trouwen en kinderen, met elkaar, met vrienden.

Maar stel nou...
Ik ben wel de eerste...
Dat houdt dus wel in dat hij, geheel potentieël, hypotetisch en theoretisch, Nee zou kunnen zeggen.
En dat ik me dus ergens zorgen over kan maken.

Je zou denken dat ik, gewend als ik ben aan me zorgen maken over de meest nutteloze dingen, er toch wel een beetje aan gewend zou zijn.

Jammer maar helaas.

Ondanks dat ik toch met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet dat ik u in augustus kan vertellen dat alles op rolletjes verliep en dat de trouwdag is vastgesteld op ergens in 2008...