Tentamenstress.

Nanne is 's avonds altijd thuis.
Waar ik iedere dinsdag achte mijn verenigingsbar sta en af en toe vergader of een paardje heb te verzorgen is hij enkel weg om af en toe een les te volgen in iets ingewikkelds computerigs. Heerlijk stabiel en voorspelbaar is dat, dat als ik thuiskom er altijd iemand is.

Maylinn kan ongeveer drie uur alleen thuis zijn.
Ze is jong en moet het zindelijk zijn nog leren en om die redenen -en omdat ze zo niet op de meubels kan gaan knagen- hebben wij een bench, een kamerkennel met water, botten, speeltjes, kussen, dekens, alles wat een jonge hond wensen kan terwijl ze slapend wacht tot wij weer thuiskomen.

Ik moest nog wat verenigingswerk doen en ging om vier uur de deur uit.
Langer dan een uurtje ging het niet worden.
Er had een medelid wat stress en ik hielp even mee.
Er had een ander lid ergens anders stress en ook daar hielp ik even mee.
Ik kletste wat aan de bar met leden en roddelde over Nanne en zijn trouwplannen.
Ik kreeg honger en besloot dat het nu toch echt tijd was om naar huis te gaan.

Oh oh...

Ik wist dat er een reden was waarom ik op een redelijke tijd naar huis wilde...

Nanne heeft tentamen vandaag, van dat computervak waar hij al die tijd voor naar het naar school gaan is. En Maylinn was nu alleen thuis...

Ik was om tien over zeven thuis.
Nadat ik heel hard geprobeerd had om geen verkeersregels te negeren en braaf alle trage voetgangers die de zebrapaden ontdoken voor te laten gaan.
Mijn hondje had dus welgeteld tien minuten langer dan drie uur in de bench gelegen.

Ze lag nog te slapen toen ik binnenkwam, wilde zelfs in eerste instantie helemaal niet naar buiten en vond achter haar oren gekriebeld worden wel aandacht genoeg.

Dus waarom voel ik me dan zo verschrikkelijk schuldig?